Wat ga ik straks mijn dochter vertellen..... Ik zal het verhaal in korte lijnen uitleggen, als ik alles neer moet schrijven wordt het een boek! Mijn vader is ernstig ziek, hij heeft iets in zijn hersenen, maar ze kunnen niet vinden wat hem mankeert, zijn nu inmiddels al 3 weken ziekenhuis verder, inmiddels ligt hij in een universitair ziekenhuis. Hij kan niet meer lopen en zitten, niet meer goed praten en eten... Ze doen alles wat mogelijk is om erachter te komen wat hij heeft, maar de kans is groot dat de oplossing te laat gaat komen. Komen ze er wel achter wat hij mankeert is het nog maar de vraag of het te behandelen is. In het ergste geval komt hij dus binnenkort te overlijden. Wat ga ik mijn dochtertje van 2 vertellen als opa er niet meer is? Ik heb geen idee hoe ik dit moet aanpakken, en wil er eigenlijk ook helemaal niet aan denken, maar moet voorbereid zijn zodat ik mijn meisje kan opvangen. Ze weet dat opa ziek is en dat hij in bed ligt en niet kan spelen met haar. Daar praat ze ook best vaak over (opa ziek, opa bedje slapen,opa tuta auto(is weggebracht door ambulance)) Ze lijkt het allemaal best goed te begrijpen voor zover een twee jarige dit kan. Opa is haar allerbeste vriendje van de hele wereld en het breekt mijn hart als ik eraan denk dat ik haar moet gaan vertellen dat opa er niet meer is. Hoe pak ik dit aan? Alle tips zijn welkom!
Ik lees even met je mee. Mijn vader heeft helaas ook nog maar een korte tijd te leven. Mijn zoon is net twee en ik heb ook geen idee wat ik moet gaan vertellen. We zien mijn vader elke dag dus hij gaat hem wel missen natuurlijk. Ik denk als ze bijna 3 zijn dat het dan alweer makkelijker is. Misschien zijn er boekjes over de dood in de bibliotheek. Sterkte!
Wat een lastige periode meid, sterkte!! Hier is opa overleden toen ze één jaar en 7 maanden was. Ze kon toen nog niet goed praten dus wellicht niet helemaal te vergelijken maar dit is hoe wij het gedaan hebben. We hebben haar gedurende de ziekte overal bij betrokken in de zin van, als we langs gingen in het ziekenhuis tijdens chemo dan ging zijn mee... Als oma of ik verdrietig was en zij was toevallig in de kamer dan kreeg ze dat mee en legden we uit dat oma een beetje verdrietig was. (niet in details want ze kon toen toch nog niks vragen..) Uiteindelijk heeft hij euthanasie gepleegd en zijn we er allemaal bij geweest, ook zij. Hij heeft van iedereen afscheid genomen en ook zij mocht even bij hem op bed knuffelen. Toen hebben we gezegd dat opa naar de hemel is gegaan. Op momenten dat het erg slecht met hem ging en hij zich bv heel ziek voelde of niet zichzelf was, dan bleef zij met een van ons op de gang, ik wilde haar geen trauma aan doen zeg maar, opa was wel ziek maar ze hoeft niet van hem te schrikken. Nu gaat ze nog vaak mee naar het kerkhof om even een bloemetje te brengen en dan zwaait ze in de lucht, want daar is opa nu. Of ze het allemaal snappen zal wel niet, maar ze begrijpen zeker dat er iets aan de hand is. Daarom vonden wij het belangrijk dat we niks gingen achterhouden of gingen liegen. Bij de uitvaart is ze er ook bij geweest (dichte kist).
Jij ook heel veel sterkte Mavi Derya! Als ze wat ouder zijn dan is het misschien inderdaad wat makkelijker uit te leggen. Ze heeft van de week wel een filmpje gezien op tv van kikker en het vogeltje dat dood gaat, maar of ze dat al begrijpt?
Ik zou in de bieb boekjes halen die dit uitleggen en er dan samen over praten. Op die leeftijd is het best lastig een kind uit te leggen dat iemand dood gaat.
Hier helaas een ervaringsdeskundige. Mijn jongste dochter was twee jaar toen mijn moeder overleed (haar broer was toen zes en haar zus acht). Het is heel goed van je dat je eerlijk tegen haar bent geweest. Kinderen voelen onmiddellijk aan dat er iets speelt en dan kun je maar beter vertellen wat. Voor mijn jongste dochter heb ik inderdaad boekjes uit de bibliotheek gehaald over dit onderwerp. Zo heb je een boekje van Nijntje waarin oma Pluis overlijdt. Dit heeft ons erg geholpen om het haar duidelijk te maken. Ze is nu vier en vorige week vertelde haar juf me dat ze in de klas had verteld dat haar opa en oma allebei sterretjes in de lucht zijn. Dat vond ik wel mooi. Sterkte!
Ze snapt inderdaad heel goed dat er iets aan de hand is, opa is zichzelf niet, reageert ook anders. Ik neem haar regelmatig mee maar ik weet niet hoe lang dit nog kan. Vandaag mag ze niet bij hem, hij krijgt een radioactief onderzoek. Ook toen hij helemaal opgezwollen was van het vocht en er dus eng uitzag heb ik haar niet meegenomen, ik wil niet dat ze bang wordt van opa. Ik weet nog toen mijn opa overleed dat ik niet mee mocht toen hij opgebaard lag(hartstilstand dus was niet eng)ik heb er heel veel moeite mee gehad dat ik geen afscheid mocht nemen(ik was toen 9). Maar hoe doe je dat bij een twee jarige,hoe leg je uit dat opa nooit meer terugkomt en waar hij is? Ik vind dit zo moeilijk....
Dat boekje van nijntje zal ik eens gaan halen, nijntje is het helemaal op dit moment dus misschien dat ze dat een beetje kan begrijpen al.
Mijn vader heeft op 20 juni zijn leven beëindigd. Dit wisten we van tevoren, dus hebben Hugo voorbereid en verteld dat opa erg ziek was. Ook hebben we het boek Waar is omabeer van tevoren gekocht en voorgelezen. Dit gaat over een omabeer die doodgaat en waarvan de kleinzoon op redelijk humoristische wijze leert dat doodgaan betekent geen pijn meer etc. Er wordt ook in uitgelegd hoe een crematie werkt. Hebben we veel aan gehad. Was zelfs een tijdje het favoriete voorleesboek van mijn zoontje.
Sterkte overigens. Over vertellen: we hebben hier gewoon altijd in termen als dood gesproken. Geen verhaaltjes op gaan hangen, dat bijt je in de kont na een tijdje. Dood hoort bij het leven, hoe vreselijk ook. Hugo is ook gewoon meegeweest naar de crematie/afscheid etc. Dat hoort er ook bij.
Sterkte!! Wij hebben onze dochter niks verteld en toen hij overleed hebben we gezegd dat opa boven was en wezen daar ook naar. Bij ons was dat genoeg en als ze het over opa heeft wijst ze alleen naar boven en is het 'opa'. Ik denk niet dat je het heel moeilijk moet gaan maken ze zijn nog zo klein.
Ik wil het ook zeker niet te moeilijk maken en zeker geen verhaaltjes vertellen als opa is gaan slapen en wordt nooit meer wakker, dat heeft een kennis van me gedaan en daar nog een jaar lang met een klein mannetje gezeten dat niet meer durfde te slapen, hij was wel al ruim 3 dus dat scheelt ook een boel natuurlijk. Ik zal eens kijken wat er aan boekjes te krijgen is en die alvast doorlezen, het zal altijd wel moeilijk blijven, maar misschien kunnen we haar er wat makkelijker doorheen laten komen.