Mijn dochter heeft nachtangsten, sinds ik erover op Internet heb gelezen weet ik dat het wat anders is als een nachtmerrie. Ze wordt gillend wakker, rolt van links naar rechts in haar bed (kan zich daarbij dus ook bezeren) maar laat zich NIET troosten, wordt zelfs overstuur als je haar aanraakt en 'ziet' me niet. Ze heeft soms haar ogen wel open maar ik kan geen contact met haar maken. Ik las dat het beter is om haar niet wakker te maken, dat dat alleen maar beangstiger is dus dat doen we dan ook niet. Nadat had overgegeven omdat ze zo overstuur was, kwam ze ineens 'bij' en was weer echt wakker en wilde ze bij me op schoot zitten en begon tegen me te praten alsof er niets aan de hand was. Ze viel daarna (na een paar keer een geruststellende kus te willen) gewoon weer tot vanmorgen in slaap en kon zich er niks meer van herrinneren. Ja, wel dat ze overgegeven had maar dat weet ze eraan dat ze teveel snoepjes had gegeten. Kortom, ze weet er helemaal niets meer van! Er is hier geen sprake van een verhuizing, broertje of zusje, dus met veranderingen heeft het niks te maken. Herkennen jullie dit? En is het echt een kwestie van, gaat vanzelf over?
Ja, gaat vanzelf weer over. Het is een fase, maar die kan ook best lang duren. Wij maken onze kleine meid niet wakker als ze er last van heeft. Ik ga wel bij haar zitten zodat ze zich niet kan bezeren. En ik zing al sinds haar geboorte hetzelfde liedje als ze overstuur is. Dat zing ik ook als ze nachtangst heeft. Ze lijkt er wel iets rustiger van te worden. Als ze het iedere avond heeft, kan je haar ongerveer een kwartier vóór ze 2 uur slaapt even wakker maken. Onze kleine meid had het best erg, en dagelijks. Wij hebben haar een maand lang iedere avond wakker gemaakt, nu heeft ze het alleen nog als het een hele drukke dag is geweest. Succes ermee. En onthoud dat zij er niks van merkt en weet. Voor jou is het erger.
M heeft het vrij lang gehad. Steeds op een andere tijd (wel begin van de avond/nacht), dus vooraf wakker maken had hier geen zin. Ik bleef bij haar, maakte sussende geluidjes en zorgde er idd voor dat ze zichzelf (of mij ) niet bezeerde. Hier was dat wel heftig hoor, duurde vrij lang namelijk voordat ze eruit was. Nu al een half jaar niet meer gehad.
Ook ik heb even gekeken op google en vond ook een artikel over nachtangst...het is PRECIES wat mijn zoontje regelmatig heeft! Ook wat jij beschrijft, niet te bereiken maar na een tijdje ineens 'wakker' en wel bereikbaar. Hij wil niet getroost worden terwijl hij overdag echt een enorme knuffel is. Ik voel me vaak erg machteloos...maar wanneer hij weer tot bedaren is gebracht, wil hij alleen maar bij me op schoot en slaapt hij ook zo weer verder...het is vaak twee of drie uur nadat hij in slaap is gevallen. Fijn om te lezen dat het over gaat. Ik vind het vooral zo zielig voor hem!ik moet zeggen dat hij het al van kleins afaan heeft. Nu laaste tijd niet veel meer dan anders, maar ik ben wel onlangs (half jaar geleden) gescheiden...maar de papa van mn zoontje was toch al veel weg en hij had niet een heel sterke band met hem. Wellicht voelde hij vaak mijn spanning...
Ja, het gaat vanzelf over. Mijn oudste heeft er ook last van gehad, zonder aanwijsbare oorzaak. Hier hielp ook niets om hem eruit te krijgen. Elke keer viel hij uiteindelijk vanzelf weer in slaap en wist er dan de volgende dag niets meer van. Ik bleef wel altijd bij hem, tot hij weer sliep, kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem maar gewoon alleen uit te laten razen, ook al had hij mijn aanwezigheid totaal niet door. Inmiddels is hij 6 en heeft hij er al een paar jaar geen last meer van.
Hoe oud waren jullie kindjes toen ze hier last van kregen? Mijn dochtertje is nu 11 maanden en ik denk dat zij het ook heeft. Ik wist niet wat me overkwam toen het afgelopen week 's avonds gebeurde. We waren zelfs zo in paniek dat we met haar naar de huisartsenpost reden. Als ik alle informatie op het internet lees voldoet ze echt aan alle punten, enige is dus dat ze nog zo jong is.
Mijn zoontje was ook jonger dan een jaar...heel beangstigend, zeker omdat ik veel alleen was...hij schreeuwt,schopt slaat en wil absoluut niet dat ik hem troost of vastpak... Een keer was ik volledig in tranen en dacht ook, nu moet ik naar de hap! Uiteindelijk komt hij tot rust maar ik vind t zo zielig voor hem...
M heeft dit al vanaf dat hij 16 maanden was. Heeft dat een aantal weken gehad. Wij wisten toen nog niet dat het nachtangst was. Daarna een periode rustig geweest en toen begon het weer en duurde een aantal maanden. Nu is het sporadisch, hoewel hij deze week wel veel aanvallen heeft gehad. Ik pak hem altijd op mijn schoot en blijf zo met hem zitten totdat het voorbij is. Zijn aanvallen duurde altijd wel lang en waren hevig. Nu is zo'n aanval niet meer zo extreem. Ipv gillen / schreeuwen / wild om hem heen slaan, is het nu echt huilen, mama roepen en hij praat er nog andere dingen bij (vaak onverstaanbaar)
kan jij je kindje optillen of op je schoot nemen? dat lukt bij mij echt niet... pas wanneer hij gekalmeerd is en bij zn positieven is, wil hij alleen maar bij mama...
Ja wij kunnen hem optillen. Hij overstrekt zich dan en trappelt met zijn benen. Als ik hem in bed laat liggen, dan kan hij zich pijn doen, zo wild deed hij. Het verloopt dan wat rustiger. In de tijd dat hij het hevig had, ging hij ook flink te keer bij het oppakken.
Bij mijn dochter is het begonnen toen ze 3 was. Het is niet dagelijks en momenteel zit er gelukkig alweer een tijdje tussen maar nu ik weet dat het beestje een naampje heeft weet ik een beetje dat ik me niet al te veel zorgen hoef te maken maar als je aan het bed zit bij zo'n kleintje en je weet niet wat er gebeurt, dan raak je toch wel een beetje in paniek. Ik kan haar overigens niet optillen, ik kan haar niet eens aanraken want dan begint ze echt om zich heel te slaan en te gillen. Ik vind het fijn om ervaringen te lezen, dankjulliewel
mijn zoontje heeft er meer last van als er 'spannende' dingen gebeuren of gebeurd zijn of als zijn leventje wat drukker is. vannacht was erg, (heb zelf ook weinig geslapen) omdat zijn vader er afgelopen dagen was (woont in Buitenland zijn gescheiden)...
Simone heeft dat ook een paar keer gehad, bij ons hielp het om haar op ons bed met de tv aan te zetten, daar kalmeerde ze wel van. Of op schoot met de telefoon foto's van haar kijken. Normaal is er wel met haar te praten ergens over maar toen dus echt niet...
Onze oudste heeft het ook gehad, begon ook al voordat hij 1 was, ik denk zo rond 11 maanden. De eerste keer dacht ik werkelijk dat hij ineens diep verstandelijk gehandicapt was , zo heftig en onbereikbaar was hij. Hij had het overigens echt in fases, soms wekenlang niet en dan ineens een week lang elke nacht en soms zelfs meerdere keren per nacht. Hij was er -als ik het me goed herinner- rond zijn 2e verjaardag alweer overheen gelukkig. Alhoewel hij nog steeds wel soms ineens volledig in paniek kan zijn in zijn slaap en dan niets wil, maar dat is toch niet zo heftig als toen.
Mijn oudste heeft dit vanaf 2,5 jaar, en hij heeft het vrijwel iedere avond, nog steeds! Het hoeft niet over te gaan hoor. ( maar hoop t wel..)
Mijn zoontje heeft er sinds 2 weken last van bijna elke avond. Hij is 3,5. Het gebeurd meestal binnen een uur na dat hij in slaap is gevallen. Net probeerde ik hem eerst wakker te maken, maar ik liep nog niet weg en toen begon hij al. Hij vloog me ook in mijn armen en zei dat ik hem moest helpen zo zielig. Ik heb ook gelezen dat het kan voor komen bij slaapgebrek hij slaapt namelijk te weinig denk ik is 's nachts ook vaak wakker en vroeg wakker. Overdag wil hij niet meer slapen zo lastig. Hopelijk is het een fase.