Morgen wordt onze zoon, na bijna 3 weken academisch ziekenhuis, met een gecorrigeerde leeftijd van 34 wk en 5 dagen, overgeplaatst naar ons streekziekenhuis. Wij gaan van Ronald Mc Donald huis naar HUIS! Waar ik al 3 weken niet geweest ben. Ik ben zo blij. Maar tegelijkertijd is het ook echt afscheid nemen van de lieve verzorging en de lieve mensen hier in het Rmcd-huis. Ik ga het hier echt een beetje missen! Herkenbaar? Daarbij zie ik ook wel een beetje op tegen het weer oppakken van mijn normale dagelijkse bezigheden en de ritjes naar het ziekenhuis. Ik heb nog een peuter rond lopen en ik ben bang dat ik niet zo vaak naar het ziekenhuis zal kunnen als ik zou willen. Het dagelijks leven gaat weer door (waar ik er hier niet zo mee bezig hoefde te zijn) en ik ben nu zo heerlijk dichtbij mijn zoon! Straks moet ik er toch weer een kwartiertje voor rijden. Zal wel even wennen zijn! Maar de zuster zei dat het wel stapsgewijs gaat en het fijner is dan wanneer je helemaal ineens naar huis gaat waarbij je dagelijks leven weer op je af komt en je baby ook meteen thuis is. Nu is het wat gedoseerder. Spannend! Wie ervoer dat ook zo?
Hoi, Wij hebben twee maanden in het Ronald McDonaldhuis gelogeerd. Vond het ook een hele stap weer naar huis te gaan toen ons zoontje naar een ziekenhuis dichterbij kwam (nog 3 kwartier onderweg om er te komen). In het streekziekenhuis was allen ineens heel anders, echt wennen. Onze zoon werd daar gewoon gezien als een baby, de prematuriteit werd ineens niet meer de hele tijd benadrukt. Heerlijk! Hem daar lekker in bad kunnen doen en gewoon zelf bepalen als ik hem wilde pakken. Ik dacht van te voren ook dat het moeilijk zou zijn mijn dagelijks leven weer op te pakken, maar dat ging eigenlijk vanzelf! Het was ook gewoon weer lekker om thuis te zijn, lekker m'n eigen omgeving. En niet te vergeten de normale zwangerschapsvoorpret (babykamer af maken, laatste dingen kopen enz) was ook erg leuk om mee bezig te zijn. Alles was heerlijk af toen hij thuis kwam.
Ik herken je gevoel helemaal! Maar ik sluit me ook aan bij MB2. In het academisch zkh liegt de nadruk enorm op het medische en je leven staat volledig in het teken van NICU. Ik voelde mezelf ook een patiënt eigenlijk, je doet niks anders dan in het zkh zitten, ik kreeg overdag ook mijn eten in de ouderkamer op de nicu. Na de overplaatsing kwam veel meer vertrouwen in kinderen, ze waren gezond, deden alles zelfstandig ( behalve drinken) en moesten nog alleen groeien. Die angst was weg, we zagen geen doodzieke baby's om obs heen, konden onze kinderen lekker in bad doen, mooie kleertjes aantrekken, opa en oma mochten ook vaak komen kijken enz. En ik vond het fijn om net als elke moeder mezelf voor te bereiden op de komst van de baby's. Bedjes opmaken, kleren wassen en strijken, de box in elkaar zetten enz.
Ik heb 4 weken in het Ronald mc Donald huis gezeten. Het was een verademing thuis te komen (had daarvoor 6 weken in het ziekenhuis gelegen). Alleen was het voor mijn oudste heel verwarrend; mama thuis en mama toch elke keer weer weg. Ziekenhuis is gelukkig 5 minuten rijden. Ik vond de couveusekamer heel fijn. Monitor werd langzaam afgebouwd. We mochten veel meer doen in de zorg. Kan me voorstellen dat het wel onhandiger is als je nog een kwartiertje moet rijden. Kan je misschien hulp krijgen voor je oudste? Hier is mijn moeder nog bij ons gebleven zodat ik ten alle tijden weg kon omdat mijn vriend werkte.. Heel veel succes!