Al een hele poos loop ik tegen een terugkerend probleem aan en vroeg me af of er hier dames zijn die het herkennen en tips hebben. Sinds december 2012 ben ik werkloos en tot nu toe is het me niet gelukt om werk te vinden. Ik ben gedwongen thuisblijf moeder geworden en daar heb ik zeker in het begin enorm tegenaan lopen schoppen. Ik had een leuke en verantwoordelijke baan met heel veel zelfstandigheid. Ineens zat ik thuis met niets. Ik ben graag bezig en dat graag bezig zijn uit zich niet in ramen lappen en afwassen. Ik vind het fijn om de tijd te hebben om het huishouden te regelen, te zorgen dat ik er ben voor mijn dochter en dat soort dingen. Maar ik mis de balans van het mezelf nuttig maken bij een werkgever. Hoe dan ook; ik heb mezelf verder weg voelen zakken. Tot depressie aan toe. Ik verveel me. Zodra ik de afwas zie kan ik wel huilen van ellende. De zoveelste speeltuin, het altijd meer stofzuigen, die zeikwas opvouwen. Ik haal er werkelijk niets uit. Ik ben dood en doodmoe van dit alles bij elkaar, waardoor ik dus ook geen energie meer heb om te denken aan werk. Kortom; ik ben overspannen door verveling. Dat is min of meer de korte versie. Verschillende keren heb ik burn out dus gehoord en daar kan ik wel een aantal dingen in vinden, het enige wat er niet aan klopt is dat ik dus geen zin zou hebben om iets te doen. Dat is er juist. Ik wil heel graag iets doen. Iets zinnigs. Bij een burn out moet je dus rustig aan doen enzo. Geloof me; iemand die mij zegt "rustig aan he???" die kan ik wel slaan. Verschrikkelijk. Ze hebben geen idee wat ze zeggen. Goed bedoeld natuurlijk, maar toch. Ik vraag me af hoe ik dit nu kan doorbreken. Ik doe inmiddels één ochtend in de week vrijwilligerswerk en daar haal ik heel veel energie uit. Maar het is dus niet genoeg. Het idee weer aan de slag te moeten voor een werkgever is ivm met al die gevoelens een net zo hoge drempel geworden dat ik er bloednerveus van word. Het idee om evt. opvang en alles te moeten regelen, het idee dat je ziek kan worden en van alles moet regelen... daar voel ik me dus helemaal niet goed meer in. Juist enorm onzeker. En ik ben realistisch genoeg te weten dat een werkgever anno nu niet op mij en mijn onzekerheden zit te wachten. Wat dat betreft zou een stuk re-integratie een goed idee zijn geweest. Maar daar kom ik dus niet voor in aanmerking. Vandaag ook mijn vraag even hier. Herkent iemand dit en hoe heb je dat aangepakt? Ps; ik heb in deze periode ook al diverse gesprekken gehad met de psycholoog en andere hulpverlening gehad (ontspanningsmassage ivm stress, creatieve therapie, sportprogramma en dus gesprekken) en daarin is steeds een ding duidelijk; aan het werk zou voor mij echt heel goed zijn. En dat lukt dus niet om die verschillende redenen en voor ondersteuning vanuit het uwv kom ik dus compleet niet in aanmerking (ook al achteraan geweest, gesprekken gehad etc.). Dus.. hoe dan wel?
Er zijn ook reintegratiebureau's waar je eens naar kunt bellen. Dat zal je waarschijnlijk geld kosten, maar als dat je helpt, is het het je misschien wel waard!
Misschien kun je het vrijwilligerswerk verder uitbouwen en van daaruit weer beter in je vel komen zitten zodat je weer "schoon" op zoek kunt gaan naar een betaalde baan?
Ik denk dat je te veel beren op de weg ziet en dat je je inderdaad serieus verveelt. Ik vind beiden niet raar na er zo een tijd uit geweest te zijn, maar het helpt je niet verder. Probeer je over je negatieve gedachtes (het lukt, niet, wie wil mij nou enz.) heen te zetten en het gewoon te doen! Geloof me, ik weet uit ervaring hoe moeilijk dat is, maar feit is dat jij degene bent die het moet doen! Helaas komt er niemand naar je toe met een baan. Coaching of re-integratie lijkt mij ook wel een goeie om je op weg te helpen. In ieder geval veel succes!
Zou het misschien helpen iets van een studie op te pikken? Al is het maar tegen de verveling. Ik ben daar nu ook voor aan het kijken. Van het thuis zijn heb ik ook het gevoel een soort hersendood te raken.
ik zou een maatschappelijkwerker benaderen en daar om advies vragen om uit je negatieve spiraal te komen, werk te vinden en weer je eigen blije ik et worden. Van niks doen kun je echt heel down en depri raken en het enige dat helpt is om dit circeltje te doorbreken!
Ik ben na mijn burnout voor mezelf begonnen en ik werk vanuit huis. Ook spannend, zeker nu met een kleine op komst. Maar ik hoop daardoor werk en privé goed op elkaar af te kunnen stemmen. Ik weet natuurlijk niet wat jouw werk was, maar zou je niet kunnen gaan freelancen?
Wat een lastig probleem. Ik heb het gevoel dat je nu erg veel praktisch/handelend/fysiek bezig bent met je kinderen en minder met je hoofd. Zou het jou kunnen helpen om elke dag één uurtje in te plannen dat je kinderen zichzelf vermaken en jij bijvoorbeeld een boek gaat lezen over ingewikkelde onderwerpen? Je hebt dan ook niet steeds de deur tegen je neus zoals bij een sollicitatie, maar kan wel intellectueel bezig zijn. Misschien denk ik te simpel hoor maar help graag waar ik kan P. S. Zie jezelf niet als "nutteloos." Je bent nergens zo nuttig als wanneer je je bezig houdt met je kinderen.
Zoals al eerder door iemand gezegd, zou ik toch proberen om het vrijwilligerswerk uit te breiden. Ik heb zelf een heftige burn out achter de rug met als gevolg verlies van baan, maar ik maak mezelf nuttig door 3 ochtenden in de week vrijwilligerswerk te doen. Het is absoluut geen hoogstaande functie, maar met het werk wat ik doe maak ik mensen wel heel blij en daar haal ik mijn voldoening uit! Ik ga 3 ochtenden in de week fluitend naar mn werk, kom bekaf thuis maar ben heel blij met de structuur en het ritme wat het me biedt. Ik ben er zeker veel gelukkiger van geworden. Sterkte!!
Je voelt je ook nuttiger en je spreekt nog eens andere mensen.. Belangrijk heb ik gemerkt. Kan er ook slecht tegen om fulltime thuis te zitten is gebleken. Wat iemand eerder al opmerkte.. Soort van hersendood-gevoel.
Wauw, wat een hoop reacties al zeg! Ik wil nog wat uitgebreider reageren, maar in elk geval wel hartstikke fijn om al wat te kunnen lezen. Uitbreiden van vrijwilligerswerk heb ik ook aan gedacht, maar op dit moment is er nog niet veel bij te krijgen. Zodra het kan, wil ik daar wel over nadenken. Ook heb ik nagedacht over een studie en omscholing. Daar ben ik heel ver in gekomen, maar het grootste punt was het vinden van een stageplaats. Ik wil de optie nog steeds openhouden, ware het niet we financieel een heel onzekere periode ingaan, omdat het contract van mijn man niet verlengd gaat worden (na drie jaarcontracten en een crisis op het bedrijf... pfff) en ik de opleiding volledig zelf moet betalen. Een cursus voor thuis heb ik ook aan gedacht, maar daarin heb ik nog niet echt iets leuks kunnen kiezen en speelt het geld ook een rol. Ik probeer zeker positief te blijven, al vind ik dat op sommige dagen echt zo moeilijk (als je bijvoorbeeld op één dag vier afwijzingen binnen krijgt) en ik reageer ook op elke mogelijke vacatures. Soms wel drie keer. Als je bijvoorbeeld een afwijzing krijgt en dezelfde vacature twee maanden later nog eens voorbij komt. Maatschappelijk werk heb ik ook al gehad en ook daarin was het vooral; je moet zorgen dat je weer iets te doen krijgt. Maar dat is ook wel duidelijk. Alleen die weg er naartoe is heel erg moeizaam. Voor mezelf beginnen ben ik ook aan het overwegen. Maar juist omdat ik in mijn hoofd enorm vast zit, vind ik het heel lastig om duidelijk te krijgen hoe dat dan werkt enzo. Ik heb geen overzicht en daardoor haak ik af. Voor coaching en re-integratie uit eigen budget heb ik echt geen ruimte. wij leven met zo'n 50 euro per week en een kleine reserve voor noodgevallen (die altijd wel aangesproken wordt ivm een aantal tandartsrekeningen dit jaar). Daardoor is het best lastig om dingen goed uit te zoeken.