Mijn 'kikkertje' is nog klein, dus heb ik nog niet echte praktische nadelen ondervonden mede ook omdat ze heerlijk doorslaapt ´s nachts en ook overdag nog lekker wat tukkies doet... Het grootste nadeel tot nu toe vind ik: De immense angst om haar te verliezen en/of dat haar iets overkomt.
Het ergste vind ik dat ik al ruim drie jaar niet meer de deur uitgeweest ben, dus een avondje/middag weg. Sinds ze geboren zijn ben ik 1 keer weg geweest voor ongeveer twee uurtjes, naar een verjaardag. Geen enkele nacht doorslapen of de drukte overdags overleef ik wel maar het NIET weg kunnen, begint mij na zoveel jaar wel de strot uit te hangen 8) Maarrrrrr, de tijd komt er wel, effe nog paar jaar wachten
Huh.. al drie jaar niet meer? Hoe kan dat dan...doordat het een drieling is, dus drie keer zo druk...? Of ben je alleenstaande ouder?
Dat vind ik ook het grootste nadeel... ik had nooit verwacht dat dat gevoel zo sterk zou zijn. Ik zeg altijd tegen mijn vriend: nu pas heb ik echt iets te verliezen in het leven. Dat maakt me soms wel bang.
heb 1 nadeel we hebben 4 dagen kermis en dan moet je zoveel oppas regelen............hahaha Serieus, de gebroken nachten en het huilen in het begin als je nog niet begrijpt wat er allemaal aan hand is. Nu geniet ik met volle teugen, zo dadelijk nog een rondje kermis en dan geniet ik zo van mn jochie in de draaimolen!
als ik Mila's my little pony's haar aan het vlechten ben dat ze er mee wil spelen. nee, nu is mama aan de beurt
Hihihi ja! Of als ik een grote toren van Duplo maak, dan is hij voor het eerst net zo hoog als dat ik ben, komt een klein ventje de toren zo omgooien :x Ach en verder wat al genoemd is: dat je niet meer zo vrij bent en er 's nachts telkens uit moet
Hmmm, ik kan zo een hele waslijst opnoemen hoor! Even denken, altijd alles bij elkaar moeten zoeken (flesjes etc), drie kwartier bezig zijn om weg te komen op de fiets en dan toch maar weer alles van de fiets laden omdat ik erachter kom dat ik nu toch wel erg dichtbij een slaapje van de kinderen kom en anders het schema in de war gaat (nu niet meer zo aan de orde sinds ik mijn dochtertje sinds twee weken op één slaapje gezet heb en ze beiden tegelijk slapen), vrijwel nooit meer op stap, kinderen niet uit logeren durven gaan omdat ik bang ben dat ik hun hartje breek, ehm, vreselijk bang om één van beiden te verliezen, nooit genoeg speelgoed of kasten hebben en dus met beide kinderen weer Ikea doorzeulen (heb ik zoveel hekel aan!), nooit meer kunnen denken: dan eet ik vanavond lekker niks of een zak chips als ik geen zin heb om eten te maken/halen, de hele dag met een inspecterend oog moeten rondlopen of er geen kleine of scherpe dingen op de grond liggen, in mijn eentje met de kinderen eten en dan zelf bijna niet aan eten toekomen omdat mijn man veel 's avonds werkt, ze nou net de dag dat ik tentamens heb en nog even wil leren tandjes krijgen en wakker worden daardoor 's nachts en overdag, nooit meer ergens aankomen zonder kreukels en vlekken in mijn kleren, de yoghurt op het plafond zit omdat ze beiden persee alles zelf willen doen, één van mijn kinderen (of beiden) moeten teleurstellen omdat de ander even met een speeltje bezig is, het halve uur wat naar bed brengen minimaal duurt waarin ik zit voor te lezen maar toch ook wel de was in mijn nek voel hijgen, schoentjes die kwijt zijn terwijl je nu toch echt weg moet, door je rompers heen zijn wanneer eentje zichzelf onderpoept, luiers die op zijn terwijl je zeker wist dat je net nog een drie voor twee actie gehaald had (gaan die dingen ZO hard?), drie, of nee wat zeg ik: vijf keer zoveel was, mijn huis die vaak naar stront stinkt omdat ik een luier vergeten ben op te ruimen, kinderen die de hele dag zoet hebben gespeeld met mama die uitgerekend gaan jengelen als je net even besluit je mail te lezen, mijn hart die breekt als eentje pijn heeft, mijn dochter die hard omvalt omdat ik mijn zoontje net even te wild kietel, nooit meer alleen naar de wc kunnen want er komt een heel peleton mee, speelgoed wat overal ligt en waar ik al verschillende keren mijn nek over gebroken heb (bij wijze van). Maar god, wat hou ik van ze! Ze zijn mijn leven, mijn alles! Dat ik dit allemaal mee mag maken, mag ervaren. Ik wist ergens wel wat liefde was en hou gerust heel veel van mijn man en ouders maar de liefde die ik voor mijn kinderen voel heb ik nog nooit eerder gevoeld. Heerlijk!
Ja ik ben een alleenstaande ouder. Het is een drieling en de drukte is niet erg of wat er dan ook bij komt kijken, maar even lekker alleen weg mis ik behoorlijk. @Nikita23 Leuk geschreven en het klopt ook helemaal