nou zeg ik heb laatste week (beetje sinds het van 29 week overgegaan is in de 30) dat ik ineens alles eng vind toen die 30e week kwam dacht ik ineens! woow! nog maar 10! misschien nog maar 7 max 12 .... woow help! en krijg allemaal paniek dingen.... kan ik die bevalling wel aan... komt dat wel goed... kan ik wel goed voor ons kleintje zorgen komt het er wel gezond uit! wat gaat er allemaal veranderen en zelfs momenten van : wooow.... wil ik t wel echt de mafste dingen het vliegt me uit t niets ineens een beetje aan, omdat het nu ineens wel dichtbij komt hoor straks zijn we niet meer met 2 maar 3 persoontjes hier heel ons leven is anders pfffff enerzijds heb ik er zin in en bekijk ik die spulletjes en denk ik ja nu de beeb nog.... anderzijds vind ik t op sommige momenten ZOOOO eng! zal wel een angst voor het onbekende zijn ofzo..
ik herken dit zeker ! begint me nu al aan te vliegen soms ! ik denk inderdaad een beetje angst om het onbekende
Ik herken het heel erg, had het ook toen ik net zwanger was, zo van: wooow nu is het echt zo, ons leven is strax totaal anders wil ik dat wel? En nu het dichterbij komt heb ik weer dat gevoel, ik moet ziezo altijd erg wennen aan nieuwe situaties en dit is een hele grootte haha. Succes ermee
haha ja de verandering zal t wel zijn ja het niet meer zomaar iets kunnen doen maar overal over na moeten denken want t humpie moet voeding/slapen etc etc... haha en tuurlijk pas je dit aan i je leven en loopt t echt wel! maar wij vrouwen denken gewoon teveel ben k bang hahaha
Haha dat had ik ook hoor! Ik wou het zoooo graag! En toen was in eindelijk zwanger en dacht ik(ongeveer rond jou termijn) omg!! Wil ik dit wel echt?! Kan ik t wel?! Zal ik wel genoeg van m houden?! En nog meer dat soort dingen.. Maar hoe cliche ook.. T komt echt goed En wbt niet meer alles kunnen doen.. Overdag doe ik gewoon waar ik zin in heb hoor slapen doen ze toch wel in de kiderwagen
Heel herkenbaar! Ik pieker nooit, maar nu... Word gewoon moe van mezelf! Ik droom ook bijna elke nacht heel naar, dat ik m'n kleintje laat vallen enzo Had opgezocht wat het betekend, was iets met angst en onzekerheid
Ik begin hier ook last van te krijgen. Denk Idd dat wij vrouwen te veel denken. Ik tenminste wel. Dat weet ik van mezelf. alleen soms kan je er helemaal gek van worden... Maar denk dat iedereen wel zulke momenten heeft. Ik heb ook veel momenten dat ik niet kan wachten tot het zover is!
Ik heb dat ook gehad, in het begin en ook zo rond de dertigste week. Dat ik me ineens afvroeg of ik dit wel kon en of ik er wel klaar voor was. Inmiddels is het wel weer weg maar het is in ieder geval heel herkenbaar
Oeh, die twijfels zijn heel herkenbaar en heel normaal! En weet je, niet eens alleen bij het eerste kindje! Ik had nu al vrij vroeg in de 2e zwangerschap het idee "Kan ik dit wel, wil ik dit wel, kan ik dit wel aan, hoe gaan we dit doen, oh help, zal ik nu wel normaal gaan bevallen ipv een spoed keizersnee?" Natuurlijk, we hebben gekozen voor een 2e kindje omdat er plek in ons hart, huis en leven was! Maar toen ik weer zwanger was, moest ik even slikken, kan ik die zwangerschap wel terwijl er nog een dreumes rondkruipt die nog maar net baby af is? Komt allemaal wel goed!
Heb dit momenteel ook heel erg hoor!... sowieso de laatste weken hier en daar een soort van halve paniekaanval... terwijl ik op andere momenten weer heel nuchter lijk te zijn hahah zullen de hormoontjes wel zijn! het is ook gewoon bang zijn voor het onbekende denk ik; ook een voorstelling maken van hoe het zal lopen en/of zal zijn kan je nu niet dat maakt dat je wat onzeker wordt. Ook gewoon het besef dat je leven er straks heel anders uitziet hoort er bij. Maar denk heel normaal, zeker bij een eerste kindje... maar weet zeker dat het goed komt!!! er is toch niets mooiers uiteindelijk?! suc6!
Ik heb het niet tijdens mn zwangerschap gehad, maar ik vond de eerste weken na de bevalling wel heel heftig. Toen dacht ik telkens: ik wil er maar 2 en die 2e komt pas over 4 jaar! Ik vond mn kindje heerlijk, maar dat heel je dag én nachtritme zo overhoop ligt en je helemaal niet weet waar je aan toe bent, vond ik erg moeilijk en maakte me best onzeker. Waarom huilt hij nu? Heeft ie misschien honger? Ik wil 'm niet onnodig te veel geven, etc, etc... Na 2 maanden kreeg meneer een fijn ritme en met 3 maanden sliep hij volledig door (19-7). Dat vond ik heerlijk. Nu kijk ik niet uit naar de gebroken nachten, maar weet ik wel dat het goed komt! Misschien een beetje off topic, maar wat ik je wil zeggen: het is misschien niet meer zoals hoe het was met zn 2tjes, maar het komt echt goed en je gaat onwijs genieten van je kindje en dat je straks een gezinnetje bent!! PS. Ik wil nu wel weer graag 3 (of misschien wel 4) kinderen .
Had ik ook bij mijn eerste, precies zo rond 30 weken Ik kon wel huilen soms, was bang voor de bevalling, en bang dat ik niet zou weten hoe het allemaal zou moeten. Rond de tijd dat ik met verlof ging werd ik trouwens enorm relaxed. Lekker beentjes omhoog, genoten van de rust, kleertjes en lakentjes gestreken (die we nooit gebruikt hebben, maar het stond zo leuk in de la ). Ik denk dat het normaal is. Ik verwacht dat het nu ook weer gebeurt, ik moet toch weer bevallen, en misschien had ik beter niet kunnen weten hoe dat is $).