De laatste tijd bekruipt me vaak de angst dat het niet meer zal lukken zwanger te worden. Nu vraag ik me af; wie heeft dat ook en hoe gaan jullie hiermee om? Liefs Marjo
He die Muus, ja is een moeilijke vraag, ik probeer wat rust voor mijn zelf te vinden door veel leuke dingen te gaan doen. Maar das voor ieder anders natuurlijk. Het is een moeilijk iets. Maar wel positief blijven!. Ik wens je veel good luck toe jennie
Hai Marjo, Ik herken het, ik ben ook ontzettend bang. Een misselijk makende en allesomvattende angst, elke minuut van de dag. Maar mijn verhaal daarover ken je wel, dus daar zal ik je niet meer mee vervelen Ik ben benieuwd naar antwoorden over hoe anderen daarmee om gaan, ik wil daar graag van leren.
ja mijn moed verdwijnt ook zo langzamerhand vooral de dagen dat ik weer net ongi ben die zijn het moeilijkst voor mij. ik ga maandag naar de dokter dus ik hoop dat ik voor mezelf wat zekerheid kan krijgen,want dat is het vooral bij mij wat zo het zo erg maakt ,die onzekerheid. ik ga nu voor mijn 1ste kindje dus vraag me af of ik wel ooit zwanger mag worden. tijdens en na me eisprong gaat het altijd wel goed eigenlijk, en ja wat vooral helpt is gewoon positief blijven denken want er zijn zoveel vrouwen die er zo lang over hebben gedaan en toch is gelukt ,met of zonder medische hulp. en die gedachte hou ik altijd in me achterhoofd en dan gaat het weer er komt vast en zeker ooit een dag dat wij een gat in de lucht springen van geluk dat het raak is!
Ik vind het ook moeilijk. Zeker omdat ik toch ook wat ouder ben. Ik probeer deze maand om minder hier te komen en niet de hele dag aan baby's te denken. Mag geen baby tijdschriften kopen van mezelf of gaan surfen op het net naar baby dingen. Ik moet het meer los laten van mezelf want het wordt veel te veel een obsessie.Deze maand heb ik in elk geval iets meer rust want ik hoef niet in spanning te zitten of ik zwanger ben want ik heb niet op de goeie dagen geklust. De kans om dan zwanger te zijn is zo klein dat ik daar niet op hoop. Als het me al niet lukt om zwanger te raken als ik op de goeie dagen klus, waarom dan nu wel? Maar een pas klare oplossing om toch positief te blijven terwijl ik eigenlijk wat teleurgesteld ben in mijn lijf heb ik ook niet. En dat terwijl ik nog helemaal niet mag klagen! Het is pas mijn 6e maand en ik heb zo lang op de pil gestaan dat het nog een wonder is dat het nog allemaal werkt.En ik vroeger maar denken dat je als je 1x de pil vergeet al super veel kans had om zwanger te raken...Pfff ik vind het tegenwoordig een wonder dat zoveel mensen kinderen hebben! bar
voor ons is het ook een hele klus om er niet zoveel aan te denken maar ik betrap mezelf elke minuut van de dag dat ik me zit af te vragen als het ooit wel zal lukken! veel manieren om ermee om te gaan kan ik jullie niet zeggen want ik weet het zelf niet! mss herkend iemand dit ook wil : elke avond wenen wenen en wenen. en eigenlijk gewoon niet echt de oorzaak te weten. ik weet wel dat het komt door de baby die niet komt maar dan weet ik niet aan welk onderdeel het ligt , is het de lange wachttijd? is het het niet lukken? is het de eisprong dat niet komt? is het de medicatie dat spreekt? is het de te veel medicatie nemen dat ik beu ben ? ik weet het niet meer!
Hoi Muuske, Wij zijn ook al een jaar bezig en in een vorige relatie heb ik een bbz en een mk gehad bij 10 weken. Ik heb het er ook vaak heel moeilijk mee, vooral omdat iedereen om me heen kindjes heeft of zwanger is. En dan vragen ze regelmatig wanneer wij nu eens gaan beginnen... Hoe ik er mee omga? Af en toe laat ik me gaan en dan ben ik een hele dag depri. Maar dan realiseer ik me dat ik het daar niet beter mee maak en dan probeer ik me te concentreren op alles wat ik WEL heb. En dan denk ik wel eens dat er mensen zijn die het niet zo goed hebben en dat ik me niet moet aanstellen. Ik ben er nog altijd niet van overtuigd dat ik ook echt ooit zwanger zal raken, ondanks dat iedereen zegt dat ik positief moet blijven. De goedbedoelde opmerkingen dat "het allemaal wel goed zal komen" worden afgezaagd, en toch merk ik dat ik dat ook tegen anderen zeg hier op het forum. Om iedereen hier een hart onder de riem te steken. Ik kan me nog niet neerleggen bij het idee dat ik geen kindje zal krijgen, dus ik geef het gewoon niet op. En ik denk dat dat het is wat me gaande houdt, ondanks alle vervelende onderzoeken, medicatie etc. Pas op het moment dat ik dit niet meer aankan, geef ik het echt op. En gezien mijn hele sterke kinderwens, kan dit nog jaren duren! Ik wens jou (en iedereen hier) heel veel sterkte met geduldig zijn en probeer ondanks alle onzekerheid toch ook nog alle leuke en mooie dingen van je leven te zien! xx Roosje
He Marjo, iedereen laat de moed wel es zakken... wat is het inderdaad dan soms moeilijk he? Ik kan je ook niet helpen helaas, je mag alleen hopen dat het nog lukken zal voor je in de overgang raakt. Zo lang ik hier lees en al die droevige verhalen hoor, voel ik me vaak erg beschaamd, dat ikzelf nu al de derde krijg, terwijl anderen nog helemaal geen kinderen hebben. Wel heel fijn voor je, dat je in elk geval één keer het wonder al hebt meegemaakt, heel veel vrouwen hebben zelfs dát nog niet mogen meemaken. Maar ik weet uit ervaring dat je daarom niet minder naar een baby verlangt dan mensen die nog helemaal niets hebben. Heel veel sterkte erweer mee. Groetjes, Janet
Hoi Muuske, Wij zijn ook al een tijdje bezig maar ik heb mijn leeftijd 'meer mee' denk ik. Als ik tegen de 40 aanliep en nog kinderloos was (wij gaan voor een 1e namelijk) zou ik ook lichtelijk in paniek raken. Maar het enige waar ik jou en vaak mezelf mee kan troosten is; geef de moed niet op, wellicht gebeurt het dit jaar of volgend jaar. Je weet het niet meid, het is en blijft een verrassing. Heel veel succes! Het is je echt gegund. Liefs Vanilia
hoi allemaal, lees een beetje met jullie mee en wil degene die echt al tijd bezig zijn veel succes wensen. zelf pas half jaartje gestopt dus nog absoluut geen reden tot stress.in ieder geval veel succes en geluk toegewenst.