mijn ex kon zn handjes moeilijk thuis houden als hij boos was, ook als meneer sex wilde dan had hij geen boodschap aan "nee". Dat is 2,5 jaar zo doorgegaan. heb een paar keer aangifte proberen te doen maar er was volgens de politie weinig bewijs en dan was het zijn woord tegen de mijne. uit angst dan toch maar niet doorgezet en toegegeven aan hem. Tot het 2 jaar geleden uit de hand liep. De politie deed een inval en hem werd poging tot doodslag ten laste gelegd. Zo bang als ik was ben in de 3 dagen dat hij vast zat snel verhuisd en durfte de deur niet meer uit en dus ook het bewijs niet in te leveren waardoor hij nu een hele milde straf heeft. Al met al voelde ik me zo vreselijk goedkoop en was ik zo onzeker dat ik, zodra iemand me het gevoel gaf dat ik speciaal was, gelijk te snel van stuk liep en daardoor meerdere malen gebruikt werd voor simpelweg alleen sex. Ik liep dus een beetje te sletten. Tot ik op een gegeven moment het niet meer kon, ik wilde stoppen met waar ik mee bezig was. Dat was November vorig jaar. Eind januari dit jaar kwam ik iemand tegen waar ik verliefd op werd en liet me weer te snel mee slepen. daarna ging het heel snel ook weer over... Februari kwam ik erachter dat ik zwanger was en ik dacht meteen dat het van hem was dus ik heb het hem heel angstig verteld, hij wilde er niets mee te maken hebben en ik werd erg boos op hem, heb hem voor alles uitgemaakt en hem meerdere malen verteld wat ik ervan vondt. Bij de eerste echo kwam ik erachter dat ik al 3 maanden zwanger was! Ik was dus in December zwanger geraakt volgens hun. Wat dus niet kan want toen ben ik met niemand naar bed geweest, dat weet ik zo zeker omdat ik bewust gestopt ben toen met waar ik mee bezig was. was er dus nog steeds over uit dat ze het verkeerd hadden en dat het van mijn laatste "vlam" was. Tot ze 9 maanden later geboren werdt... Ik wilde het eerst niet zien, deed net alsof mn neus bloedde, ik had namelijk in de tijd dat ik zwanger was een hele leuke vriend gekregen waar ik serieus mee verder wilde. daar heb ik nu bijna een jaar mee en mn dochtertje is 2 maanden. Maar hoe ouder ze wordt, hoe meer ze dus niet op mn laatste "vlam" leek... wel op mijn vlammetje daarvoor... als 2 druppels water leek ze op hem! Ik heb het gisteravond uit pure wanhoop mn vriend verteld in tranen, want we hebben samen dus het leven van mn laatste "vlam" zuur zitten maken omdatie niet voor zn verantwoordelijkheid wilde nakomen... maar hij blijkt dus helemaal niet de vader te zijn. Ik heb mn vriend gesmeekt het aan niemand te vertellen want ik weet niet wat ik ermee moet... ik zie die jonge nog zovaak en hij is ook populair in de club waar ik altijd uitga dus als het uitkomt dan kan ik me daar nooit meer vertonen Plus dat mijn vriend daar werkt, hij word er ook op aangekeken. Ik voel me zo goedkoop, zo belabbert en heb er zo'n vreselijk groote puinzooi van gemaakt dat ik niet goed meer weet hoe ik alles moet oplossen. M'n vriend steunt me gelukkig heel erg en doet geen dingen waarvan ik ze niet wil... maar het moet toch opgelost worden, ik heb iemand voor niets zo verandwoordelijk gesteld. maar aan de andere kant, als het WEL zijn kind was dan had hij mooi niet voor zn verantwoordelijkheid opgekomen... Sorry voor het inmens lange verhaal maar ik weet het echt niet meer nu...
Jeetje meid wat een lastige situatie.. maar als je dochtertje zo erg op hem lijkt dan gaan anderen dat ook zien en heb je kans dat het sowieso uitkomt. Is het dan niet beter dat haar vader het van jou hoort en niet van een ander? Succes.
hoi meissie, je verhaal begon heel vervelend, maar ik zie toch in een zekere zin wel een goed eind maar wat heb je dan allemaal gedaan bij die ex dat zo erg kan zijn? ik bedoel, als hij weet dat je twijfelde over de vader is het minder erg echt een lastige situatie zeg maar inderdaad, wat je zegt, hij zou er sowieso niet voor je kind zijn geweest en dat is wel iets wat je hem altijd kwalijk kan blijven nemen ik zou het uiteindelijk toch vertellen aan hem, ik denk dat hij het uiteindelijk wel kan begrijpen als je het goed uitlegt, anders blijft hij ook altijd met het gevoel in zn achterhoofd dat hij vader is..! dát kan je eigenlijk niet maken, nu je het weet als je uitlegt dat je twijfelde of hij de vader wel zou zijn, dan kan hij het ook wel begrijpen boos zijn geloof ik ook wel, maar het is erger dat hij denkt dat hij vader is en hij accepteerd het ook wel op een begeven moment, dus je moet het eigenlijk gewoon vertellen, heb jij ook een enorme last van je schouders
Hoi meid, Wat een ingewikkelde situatie voor je. Kan me alleen maar aansluiten bij de andere reacties. Misschien kun je met hem in gesprek gaan en als hij (en jij) dat wil een DNA test doen? Dan hebben jullie zekerheid of hij wel/niet de vader is. Succes en sterkte!
Hoi, ik zou die vlam dan toch maar vertellen dat je denkt dat je je vergist hebt en dat hij toch niet de vader is. Ik bedoel: straks bedenkt hij ineens dat hij wel verantwoordelijkheid wil nemen en onderneemt daartoe stappen, en dan moet je hem op dat moment alsnog vertellen: Ja, sorry, je bent toch de vader niet... Ik zou me dan in zijn plaats ontzettend belazerd voelen... Nu misschien ook wel, maar in ieder geval minder dan als je het pas zou vertellen als hij zelf naar je toekomt. Zal best moeilijk zijn, maar is wel de beste weg om het misverstand dan maar uit de weg te ruimen. En verder zou ik je dan ook wel adviseren om alsnog eens in therapie te gaan en de oorzaken van al je problemen aan te pakken onder begeleiding van een professional. Je zegt dat je veel steun hebt aan je huidige vriend, maar het zou niet eerlijk zijn als hij degene is die jou moet helpen je te ontwikkelen naar een evenwichtige vrouw. Bovendien trekt dat je relatie hardstikke scheef en is het op lange termijn heel moeilijk om dan ooit nog echt naast elkaar te komen staan, in plaats van dat hij de zorger is en jij de ontvanger... Heel veel sterkte!
Ik ben gister uit geweest en hij was er toevallig ook. Heb gevraagt of ik even met hem kon praten. Had hem daarvoor al meerdere malen gebelt en gesmsst maar hij reageerde dus niet... Heb het hem verteld en hij nam het goed op (dat denk ik tenminste, bij hem weet je nooit wat er in hem omgaat...) Ik vroeg wat hij met de informatie ging doen en stond er enorm bij te shaken. Hij vroeg of ik het koud had maar ik zei dat ik het gewoon heel eng vond om dit aan hem te vertellen en dat mijn gevoel zo dubbel is. aan de ene kant neem ik het hem kwalijk omdat het wel zn kind had KUNNEN zijn... maar aan de andere kant voel ik me zo schuldig dat ik zo tegen hem heb gedaan die 11 maanden... (ze is nu 2 maanden)... Hij zei dat ik me niet zo druk hoefte te maken, mijn vriend was een goede vriend van hem en hij zou verder zn mond houden. Hij zei; "ik vertel nu ook niemand wat over de baby en dat zal niet veranderen, ik heb me er nooit mee bezig gehouden. plus dat als ik het nu aan de grote klok ga hangen dat ik het toch niet ben, wordt je vriend er ook op aangekeken, en hij blijft mn maatje." Dat maakte me aan de ene kant zo vreselijk woest... "hij had zich er toch niet mee bezig gehouden...!" ?!?!?! MAarja aan de andere kant erg blij. Ik heb het van mn schouders af en kan me gewoon daar blijven vertonen... Zoveel erge dingen heb ik niet tegen hem gezegt hoor in de zwangerschap maar ik hem heb duidelijk gemaakt dat ik hem dus erg slap vond omdat hij niet voor zn verantwoordelijkheid wilde opkomen. mijn vriend heeft meerdere malen ruzie gehad omdat hij nogal "laag" over me praatte. Ik weet niet precies wat maar mn vriend had het erover dat je zo nog niet eens met je vuilnis om zou gaan. dus ik neem aan datie niet echt positief over me praatte... Ookal is er een last van mn schouders, ik blijf het klote vinden en mezelf laag vinden, ik heb er echt een potje van gemaakt... Over therapie; ik heb een jaar bij slachtofferhulp gelopen na het incident en die hebben me doorverwezen naar maatschappelijk werk. daar ook een half jaar mee gepraat en uiteindelijk bij de verhuizing hebben ze me doorverwezen naar een maatschappelijk werk in de buurt van mn nieuwe adres. Toen ik een meneer aan de lijn kreeg en ik naar een vrouw vroeg zeiden ze dat die niet beschikbaar waren. Dus ik vertelde dat ik of een vrouw wilde, of liever geen hulp wilde dan. een man lag me toch nog net iets te gevoelig... Naja nooit iets van gehoord achteraf... Ik ga er niet acheraan, ik wil echt geen man en ik MOET daarbij want in andere regio's mag ik niet. Ik wordt automatisch doorverwezen naar mn eigen regio en kom bij dezelfde man uit... Erg scheef allemaal!
Goed dat je het hebt verteld aan je vorige vriend. Maar ga je het nu nog aan de echte vader van je kind vertellen?
Ik vind het goed van je dat je in deze situatie toch nog probeert om de biologische vader te informeren! En ik denk ook dat je er goed aan hebt gedaan de waarheid te vertellen tegen die laatste vlam. Maar ik zou me nu niet meer schuldig voelen hoor! Hij reageerde zo superstom, dat op z'n minst staan jullie nu quitte! Van de ene kant kun je maar blij zijn eigenlijk dat hij de vader niet is... En dan even iets heel anders... Je moet echt stoppen met jezelf schuldig voelen hoor! Jij bent degene die is mishandeld! Jij bent degene waar mannen zo hufterig tegen deden! En als je verkeerde keuzes hebt gemaakt, is dat puur en alleen omdat anderen jouw zelfvertrouwen de grond in hebben geboord! En zo moet je het ook zien: jij kon er gewoon niets aan doen! Je hebt nu een lief kindje en ik wed dat je een superlieve mama bent en het goed doet! Je doet je best om alles in orde te brengen, en meer kan niemand van je verwachten!
Hoi Caramelmama, Hmm, ik werk zelf in de hulpverlening en hoor dit soort verhalen vaker over het algemeen maatschappelijk werk. Erg slordig! Jammer. Wat ik je aan kan raden, zijn twee dingen: in de eerste plaats zou je eens kunnen kijken op de site www.huiselijkgeweld.nl Op die site staan hulpprogramma's bij jou in de buurt. Wat je ook zou kunnen doen, is je aanmelden bij de GGZ-instelling in jouw regio. Je huisarts moet je kunnen vertellen hoe en wat. Overigens is het misschien ook wel prima dat Algemeen Maatschappelijk Werk niets is geworden: jouw problemen lijken me iets meer nodig hebben dan een maatschappelijk werker jou kan bieden. Een maatschappelijk werker kan jou begeleiden bij psychosociale problemen, maar is niet bevoegd tot het geven van psychotherapie en juist dat lijkt me voor jou momenteel een goede vorm van hulp, omdat je bij psychotherapie wat dieper graaft naar de oorzaak van je problemen en leert om op een andere manier met al die dingen om te gaan, zodat het je in de toekomst ook niet opnieuw gebeurd, je alle gebeurtenissen goed verwerkt en alles een plekje geeft en je zelfvertrouwen kunt opbouwen. Laat je niet door de ervaringen met AMW uit het veld slaan en zoek nog even door! Je kunt overigens ook een vrijgevestigde psychotherapeut zoeken, maar nadeel daarvan is dat je na 10 sessies vaak zelf moet betalen. Bij de GGZ kun je in principe precies dezelfde hulp krijgen, maar kan dat op grond van een AWBZ-indicatie waarmee je alles vergoed zou krijgen en hooguit een kleine eigen bijdrage betaalt. En, tenslotte ook nog even: jij bepaalt idd of je een mannelijke of vrouwelijke therapeut wilt. Blijf daar dus idd naar vragen als er moeilijk wordt gedaan en geef gewoon aan dat je het prima vindt als je eventueel om die reden iets langer op de wachtlijst staat.... Als ze echt geen mogelijkheden hebben om je te plaatsen bij een vrouwelijke therapeut, vraag dan of ze je kunnen door verwijzen. Succes!
De huisarts heb ik ook geprobeerd en die kwam ook bij die man uit. heb echt hulp proberen te zoeken. Ik heb het geld niet voor psychotherapie. Kan er wel even achteraan gaan om te kijken hoe of wat het me dan zou kosten maar als het me te veel is dan los ik het liever zelf op. Met de tijd slijt het vast wel en ik kan er heel goed over praten samen met mn vriend wat erg fijn is. Ik heb de echte vader van haar aan de telefoon gehad net. Hij reageerde heel verbaasd en stemde toe wanneer ik vroeg of ik even met hem af kon spreken om te praten. Hij was heel vriendelijk en vroeg hoe we dat nu gingen oplossen. Dus ik heb woensdag avond een gesprek met hem. Ik vind het enorm spannend maar weet zeker dat het wel goed komt. alleen het is zo moeilijk om het nu aan mn vriendenkring en familie te gaan vertellen... Vind dit zo lastig! Heb op de site gekeken. Bij mij in de buurt zijn geen hulporganisaties, alleen bureau slachtofferhulp is een half uur rijden van mij vandaan en heb in de buurt bureau jeugdzorg... heb ik dus niet veel aan...
Tijd heelt alle wonden Wel goed dat je eindelijk de echte vader heb gesproken! ik denk dat het allemaal wel goed zal komen met jullie en ik zou zeggen, klamp je vast aan je huidige vriend, hij is jou steun en toeverlaat en als je eindelijk nog eens de kans krijgt je verhaal te doen bij iemand anders, moet je die cker pakken
De tijd leert je er mee om te gaan maar heelt niet alle wonden, geloof me. Ik ben zelf mishandeld door mijn ex, het is inmiddels alweer bijna 7 jaar geleden dat ik ben gevlucht voor hem ik weet goed om te gaan met me verleden, maar het doet me nog altijd heel veel pijn. Ik vertrouw geen enkele man, waaronder soms zelfs mijn eigen man niet hoe ontzettend lief hij ook is en hoe diep van binnen ik ook weet dat hij mij nooit pijn zou doen toch blijf die angst. Een man hoeft zijn stem maar te verheven en ik krimp in elkaar zoiets blijft je achtervolgen. Tuurlijk helpt therapie wel, het helpt je om te gaan met het verleden en met je angsten maar bij mij heeft het nooit helemaal de pijn weg gehaald. Ik vind het knap hoe je nu je problemen probeerd op te lossen met betrekking op je kind. Dat laat zien hoe sterk je bent en dat je klaar bent voor een nieuwe frisse start. Ik hoop ook dat jij je verleden een plekje kan geven.
Ja ik heb het ook nog steeds, ookal kan ik er goed over praten, mn vriend hoeft maar geirriteerd te zijn over iets en ik loop weg, ga ik op bed liggen ofzo. en voel dan zo'n onmacht omdat ik hem het liefst weer blij wil maken maar soms kan dat niet. Hij weet dit en als hij merkt dat het me zo'n gevoel geeft komtie meteen naar me toe en dan praten we en steld hij me gerust. Wat ook heel erg helpt is zoeken naar een oplossing voor het probleem dat hem zo geirriteerd maakt. Dus stukje bij beetje komt het wel goed! Hij is zo vreselijk lief voor me en hij heeft zelf ook veel meegemaakt. 2 van de 3 vriendinnen is vreemgegaan en de 3e is er zomaar zonder ruzie of iets vandoor gegaan omdat haar gevoel spontaan voorbij was en ze gevoel had voor een ander. Dus hij heeft op zijn manier weer een "trauma" waar ik rekening mee moet houden. Zo hebben we allebij wat en we steunen elkaar 100%. Het positieve van de problemen zijn dat het onze band zo vreselijk sterk maakt dat we elkaar alles kunnen vertellen. Hij is niet alleen mn vriend, maar ook mn beste maatje en andersom net zo. We kunnen heerlijk helemaal onszelf zijn en voelen ons in elke situatie op ons gemak. Ook nu hij dit heeft meegemaakt is hij weer bang om me kwijt te raken. Hij vraagt dingen als; "wat nou als hij haar samen met jou wil opvoeden?" Ik zei namelijk dat ik zo blij was dat hij de vader was, in tegenstelling tot die andere jonge is hij namelijk WEL heel erg lief en meelevend en zal zekerweten betrokken willen zijn bij de opvoeding. Hij heeft al en dochtertje bij zn ex waar hij 3,5 jaar een relatie mee had en ik weet hoe hij met haar omgaat, dan smelt je echt weg. Dus hij is erg bang. Toch laat hij me vrij en denkt hij mee met hoe of wat. Wat ik dus wil zeggen is; Zulke dingen uit je verleden zijn enorm klote en kunnen je zeker in de shit werken, maar als je dan iemand vindt die echt voor je gaat, maakt je verleden de relatie met die persoon zo vreselijk sterk! We zijn in februari een jaar samen en ben nog verliefder dan ik in het begin was. En het weekend dat ik hem verteld heb hoe het hele verhaal in elkaar stak zijn we zo vreselijk dicht bij elkaar gegroeid! We zijn sterker dan ooit! Morgen een spannende dag, ik laat eerst een spiraaltje zetten en daarna ontmoet ik voor het eerst sinds de zwangerschap dus weer de vader van mn dochtertje... Vind het allemaal erg eng en spannend.
Blij om te horen dat jullie het zo goed hebben samen! Het kan echt wonderen doen als je iemand hebt aan wie je alles kwijt kunt, en die je steunt. En ook echt goed dat je die vader van je dochtertje te pakken hebt gekregen! Lijkt me een veel sympathiekere man die die waarvan je eerst dacht dat hij de vader was! Ik hoop dat je samen met je lieve vriend en dochtertje de vreselijke tijd achter je kunt laten, en dat jullie nog heel lang gelukkig zijn samen!
Je hebt er misschien een beetje een potje van gemaakt, maar ik vind ook dat het niet je eigen schuld was! Dat je een beetje hebt lopen 'sletten' is geen misdaad, en je zou voor minder met wat jij hebt meegemaakt! Ik vind dat je het nu heel erg goed aanpakt, goed dat je die ene vent hebt verteld dat hij toch niet de vader is, en heel goed dat je de echte papa van je dochtertje gesproken hebt! Ik vind verder dat je heel sterk overkomt, en kan verder alleen maar zeggen dat ik vind dat je het nu TOP doet!En superfijn voor je dat je nu zo'n goeie relatie hebt! Wens je heel veel succes en sterkte verder!
Ik heb gister met hem gepraat. Hij was heel rustig en verbaasd... Hij vertelde me dat zn vriendin het uit had gemaakt omdat hij nu ineens 2 dochters had bij 2 verschillende vrouwen en dat hij niet zo goed wist wat hij nu moest doen, hij was nog steeds geshockt van het feit dat hij ineens een dochtertje had van 7 weken... Hij zei dat hij niet het gevoel had dat hij nog een dochter had en dat het van hem was. Ook wilde hij een DNA test gaan doen. Hij vondt het erg jammer dat ik hem nergens bij had betrokken. Hij wilde betrokken zijn bij de zwangerschap, bij de bevalling en bij het uitkiezen van een naam. En dat is dus allemaal niet gebeurt. Ik snap hem heel goed en snap die DNA test ook. Hij heeft alleen absoluut geen geld, hij betaald ook geen alimentatie voor zn andere dochtertje omdat hij enorm in de shit zit met schulden enzo. Wel is hij er voor zn andere dochtertje en ik hem gezien hoe hij met haar omgaat, het is echt super dus als hij uiteindelijk ook zo met de mijne omgaat zou ik het geweldig vinden. Mijn vriend vindt het goed dat ik naar hem toe ben geweest en hij zegt nu ook dat hij niet hoeft te betalen voor haar dat zou mn vriend zelf wel doen. hij zei; het is nog steeds onze dochter ookal heeft ze ander DNA, het blijft mn dochter en ik wil haar graag samen met je opvoeden, dus ook financieel. Ik heb met de vader van de kleine afgesproken dat hij het allemaal maar even moet laten bezinken. Hij heeft mn telefoonnummer en ik hoor het wel als hij eruit is wat hij wil. Maarja het is natuurlijk een enorme shock als er ineens iemand op de stoep staat met: "eeh ja, hoi! Weet je nog die ene keer..? nou ik heb nu een kind van je!" Ik wacht rustig af wat hij wil. Ik heb tegen hem gezegt dat het fijn zou zijn als hij financieel zou helpen maar dat het niet perse hoeft, wil gewoon eerlijk zijn tegenover mn dochter zodat ze later weet wie haar biologische vader is...
Misschien heb je er voorheen een potje van gemaakt maar volgens mij ben je dat nu heel netjes aan het oplossen! Heel knap, en volgens mij is je vriend ook een goede gast. Veel sterkte met alles.
Wat enorm knap van je dat je deze ingewikkelde toestand toch weer recht aan het breien bent door alles eerlijk te vertellen enzo. En je boft maar met je vriend hoor. Getuigt van erg veel karakter en n grote liefde voor jou en je dochtertje Trouwens ook de echte biologische vader van je dochtertje toont veel karakter dat hij er bij betrokken had willen zijn bij de zwangerschap etc. Jammer dat t niet heeft kunnen zijn. Maar ook weer gelukkig dat je dochtertje niet van die andere gast was...die blijkt zichzelf niet zo druk te maken over wat er met zijn kinderen gebeurt (kan hij hoog of laag springen maar t HAD zn dochter kunnen zijn!) Wie weet boft je kleine dat zij 2 toegeweide vaders heeft straks. En n erg lieve moeder die voor haar wel zijn uit kijkt. Anders had je de makkelijke uitweg wel gekozen!