En daar zijn we enorm blij mee!! Even meteen in de openingszin, dit is geen topic over dat ik niet happy ben over het krijgen van nog een tweede jochie, want ik heb er enorm veel zin in en kan niet wachten tot ik mijn kleine ventje in mijn armen kan houden en het allemaal weer overnieuw kan meemaken. Ik zal even uitleggen waarom ik dit topic open: Met 14 weken ben ik voor een echo gegaan omdat ik wat ongerust was, zoontje had een driftbui en in mijn buik geschopt, niet erg hard maar toch. Toen alles gelukkig goed bleek vroeg ik de echoscopist of hij al het geslacht zou kunnen zien (hij had gewoon nee kunnen zeggen..) na een lange stilte zei hij dat hij het niet met zekerheid kon zeggen maar toch wel 75% zeker wist dat het een meisje zou zijn. Thuis komend heb ik een week lang zitten fantaseren over het meisje dat in mijn buik zou groeien, hoe ze eruit zou zijn, echt alles, tja dit doe je nou eenmaal automatisch, een plaatje vormen, dit deed ik ook bij zoonlief toen ik eenmaal wist dat hij een jongen was. Ook al zei de echoscopist 75%, toch denk je dan nou dat is een flink grote kans en droom je er dus op los. Toen ik afgelopen zaterdag ergens anders voor een echo ging bleek het toch een jongen te zijn, even omschakelen maar ik ben nu weer aan het jongensplaatje gewend. Nu merk ik dat ik soms wel een klein beetje verdrietig ben omdat het deurtje van het meisje nu waarschijnlijk definitief gesloten is, en die was even een week wagenwijd open. Verdrietig is misschien een zwaar woord want ik heb er nog steeds evenveel zin in, jongetjes zijn even welkom als meisjes, in dat opzicht heb ik eigenlijk nooit een voorkeur gehad, maar toch heb ik altijd gedacht ook ooit een meisje te krijgen, en daar de band mee te hebben die ik met mijn moeder heb. Ik heb geen goeie band met mijn vader of broer, mijn moeder is vrij oud en wie weet is ze er over 10 jaar niet meer...en die gedachte vind ik vreselijk maar het was een troost dat ik dan weer ooit een dochter zou hebben waar ik dan dezelfde band mee zou voortzetten, een soort vriendinnen. Ook al hebben we soms ook moeilijkheden gehad, toch delen we veel met elkaar. Herkent iemand dit? Ik weet dat je met je zoontjes ook een geweldige band hebt, ik ben dol op mijn ventje en ook al dol op het ventje dat gaat komen, maar toch delen jongens/mannen niet zoveel met hun moeder als vrouwen. Mannen zijn gewoon niet zo met hun gevoel bezig zoals wij. Wie weet komt er nog wel een 3e ooit, als ik mijn man zover krijg, maar dit is iets wat ik altijd wou, een groot gezin, ik zou het nooit uit de overweging doen omdat ik nog een keer wil proberen of het een meisje is. Dan zou ik nog steeds heel blij zijn met een 3e jongen. Maar goed ik herhaal toch nogmaals omdat ik geen vertekend beeld wil geven, dit is geen topic over de teleurstelling van het krijgen van een jongen, want ik heb er enorm veel zin in, het is maar een topic over het verdrietig zijn van het afscheid nemen van het meisje dat ik in mijn hoofd had gecreëerd in die week. Het zijn voor mij twee gescheiden dingen die niet met elkaar samenhangen. Ik wou het gewoon even delen denk ik
hoi hoi het is toch heel normaal ook als je al een zoontje hebt dat als de tweede een meisje helemaal leuk.een jongen is ook even leuk. maar dan heb je ze alle twee meegemaakt en ben je ook meteen klaar er is toch nix leukers aan dan een meisje en een jongen hebben. hier heb ik een meisje en een jongen. ik ben nu zwanger van een jongen. ik heb zelf 4 zussen en zal voor geen goud 1 van hun willen missen.de reden dat ik een derde wou was meer voor me dochtertje het idee dat zei nooit een zus zal hebben deed me pijn.nu is dit een jongen en ben er ook erg blij mee.maar toch het idee dat me dochter nu echt alleen blijft doet me nog steeds wel pijn maar een 4e zou ik niet aan kunnen.maar toch ben ik ontzetten blij dat ik 2 jongens heb strax en kan niet wachten tot hij er is.
Van harte gefeliciteerd dat jullie tweede zoon eraan komt! En ik kan het me wel indenken hoor, je gevoel over het (waarschijnlijk) niet krijgen van een meisje. Het is toch anders en dat ga je niet zelf ervaren. Laat je niet wijsmaken dat je daar niet verdrietig over mag zijn. Hoe blij je ook bent met je zoontjes!
Ik kan me er echt helemaal niets bij voorstellen. Het was altijd oorlog tussen mij en mijn moeder en met m'n vader heb ik een superband. M'n moeder had vooral een band met m'n kleine broertje, die waren echt vier handen op een buik. Dus ik zou al die onzin over banden die er door een of ander genreaspect wel of niet zouden kunnen zijn vooral gauw uit m'n hoofd zetten. Het is namelijk je reinste onzin. Je weet gewoon niet hoe karakters met elkaar matchen, maar je kunt wel hoe dan ook je best gaan doen om een goede band met je kind (v/m) te krijgen.
Is het nu wel 100% zeker dat het een jongen wordt? Op zich is 15 weken nog best wel vroeg voor een geslachtsbepaling, dus misschien heeft de eerste echoscopiste het wel goed gezien en de laatste echoscopiste niet? Ik zou wat dat betreft de 20-weken echo afwachten om er echt zeker van te zijn...
HEEL herkenbaar! hier 3 weken geleden bevallen van onze fantastische 2e knul. Kan me geen leven meer bedenken zonder hem! toen we hoorde dat hij ook daadwerkeljk een hij zou zijn heb ik toch ook even een traantje weggepinkt. en niet omdat ik niet blij ben met nog een knul, bedoel je kiest ervoor om nog een kind te krijgen om het kind niet om het geslacht maar het idee dat ik waarschijnlijk nooit een meisje zal krijgen doet best wel pijn.... mede door de goede band die ik met me eigen moeder heb...
heey, in een bepaalde zin begrijp ik je wel hoor. Ik heb ook 2 zoontjes waar ik ontzettend dol op ben. Bij mijn 2e zwangerschap was iedereen er zo van overtuigd dat ik een meisje zou krijgen, en zelf was ik hier ook van overtuigd. Bij de 20 weken echo konden ze het niet goed zien en bij de 30 weken heel duidelijk een jongen. Ik was en ben er nog ontzettend blij mee. Ben onwijs trots op mijn knappe mannen. Maar ook ik heb een hele goede band met mijn moeder. Gaan vaak leuke dingen doen, winkelen, sauna etc etc.. sommige dingen die je echt met een dochter doet. Maar ach wie weet krijgen we wel hele leuke schoondochters hahah!! Moet wel echt zeggen als mensen mij aanspreken ohhh mams wat heb je knappe zoons... dan groei ik van trots en zou ze ook voor geen goud willen missen!! maar ik begrijp wat je bedoelt!!!
Ik begrijp je helemaal hoor! Hier was een jongen net zo welkom maar mijn voorkeur ging toch naar een meisje omdat we ookal een zoon hebben. Toen we dichter bij de geslachtsbepaling kwamen merkte ik al gauw dat ik begon te glunderen bij het meisjes idee en bij een jongen was ik iets minder enthousiast. (Nogmaals,een jongen was net zo welkom maar ik had ook een plaatje voor me) Ik heb ook een super band met mijn moeder en droomde dat ik dit ook met mijn moeder wil. Toen We bij Marita in Lommel waren en zij rustig aan het kijken was waren ml en ik meteen verbaast want we zagen een "stokje" tussen de beentjes. Manlief begon te glunderen en zoonlief ook,een jongen dachten ze. Mijn hart sloeg 3x over en toen Marita de echo even uitschakelde en zei "ik kan jullie mededelen dat jullie een dochter verwachten" schreeuwde ik het bijna uit van geluk en er kwam heel wat vreugde tranen Dus Nee,ik veroordeel je niet want weet goed hoe je je voelt en zeker omdat jij eerst te horen krijgt dat het waarschijnlijk een meisje is en je krijgt dan ineens iets anders te horen.
ik vind dat echoscopisten daar met die termijn gewoon geen uitspraken nog over moeten doen.. bijna dit exacte verhaal laatst gehoord van een bekende, "voor 70% zeker een meisje", dat blijft dan toch in je hoofd hangen en het bleek toen ook een jongetje te zijn anyways, gefeliciteerd met je 2e jochie op komst, en lijkt me alleen maar logisch dat je weer even moet omschakelen nu maar komt vast helemaal goed
moet wel zeggen dat loussaa wel een puntje heeft. denk ook dat het met de opvoeding en karakters te maken heeft. Vaak ben je een beetje tegenpolen van elkaar en dan gaat het goed.
@Ros84, ja ik ben ook erg boos dat die echoscopist niet gewoon zei; nee ik kan het nog niet zien. Ik vroeg hem namelijk; is het mogelijk het geslacht al te kunnen zien, dus genoeg opening voor hem om te zeggen daar doe ik liever geen uitspraak over.
Ik heb overigens neit altijd een super band met mijn moeder gehad, maar dat neemt niet weg dat je verwacht dit wel met je dochter te hebben. En toch deel ik ondanks de problemen die we soms hadden meer met mijn moeder dan met mijn vader..maar mijn ouders zijn ook gescheiden misschien maakt dit het allemaal nog sterker.
Hier na de jongenstweeling nu zwanger van 1 jongentje......... Mijn man was er van overtuigd dat het een meid zou worden, maar dus toch niet. Elke keer bij de controle echo's vraag hij het nog weer. Ik moet eerlijk zeggen dat een meid echt heel leuk zou zijn geweest, maar ik ben echt net zo happy met weer een jongentje, zeker als hij een beetje op zijn grote broer lijkt (die waren echt super gemakkelijk als baby )
Ik zal niet zeggen dat ik een superband met mijn moeder had (of heb), of dat de band met mijn vader beter of slechter was. Maar als moeder ervaar ik mijn dochter toch heel anders dan mijn zoon. Misschien vooral omdat het heel andere individuen zijn (2 zoons zijn natuurlijk ook geen kloons van elkaar), maar ik geloof toch echt dat er ook een geslachtsverschil is. Misschien was het voor mijn zoon leuker geweest om een broertje te krijgen - ik heb zelf een hechtere band met de meeste van mijn zussen dan met mijn broers. Maar hij weet natuurlijk ook niet anders en is gek op zijn zusje. Hij heeft alleen wel eens gevraagd wanneer hij een grote broer kreeg, dat leek hem ook wel leuk Wie weet heb je heel veel geluk, en krijg je later een paar fijne schoondochters. Ik doe in elk geval mijn best voor mijn schoonmoeder (die zelf 2 zoons heeft, geen dochters).
Mijn schoonmoeder heeft 3 zonen, en die vind dat heel prima, en die zegt inderdaad ook, de (schoon)dochters kreeg ik vanzelf. Ik vind mijn schoonmoeder echt ontzettend aardig, maar het is niet mijn moeder, en de band is toch echt ook niet als zodanig. (niet dat ik altijd even goed met mijn moeder op kan schieten ) En ik merk ook dat mijn vriend en zijn broertjes onderling een hele andere band hebben dan ik met mijn zusje. Wij weten nog niet of dit een jongen of een meisje wordt, en beide zijn natuurlijk hartstikke welkom, maar ik snap je dus wel! Ik weet niet of een 2e ons hierna nog gegund is, hoop het wel natuurlijk, en als het nou beide jongetjes zijn, dan is dat prima, maar ik verheug me nog niet op alle actie films en voetbalwedstrijden die ik dan naar alle waarschijnlijkheid te verduren krijg ipv romantische comedies, sauna en winkeluitstapjes, etc. Ik weet het...heel stereotype, en ik ben zelf ook niet de grootste winkelfan en was vroeger en behoorlijke rauwdauwer die liever met lego speelde dan poppen, maar ik heb toch duidelijk een hele andere band met mijn moeder en zusje, dan mijn schoomoeder met haar zoons. anyway...je verwoord het heel herkenbaar!
Hier wisten ze het voor 90% zeker. Ik merkte wel dat je je er dan toch op in gaat stellen. Zodra er een uitspraak wordt gedaan denk je echt in roze of blauw. Je moet nu vast ff omschakelen. Heel logisch toch? Maar gefeliciteerd met nog een jongetje. Stoer hoor 2 kereltjes
Wat leuk! Een tweede knulletje! Hier na 2 jongens nu een meisje op komst maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel ergens jammer vind dat ik nooit meer zo'n lief en leuk babyjongetje zal hebben.. Waarschijnlijk als het een jongen was geweest, had ik het weer een beetje jammer gevonden dat ik nooit een dochter zou krijgen. Dus tja. Geen voorkeur, maar toch ergens een jammer-gevoel!
@Skatje - Grappig dat je het zegt , ik vind kleine jongetjes ook even schattig als kleine meisjes, misschien op dit moment nog wel schattiger omdat ik een jochie heb waar ik zielsveel van houd, en nog geen meisje. Bij een meisje denk je meer aan later of zo denk ik, de band die je dan zal hebben, en misschien een beetje aan de roze jurkjes enzo @Sanne, het is inderdaad even omschakelen en dat is niet zo gebeurd van de een op de andere dag. Toch voelde ik me heel schuldig toen ik die tweede echo had en ik me even verdrietig voelde toen ze zeiden dat het een hij was, terwijl het niks dus met hem te maken had maar gewoon met het afscheid nemen van het plaatje wat ik in mijn hoofd had. Ach ja, wie weet komt er ooit een 3e en is dat een meisje, maar een jongen is even welkom! 3 jongens nog gezelliger
Ik hoopte tijdens mijn tweede zwangerschap ook op een meisje, gewoon omdat ik die nog niet had. Wij wisten het geslacht niet (zeker) en toen het bij geboorte een jongen bleek te zijn voelde dat gelijk goed eigenlijk, hij hoorde overduidelijk bij mij. Heel bijzonder dat gevoel. Heb nooit het gevoel gehad dat ik liever een meisje had gehad, maar hoop er bij de derde wel een beetje op. Ik denk echter dat we een mannenhuis aan het bouwen zijn hier