Hoi meiden, Vriendlief en ik zitten nu in de 2e ronde na stoppen met de pil. We hadden het er al langer over gehad, en dachten waarom gaan we er niet voor?! Dolgelukkig natuurlijk, dat we samen op één lijn zitten. We zijn allebei nog jong, maar wel 4jaar samen en het gaat super met ons en onze kleine meid en een brusje voor L. zou ook super zijn! Vanmiddag na wat vage klachten 2 lichte, positieve testen gehad (12dpo). In eerste instantie hartstikke blij natuurlijk, niks mooiers dan dat je samen een klein mensje maakt. Maar daarna bekroop mij een gevoel wat ik het beste kan beschrijven als angst. Gaat het wel goed, 2 kindjes ineens? Is het leeftijdsverschil niet te klein (L. Is 13 maanden nu)? Kan ik wel van allebei evenveel houden? Kan ik mijn aandacht wel verdelen? Voelt L. zich niet achtergesteld? L. kwam vanmiddag thuis van oma, ik moest namelijk werken halve dag, en ik begon meteen te huilen dat ik zoveel van haar hou en zo bang ben dat ik haar ongelukkig maak door een brusje ter wereld te brengen Begrijp me niet verkeerd, tuurlijk weet je dondersgoed waar je mee bezig bent als je stopt met de pil en we zijn ook ècht blij en gingen/gaan er voor de volle 100% voor. Maar die angst ineens.. het benauwd me "hopelijk" hebben meer mama's dit gehad en is het uiteindelijk goed gekomen Moest even van me af schrijven.
Ik denk dat alle mama's dit gevoel herkennen. Het is ook een grote verandering, een gezinsuitbreiding. Maar jullie hebben de keus gemaakt om een tweede kindje te willen, ik neem aan dat dit weloverwogen is. Hopelijk een knaltest over een paar dagen, alles komt goed!
ik snap je gevoel zeker ! vriendin van mij en haar vriend waren 1,5 bezig voor een kindje en vorige week testte ze positief ze belde me op met precies dezelfde angsten als jij omschrijft , ze was dol gelukkig maar ineens was daar ook veel angst. denk dat het normaal is , komt helemaal goed meis !
Fijn dat dat gevoel vaker voorkomt.. mijn vorige zw schap was niet fijn had heel veel paniekaanvallen ze dachten ook aan pre natale depressie maar ik weigerde medicatie. Ook na de bevalling van L. nog lang erg zwaar geweest. En nu ben ik al maanden zo gelukkig en ineens weer zo bang. Het frustreert me enorm. Ik wil zó graag een fijne zw schap en gelukkig zijn met zijn (dan) 4en. Tuurlijk zijn er meer mensen die het hebben gedaan, klein leeftijdsverschil tussen kleintjes. Waarom zou ik het dan niet ook kunnen? Gooi het maar op de hormonen nu heb ik een excuus hihi eerst maar een knaltest afwachten!
Ik herken je gevoel... Wij zijn bezig in ronde 1 met ons eerste kindje. Maar ik heb zulke duidelijke symptomen dat ik het gisteren ineens zeker wist. En toen kwam de paniek... Ik was ineens zo angstig dat ik helemaal geen goed moeder kan zijn! Volledig in tranen... Inmiddels is het weer gezakt, maar durf ik nog geen test te doen. Het is ook zo spannend allemaal. En kan me heel goed voorstellen dat dat bij de tweede niet anders is!!! Misschien zijn er mensen in je directe omgeving met twee kindjes die je kunt vragen hoe zij het ervaren hebben?
Toevallig had k het daar gistere nog over met manlief. Dat ik benieuwd was hoe het zou gaan met baby2. Dat je nu zo veel onvoorwaardelijk van je dochter houd; hoe kun je dan ook zoveel van baby 2 houden? Hihi gek wel dat je dat denkt... Maar t komt me dus geheel bekend voor!! En we kunnen niet meer terug natuurlijk! Ik denk dat het al met al wel mee zou vallen en dat dit het zelfde Ou gaan als bij kindje 1! En ja t zal wat pittiger worden! Maar dat geeft ook niet! Succes meis!! Komt vastgoed!!
M'n beste vriendin is inmiddels zwanger van haar derde kindje... die heeft gezegd je hoeft je liefde niet te delen, je hart groeit en je hebt gewoon meer liefde te geven