Hoi allemaal, Ik heb een dochtertje van nu 6 maanden. Zij is het mooiste dat ik in mijn leven kan wensen Ik heb tijdens mijn zwangerschap best wat moeten verwerken. Ik werd gestalkt door een cliënt (ik werk in de psychiatrie), had veel last van bloedingen en later bleek ze in stuit te liggen. Hierop volgend heb ik een ontzettend zware bevalling gehad van ruim 40 uur. Toen mijn meid geboren was had ik totaal geen last van kraantranen. Ik sliep goed en was dolverliefd op mijn meisje. Maar Nu een paar maanden verder merk ik dat ik niet zoveel meer kan genieten. Familie geeft aan dat ik ontzettend veel huil de laatste tijd. Ook ben ik ontzettend prikkelbaar, kan ik niks hebben en ben tijd moe. Ik zorg goed voor mijn meisje maar ik merk dat het steeds moeilijker voor me wordt. Met name schuldgevoel is wel iets dat altijd aanwezig is. Ik weet nu niet wat ik heb... Is dit toch een postnatale depressie? Ik durf hier niet zo goed mee naar de ha te gaan omdat ik bang ben dat jeugdzorg en misschien bij betrokken wordt? Aan de andere kant moet ik hier wel iets mee denk ik... Hebben jullie ervaringen hiermee?
Waarom zou jeugdzorg er aan te pas komen voor een postnatale depressie? Heb je steun van je man/vriend? Je familie? Ga gewoon naar de HA en doe je verhaal. Niet elk dipje is per sé een postnatale depressie maar hij zal daar beter zicht op hebben. En desnoods een vitaminekuur voorschrijven (heb ik ooit eens gehad en deed veel). Het is ook normaal dat je na een paar maanden er even doorheen zit. Dat heeft elke moeder wel in bepaalde mate. Ga gerust naar de HA als je denkt dat er iets meer aan de hand is en maak je geen zorgen.
Ik zou gewoon even met je huisarts gaan praten! Je hoeft niet 'bang' te zijn dat er ineens allerlei instanties bij betrokken gaan worden, dat doen ze echt niet zo snel. Ik ben op zich wel benieuwd waar je je schuldig over voelt? Dat je moe bent? Iedereen heeft zijn ups en downs en als je je best doet om een goede mama te zijn, is er niks om je schuldig over te voelen. Ook niks mis met soms een 'pauze' van je uk. Dus schakel de mensen om je heen in, zodat je wat extra tijd voor jezelf hebt om op te laden!
Wat je beschrijft zijn zeker symptomen van een PPD! Helaas zit ik er ook midden in. Ik zou geen schrik hebben om hulp in te roepen, Je zorgt toch goed voor je baby. Ik zie mijn kind doodgraag en verzorg haar goed maar ik voel zelf dat ik het heel moeilijk heb . Momenteel ben ik nu in behandeling bij een psychiater. Veel succes en schakel zeker hulp in!
Vraag je huisarts om bloed te prikken op traag werkende schildklier. Vaak wordt een postnatale depressie genoemd wat in werkelijkheid een traag werkende schilklier is. Veel vrouwen kampen hiermee na een bevalling. Ik ook. De klachten zijn namelijk bijna hetzelfde: stemmingswisselingen, futloos, moe, prikkelbaar. Dit zijn slechts een paar symptomen. Het kan ook heel goed dat het toch niet je schildklier is, maar dan heb je in ieder geval dat uitgesloten. Sterkte. Hormonen zijn rare dingen he?
Hoi allemaal! Bedankt voor jullie advies! Nee, mijn schildklier is het niet. Die heb ik na de bevalling al na laten kijken. Ik ben bij mijn huisarts geweest en zij heeft mij antidepressiva voorgeschreven. Ik hoop dat het wat doet maar aan de andere kant vind ik het niks. Ik ben niet zo van de pillen... Maar zo gaat het ook niet langer. Annelke, ik herken wat je zegt. Ik ben dolgraag bij mijn meisje en ik vind het heerlijk om voor haar te zorgen, en ik doe het ook goed, maar hey is meer dat ik met mezelf in de knoop zit....