Voel me even zo'n slechte moeder...

Oh... Ik herken het. Ons kindje zit nu ook in zo'n fase. Huilen, krijsen. Super moeilijk om dan rustig te blijven, vooral als je het niet gewend bent.

Ik denk dat dit de beste kan overkomen. Even janken, sorry zeggen en loslaten... Meer kun je even niet doen denk ik...

 

Lieve meid...
Ik heb afgelopen weekend staan schreeuwen tegen mijn kinderen...
Ik ga jullie inruilen!!!
Spijt achteraf natuurlijk. Maar ohhhhh wat waren ze vervelend.


Soms is het een opeenstapeling van dingen, je bent moe..

Dikke knuffels geven en echt, naast supermoeder ben je ook maar een mens..

 

Nee je gaat geen shit krijgen (mag ik hopen tenminste...), want je bent gewoon een mens en echt ELKE moeder heeft momenten gehad dat ze haar geduld verliest. Dat je schreeuwt, met iets gooit, of je kind net iets te hard aanpakt.. Ik weet nog zo goed dat ik tegen mijn baby 'wat ben je ook een ***kind!' heb geschreeuwd. Ben ik niet trots op en wat had ik veel spijt, maar na uren krijsen en proberen te troosten was ik helemaal leeg en er zó klaar mee. Nu ze een pittige peuter is verlies ik mijn geduld ook echt wel. Maar mijn kinderen mogen best weten en zien dat ik óók maar een mens ben met beperkt geduld ben. Daarna sorry zeggen en het weer goed maken en heeeeel veel knuffelen

 

Goh in mijn ogen ben je geen slechte moeder..
Hooguit moe of wanhopig. Hebben we dat allemaal niet eens? Zolang je je kind niet door elkaar schud of slaat.. En we zeggen allemaal wel eens iets uit wanhoop. En ik ga er vanuit dat deze dingen niet dagelijks gebeuren. Dus geen zorgen... je kindje is dit gauw weer vergeten. Geef m morgen maar een extra kus en knuffel en vergeet je zelf niet

 

Elke moeder die hier nu komt beweren dat zij dat nog nooit gedaan heeft, die vertrouw ik voor geen haar

En wat doe je dan? Pcm geven, meehuilen, dicht bij jou nemen of net ver weg leggen, je man opvorderen om over te nemen, een eindje gaan wandelen met de buggy, jezelf in slaap wiegen en zeggen dat dit ook wel weer overgaat... Whatever works.

 

Lieve mama, je bent maar mens
En weet je, we zijn allemaal wel eens wanhopig.
Mijn zoontje krijgt op dit moment ook 2 kiezen en 3 hoektanden , daarnaast heeft hij bronchitis en huilt daardoor ook heel veel. Gisteren had ik ook zo'n moment. Na een uur jammeren, klagen en huilen heb ik ook fel tegen hem gezegd dat hij Nu moest gaan slapen want ik was klaar met zijn gezeik!
Verkeerd natuurlijk want ik weet dat hij zich geen raad weet met de pijn en het ongemak, en ik wist het even ook allemaal niet meer waardoor ik zo reageerde. 5 minuten later haalde ik hem uit zijn bedje en zijn we even gaan knuffelen/boekje lezen/filmpje kijken.

Komt goed mammie!

 

Wat al deze vrouwen zeggen. Het is onmacht en het kan iedereen gebeuren. Gewoon sorry zeggen, knuffelen, kusjes geven en zo weer goed maken. Ik probeer het wel voor te zijn door gewoon weg te lopen als het me teveel word, naar buiten desnoods, even ademen en als hun papa er is, hem er op af te sturen. Hij heeft veel meer geduld dan ik (en zelfs hij kan zijn geduld verliezen en foute dingen zeggen). Kinderen kunnen veel hebben hoor.

 

Och meid, zo herkenbaar! Ik voel me ook altijd zo schuldig. Dafne is al wat ouder, die leg ik dan uit dat ik moe ben, ik zeg sorry, en dat ik dat niet had mogen doen. Dan knuffelen we even en is het gelukkig weer goed. Maar schuldig voelen blijft toch.
Hier gebeurt het weleens als ik moe ben, en ze maar door blijft miepen en huilen om niks. Dat triggert vanalles in me. Ze was een huilbaby en na dr 1e verjaardag heeft ze ook veel gehuild, gemiept, gedreind. Ik kan geeoon niet meer tegen dat geluid. Ik weet dat het fout is, en ik blijf gelukkig meeste tijd geduldig. Maar soms...

 

Ik loop ook weleens weg, maar dat zorgt hier voor nog harder huilen en krinsen helaas. Ze voelt zich op een of andere manier dan zo in de steek gelaten. Wel moeilijk, want ik heb dan dus behoefte aan even diep ademhalen en tot 10 tellen, zij heeft behoefte aan mijn nabijheid.

 

Als het is uit pijn, dan ga ik erbij liggen. Als het is wegens gewoon uittesten, ga ik weg en laat dr gewoon even gaan. Is dan meestal snel voorbij.

 

Ik heb het ook wel eens gedaan hoor. Mijn oudste heeft besloten zijn middagslaapje te skippen op het moment dat ik het slaapje juist nodig had.
Voelde me daarna ook heel lullig en heb sorry gezegd tegen hem. Later hoorde ik dat er veel meer moeders het herkennen.
Soms kan je er gewoon even iets minder tegen. Je bent geen slechte moeder, echt niet. Juist dat je je dit afvraagt bewijst dat je dit wel bent.

 

Die momenten zijn vreselijk. Laten we het er hier op houden dat mijn dochter haar temperament niet van een vreemde heeft. En op het moment dat ik wegloop, loopt mijn dochter achter mij aan! Slaapkamer, keuken, haar slaapkamer, wc (op slot maar dan gaat ze voor de deur staan gillen en bonken) ....vreselijk. En ja, hier viel ik ook wel eens tegen haar uit? Juist? Nee. Maar ik heb ook een breekpunt. Dat ligt eerder als ik ook nog moe ben.

Sterkte mama en geloof mij, dit zal vast niet de laatste keer zijn. Zolang je er maar geen gewoonte van maakt

 

Ik zie dat onze zoontjes bijna even oud zijn @Imona
Deze leeftijd vind ik heel pittig. Van alles willen en uitproberen, frustraties, eigen persoontje dat zich ontwikkelt en die tanden en kiezen...

Wij hadden een paar weken geleden steeds gedonder met in slaap vallen, iets wat voorheen zelden een probleem was.
Naast hem blijven zitten, uitgebreid bedritueel, hij ging steeds langer doen over het inslapen. Weg gaan was gillen en huilen.
Toen was ik er op een middag klaar mee, mij oudste zat al ruim een half uur beneden te wachten en hij bleef maar overeind komen. Toen heb ook tegen hem geschreeuwd, ga verdomde nou gewoon liggen en slapen.
Tot mijn grote verbazing deed hij dat. Ben niet trots op dat moment maar wel geleerd dat we af en toe duidelijk en streng moeten zijn bij het op bed gaan.

De hoektandjes zijn trouwens echt rottanden. Hier komt de laatste door en dan zijn we voorlopig klaar met tanden en kiezen krijgen. Hoop dat doorslapen dan gewoon wordt en geen uitzondering.

 

Oh zo herkenbaar. Denk dat elke moeder wel zo’n moment heeft gehad.

Hier had ik het met V als pasgeboren hummeltje van een maand oud geloof ik. Ze bleef maar krijsen en ik had alles gedaan wat ik kon. Toen heb ik d’r in de box gelegd en ben 10 minuten buiten gaan zitten.
En met de dreumes periode heb ik ze wel eens iets te hardhandig in bed gelegd en geschreeuwd dat ik helemaal klaar met ze was.

Soms kan je het gewoon even iets minder goed hebben. Is dat goed? Nee. Menselijk? Ja! Er komen nog meer van die momenten, maar je bent zeker geen slechte moeder!!

 

Ooooh je wil niet weten wat ik inwendig uitgevloekt heb toen ze 6 weken oud was. En daarvan zal echt wel t een en ander doorgevloeid zijn en zeker weten dat daar ook nog wel op een te harde manier uit kwam dat ik t he-le-maal zat was. "schei uit met dat k*t gejank" is in elk geval gevallen. Op t moment dat ik echt laaiend werd ben ik maar buiten in de vrieskou gaan zitten ok af te koelen met een bak koffie. Zij veilig in dr bedje en ik me diep schuldig en verdrietig voelen omdat ik onder aan dr raampje natuurlijk nog wel dr gehuil hoorde en mn lijf zei ik moet daar wat mee doen, mn gedachten zei "maar nu even niet" en intussen t geheel een grote puinhoop van uitputting was en ik niet meer wist waar ik de fut vandaan moest halen om deze dag of nacht door te komen.

Was ook zoooo moe, draai je 20 weken van je zwangerschap op opgeteld 2.5 uur slaap op een dag, vervolgens een huilbaby (met reden bleek uiteindelijk) die nog geen 20 minuten achtereen NIET huilde, tenzij ze aan een fles zat te lurken en dat ging dag en nacht door. Wat ik ook deed in die 6 weken, bij me nemen, krampjes helpen, dragen, NIETS maar dan ook NIETS hielp. Je oververmoeide koppie draait overuren, je staat met je rug tegen een muur, je wilt helpen, je wilt troosten, de fut heb je er allang niet meer voor en dan knapt er op een gegeven moment wat.

Wees blij als t alleen bij woorden blijft, dat je sorry kan zeggen voordat je kleine in slaap valt, een knuffel kan geven en zeggen dat je moe was maar zo niet had mogen reageren. Ook dat is omgaan met emoties en misschien niet het lichtende voorbeeld van t ideale plaatje wat je in gedachten had maar je kleine leert ook dat die emoties er zijn en hoe je daar mee om moet gaan goed of wat minder goed en sorry kan zeggen.

T voorbeeld geven is ook fouten maken. Probeer ze te voorkomen waar je kan en maak er geen vrijbrief van om je kind verrot te schelden te pas en te onpas maar super mama is ook mens, die ook geduld kan verliezen.

 

Pffff gisternacht nog! 3de voeding tussen middernacht en 7 uur... ik was kapot! Dus ja ik was even niet zo aardig