Onze zoon (nwt 3 geworden) al een maanden dat ik zwanger ben en dat er dus een baby bij gaat komen. We hebben hem ook min of meer uitgelegd wanneer (eerst nog zomervakantie, zijn verjaardag, alle blaadjes van de bomen). In het begin boeide het hem allemaal niet veel. Verwondert me ook niks, trouwens. Af en toe vroeg hij er wel naar hoor, en nu nog wel eens. En soms lezen we er boekjes over. Maar het lijkt hem nog steeds niet heel erg bezig te houden. Af en toe merkt hij wel op dat het lang duurt. Maar zijn gedrag naa mij toe begint nu wel steeds meer te veranderen. Mijn buik was al lang zichtbaar, maar de laatste weken begint hij me dwars te zitten. Ik kom niet zo makkelijk meer overeind, loop langzamer, kan niet meer zo goed stoeien enzo. Zoon begint nu dus 'last' te krijgen van de zwangerschap, want mama kan minder. Het is altijd al een mama's kindje geweest hoor. Maar nu loopt het helemaal de spuigaten uit. Gisteren kwam mijn man zijn bed uit om met zoon te ontbijten en ik bleef even liggen. Kort protest, maar al snel waren ze samen gezellig aan het spelen en kletsen. Dat gaat dan 2 uur prima, uitstekend humeur. Ik kom beneden: meteen huilen, hangen, klagen, piepen. En zo gaat het steeds. Op de dag dat mijn vrij is, hebben ze eigenlijk steeds een gezellige dag. Ook bij de opvang en grootouders zijn er zelden problemen en huilbuien. Ik word een paar keer oer dag geconfronteerd met driftbuien en gehuil om niks. Hij 'zoekt' ook echt ruzie, door om dingen te vragen waarvan hij weet dat ik nee ga zeggen en dan een groot drama te maken als het inderdaad niet mag. (Appelsap drinken uit een vaas, om maar wat te noemen.) Het zal vast wel pure liefde voor z'n mama zijn hoor... Maar ik word er zo moe van. En ik ben al zo moe! Ik heb ook het gevoel dat ik hem te kort doe, daardat ik niet zo veel meer kan. (Al kan ik er even niks aan doen.) Ik weet ook gewooeven niet meer hoe ik moet reageren. Negeren, boos worden, juist steeds ingaan op dat hangen en hem overstelpen met aandacht en knuffels...?? Ik weet het niet meer. Sorry voor dit lange verhaal. Herkent iemand dit? Tips??
Dat gedrag klinkt zeker bekend, maar helaas geen tips. Ik heb me ook vaak afgevraagd of het de leeftijd is, jaloezie of wat dan ook, maar het nooit echt opgelost. Tuurlijk, strakke duidelijke regels, straffen en belonen en zelf spelen afwisselen met samen spelen werken wel. Maar betekent bij ons niet dat ze vaak net over het randje gaat. Wat ook een beetje werkte was heel vaak vertellen hoe blij me met haar waren en dat we nog een kindje kregen omdat we graag wilde dat zij, als de baby een beetje groter is, altijd iemand heeft om mee te spelen. Veel liefde geven dus. Maar de gouden tip heb ik helaas niet voor je. Succes met de laatste loodjes!
Ik vertel inderdaad vaak dat ik van hem houd em hem heel lief vind. Hij wil ook vaak baby spelen. Daar ga ik even in mee (lekker op schoot knuffelen), maar daarna vertel ik hem ook dat ik het zo fijn vindt dat hij al zo groot is. En dan noem ik altijd even 1 of 2 dingen die hij wel kan en een baby niet. (Gezellig samen kletsen, naar de speeltuin wandelen, koekjes bakken, mama helpen etc.) Hoe gaat het nu bij jullie, nu ze echt met zijn tweetjes zijn? Ik vind de reactie van onze zoon op zijn broertje / zusje straks nog spannender dan de hele bevalling en kraamtijd zelf!
Dochter is iets ouder (3 jr en 4 maanden) maar gelukkig geen last van. Ik laat haar me vooral veel helpen (vrijblijvend natuurlijk) en probeer dingen te scheiden van de baby.. dat lukt niet altijd maar probeer het wel. Dus rugpijn omschrijf ik anders. Even rusten? Ga lekker mee! (of kijk even tv op de slaapkamer bij mij) Papa vult hier ook een heleboel heel goed in als het echt niet gaat (gebeurt gelukkig weinig). Ik probeer heel veel te knuffelen en samen te doen (puzzelen, strijkkralen, poppen verkleden) en we lezen veel boekjes over het krijgen van een baby / broertje / zusje!
In het begin heb ik het inderdaad vermeden om 'de schuld' aan de dikken buik en baby te geven als ik iets niet goed meer kon. Zoals hem optillen bijvoorbeeld. Ook de familie gewaarschuwd daarvoor, die riepen maar constant dat ie voorzichtig moest zijn met mama en de baby. Ik zou als peuter spontaan een hekel aan die baby krijgen zeg! Maar nu is het voor onze zoon echt wel duidelijk zichtbaar wat de oorzaak is dat ik minder fit en mobiel ben.
Heel erg herkenbaar. Mijn dochter vertoonde hetzelfde gedrag als jij beschrijft toen ik zwanger was. Expres heel hard weg lopen in het winkelcentrum bijvoorbeeld omdat ze wist dat ik er niet achter aan kon komen bijv. was geen uitzondering.... In slaap komen 's avonds was ook een drama vaak. Nog even dit, nog even dat, mama dit mama dat.... Maar... Hier was het duidelijk een fase. Gelukkig was ik na de bevalling heel snel weer fit en kon ik snel weer van alles met mijn oudste en dat voelde ze, het gedrag verbeterde met de dag. Ze was trouwens gelijk stapel gek op dr zusje en nog steeds. Dus dat zit wel goed Toen ze de baby voor het eerst zag werd zelfs dr favo beer aan de kant gegooid om de baby te kussen en te knuffelen. Heel lief. Dus komt vast goed
Mijn dochter is van begin af aan lief voor haar zusje geweest. Wel toonde ze vaak het irritante imitatiegedrag (dus dingen die haar zusje deed en waar wij op in gaan doet ze na), kan er vervelend zijn. Dan benoem ik idd hoe blij we zijn dat zij groot is en laat ik haar filmpjes zien van haar toen zij zo oud was als haar zusje of toen zij in mijn buik zat. Vindt ze prachtig. Jaloezie heeft zich hier nooit vertaald in gemeen gedrag. Wel is ze soms wat te hardhandig, maar niet bewust.
Ja herkenbaar. Het zal zeker een combi zijn van jouw lichamelijke maar ook geestelijke toestand en zijn fases en humeur. Even doorbijten en consequent blijven denk ik.
Bedankt voor de bemoedigende reacties alvast. Adem in - adem uit is wel het motto geworden. En ik probeer geduldig te zijn, maar ook nog steeds duidelijk grenzen aan te geven. Consequent zijn is hier nooit zo'n probleem.
Ja ik kan ook best goed consequent zijn, maar dat kunnen de kids ook..! Dat maakt het zo wanhopig soms he. Succes!
Haha Misa, herkenbaar! Onze zoon is pas drie, maat heeft al een enorm vlotte babbel. En al een briljante beheersing van het woord "dus". Wat er na die "dus" komt is uiteraard altijd in zijn eigen voordeel. Echt waar, als ie zo doorgaat lost hij over 20 jaar het probleem tussen de Israelieten en Palestijnen op. Goed nieuws voor de wereldvrede, maar niet altijd voor papa en mama haha.
Mijn dochter was 2,5 toen ik zwanger was, en net 3 toen de baby kwam. Ze werd pas vervelend toen de baby na een paar weken ziekenhuis thuis kwam, ik heb er toen ook een topic over geopend volgens mij. Dat extreem vervelende duurde een week of 6, en toen was alles oke voor haar. Ze was gelukkig wel heel lief voor haar zusje, alleen niet voor mama