Toen mijn oudste zoontje een baby was had ik hem zoveel mogelijk bij mij. Als ik beneden was, dan sliep hij beneden in de box, de kinderwagen, de draagzak, maar vooral ook veel lekker bij mij op mijn borst. Heerlijk vond ik dat. Nu is onze tweede geboren, en ik zou dit graag op dezelfde manier doen, maar dat zit er helaas niet in. Nu loopt er immers ook nog een 2,5 jarige peuter rond, die weliswaar heel erg lief is voor zijn broertje, maar ook erg onstuimig en energiek. Ik probeer de baby wel af en toe in de draagdoek of box te laten slapen, maar als mijn oudste dan met een serie autootjes of Dino's langs komt denderen zie ik het arme kind steeds schrikken. Aangezien ik het belangrijk vind dat hij gewoon lekker rustig kan slapen, en ik tegelijkertijd niet wil dat mijn oudste op zijn tenen door het huis moet sluipen, maar gewoon lekker kan spelen, leg ik de baby nu vaak 'gewoon' te slapen in zijn wiegje op onze slaapkamer. Dat gaat erg goed, hij slaapt daar perfect en als hij wakker is komt hij natuurlijk lekker naar beneden. Maar op de een of andere manier voel ik me er toch een soort van schuldig onder dat deze baby nu zo veel tijd alleen boven ligt... Hij slaapt, dus merkt er zelf niets van, en natuurlijk knuffelen we heel wat met hem af op de momenten dat hij wakker is, of nadat mijn oudste naar bed is. het is compleet onlogisch, maar toch geeft het me een beetje een rotgevoel. Is dit herkenbaar voor iemand? En hoe gingen jullie om met het slapen van een volgend kind?
Tsja... een eerste kind is nou eenmaal geen tweede kind. Er zullen nog wel meer verschillen zijn/komen. Een tweede kind maakt niet de (voor hem waarschijnlijk niet zo leuke) overgang mee van het alleen-zijn naar het aandacht-delen. Een eerste kind moet de paden banen (qua huisregels etc) waar de tweede van kan profiteren. De tweede zal het vaak oneerlijk vinden dat de eerste iets mag wat hij nog niet mag. De eerste zal het vaak oneerlijk vinden als de tweede iets ook mag, wat hij nog niet mocht op die leeftijd. Je doet het toch nooit goed Dus ik snap dat het oneerlijk aanvoelt richting de jongste, maar je doet er weinig aan, en ik denk niet dat het traumatisch voor hem gaat worden
Ik herken het op dit moment niet zo. Maar ik merk veel verschil bij ons (er zit 14 maanden tussen beide kinderen) en bij mijn broer (daar zit 2 jaar en 2 maanden tussen beide kinderen). Bij mijn broer is de eerste ouder, is zeer bewust van de baby en wil ook meedoen en ermee knuffelen en zo. Bij ons weet onze oudste wel dat er een baby is, en ze wil ook wel eens een kusje geven of aaien, maar verder is ze helemaal niet met de baby bezig. Ze wil en hoeft er verder niets mee. En dat is heerlijk! Dus ik ervaar op dit moment dat het juist makkelijker is dat er zo weinig leeftijdsverschil is.
Ja hoor, ik herken het hier wel. En dat terwijl de oudste ook vooral op zijn kamertje sliep (die kon net als de 2e gewoon in de box, mijn armen, de kinderwagen of dergelijke zijn slaap niet pakken). Maar ik merk wel dat ik gewoon minder tijd voor de 2e heb dan ik had toen de 1e nog zo jong was. Maar ja, dat is nu eenmaal niet anders dus inmiddels heb ik me er wel overheen gezet hoor. Omdat de 2e ook redelijk sterk reageert op prikkels is de beste plek voor hem ook zijn eigen bedje, hoewel het slapen niet altijd makkelijk gaat daar... Maar toch ligt hij veel boven voor de rust voor hem en ik troost hem ook in zijn bedje waar ik de 1e er dan toch sneller uit haalde. En Sandana, ik weet niet of het nu door het leeftijdsverschil is hoor. Mijn oudste is ook 2,5 maar wil echt niet meedoen met de kleine ofzo hoor. Hij heeft niet zoveel met baby's. Hij is wel lief voor zijn broertje en is er ook echt trots op en niet jaloers maar het enige wat hij doet met zijn broertje is af en toe een aaitje of een kusje en dat is het hoor. De keren dat hij zijn broer echt heeft vastgehouden zijn op 2 handen te tellen, en het duurde hooguit 30 sec.
Hier hetzelfde. Hij ligt ook vaker even te huilen als zijn zus. Maar ja het is niet anders. Je hebt nou eenmaal 2 kids en beiden hebben zo hun voordelen. Oudste zijn is echt niet altijd leuk. Ik denk niet dat hij er echt iets aan over houdt. 't Is alleen even wennen.
Deels herkenbaar. Het slaapgedeelte niet. Finley lag gewoon tot 4 maanden beneden bij ons in de woonkamer in de kinderwagen of box. Net als zijn grote broer destijds. Ja, het is lawaaiierig met een peuter, maar het voordeel is dat hij nu gewend is om in leefgeluiden te slapen. Hij slaapt nu overal prima (doorheen). Moet je uiteraard geen kindje hebben die gauw overprikkeld raakt. Maar ik laat Finley noodgedwongen wel vaker huilen als ik net met Aiden bezig ben. Tja, dat kan nu eenmaal niet anders. Ik kan niet op twee plekken tegelijk staan.
Hier gewoon beneden in de wagen, merken ze nog niks van. Of in de draagdoek, al wilde ze dat niet vaak. Ik liet haar zo weinig mogelijk alleen, sleepte haar overal mee naar toe, deed dingen met haar op de arm. oudste kon best ff wachten soms, babies nog niet.