Ik lees vooral: ik vond het een mooie docu ( niet perse hier maar ook op fb ). Nou, ik vond het helemaal geen mooie docu en heb eigenlijk spijt dat ik heb gekeken! Maar goed, hopelijk heeft ze haar rust gevonden
Ik moet wel eerlijk zeggen dat het echt een impact heeft gehad op me..Moest er nog aan denken voor ik ging slapen en ben er ook mee opgestaan.
Ja ik kan het eigenlijk niet zo goed uitleggen. Ik vond het gewoon raar. Ik had die avond ook ' liefde voor later' gekeken. Daar was een vrouw ook gestorven. Afiena. En omdanks dat het twee verschillende situaties zijn, vond ik afiena rustiger gestorven dan Priscilla. Ik had juist helemaal niet het idee dat ze ' rust ' had! Maarja dat weet ik niet he? Is gewoon hoe het op mij over kwam
Ik heb beide programma's ook op 1 avond gezien en had dat niet moeten doen. Was er echt onderste boven van. Ik kan me er gewoon niks bij voorstellen om bewust te moeten bezig zijn met dood. Ik hoop ook dat ik dat nooit hoef te doen. Maar ik maakte me opeens zo druk over mijn kinderen, wat moet er met ze gebeuren als ik er niet meer ben en hoe zouden ze zich voelen. Ik werd helemaal naar als ik dan aan hun koppies dacht. Ik vond het beide echt hele dappere vrouwen, beiden zijn gegaan zoals ze zelf wilde. Ja natuurlijk wilde ze liever niet gaan, want je zag natuurlijk dat ze het er ook moeilijk mee hadden. Maar ze hebben het er het beste van gemaakt zover je dat kunt zeggen. Ik vind het alleen voor de nabestaande van Pris heel erg moeilijk. Om de vorige avond zo uit je bol te gaan tijdens het feesten en de volgende dag is je beste vriendin er niet meer. Iedereen was het huilen en was verdrietig op dat feest. Maar het is nu 3 dagen geleden en ik denk er nog aan, vond het heftig om te zien.
Ik heb gisteravond die docu gezien,gelijk daar achteraan afscheid voor later.Wat heb ik gejankt zeg,en wat eer kracht hebben die vrouwen om zoiets te doorlopen.Pffffffffffffffffffffffff ik zou niet weten wat ik zou doen.
Net gekeken, maar ik vond het behoorlijk heftig... Voor die vriend van haar, en haar tante.. Die vriendinnen hoe zij tijdnes die begrafenis hun best deden om iedereen aan het dansen te krijgen, haar wens... slik..heftig..
Ik vond de situatie wel heftig, maar wat ik niet zo kan begrijpen of waar ik anders over denk is dat er tegenwoordig bij begrafenissen gelijk gefeest moet worden. Net alsof er geen verdriet meer mag zijn. Maar ik ben helemaal geen uitgaander dus misschien dat ik me daarom niet echt kon identificeren met haar.
Misschien heb ik het over het hoofd gezien maar waar was haar vader in dit verhaal? Ook heftig vond ik het gedeelte van haar tweede moeder waarop ze vraagt het hoeft echt nog niet evenals de huisartsen die dit haar vroegen.... Pff ze hield zich sterk maar haar ogen straalde wanhoop en verdriet uit... Ze had geen keuze.
Ja dat vond ik ook raar en nee, ik ben ook geen uitgaander (meer). Je kan wel denken: Oh, het was zo'n feestbeest dus laten we er maar een feestje van maken, maar er zijn ook mensen die intens verdrietig zijn en dus echt geen behoefte hebben aan van die springende mensen naast zich.
precies dat vond ik ook, ik vond het ook bijna ongemakkelijk om te zien hoe kunstmatig mensen begonnen te dansen, ja het is HAAR begrafenis maar het is ook HUN afscheid. vind ik ......
Ik denk dat Pris dat ook had gewild dat ze gingen dansen? Moet kunnen. En diegene die het niet wilden bleven ook gewoon zitten en gingen er op hun eigen manier mee om. Ik vind dat een dienst hoor de gaan zoals de overledene het had gewild en als dat met een feestje is dan is dat zo en dat mag heus wel gepaard gaan met verdriet, de combinatie maakt het mooi vind ik. Als ik kom te overlijden (duurt nog heeeeeeeeeeeeel lang hoop ik) dan wil ik ook dat er gefeest word om mijn leven te vieren. En niet alleen verdriet. Ik wil ook leuke muziek op mijn dienst en geen Ave Maria of iets in die trant. Ik vind het mooi hoe Pris voor haar einde heeft gekozen, en ik hoop dat ze weer bij haar moeder is.
Tja ik denk dan 'nog even goed feesten en niet verdrietig zijn maar lol maken en dan?? dan ga je dood.' Ik had er een naar gevoel bij eerlijk gezegd. Net op uitzendinggemist liefde voor later gekeken waarin die moeder van 4 kinderen overlijd... dat greep mij veel meer aan. Ook hoe ze uiteindelijk overleed, ze was wel verdrietig dat ze nu al moest gaan maar aan de andere kant is ze vredig gegaan.
Kan ik me voorstellen Maar als diegene zo was bij leven is het eigenlijk niet zo heel gek Mijn oom heeft eigenlijk ook een beetje voor zijn eigen eerdere dood gekozen. Hij kon nog wel worden behandeld door levensrekkende medicijnen ( geen kanker maar hij had een hartafwijking, aangeboren) maar hij wilde kwaliteit van leven en zo heeft hij altijd geleefd. Op zijn 40e al overleden Op zijn crematie wilde hij als laatste lied life of brian. Lollig en met een knipoog. En toen kon iedereen lachen en ook de grap er zeker van inzien. Zo was hij en dat wilde hij nog meegeven.