ik zal proberen mijn afgelopen periode op te schrijven misschien kunnen jullie mij ergens mee helpen? de laatste 10 weken van mijn zwangerschap waren lichamelijk behoorlijk zwaar. ik sliep hooguit 1 a 2 uurtjes per nacht. daarnaast heb ik een dochtertje van 2 (25 maanden oud) die eigenlijk vanaf haar geboorte af en aan ziek is, en vooral heeft ze de nachten daar het meeste last van. mijn man heeft nachtdiensten dus in de nachten sta ik er eigenlijk altijd alleen voor. de laatste 2 nachten voor mijn geplande keizersnede heb ik slaapmedicatie gekregen om op krachten te komen. (wat helaas niet heeft geholpen) de keizersnede was een ware hel!! ik heb heel veel pijn gevoeld. dit kon ik niet goed aangeven doordat ik steeds wegzakte door mijn extreem lage bloeddruk. voor mijn kindje was het ineens cruciaal omdat ze zo vast zat door lidtekenweefsel moest ze gehaald worden door een vacuumpomp. voor mij was er geen tijd meer om algeheel narcose te geven omdat anders mijn kindje zuurstof gebrek had kunnen hebben. ze hebben zo hard moeten trekken en duwen dat ik even dacht dat ik het zelf niet ging halen (dan overdrijf ik echt niet!) na heel veel moeite kwam ze gelukkig gezond ter wereld. wonderbaarlijk mocht ik na 3 dagen alweer naar huis, thuis werd deze hele bevalling mij steeds te veel, en nu eigenlijk nog steeds krijg ik weer beelden terug die mijn boos/angstig en verdriettig maken. mede daardoor slaap ik nog steeds slecht en slaap ik wederon niet meer al 2 a 3 uurtjes in een nacht. daarnaast is mijn oudste in de kraam week weer ziekgeworden en heeft ze weer een antibiotica kuur gekregen voor 6 weken. dus als ik tussen het voeden door (ik geef volledige bv) zelf even kan slapen sta ik eigenlijk weer met de oudste in haar armen doordat ze niet kan slapen van de pijn en jeuk. want door de kuur heeft een schimmel infectie opgelopen. dus zijn we met de kuur gestopt omdat de infectie niet te stoppen was met allerlei cremmetjes. maar na 4 dagen was ze alweer zo ziek dat ze toch de antibiotica nodig had. ik heb toen maar weer contact opgenomen met de kinderarts, die adviseerde om haar keel amandelen weg te halen en opnieuw buisjes te plaatsen (die heeft ze vorig jaar al gehad en toen is haar neus amandel ook al weggehaald) mijn dochter mist een stofje waardoor ze zo snel ziek is, en nu hopen ze dat als dr keel amandelen eruit zijn dat ze misschien dat stofje weer aanmaakt. om niet nog meer medicijnen in dat kleine lichaampje te pompen hebben we besloten om deze ingreep zosnel mogen te laten plaatsvinden. dit is dus afgelopen maandag gebeurd! wat vreselijk om te zien als ze zo overstuur uit de narcose komen en helemaal onder het bloed zir. ze hebben ook dit keer de neus amandel eruit gehaald omdat deze ook weer was teruggegroeid. ze was/is behoorlijk ziek en word veelal huilend wakker door de pijn. ook slaap ze zo licht dat als ze haar zusje hoort dat ze meteen weer wakker is (ook overdag) mijn nachten zien er voornamelijk rennend van ene naar de nadere kamer. en nog steeds heel weinig slaap. hoewel de jongste het super doet en niet veel huild kan ik zo weinig van haar hebben. overdag ben ik niet te genieten en ik merk op dat ik niet meer vriendelijk kan zijn tegen mijn man en kids. ik ben consant maar boos en verdrietig en snauw nu iedereen af. ook al weet ik dat er een tijd komt dat het allemaal voorbij is. maar ik heb echt steeds het gevoel: IK TREK HET NIET MEER!! dan zou je misschien denken breng de kids een nachtje weg en rust uit! maar nu de oudste zoveel pijn heeft en de kleine bv krijgt kan dit echt niet! kolfen lukt mij niet door alle stres. wat kan ik in hemelsnaam doen om mij beter te voelen, ik zit nu bijna op het punt dat ik liever geen moeder had willen zijn. en als ik dit zo typ zit ik te janken en denk ik weer: kom op stel je je niet zo aan er zijn wel ergere dingen! ik heb mijn verhaal nogal beknopt beschreven omdat er naast dit nog allelei dingen spelen die mij nogal veel energie kosten. snapt iemand misschien een beetje wat ik voel? wie heeft ook zoiets meegemaakt, en waar haalde jij je energie vandaan om toch nog meer te zijn dan alleen mama die voor de kindjes moet zorgen (wat ik trouwens met liefde doe) help??!!
Hoi Sonjaja, Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar kan me goed voorstellen dat je het even niet meer trekt. Kun je misschien vragen of er iemand komt logeren bij je? Jij bent dan wel in de buurt bij je kindjes, maar hebt dan wel hulp in de buurt. Wat jouw traumatische ervaring met de bevalling betreft: ik zou daar echt even met iemand over gaan praten! Heel veel succes! Groetjes, Lillith
Hey Sonjaja, Wat een ellende allemaal!!! Ik ben moeder van een meisje dat nu na 8 maanden pas doorslaapt. De eerste 8 maanden van haar leven heeft ze heel slecht geslapen, iedere keer maar een paar uurtjes en dan was ze weer wakker. Onze dochter heeft erg last van haar ontlasting waardoor ze vooral 's nachts veel krampen/buikpijn en dat soort ellende had. Ik sliep gemiddeld 2 uur achter elkaar en in totaal meestal maar een paar uurtjes in een nacht (maar nooit meer dan 3 uur achter achter elkaar!!!). Iedere keer die hazeslaapjes had ik niet meer genoeg. Ik had echt wallen tot op de grond. Ik heb een hele heftige natuurlijke bevalling gehad, ik zal je de details besparen maar het heeft erg lang geduurd en kreeg al vrij snel persdrang/ weeënstorm en geen ontsluiting. Als ik terug denk aan mijn bevalling krijg ik weer meteen een heel naar gevoel. Natuurlijk was ik de gelukkigste moeder van heel de wereld toen ze eruit was maar de bevalling op zich was een hel. Jij hebt een dochter die erg ziekelijk is, heb je wel eens gedacht aan een homeopatische arts (geen kwakzalver, maar een echte arts die daarnaast homeopatie heeft gestudeerd). Ik heb daar zelf in het verleden heel veel profeit bij gehad omdat ik zelf in het verleden veel te maken heb gehad met chronische keelontstekkingen. Iedere keer antibiotica hield bij mij namelijk niet meer... Daarnaast vind ik het heel knap dat je borstvoeding geeft. Ik snap dat je graag het beste voor je kindje wilt, maar het moet ook niet ten koste gaan van de moeder. Ik hoop dat je dit niet verkeerd op pikt want dat is zeker niet de bedoeling!! Wat ik wil zeggen is dat je lichaam nu extra hard moet werken om de borstvoeding aan te maken maar de extra energie heb je op dit moment niet... Is het misschien een idee om af en toe een flesje aan te bieden die je man dan kan geven zodat jij een keertje kunt blijven liggen en even kunt slapen. Tja tips... ik heb onze dochter ook nooit weggebracht, ik vond het geen fijn idee. Misschien dat het je wel lukt om een keer te kolven en dat jij een keertje uit logeren gaat bij vrienden/familie. Dan slapen de kids toch thuis in hun eigen bed, het is voor de vader dan wel een heftige nacht maar ja... Probeer ook los te laten dat er van alles moet. Bijvoorbeeld een super schoon huis, alle was weg, een uitgebreide maaltijd op tafel... Probeer als de kids liggen te slapen of iets voor zichzelf aan het doen zijn ook eens iets voor jezelf te doen. Het hoeft niet veel te zijn, misschien net dat ene tv programma kijken of even achter de computer. Probeer dan afspraken met je partner te maken zodat jij bijvoorbeeld een half uurtje de kids niet hebt. Ik wens je heel veel sterkte! Liefs Roos
Ik sluit me helemaal bij de tips van Roosje01 aan!!! Meid, ik krijg kippenvel als ik je verhaal lees zeg!!! Kan me zo goed voorstellen dat je t ffies niet meer ziet zitten. Heb met je te doen. Door de ellende met je oudste kindje weet ik zeker dat je ook nu de kracht gaat vinden om door dit dal te gaan, alleen wel met wat hulp. Oh, wou dat ik iets voor je kon doen!!! Denk aan je!!! Groetjes Claire