Bij de crematie van mijn beste vriendin wilde haar moeder ook dat we op t laatste nummer zouden dansen (hakken) ze was echt een hardcore liefhebber die bijna elk feest afging. Moet zeggen dat ik t ook wel apart vond, maar ik denk dat zij het wel helemaal te gek zou hebben gevonden. Ze was echt prettig gestoord, mja zeker weten weet je t nooit natuurlijk. Vond t wel een indrukwekkende docu. Vooral op t laatst, dat je haar zo levenloos zag liggen. Wat zie je dan goed dat de ziel al uit een lichaam is gegaan he?
Heftig om te zien.. Heb het gister terug gekeken. Ik vond met name het 'feest' de avond ervoor erg dubbel om te zien. Ik zag op dat moment geen terminaal ziek iemand maar een jonge feestende meid. Denk dat het voor alle genodigde ook wel een hele rare en dubbele gewaarwording is geweest. Hoe kan iemand die zo staat te feesten en springen een dag later er niet meer zijn.. (Ik snap best dat ze daar onder de pijnstillers heeft gestaan maar toch..) En dat zusje van haar.. Nog zo'n jong meisje.. Deze reportages zetten je altijd wel weer even met de benen op de grond. We leven nu, maar van elke dag een feestje want je weet niet wat morgen brengt..
Ik vond het mooi dat ze zó haar eigen invulling aan haar vreselijk korte leven heeft gegeven, inclusief het allerlaatste stukje. Zelf zou ik dat nooit zo doen, maar zo te zien aan het feest en de muziek had zij een totaal andere smaak dan ik, en dat mag natuurlijk. Heel heftig en indringend om bijna alles in beeld te krijgen, inclusief haar net dode lichaam. Ik vind dat ze het wel mooi en respectvol hebben gedaan. Het dansen op de uitvaart gaf mij een ongemakkelijk gevoel. Ik vind dat een uitvaart er vooral is voor de nabestaanden, niet voor de overledene. En als nabestaanden helemaal geen zin hebben om te dansen (laat staan: een feestje te vieren) dan moeten ze dat vooral niet doen, wàt de overledene ook gewild had. Als het de meest naaste nabestaanden een goed gevoel gaf om het afscheid zo in te richten, prima. Maar bij een flink aantal in de zaal kreeg ik dat gevoel niet, die deden wat geforceerd mee. Vandaar mijn ongemakkelijke gevoel... Dat 'maak van elke dag een feestje' snap ik helemaal als je weet dat je leven maar kort zal zijn. Maar als je er redelijkerwijs van uit mag gaan dat je wel oud gaat worden zou ik dat nogal onverantwoordelijk vinden. Hangt er natuurlijk wel van af hoe ver je dat doorvoert. Maar alles bij elkaar, een mooi gemaakte documentaire die tot nadenken stemt.
Ik heb daarna ook liefde voor later gekeken, en ik moet zeggen dat ik erg onrustig geslapen heb. Ik vond het een mooie respectvolle documentaire. Haar smaak is echt niet mijn smaak. Maar ze heeft gedaan wat ze graag wilde. En ik vind het echt getuigen van respect dat ze haar leven voor het intense lijden gestopt heeft. Hoewel het er nu ook wel uitzag dat ze zich vaak aardig beroerd voelde. Hier in omgeving ook een jongen van 25 euthanasie gepleegd vanwege ziekte. Dat hakt er wel in hoor. Probeer ik maar elke keer te beseffen wanneer ik boven de wc hang dat ik niets te klagen heb...
Ik heb de docu ook gekeken, maar dat was meer om me voor te bereiden op wat komen gaat... Mijn moeder is ongeneeslijk ziek en wil ook euthenasie doen. Nu ze steeds verder achteruit gaat komt dit steeds dichterbij.... Ik heb ontzettend gehuild hierom. De dag erna ook gekeken met mijn moeder en weer gehuild. Ik vind het knap hoe ze ermee omging en hoe ze dacht aan haar nabestaanden. (sterf en verjaardag) Ik hoop dat ze haar rust en haar moeder heeft gevonden.