Weet je zeker dat hij niet de drugs van zijn vrienden gebruikt? Daar kunnen mensen ook een heel kort lontje van krijgen. Het klinkt alsof hij wil vluchten en boos wordt als hem daar iets bij in de weg staat. Zou het kunnen dat hij niet alleen stoom afblaast door met zijn vrienden weg te gaan, maar dat hij ook gebruikt zelf? Mensen die drugs gebruiken kunnen wat dat betreft de hele wereld bij elkaar liegen en bedriegen, vooral over hun gebruik. Als je weet wat zijn vrienden gebruiken van je via internet kijken wat dat kan doen met iemands karakter. Misschien herken je hier wat.
Ik vind jullie allebei - afgaande op wat je schrijft - behoorlijk onvolwassen overkomen. Ben benieuwd hoe oud jullie zijn (al heb je ook onvolwassen ouderen)? Los daarvan zou ik kiezen voor een time out. Behalve onvolwassen vind ik hem agressief. Toch zou ik als ik jou was ook iets aan je eigen issues doen.
Als hij agressief naar jou overkomt, wat overigens niet in je eerste post naar buiten kwam, dan is het goed dat je bent weggegaan, maar ik denk wel dat je je moet afvragen hoe het verder moet. Van wat ik lees, loop je om de haverklap weg voor een ruzie. Een oplossing zoeken zou beter zijn. Met wegrennen en afkoelen los je niks op. Dan is de lucht weer geklaard en dan ga je weer op de oude voet verder? Succes meid! Jij (en hij) kan alleen beslissen hoe jullie verder gaan, maar houd die kleine in je gedachten. Elke beslissing is belangrijk voor je baby en zou de gezondheid/veiligheid van je baby in voorop moeten staan.
Even een update: Ik heb vannacht even goed kunnen nadenken over wat er is gebeurd. Aan de ene kant wil ik weer naar huis, naar me vriend. Een gezinnetje vormen. Misschien is dat ook wel wat ik continu doe. Naar huis om een gezinnetje te zijn. Angst om alleen te zijn. Aan de andere kant, ben ik echt even aan de rust toe. Kan ik even op adem komen. Ik heb na de val nog erg last van me rug en bekken. Zal ik dan maar volwassen worden en dan gewoon naar hem toe gaan? Of zal ik afwachten tot hij naar mij toegaat? Misschien kan ik gewoon niet echt duidelijk maken hoe mijn relatie werkt. Voordat ik zwanger was, hadden wij dit totaal niet! Is het dan toch hormonen , angst voor het onbekende, en niet weten hoe we met elkaar moeten omgaan in deze periode? Weet iemand of het na de bevalling beter word?? Iemand die zelf veel ruzie had in de zwangerschap ?
Hij gaat een avondje stappen en jij gaat ene middag high tea-en. 1-1 Dat hij het wat later heeft gemaakt, ja goed dat heb je wel eens met op stap gaan. High tea-en doe je nou eenmaal niet in de nacht Dus was dat betreft hebben jullie allebei je pleziertje gehad. Ja dat hij erna nog een etentje inpland met mensen die jij niet mag.. Ja misschien niet super gezellig maar hij geeft je de kans om mee te gaan en jij beslist om dit niet te doen. Om hierdoor je tassen te gaan pakken? Ja dan moet ik inderdaad aan een ENORME portie hormonen denken. Over het feit dat hij bang is dat je valt om aandacht te trekken vind ik wat overdreven. Maar gezien je reactie qua tassen pakken om een etentje denk ik eerlijk gezegd dat er meer tussen jullie aan de hand is. Dus dat vind ik lastig om te zeggen. Denk dat jullie gewoon eens goed moeten praten en jullie verwachtingen en ergernissen moeten uitspreken.
Meid, Ik kan me niet voorstellen wat het is om zwanger te zijn en dan ook nog eens vaak ruzie te hebben met je vriend. Ik denk dat jouw verstand op t moment zegt: hij is agressief, zegt lelijke dingen tegen je en houd niet echt rekening met je. Aan de andere kant zal je hart zeggen: Ik mis hem, ik houd van hem en ik wil graag een gezinnetje vormen. Jij zal hierin een keuze moeten maken. Ik weet niet hoe vaak jullie al ruzies hebben gehad waarin jij bent vertrokken of waarin hij jou geslagen heeft? Maar de vraag is gaat dit veranderen als de kleine er is. Wil je er voor gaan of ga je dan voor jezelf en je kindje? Hij zal altijd een rol spelen in het leven van jullie kindje ( als hij hiervoor kiest) maar als ik zou moeten kiezen tussen: veiligheid en alleenstaande moeder of tussen: een onveilige leefsituatie voor moeder en kind maar wel een "gezin" hebben. Dan zou ik toch voor het eerste gaan. Heel veel succes en ik wil je de kracht toewensen die je nodig hebt om de juiste keuze te maken voor jezelf! Liefs, Rosavise
Hormonen heb ik ook last van. Maar dat is nog geen vrijbrief om je als draak te gedragen. Los van dat hij zich wat minder agressief zou moeten opstellen.
Hier ben ik het mee eens. Ts, zelf had ik bij mijn eerste zwangerschap vreselijk last vsn mijn hormonen. Zelf vond ik dar natuurlijk vreselijk mee vallen maar toen de kleine geboren was dacht ik, deed en zei ik dat echt? Ik was echt een vreselijke heks. Ik denk dus dat je erg last van je hormonen hebt. Daarnaast denk ik dat jouw vriend een reden heeft of te denken dat je de aandacht trekt. Misschien niet bewust maar door als een dramaqueen je spullen te pakken en weg te gaan vind ik ook aandachttrekkerij.
Ik heb inmiddels wat andere topics van je bekeken. Misschien is het dus toch maar goed dat je moeder een babykamer heeft, je hebt een plek om op terug te vallen. Als je zegt dat het voor de zwangerschap totaal niet zo was, dan denk ik haast dat het toch weer normaal moet kunnen worden. Maar denk niet dat het na de bevalling makkelijk en vanzelf weer als vanouds wordt. Gebroken nachten zorgen meestal ook niet voor de meest heldere kijk op dingen. En jullie hele gezinssamenstelling en routine gaan veranderen. Bovendien zal hij er dan misschien aan moeten wennen dat hij jouw aandacht moet delen. Ik zou zeggen: ga in relatietherapie. Ik weet niet wat dat kost en ik snap dat jullie financiële situatie niet best is. Maar misschien willen de toekomstige grootouders bijspringen? Ik vind dat de absolute prioriteit is om je kind een veilige en stabiele basis te bieden. Ik heb nu (weer) een kind in de klas waarvan de vader zo'n beetje om de maand de boel kort en klein slaat. Dan woont hij weer thuis, dan weer ergens anders, dan weer in de bak. De ene keer mag hij wel op bezoek komen, dan weer niet. En die arme kinderen zijn er de dupe van. Die hebben daar niet voor gekozen, maar krijgen wel al die ellende over zich heen! Zorg dat jullie kindje niet in zo'n situatie komt. Heel hard misschien: maar jullie hebben de keuze gemaakt om samen een relatie te hebben. Jullie hebben gekozen voor een kind. Dan zullen jullie ook samen de verantwoordelijkheid moeten nemen. En als 1 van de 2 weigert dat te doen, dan zal de ander dat alleen moeten doen. Maar op deze voet kun je gewoon niet verder. Daar lijdt jullie kind straks onder, iedere dag. Ook de dagen dat jullie 'normaal' met elkaar omgaan, is er bij jullie kind de onzekerheid en de angst. En die gaat niet zomaar weg, ook niet als ze 18 zijn en het huis uit gaan.
Update: Gisteren naar zijn huis toegegaan. Ik heb hem verteld dat het me spijt en dat ik gewoon niet zonder hem kan. Hij probeerde eerst nog wat meer excuses uit me te halen, maar uiteindelijk draaide hij ook bij en vond dat we inderdaad gewoon moesten gaan praten. We hebben elkaar verteld waarom het nou zo kwam dat wij voor de zwangerschap nog zo verliefd op elkaar waren, alles voor elkaar over hadden en waarom het nou nu opeens zo is. Komt gewoon puur door alles wat we hebben meegemaakt. Geen tijd meer voor elkaar maken, maar voor andere dingen die we straks niet meer hebben. (of mensen die we weinig gaan zien)... Angst voor het onbekende, en de aandacht straks moeten delen. Niet weten van elkaar wat zij/hij eigenlijk weet over opvoeding en baby's. Zal het allemaal goed komen? Uiteindelijk hebben we zo lang gepraat, dat we ineens over de dagelijkse dingen begonnen te praten. Hehe, eindelijk rust in de kop. Misschien dat ik toch door de reacties van de mensen hier, normaal ben gaan denken en toch de stap heb genomen om me excuses te maken voor mijn onvolwassenheid en gedrag. Ik kan wel de hormonen de schuld geven, maar uiteindelijk ben je er zelf bij. Ik heb veel begrip voor mensen die ik zulke situaties zitten, maar probeer er alles aan te doen om toch een gezinnetje te worden. Dat is gewoon het beste voor ons, maar ook voor ons kind. Ik besloot nog wel om bij me ouders te slapen, maar zal vandaag weer rustig naar THUIS gaan. Bedankt iedereen voor zijn/haar reactie. XOXO
Prima, houd dit vol en probeer met elkaar te blijven praten voordat het uit de hand loopt. Straks als jullie een kindje hebben, vraagt het meer planning (je kunt niet meer zomaar tegelijk weg, dan heb je oppas nodig of een van beiden moet de baby meenemen of een afspraak verzetten) Je kunt niet zomaar meer afspreken en het aan elkaar 'doorgeven' en de deur achter je dicht trekken. Wen jezelf nu vast aan om regelmatig 'agenda-overleg' te houden. Dat moet straks toch. En dan kun je nu vast zorgen dat je ook genoeg tijd voor elkaar overhoudt.
Goed zo meid, dat klinkt als volwassen en biedt ruimte om rustig elkaar weer terug te vinden. Misschien om je voor te bereiden, de eerste twee jaar na het krijgen van een kind zijn ook zwaar. Waak ervoor dat je niet elkaar uit het oog verliest (ga er van uit dat dit je eerste is.). slapeloze nachten (kan, hoeft niet), aandacht voor de derde persoon in het gezin, iemand die zich gepasseerd voelt, kan allemaal gebeuren. Praat daar alvast over met elkaar. Dan weet je in ieder geval dat het niet rauw op je dak komt, als één van jullie aangeeft dat hij of zij niet blij is. Het wordt echt niet meteen makkelijker nadat je hormonen langzaam uit je lichaam verdwijnen, want dan is er een derde persoontje in huis. Sterkte en echt fijn dat jullie hebben kunnen praten!
Wat een vooroordelen.. Ze zegt toch dat de relatie goedging voordat ze zwanger werd? Ze zal de eerste niet zijn waarbij de relatie onder spanning komt te staan door een zwangerschap.. Ik denk dat het wel begrijpelijk is.. Het leven van jou en je vriend verandert enorm.. Misschien is hij bang.. weet hij niet of hij wel een goede vader zal zijn.. Reageert hij door veel van huis weg te zijn.. terwijl jij hem nu juist nodig hebt.. Praat met elkaar.. over waar jullie beiden op dit moment behoefte aan hebben.. Misschien brengt dat jullie weer dichter bij elkaar.. Succes!