Nadeel; het sloopt je, het zuigt je, het vreet energie. Als het niet de gebroken nachten zijn, is het wel die enorme was die je al een paar dagen aan zit te staren... Het gejengel en gekrijs die je trommelvliezen doen trillen en je nekharen doen stijgen. Blij kunnen zijn als het half 8 is en je dus hebt kunnen 'uitslapen', ipv 6 uur! Het is nooit meer opgeruimd in huis, altijd en overal ligt zooi. Je kan je niet eens meer herrinneren wat voor vloer je ook alweer had. Over herrinneren gesproken.... Ooit, ooit had ik sex, ongedwongen en overal. En nu?? Ik dank God op m'n blote knieen dat ik de dag heb overleefd en ligt in coma zodra ik m'n kussen raak! Nooit meer zomaar ff weg, als je met kind 1 dagje weg gaat, neem je spullen mee die er op doen lijken of je 3 weken rond gaat trekken. En idd altijd maar zorgen hebben.... Het enige waar ik nu onbezorgd over ben is dat ik weet dat ik het Aller, Aller, Aller mooiste en liefste meisje heb van de hele wereld en haar nooooit meer kwijt wil!! Voor geen goud hoef ik mijn oude leventje terug!
Wat mij vooral tegenviel was het niet meer "zomaar" wegkunnen. Bijv: even een boodschap doen was een hele onderneming... En net toen het makkelijker begon te worden (Jelle die zelf kon lopen, begrijpt wat je bedoelt enz...) kwam nummer 2 aanzetten... Nu is een boodschap doen zo mogelijk een nog grotere onderneming. Een middag/avond bbqen bij mijn schoonmoeder betekend een halve volksverhuizing. (3 hoeratjes voor de borstvoeding, mijn borsten kan ik in elk geval niet vergeten.. ) Maar je word ook daar makkelijker in, of beter gezegd, je maakt het jezelf makkelijk. Ik heb altijd voor ieder kind een paar luiers en doekjes in de auto liggen bijv. Zo hoef ik niet steeds de luiertas mee te nemen. Maar idd, ook dat verantwoordelijke gevoel kan alles overheersend zijn. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik er zelf moet zijn voor mijn kindjes. Ik kan ze ook moeilijk aan iemand anders overlaten. Ik doe het wel, daar niet van, maar toch ben ik blij dat mijn man de kinderen naar het kdv brengt.... Ik vind het zelfs moeilijk om ze bij papa te laten. Om Jelle heb ik niet zoveel zorgen meer, die kan inmiddels zelf goed duidelijk maken wat hij wil. Maar bij Jitte heb ik dat gevoel nog wel. Inmiddels weet ik gelukkig ook dat dat na verloop van tijd beter gaat. O ja... En ineens moet je over van alles na gaan denken... Welke normen en waarden wil je je kind meegeven? Wat mag wel, wat mag niet? Moet hij zijn bord leegeten? Wanneer straf je en wanneer kijk je even de andere kant op en doe je net of je gek bent? Enz enz..... Ik kan nog wel hele bladzijdes volschrijven met vragen waar ik me druk over maak... Een hoop van die vragen heb je voor jezelf al wel een beetje op een rijtje als je zwanger bent, maar als je eenmaal een kind hebt is het toch heeeeel anders...
De grootste 'nadelen' vind ik: -niet meer effe spontaan de stad (of whatever) in -je kunt er ongeloooooooooflijk moe van worden, het vreet energie.Ook als Alyna zich heel de dag keurig heeft gedragen, goed gegeten enz...ben ik nog moe als ze in bed ligt. Gewoon door het constante zorgen maken/in de gaten houden/entertainen.
Nadelen van het hebben van kinderen,....Geen.... Ik ben gek op mijn kindjes en vind het ook heerlijk om ze om me heen tehebben,.ze voegen veel toe aan mijn leven,meer dan toen ikkinderloos was...ik heb dan ook wel makkelijke kindjes
1. (over?) bezorgdheid. Echt vreselijk, en manlief begrijpt daar niets van... En bel je met de huisarts omdat je zoon ligt te ijlen van de koorts, dan maakt de assistente je ook nog eens fijntjes duidelijk dat je inderdaad overbezorgd bent. Geen fijn gevoel. 2. Vrijheid. Zeg maar dag met je handje... 3. Wij zijn de enige in de vriendengroep met een kleintje, en ik merk dat de vriendengroep héél enthousiast is, maar ook niets van ons leven begrijpt. Het wordt me dan ook wel eens kwalijk genomen dat ik niet mee de stad in kan omdat ik moe ben oid. Ben benieuwd hoe dat gaat als ze zelf kids krijgen...
ik zou alyssa echt nooit meer willen missen, maar ze beperkt me wel in mn vrijheid. zoals al eerder is gezegt je kan niet zomaar ff spontaan weg. ik heb zelf geen rijbewijs en ben dus afhankelijk van het ov of het mooie weer zodat ik op de fiets kan als het niet al te ver weg is. verder ook het moeten, je kan niet zomaar alles doen of juist een keer helemaal niets doen. je kindje kan niet zonder je en daar zal je altijd rekening mee moeten houden. ook als je kindje bij de oppas is moet je wel zorgen dat je er weer bent voor je kindje. liefs doris
Ik heb eigenlijk geen nadelen. Klinkt misschien cliché maar is de waarheid Moet ook erbij zeggen dat wij een heel makkelijk kindje hebben die bijna nooit huilt en al heel lang klokje rond slaapt s'nachts.
Het "vrije" en onbezorgde leventje. Niet spontaan de deur uit kunnen gaan zonder ergens over na te hoeven denken. Het altijd moeten en rekening houden. Nee het ouderschap is niet alleen die roze wolk (vind ik) soms mis ik mijn oude leventje wel al zou ik mijn zoontje voor geen goud willen missen hoor. In principe is mijn hele leven niet echt verandert, ga nog veel op stap, kan nog echt mijn eigen ding doen maar het moet wel allemaal georganiseerd en afgesproken worden voordat je weggaat.
Het verliezen van mijn 'oude' lijf, zonder zwangerschapsstriemen enzo. En soms, hééél soms, de vrijheid. Je kan toch niet altijd zomaar weg. Maar zoals al gezegd, het weegt totaal niet op tegen alles wat ik er voor terug heb gekregen. Voor nog geen 10 miljoen wil ik haar kwijt!
Ik vind die verantwoordelijkheid het zwaarst. Zoveel zorgen. Inderdaad, je bent zo bang dat er iets met ze zou gebeuren. Je wilt ze overal tegen beschermen. Dat vind ik echt het moeilijkst. Het goede voorbeeld geven, ook zoiets. Doe mijn uiterste best, maar af en toe wordt het me allemaal teveel en scheld of schreeuw ik alles bij elkaar. Praktische dingen, tja, niet spontaan wegkunnen, even een blokje om tussen de middag met de hond is al een onderneming op zich, vooral nu ik twee kleintjes heb. Als je ziek bent moet je er ook voor zorgen, terwijl je soms amper kunt, dan wil je alleen maar in bed liggen. Verder bergen wasgoed, poepluiers op de meest onmogelijke momenten of plaatsen, overal speelgoed, bemoeizuchtige mensen die je vertellen hoe je je kind op moet voeden etc. Maar het is het me allemaal waard hoor, ik heb me er maar bij neergelegd dat het zo is en krijg er zoveel moois voor terug, dat weegt niet op tegen de mindere kanten. Mijn moppies zijn mijn alles.
Er is maar 1 ding wat ik echt niet leuk vind en dat is het geleur dat je soms hebt om je kinderen (ik heb er 4) ergens onder te kunnen brengen als er iets onverwachts gebeurt. Vaste oppas wordt ziek, bijvoorbeeld, of je moet extra werken op een onverwacht moment... Eentje schuif je nog wel makkelijk ergens achter de deur maar 4? Dito als je eens een weekend of avondje weg wil en het over logeren gaat.
??? meid gewoon luiertas volladen met thermosfles (als je fles geeft,en als je borstvoeding geeft, de borst gaat gewoon mee) bij sommige restaurantjes of cafeetjes mag je in een aparte kamer borstvoeding geven, ik heb er al een paar ontdekt toen ik zei, ik wil mijn kindje voeden, dan reageren de meeste serveerster respectvol en al helemaal wanneer je ze kleine zien.. Je moet jezelf echt niet beperken daarin, life goes on! ik ga steeds na de voeding met de wandelwagen de stad in, half uur heen, en dan winkelen een uur en dan weer een half uur terug. ideetje? of met een vriendin samen ergens heen gaan (baby mee) zodat zij je kan helpen? wat ik zelf mis.. lekker lang uitslapen, al mag ik niet klagen want hij slaapt al erg lang door van 8 tot 7 of 8 uur sochtends. Ik zou me echt geen leven zonder hem meer kunnen voorstellen liefs
Tsja. Laat ik voorop stellen, ik houd tot op het bot van mijn ventje van 2,5 jaar en mijn meisje van 4 maanden. Maar ik had nooit kunnen bevatten hoe zwaar het moederschap is. Nu is het helaas ook zo dat ons zoontje een aandoening heeft waardoor we al 2,5 jaar zo'n 2 à 3 keer in de week allerlei artsen en therapeuten moeten aflopen EN wij totaal geen familie meer hebben die wel eens kunnen/willen oppassen om ons te ontlasten. Ik voel mij continu opgejaagd en mijn vrijheid is inderdaad non-existent zeg maar. Dus het gevoel is heel dubbel en als ik héél erg eerlijk ben......als ik dit van te voren had geweten dan was ik er denk ik niet aan begonnen. En geloof mij, de kinderwens was heel sterk. We hebben 9 ICSI pogingen gedaan waaruit dus onze twee schatten zijn geboren. Maar op één of andere manier ga je er toch vanuit dat je kinderen gezond zijn en de fysieke en mentale belasting als dat niet zo is, is onbeschrijfelijk zwaar.
Tja, de nadelen.....dat je dag nooit verloopt zoals je gepland had... Heb je een leuk uitje op de agende, is dochtertje lief erg hangerig. Of wilde je naar de kapper, is mn meisje ziek... Maar goed, je moet je enorm flexibel instellen, dan komt het allemaal goed! En owwww, wat kun je toch smelten als je dat vrolijke smoeltje ziet...
Ik mis het "onbezorgde" leventje. Wat heb je een zorgen met een kleintje. Het liefst zou ik hem overal tegen beschermen. Wat ikzelf erg mis, is het uit je zelf wakker worden en uitgerust zijn. Nu wordt ik (bijna) elke dag wakker gehuild. Dan word je toch echt anders wakker. Ach en als je dan weer bij je kindje komt en je krijgt daarna een grote lach, smelt ik weer. Wat ook anders is is het spontaan ergens naar toe gaan. Al word ik steeds handiger in wat je allemaal mee moet slepen.