Ik ken mezelf niet meer terug hoor. Ik heb een hartstikke leuke baan en had voor mijn zoontje was geboren dan ook verwacht dat ik na mijn verlof het heerlijk zou vinden om weer lekker aan de slag te gaan. Mijn man en ik werken allebei 36 uur, verdeeld over 4 dagen. De overige 3 dagen zou de kleine 1 dag naar mijn ouders en 2 dagen naar mijn zus gaan. Aangezien ik geen lekker gevoel had bij een kdv (niets mis mee hoor, maar niet mijn ding) voor ons dus hartstikke goed geregeld. Maar sinds hij geboren is is alles opeens zo anders. Omdat ik 3 dagen weg van huis toch echt te veel vond hebben mijn man en afgesproken om allebei 1 dag in de 2 weken ouderschapsverlof op te nemen. De kleine gaat dan een dag naar m'n ouders en een dag naar mijn zus, en wij werken omstebeurt maar 3 dagen. Momenteel ben ik nog verlofdagen van 2011 aan het opmaken, waardoor ik de rest van dit jaar maar 2 dagen hoef te werken, waarvan mijn man er 1 thuis is. Dit vind ik heerlijk, maar ik zie zoooo op tegen 2012, als ik om de week 4 dagen moet werken! Ik besef dat wij het heerlijk hebben kunnen regelen en dat mijn zoontje straks maar 2 dagen in de week van huis is, en zelfs dan nog bij mensen is die zielsveel van hem houden en voor hem zorgen zoals hij dat gewend is. Maar hij is niet bij mij en dat gevoel vind ik zo naar! En wat heb ik me vroeger geërgerd aan al die vrouwen die hun werk niet meer belangrijk vonden zodra er een kindje was. Nu ben ik er gewoon zelf 1.... Is dit voor iemand herkenbaar?
Hoi hoi, Heeeel herkenbaar! Ik moet volgende week donderdag weer beginnen, maar zie er ook zo tegenop. Dat had ik van te voren ook niet bedacht! Ook wij hebben het goed geregeld. Mijn man werkt full- time, maar is op donderdagmiddag vrij. Ik ga niet meer dan drie dagen in de week werken. Mijn moeder past op en mijn schoonouders. Ik heb een invalcontract, dus ik ben in het begin nog niet structureel drie dagen van huis..... Maar het idee! Aan de andere kant heb ik ook wel weer zin om wat te gaan doen. Mijn zoontje is in goede handen..... Maar wat het dan is..... Het idee dat je minder tijd met elkaar hebt ofzo. Ik weet het niet.... Het komt vast wel goed, daar vertrouw ik ook wel op en het zal even wennen worden. Straks hebben we onze draai te pakken en dan weten we niet beter Heel veel succes!
Heel herkenbaar! Ik werk 38u verdeeld over 4,5 dagen. Maar ik heb het nog steeds moeilijk om te gaan werken. Hoewel ik een hele fijne job heb... Had ook nooit gedacht dat ik het zo erg zou hebben hoor. Ik geniet nu des te meer van de momenten dat ik thuis bij hem ben.
Afschuwelijk herkenbaar. Ik heb ook altijd een hekel gehad aan die moeders die alleen nog maar over hun kind konden praten en van die kleine baantjes hadden. Nu ik zelf een dochter heb wil ik het 'helemaal anders' gaan doen. Daarmee bedoel ik eigenlijk dat ik mijn baan wil opzeggen en fulltime voor mijn dochter wil zorgen. Het moment dat ik haar achter moet laten bij het kdv hangt als een zwaard van damocles boven mijn hoofd. Terwijl ik nog 2 maanden verlof voor de boeg heb!! Als ze nu huilt wil ik naar haar toe om haar te troosten. Ze is dan gelijk stil en getroost dat geeft me zo'n fijn gevoel. Ik ben echt belangrijk voor haar en dat gevoel heb ik op mijn werk absoluut niet. Als ze zometeen op het kdv huilt dan kan ik haar niet troosten en daar word ik zo verdrietig van. Er is dan een leidster die haar troost terwijl dat eigenlijk mijn taak als moeder is. Wat een conflict zeg. Ik ben er nog niet uit...
Erg hè, zo vreemd dat je blijkbaar zo 180 graden kan draaien opeens! Niets is voor mij gewoon meer belangrijk, vergeleken bij mijn kind!
Ik moest ook weer wennen maar ik vind het nu eigenlijk wel prima dat ik nog steeds 32 uur werk. Simone heeft 3 dagen opvang bij haar tante en haar oma en die wil ik haar gewoon niet afnemen want ze vindt het helemaal geweldig om daar met andere kindjes te spelen!
O ja, heeel herkenbaar. Ik ben nu nog aan het reïntegreren op mijn werk na een periode ziek te zijn geweest (pnd). Maar zelf nu ik 4 ochtenden werk vind ik het afschuwelijk. Wij hebben het ook (voor ons dan) goed geregeld. We werken beide 4 dagen en hebben ieder 1 dag ouderschapsverlof. De overige 3 dagen past oma op. En ik kan iedere week nog 4 uur thuis werken als ik wil. Niels vind het geweldig bij oma en dat gaat inmiddels helemaal goed. Ik heb een ontzettend leuke baan waar ik hard voor heb gewerkt om die te krijgen. En als iets mij voorheen vreselijk leek dan was het wel thuisblijfmoeder worden. En nu zou ik niets liever willen. Ik wil gewoon dag en nacht bij mijn kind zijn. Het is iedere ochtend weer pijnlijk om weg te gaan.
Helaas heel herkenbaar. Bij mijn oudste dochter had ik er totaal geen last van, sterker nog....ik keek uit naar het einde van mijn verlof. Zij was een huilbaby, ik had een pnd....nee, kon alleen maar verheugen op het werken. En heb dat ook zo ervaren. Geen seconde gehuild of rot gevoeld bij het achterlaten op het kdv. EN NU????? Omgekeerde wereld, moet werkelijk niet denken om te gaan werken. Nouja, da's niet eerlijk. Werken lijkt me wel leuk. Maar kan me niet voorstellen dat ik mijn kleine meiske 3 dagen aan iemand anders moet geven. Kan al janken bij de gedachte. Ze gaat 2 dagen in de week naar een gastouder en 1 dag naar opa en oma. En ze zullen beide erg goed voor haar zorgen, maar toch.....Oh, vreselijk. Zit nu al met een knoop in de maag. Ga haar echt vreselijk missen. Zit zelfs te overwegen om mijn ouderschapsverlof er wel achteraan te plakken. Zou eigenlijk vanaf maart 1 middag in de week vrij nemen om mijn andere dochter uit school te kunnen halen.....maar misschien plak ik het toch in 1 keer aan deze periode. Dan hoef ik pas eind maart volledig (3 dagen) aan het werk. Maar dat is uitstel, want dan zal het echt niet makkelijker worden. Wat een wereld van verschil zeg......
Een week voordat ik weer moest beginnen dacht ik: als ik nou eens nooit meer zou hoeven dan zou ik dat niet erg vinden... Maar eenmaal begonnen vind ik de combi heerlijk. De eerste keer dat ze naar het kdv ging werd ze door mijn man gebracht omdat ik heel vroeg moet beginnen. Dat scheelde denk ik wel dat ik niet weg hoefde te gaan.. Heb mijzelf helemaal op mijn werk gericht (kon ik vroeger al goed) en dat hielp. Ze hadden gezegd dat ik tussendoor wel even mocht bellen maar ik heb dat niet gedaan. Stel dat ik zou horen dat ze veel huilde of slecht sliep dan zat ik me op te vreten terwijl ik er niks mee kon. Ik weet dat ze daar goed voor haar zijn, en ik heb meteen besloten met niet druk te maken want het heeft toch geen zin. Je moet het gewoon doen en ervaren. Nu ben ik deze week weer lekker thuis met mijn meisje omdat ik onregelmatig werk en nu 2 weekenden moet. Heerlijk gewerkt maar gisteravond weer zo blij dat ik nu weer een paar dagen met haar heb. Succes met je eerste dagen!