Even iets heel anders... Ik zit heel erg met het volgende, eigenlijk al jaren maar ik ben er nu echt wel klaar mee. Graag jullie mening. Mijn moeder is een ontzettend moeilijk mens. Vroeger was ze wel heel lief en keek ik tegen haar op. Maar hoe ouder ze werd hoe slechter ze zich gedroeg ten opzichte van mij en anderen. Het lijkt wel op een depressie, maar ze zoekt totaal geen hulp en het ligt altijd aan een ander. Ze heeft al ruzie met haar ouders en broers. Daarnaast heeft ze geen vrienden meer. Alleen in het kerkje waar ze af en toe orgel speelt. Ik kan niet met haar praten, want alles wordt altijd uit zijn verband gerukt. Ze vergeet ook de meest simpele dingen. Zo had ik vorige week een reisje naar Londen gewonnen en ik had mijn moeder meegenomen in de hoop onze relatie te verbeteren. Ik had haar toen ook de link van het hotel toegestuurd, en samen hebben we via de telefoon naar de foto's op de site gekeken. We vonden het beiden een heel mooi hotel. Toen we met de trein naar Schiphol gingen vroeg mijn vader of het een mooi hotel was waar we naartoe gingen. Mijn moeder zei dat ze het niet wist want dat was niet bekend. Ik was verbaasd, we hebben er samen nog uitgebreid naar gekeken! Op de hotelkamer gedroeg ze zich ook vreemd, in iedergeval niet sociaal. Ze stond al om 7 uur op, terwijl onze wekker op half 9 stond. Ik sliep nog, maar zij ging douchen, nagels lakken en tv kijken. Ze wilde bijna gaan föhnen tot ik er iets van zei. Volgens haar kon dat best. Verder heeft ze altijd een excuus om maar niet bij mij te komen. Ik woon in Groningen en zij in Assen. Dat is niet echt ver weg zou je zeggen, maar ze is hier al een half jaar geleden voor het laatst geweest. Zelfs niet op mijn verjaardag. Ze zit altijd te zeuren over kleinkinderen. Ik ben straks te oud zegt ze en als het mis gaat (een miskraam) hoef ik niet bij haar uit te komen janken. Heeft ze letterlijk gezegd. Net had ik haar aan de telefoon en vertelde ik dat we hartstikke blut zijn. (Ik krijg nog geld van het UWV, maar ze zijn erg traag) Ik zei dat het maar goed was dat we nog geen kinderen hadden, waar iedereen zo over zeurt. Zij zei:"Wie doet dat dan? Wij bemoeien ons nergens mee". Ik confronteerde haar met haar uitspraken. Ze ontkende het totaal. Toen heb ik meteen opgehangen. Ik ben er zo klaar mee. Dit is trouwens nog maar een hele kleine greep uit de gebeurtenissen hoor. Dit gaat over drie dagen. Oh en als ik zeg dat we blut zijn hebben zij ook geen geld. Ze hebben verdorie een eettafel van tienduizend euro en ze praten over een appartement waar ze graag willen wonen van over de 1000 euro per maand huur. Ze doet altijd net alsof ik niet in orde ben. Maar volgens mij is het andersom. Ik heb ook al bij een psycholoog gelopen omdat ik onzeker word door haar. Maar dan is ze ook boos, want we praten over haar!
Die word ook met enige regelmaat door mijn moeder heel gemeen behandelt. Maar hij is veel weg voor het werk en reageert er nooit op. Zijn exacte woorden waren een keer: 'Ze heeft ook wel haar lieve kanten'. Hij zegt er niets over om de vrede te bewaren, maar ik denk juist dat hij de aangewezen persoon is om er iets over te zeggen.
Oh ze heeft vroeger een keer gezegd:"jij vindt wel iemand bij de tv". Ik wilde altijd al bij de televisie werken en heb ook zulke opleidingen gedaan. Mijn man werkt bij de televisie, dus zei ik laatst een keer tegen haar: "Je hebt wel gelijk gehad, want ik ben met iemand getrouwd die bij de televisie werkt". Toen zij ze meteen:"Ik heb niet gezegd dat het .... was" Ze benadert alles negatief.
Volgens mij zitten jullie onwijs op elkaar te letten en elkaar het leven zuur te maken hiermee. Neem een break, leef je eigen leven en over een poos zul je wel zien of je elkaar weer wat leuks te melden hebt.
We hebben een keer twee maanden niet met elkaar gesproken, maar ze heeft niet door dat zij het probleem is. Voor de duidelijkheid, wij letten helemaal niet op elkaar. Sterker nog, ik zie haar haast nooit. Maar als we elkaar spreken wordt alles wat ik zeg met de grond gelijk gemaakt, ze reageerd negatief of gaat zelfs met haar ogen draaien. Daarnaast probeer ik juist iets te herstellen, en maak ik haar het leven niet zuur. Ik ben straks zover dat ik nooit meer contact wil. Ze houd alleen mijn vader over, want vrienden heeft ze niet meer. Ik heb een oude vriendin van haar gesproken, die eigenlijk altijd al meer mijn vriendin was (ik ging met haar naar concerten en we aten regelmatig samen), zij zei dat hun contact ook verbroken is omdat ze net zo deed tegen haar.
Hoi! Jeetje, wat rot voor je dat zo'n moeilijke relatie met je moeder hebt. Mijn moeder kan ook - wat ze op zijn Engels zeggen - een "piece of work" zijn. Ze heeft waarschijnlijk iets van een theatrale persoonlijkheidsstooris (die bestaat echt), die is verwant aan borderline. Niet dat het ooit officieel is vastgesteld. Ja, door mijn eigen psycholoog. Je krijgt haar met geen stok een therapie binnen die haar met haar eigen fouten confronteert. Met haar is niks aan de hand, natuurlijk Ik heb het er lang moeilijk mee gehad. Ze heeft een aantal zeer bijzondere momenten gehad. Met mascara op haar kin boven aan de trap staan schreeuwen wat voor k*t gezin we waren, met Kerst. Schreeuwend de auto uitrennen bij centraal station tijdens mijn verhuizing, nadat ze een hartinfarct nagedaan had in de Ikea, naar een ziekenhuis gegaan was en de arts even verteld had hoe stom mijn vader wel niet is. Mijn vrienden hebben toen alles verhuisd, ik was uren te laat en schaamde me kapot. De talloze scheidingen (dreigementen), wegloop escapades, urenlange monologen tot diep in de nacht en op de kop toe volhouden dat ik niet echt mooi ben, niet zoals mijn zusje. Kortom, het is een hoop om te vergeven. Maar ik heb geleerd om mentaal en fysiek afstand te nemen. Ik ben er niet zo goed in, maar heb geleerd om strenge grenzen te stellen. Eigenlijk zoals je dat ook met een kleuter zou doen. Niet boos of hysterisch, maar gewoon zeggen "Mam, dit vind ik niet leuk van je. Zo'n opmerking kwetst me en ik zou graag willen dat je die niet meer maakt." Het is even schrikken voor d'r, maar inmiddels begint het een beetje te werken. Iedere drama die ik zelf inbreng zet haar vuurtje alleen maar hoger, dus ik doe het niet meer. We gaan niet te lang op bezoek en als ze weer eens vreemd doet dan bedenk ik me maar "je bent gek". Die mantra helpt me om rustig te reageren. Gek genoeg is de wens om een echte moeder hiermee ook een beetje in vervulling gegaan. Deels ben ik zelf een goede moeder voor mezelf, deels zie ik in haar de vrouw die ze zonder haar stoornis had kunnen zijn. Als ze zelf beter opgevoed was was het een schat geweest. Zolang ik niet voor emotionele steun bij haar aanklop - daar zijn mijn vrienden en mijn vriend voor - kan ze me wel steunen met praktische dingen. (geld is trouwens ook bij onze ouders een "probleem", ik vraag er gewoon niet meer om). Misschien helpt het je. Ik merkte dat rustig reageren, duidelijke grenzen met mezelf afspreken en vriendelijk handhaven een enorm verschil maakten. Ik stond echt op het punt de relatie te verbreken. Iig veel sterkte!!
Ik wil je geen pijn doen, maar het komt op mij een beetje over als beginnende Alzheimer.. Is het misschien niet mogelijk haar daarop te 'testen' of in ieder geval te kijken of dat het niet is? Sorry, maar ik bedoel het echt niet lullig hoor..
Hier dacht ik ook direct aan toen ik het las. Ik herken namelijk een aantal dingen die mijn oma ook had. Hier kwamen we na jaren pas achter. Het is bij mijn oma ongeveer rond haar 60e begonnen.
Wel toevallig, want dat was namelijk ook het eerste wat ik dacht! Misschien bedoelt ze het niet zo en is ze ziek?
Hier ook het eerste waar ik aan dacht, vooral het koppig vasthouden aan haar eigen gelijk. Mijn oma heeft dit ook en omdat we het niet zeker wisten hebben we een dagboekje bijgehouden met dingen die ze 'verdraaid' (en dus eigenlijk vergeten is) en het bleek echt meer te zijn dan ik me kon herinneren. Misschien een idee? Ik hoop het natuurlijk niet, maar het is het waard om het uit te zoeken...
Zilvervosje, mooi geschreven...goed hoe jij ermee om hebt leren gaan. Daar heb ik respect voor! Ik hoop dat TS er wat mee kan.
Moeilijk maar ik zie wel veel gelijkenissen met alzheimer van mijn oma en ik heb laast ook een docu gezien waar zelfs vrouwen van 30 al alzheimer hadden dus de leeftijd zegt niet veel
@ Zilvervosje, jeetje zeg, jij hebt het ook moeilijk met je moeder! Mijn moeder is ook altijd negatief, echt altijd. Maar ik probeer het steeds meer te accepteren, ik weet dat ze iets heeft, dat ze ziek is, maar wat? Sommige dingen vertellen we niet meer, zoals de nieuwe bank die we deze week hebben gekocht. Ze zal onze blijdschap alleen maar verstoren. Ik heb nog wel geprobeerd te vragen of ze ons wilde helpen in ons nieuwe huis, we wonen straks in dezelfde wijk. Maar dat zag ze ook niet zitten. Ik hoef niet bang te zijn dat ze straks elke dag over de vloer komt, want een goede vriendin van haar woonde twee straten verderop en daar kwam ze ook nooit. Hierdoor is de vriendschap voorbij gegaan. Mijn moeder trekt mijn broertje altijd voor, hij woont nog bij mijn ouders op z'n (bijna) 24ste. En kan nooit iets verkeerd doen. Ik voel me daardoor nog meer buitengesloten. Ik durf er bijna geld op in te zetten dat ze hem nonstop helpen met zijn verhuizing in de toekomst. Alzheimer heb ik inderdaad ook wel eens aan gedacht. Misschien is het een goed idee om alles wat ze doet (of niet doet) eens op een rijtje te zetten. Ik ga daar vanaf nu mee beginnen. Bedankt voor de tip!
ik herken wel veel, hier is de enige manier om er mee om te gaan, je emotioneel af te sluiten, heel moeilijk en dat moet je echt leren, ik trok het me op een dag niet meer persoonlijk aan maar zag haar uitspattingen als gedrag, enige voordeel hier is dat mijn moeder nu wel hulp heeft alleen als haar iets niet aanstaat dan wisselt ze van psych.
Gek genoeg dacht ik ook meteen aan Alzheimer, heb er net een boek over gelezen en het schoot meteen door mijn hoofd. Ik zie dat je de dingen gaat proberen bij te houden, is goed om te doen inderdaad. verder heel veel sterkte ermee want het lijkt me niet makkelijk. Liefs Zora
Heb jij dezelfde moeder als ik? Hier hetzelfde probleem. Echter doet mijn vader ook zo :S Wij weten echter wel waardoor het komt. Alcoholverslaving. Volgens mij zijn ze daardoor voortijdig aan het dementeren. Iedere vorm van hulp wijzen ze van de hand en naar de dokter?! Dat zien ze niet in.
Ik denk echt dat je bij een arts eens navraag moet doen want zo begon de Alzheimer van mijn oma ook... Het is een vreselijke ziekte, maar als het echt Alzheimer zou blijken te zijn, weet je in elk geval dat je moeder niet de keuze maakt om zo te doen/zijn.