Ow jeetje, ze is 18 maanden nu en ik hoop zoooo dat het maar een fase is waar ze in zit. Ze wil alleen bij mama zijn, hele dag fiepen, alleen maar jengelen, papa wil ze niet(niet als mama er ook is), oma niet, opa niet, alleen maar mama. Dood vermoeiend. Krijg niks gedaan. Daarbij is ze heel temperamentvol, vind het persoonlijk heel lastig om mee om te gaan. Niks is goed. Steekt der armen uit en wil op schoot, ik mag mn handen niet bij deze houden want die doet ze weg, leg ik mn handen op de bank is dat ook niet goed, als ik der aan kijk draait ze mijn gezicht weg.. Als haar iets niet zint dan lijkt ze er in te blijven hangen, blokkeert voor alles om haar heen. Kan dan totaal niet tot haar door dringen. Zijn er meer mensen die dit herkennen?
Mijn dochter (Nu 20 maanden) had deze fase pas geleden ook. Drift aanvallen, onrustig slapen, veel huilen en jengelen en gewoon heel lastig in de omgang zijn. Nu na 2 maanden durf ik te zeggen dat het bijna voorbij is, maar ze is wel meteen enorme stappen vooruit gegaan in der ontwikkeling qua praten en begrijpen. Ik merkte dat ze toe was aan een wat andere aanpak nadat ik der los in de winkel had laten lopen en liet helpen met boodschappen. Sinds ik dien ebt de boosheid weg en is ze een stuk vrolijker. Der zijn nog wel een dagen maar dan laat ik der hangen op me en houden we maar een pyjama dag..
Ja, maar hier wel altijd teken dat ze niet fit waren. Voor mij is dat extreme in verlatingsangst en claimen dus inmiddels signaal dat ik even langs de huisarts moet.
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Slapen gaat eigenlijk nog wel goed. Savonds leggen we der om 19 uur in bed en ze slaapt meestal tot half 9/9uur.... luxe probleem. We hebben nu 2 keer in 3 weken tijd stress gehad om haar in bed te krijgen. Wel heeft ze regelmatig de laatste 3 weken smiddags dat ze niet wil slapen. Als we der vast houden is alles goed maar zodra we der neer leggen grijpt ze zich vast aan ons. Daarbij is ze afgelopen week flink ziek geweest, buikgriep. Ook zitten we in de afrondende fase van een verbouwing maar we hebben haar de laatste 2 maanden vaak weg moeten brengen omdat ze hier gewoon niet kon zijn. Ik voel mezelf heel erg dubbel hier in. Ik heb een depressie gehad, had haar liever weg dan thuis zo ongeveer. Sinds dit jaar juli gaat het een stuk beter en heb ik haar graag om mee heen en ben ik uit een diep dal geklommen maar ik glij nu beetje bij beetje terug...
Fiepen? Is dat een speen ofzo? Gewoon nee. En dat is misschien nog maanden moeilijk, heb er hier ook zo een. Speen is in bed, buiten het bed alleen voor baby's. Dus daar heb je zelf een handje in. Boos zijn is prima, maar als je niet stopt met boos zijn ga je dat maar in de gang doen. Fem heeft ook van die jankfases, dan weet ik dat ik iets meer op de grond moet helpen spelen, maar duidelijk de grenzen aan moet geven. Hier wil ze tijdens het koken graag bij mij zijn. Heb een meitai gekocht, maar werd vrij snel zwanger, en kon na 17 weken niet meer dragen. Nu tijdens het koken een half uurtje tv, en dan zeg ik: 'dit is het laatste filmpje, daarna gaan werken eten' Dan is het geen probleem. Als ik dat niet doe, is het stress. Dus ook hierbij helpt duidelijk zijn..
ja heel herkenbaar! Alleen is papa hier de lieveling! (zal wss komen omdat hij mij de hele dag al ziet.)
Dat vermoedde ik al wel, maar wist ik niet zeker, dus hield het maar even bij brabants Wat hier trouwens wel helpt, is de dame gewoon in de draagdoek hangen. Soms op m'n buik, maar meestal wil ik nog wat kunnen doen en hangt ze lekker op m'n rug dan. Is ze juist vanaf een maand of 18-19 weer meer om gaan 'vragen'.