Ik weet niet of het hier thuishoort maar misschien zijn er wel mama's die dit herkennen. Al sinds mijn zoontje geboren is heb ik heel sterk het gevoel dat hij niet heel lang bij ons mag blijven. Waar dat op gebaseerd is geen idee. Hij is nu 7 maanden en verder heel gezond maar toch wordt dat gevoel niet minder. Ik wil hem nu eigenlijk alleen maar vasthouden en knuffelen zolang als het kan. Is dit een fase en gaat het weer over of blijft dit gevoel omdat je je nou eenmaal zorgen maakt om een kind?
Ik herken het gevoel (enigzins). Althans, ik heb vaak het gevoel dat ik me afvraag waar ik dit aan heb verdiend en dat ik gewoon niet kan geloven dat ik zó gelukkig ben, dus er 'moet" wel iets misgaan...
Dat gevoel ken ik ook wel. Maar het is zo gek dat je zo'n sterk gevoel kan hebben wat nergens op gebaseerd is. Ik hoop maar dat het hormonen zijn nog en dat het weer overgaat.
Ik herken het heel erg, bij mn oudste had ik dit na dr geboorte heel sterk. Ik wist zeker dat ik dr niet groot zou zien worden ik heb dit gevoel ook heel lang gehouden. Gelukkig nergens op gebaseerd ze is ondertussen bijna 9 en het gevoel is helemaal weg 😊
Yep, herkenbaar.. De raarste dingen.. Zo denk ik voor ik ga slapen dat er een inbreker komt die mn zoontje doodschiet.. of dat mn vriend verongelukt en mn arme zoontje dan geen vader meer heeft. Enige wat helpt is mezelf streng toespreken dat dit niet gaat gebeuren en dat er morgen weer een dag is. Qua jouw gevoel.. je doet alles wat je kan als moeder. Je doet zo goed mogelijk je best, meer als dat kun je niet doen. Ik zeg niet dat er wat gebeurd, maar dat kan misschien wel een troostende gedachte zijn.
Herkenbaar. Hier lang gehad. Op een gegeven moment is ons zoontje met het RS-virus en het HPMV opgenomen. Hij moest toen aan de sonde en het zuurstof. Zijn sat. was nog maar 80%. Normaal is het dan einde oefening. We hadden dus ook geen dag later moeten komen. Toen was het gevoel ook in een keer weg... Heel raar. Nu soms nog wel hoor, maar ik denk dat dat gewoon het "ouder zijn" is. O een stukje achtergrond bij ons. Moeder die verongelukt is, dus ook niet in de hand kunnen hebben en een achterneefje wat vlak na de geboorte is overleden. Maar dit zijn natuurlijk zeer extreme verhalen! Ik houd het gewoon op zoveel liefde hebben dat je je niet kunt voorstellen dat je dat niet meer aan je kindje zou kunnen geven.
Confronterend, want dit had ik precies zo kunnen schrijven. Zo gelukkig als ik nu ben, zo weinig tegenslag, dat kan toch niet goed blijven gaan? Het is een heel naar gevoel, alsof de karmabank nog iets van je te goed heeft.
Oef, dit herken ik ook akelig goed! Ik heb er een paar dagen geleden zelfs nog over geblogd. Nieuwsberichten helpen dan ook totaal niet.
Ik ben zo blij dat ik niet de enige ben. MiMully ik hoop toch dat er niet zo iets extreems hoeft te gebeuren voordat het gevoel weggaat. Ik bekijk het maar met de dag en ik hoop maar dat het straks weer iets af gaat nemen. Een beetje zorgen maken is goed maar dit is wel wat overdreven.
hier ook herkenbaar. Bij de oudste nooit gehad al wist ik al tijdens de zwangerschap dat er iets niet klopte bij hem. Nergens op gebaseerd. Toen hij net 4 was kreeg hij de diagnose Asperger en viel alles op zijn plek. Bij mijn dochter heb ik wel het gevoel dat ze niet lang hier mag blijven. Nergens op gebaseerd. Dat ze zwangerschap overleeft heeft is een wonder. Dus waarom zou ze alsnog gaan. ik spreek mezelf altijd streng toe. En hopelijk is dat gevoel op een dag over.
ik herken het gevoel ik ben altijd bang dat mijn kinderen erg ziek worden. als ik er dan aan denk krijg ik spontaan de kriebels en kan ik wel janken.
Hier ook dat gevoel bij de jongste. Helaas heeft mijn gevoel altijd gelijk gehad met mensen die komen te overlijden. Zelfs mijn vriend zei het een keer zomaar uit het niets dat hij dat bij de jongste ook heeft en mijn moeder heeft hetzelfde gevoel. Ik ben er bewust niet zoveel mee bezig geniet zoveel mogelijk van mijn kids maar diep gevoel van binnen weet dat hij niet 'oud' wordt.
Mijn voorgevoel klopt meestal ook. Daarom vind ik het zo eng nu. Ik probeer maar zoveel mogelijk te genieten nu en er niet aan te denken maar dat knagende gevoel blijft helaas. Ik hoop dat het gaat slijten en dat mijn gevoel eindelijk eens geen gelijk krijgt.
Jemig, dat lijkt me ook heel heftig om dat te 'weten.' Zo als jij het beschrijft, TS, zo erg heb ik het niet. Wel zoals Bolkje zegt, waar heb ik het aan verdiend?!
Mijn oudste is gehandicapt geboren, en mijn hele zwangerschap heb ik het gevoel gehad dat er iets niet pluis was. Ik sprak ook altijd tegen haar toen ze in mijn buik zat: "je bent welkom meisje, hoe jij dan ook wilt komen, ik ben er voor je." Het was niet eens een angst, gewoon een 'weten'. Eigenlijk best raar... Nu bij ons jongste meisje was ik juist heel de zwangerschap ervan overtuigd dat alles in orde was, maar ben ik sinds haar geboorte echt enorm bang dat er iets gebeurd met haar. Dat ze op een ochtend niet meer wakker wordt oid. Ik geniet zo intens van alles wat ik bij de oudste heb moeten missen. Ik denk nu dus eerder dat het de angst is dat mijn wereld weer op z'n kop komt te staan dan dat het een voorgevoel is. Een beetje zoals bolkje omschrijft. Zo gelukkig zijn, dat is toch bijna onmogelijk?!
Yep heel herkenbaar. Al sinds de zwangerschap dat gevoel... Volgende week wordt prinsje 7 en dat akelige gevoel bekruipt mij nog af en toe