Mijn zoontje heeft vandaag zijn eerste inentingen gehad en ow ow ow wat vond ik het zielig!!! Hij moest echt huilen van pijn en de traantjes liepen over zijn wangen. Ik barste bijna ook in tranen uit. Je kan zo een kleintje niet uitleggen waarom ze nodig zijn. Me vriend moest werken en was er niet bij maar heb hem gelijk opgebeld en gezegd dat hij de volgende keer met hem gaat of dat hij in ieder geval mee moet. Voel me echt zo een watje! Mijn zoontje heeft er ook niks aan als ik daar als emotioneel wrak zit haha dus volgende hoop ik dat ik sterker in mijn schoenen sta.
Ik zat de eerste keer ook met mijn zoontje mee te huilen, ik vond het verschrikkelijk. De verpleegkundige die de prik zette zat helemaal vertederd naar me te kijken Maar ze vertelde dat het heeeeel vaak voorkomt dat moeders beginnen te huilen bij de prik. Na die prik ben ik jankend naar huis gelopen met een overstuur mannetje in de wandelwagen...haha oh als ik daar aan terugdenk... Maar inmiddels heeft hij zijn derde prik gehad, en nu huil ik er niet meer bij (hij nog wel trouwens). Het is heel zielig, maar het is voor hun eigen bestwil, en één troost: een dag later is hij het alweer vergeten
Ik vond het heel erg meevallen Mijn zoontje krijste 3 seconden loeihard en was vervolgens direct stil.
Hij heeft een half uur gehuild kreeg zo met hem te doen. Volgende afspraak gaat mijn vriend alleen ik moet werken en kan geen vrij krijgen. Zou hem wel graag willen troosten.
Ik had het ook de eerste keer,ik huilde net zo hard als mijn zoontje. De cb medewerker zei dat het heel veel gebeurde en ik me er niet voor moest schamen toen ik: sorry hoor! zei
Heel eerlijk? Ik moet nog steeds lachen als ik terug denk aan de eerste inenting. Wij waren haar aan het afleiden en je kon precies zien wanneer die naald erin ging, ze zette zulke grote ogen op! En toen was het brullen natuurlijk, maar niet lang want papa en mama waren er. Tja, ik vond het natuurlijk heeeel zielig, maar dat koppie, ja daar kan ik nog steeds om lachen. Erg hè? Ik schaam me best een beetje.
Erg he? Ik moest niet huilen, maar mijn hart brak wel. Het moeilijkste vind ik dat je hem lekker moet vastpakken en hij zat mij lachend aante kijken. Naald erin en hij zet het op een krijsen. Hij bleef me aankijken, zo van "mama wat doe je". Echt niet leuk. Bij de tweede prikken heb ik mijn man meegenomen. Maar ja over 2 weken moet hij weer.
Eerlijk gezegt vind ik het helemaal niet erg als ze een prikje krijgt. Ik weet gewoon dat het voor haar eigen best wil is. Dus tja waarom zou ik met haar mee brullen? Een prikje doet niet echt pijn, het is meer de schrik.
als je het erg vind zeg dan tegen de gene die de prik geeft dat je een prikkenfobie hebt of dat je niet tegen de pijn van je kindje kan. Zij kunnen je heel goed tips geven wat betreft het vasthouden of het doen. Wat bij mij heel erg hielp was dat ze plat lag en mijn hoofd tegen haar hoofd houden. Dus wang tegen wang. Ik zat achter haar. Handjes en armpjes vast houden. Zo zag ik niets en zij was vlak bij mij. Oja het huilen is alleen maar goed want zo kan ze de stress kwijt die ze heeft. Ze kan zo alles goed verwerken.
Mijn mannetje heeft dinsdag ook zijn eerste prikjes gehad. De eerste schrok hij alleen maar van maar bij de tweede begon hij echt zo hard te gillen. Ik zat dus ook met hem mee te huilen, de stumpert...
Haha die eerste keer kreeg ik ook tranen in mn ogen, maar wist me nog net te bedwingen, pas buiten heb ik jankend mn vriend opgebeld dat hij volgende keer maar mee moest! Die keer daarna is hij meegeweest, toen was het al wat makkelijker voor me. Laatste keer ben ik alleen geweest en toen bleef het bij mij droog. Al met al.. het went dus wel een beetje, al blijft het echt kl*te... En meejanken is nu nog niet erg, wel als ze straks wat ouder zijn. Dan wil ik me toch echt wel in kunnen houden.
Beide hebben van de inentingen niet zo'n last gehad...ff een klein huiltje en that's it. Maar gistermorgen heeft ons zoontje een gat in zijn hoofd gevallen wat moest worden gehecht Ja toen heb ik wel ff mee gejankt toen hij begon te schreeuwen toen de naald erin ging. Vond het vreselijk om hem daar zo te zien zitten.
Ochjee wat vreselijk zielig zeg! Ik begin al te janken als ik kinderen zie bij Trauma Center Volwassenen geen probleem, maar als er kinderen komen.. En dan helemaal als het van die stoere jongetjes zijn, die huilen zonder geluid.. Dat ze wel van die dikke tranen hebben, maar niet echt huilen.. Dan ben ik echt niet meer te houden Met mijn kleine mannetje huil ik ook altijd mee op het consultatiebureau. Ik zag hier wel ergens een reactie van dat een inenting geen pijn doet, maar dat doet het écht wel.. Ik vind het nog steeds afgrijselijk om die naald er in te voelen gaan met bloedprikken, en als ze er dan ook nog van dat dikke spul in moeten spuiten..
ik heb geen enkele keer hoeven huilen maar mijn moeder hart brak wel toen de tranen kwamen bij mijn kinderen. Wat ik zo ontzettend vervelend vind is dat je met sommige artsen je kind niet eens mag beethouden als het een prik krijgt maar dat het op die tafel moet blijven liggen. Ik ben dan ook zo een trutje die er niks van durft te zeggen op zo een moment maar dan later denk ik , wat een muts ben ik toch ik wil mijn kind vasthouden op zo een moment
Haha ja zo is het mij bij precies gegaan. Ik kon me binnen nog bedwingen maar eenmaal buiten me vriend gebeld en dat hij mooi de volgende keer mag gaan haha
mijn dochter krijgt volgende week haar eerste prik en mijn moet moet ook absoluut mee. Kan er ook heel slecht tegen. Vind het heel erg als mijn dochter moet huilen van pijn. Ze heeft de eerste week van haar leven meerdere prikken moeten hebben en dat vond ik ook heel erg! kan me goed voorstellen dat je meehuilde met je zoontje
Helemaal herkenbaar! Ik ga de kamer uit en manlief blijft erbij. Ik heb zo zitten brullen bij de hielprik, dat wil ik wel proberen te vermijden!
Ons zoontje had toen hij net geboren was al z'n eerste prikje gehad. Voor bloedsuiker, omdat ik zwangerschapssuiker had. Dan prikken ze gelijk na de geboorte, na 4 uur en na 8 uur. Dus die hielprik was een eitje voor mij. Ook omdat mijn man erbij was en hem vasthield. Maar gisteren die eerste prikjes, toen had ik de tranen heel hoog zitten. Hij lag daar zo lief op de tafel te spartelen met zijn armpjes en beentjes. Helemaal tevreden terwijl de verpleegkundige de spuitjes klaarmaakte. Hij niet wetend wat er ging gebeuren en wij wel. Hij begon heel hard te huilen bij dat eerste prikje en was alweer stil voordat hij het tweede prikje kreeg. Toen weer huilen en de verpleegkundige zei: pak 'm nu maar gelijk op, dan weet hij dat het voorbij is. Dat vond ik wel lief, ze zei ook: als ze zeggen dat het voor je eigen bestwil is dan is het nooit leuk Dus ze was heel aardig. Ons mannetje heeft vervolgens de hele dag geslapen en had 's avonds wat koorts. Dus het is mij heel erg meegevallen. Maar was wel blij dat mijn man erbij was Maar vond het wel apart, ik ben bang voor naalden en was gisterochtend zelfs zenuwachtig omdat Lars prikjes zou krijgen. Vond ik een heel aparte ervaring...