Nadeel... het klinkt zo zwaar maar aan het hebben van kinderen zitten gevolgen (en dat geldt voor iedereen!) Het altijd 'moeten'... dus niet in de ochtend kunnen denken.. 'ff niet". En wat ik zwaar vind (dus geen nadeel) maar wel loodzwaar is de verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid voor de zorg maar vooral voor de toekomst. Hoe zorg je ervoor dat je een behoorlijk mens opvoedt. Iemand die NIET een ambulancemedewerker voor z'n hoofd schopt omdat hij zijn werk doet. Niet iemand die het leuk vindt om aan kleine kindjes te zitten, de hele dag uit zijn neus te knabbelen (ja, ze zijn er in verschillende gradaties)... HUGE! En dan die overweldigende liefde. Het mooiste wat er is maar ook zwaar. Ik voel me ongelofelijk kwetsbaar en ben me heel bewust van mijn zijn. Ik zorg nu beter dan ooit voor mezelf (vanaf de zwangerschap dan) en ben me erg bewust van het goede voorbeeld. Maar dagelijks? Het moeten... je hebt geen keus en dan realiseer ik me dat ik een heel makkelijk kind heb wat altijd doorslaapt en goed eet en heel goed zelf kan spelen. Maar toch.. er moet gegeten worden, er moet gespeeld worden, er moet verschoond worden etc etc. Mijn vrijheid daar zit ik minder mee. Ik werk 4 dagen in de week en kan met mijn man en oppasnetwerk van alles regelen. Zo ga ik vanavond heerlijk met een vriendin naar het Kirov ballet in Carré! Geweldig. En overdag dingen doen? Mijn zoontje gaat gewoon mee (met veel, niet alles natuurlijk)
Ik val in de herhaling: 's Ochtends niet kunnen besluiten om gewoon lekker te blijven liggen. Je MOET er uit, iedere dag, steeds maar weer. Ook als je ontzettend moe bent. Ziek zijn is als mama of papa haast onmogelijk. In ieder geval op de dagen dat je alleen thuis bent met je kleine. Je moet jezelf uit bed slepen en je moet je kleintje verzorgen. En dat kan heel erg zwaar vallen. Laatst was ik zo misselijk dat ik bijna niet op mijn benen kon staan. Gelukkig dat manlief thuis was want ik kon Tobe nog niet eens verschonen. De grote verantwoordelijkheidsgevoel die je er bij cadeau krijgt vanwege de grote liefde die je voor je kleintje voelt. En ze zijn nog zo afhankelijk... Ik voel me een stuk kwetsbaarder als ik bijvoorbeeld over straat loop. Ik kijk anders aan tegen een man die net wat te agressief dingen naar me roept. Of als ik in de auto op de snelweg zit en die vrachtwagen komt wel erg dichtbij, terwijl je je kleine achterin hebt zitten. Of ellende in de media, dat komt ook dubbel zo hard aan. Niemand mag aan mijn kind komen. Maar ook mag niemand aan mij komen, want mijn kind heeft mij nodig. En als laatste de toch wat minder aandacht voor elkaar hebben binnen de relatie. Als er iemand jarig is, gaat toch vaak 1 van ons omdat we niet keer op keer oppas willen regelen (daarbij hebben we geen vertrouwde oppas in de buurt). Laatst waren mijn man en ik met z'n tweeen een nachtje weg en dat deed ons zo goed. Dan merk je wel dat je aandacht voor elkaar verslapt als je met z'n 3en bent. Terwijl wij helemaal niet zo extreem zijn, we praten dagelijks meer dan genoeg met elkaar - ook over andere zaken dan onze zoon -, we knuffelen elkaar nog veel en de avonden hebben we ook vaak met z'n 2en... Maar toch... De seks is er wel minder vurig op geworden en de echte kriebels zijn veel minder aanwezig. Dat mis ik wel eens. Maar aan de andere kant zijn we meer dan ooit met elkaar verbonden. We voelen samen die overweldigende liefde voor onze zoon, en dat heeft ons ook dichter naar elkaar toe gebracht. Maaaar... ik wil toch even zeggen dat het een grote verrijking van mijn leven is en dat ik nooit ook maar een moment spijt heb gehad van de keuze om voor een kleintje te gaan Ik ben hoteldebotel verliefd!
Ik ben al heel lang aan het nadenken, maar ik kan toch niet echt nadelen bedenken. Robyn is een makkelijk meisje die zich overal vermaakt, goed eet en goed slaapt. Zelf spelen is ook geen probleem en een dagje shoppen ofzo gaat ook makkelijk.
Het enige wat wij echt missen is het spontaan iets gaan doen. 's Middags beslissen dat we 's avonds lekker een daghap gaan eten in de kroeg en dan natuurllijk blijven hangen tot diep in de nacht. Nu wordt een avondje kroeg weken van te voren geplent en weken van te voren naar uitgekeken En voor de rest kan ik alleen maar vol op genieten van mijn kindje, vervelend is ze nooit. En als ze , per uitzondering, een vervelende avond heeft dan is het heerlijk om haar lekker te troosten en daarna in bed te stoppen. Mij hoor je dus niet klagen en wallen onder mijn ogen heb ik ook niet want ons kind slaapt van negen tot negen
Wat ik mis is ''slapen''. De zondag lekker lang uitslapen met vriendlief, heerlijk bankhangen! En wat ik ook mis is samen gezellig een filmpje kijken! Hij kwam laatst met het idee zullen we even een filmpje kijken! Nouuuuu ons meisje moet om 21,30 de fles vervolgens moet ze dan eerst weer een tijdje rechtop. Dan is het inmiddels 22.30 voor ik dr op bedje leg. Dan wil ze eerst niet slapen en kan ik 10 x de speen erin doen! En als ze dan slaapt dan ben ik MOE en wil ik ook slaaaapen! En idd het snel even boodschapje doen!
Interessant topic.... Eerlijk gezegd vind ik er maar weinig nadelen aan zitten. Ik heb juist helemaal niet het gevoel dat ik mijn vrijheid kwijt ben. Wij nemen onze dochter overal mee naartoe, we gaan gewoon uit eten met zn drieën, als we een feestje hebben gaat ze mee en dan slaapt ze daar of we gaan naar huis als ze moe is. Soms gaat ze ergens anders slapen en omdat we een heel fijn netwerk van vrienden en familie om ons heen hebben mag ze overal komen zodat papa en mama ook uitgebreid tijd voor elkaar kunnen nemen (maar de volgende dag wil ik ook wel GELIJK ons meisje halen, haha). Het enige -zoals ik het ervaar- is dat ik geen haast meer kan hebben. Helemaal nu ze wat ouder wordt en steeds meer een eigen willetje krijgt. Ik kan nog zo graag boodschappen willen gaan doen, maar dochterlief doet alles op haar tempo en dat frustreerd mama weleens. Dus als ik iets zou moeten noemen zou dat het zijn. Niet meer 'snel, snel' even iets kunnen doen. Uitslapen doe ik nog steeds, het zijn dan wel geen twee dagen dat ik uitslaap (weekend) maar op zaterdag óf zondag slaap ik uit (en mijn man de andere dag). Volgende week ga ik weer een avondje stappen 'meiden onder elkaar' en dat blijf ik ook gewoon lekker doen. Toen ik zwanger was dacht ik echt dat -na de geboorte- ik helemaal niks meer kon doen, maar als ik nu naar de afgelopen 20 maanden kijk denk ik dat we een hele goede balans hebben gevonden. Liefs, Fem
Ik vind het heerlijk om voor m'n zoontje te mogen zorgen, maar ik vind het soms wel is lastig om zo vreselijk veel (misschien wel teveel) bezorgdheid te voelen. Als m'n broertje (ik woon nog thuis) van 5 door het huis loopt te springen en te gillen, en Damien ligt te slapen, wordt ik meteen boos en moet ie stil doen, terwijl ik vroeger de toffe zus was van wie alles mocht. Aan een nieuwe relatie (m'n ex heeft me laten stikken omdat hij 'geen kind wilde') durf ik niet te beginnen, omdat ik bang ben dat Damien gehecht aan die jongen/man raakt en het dan toch verkeerd blijkt te lopen. En dat terwijl ik het hebben van een relatie toch wel heel erg mis. Ik ben constant bang om m'n kleintje onbewust pijn te doen of te belasten. Ik schiet een paar keer per week helemaal in de stress omdat ik dan denk over hoe ik het hem in godsnaam uit moet gaan leggen dat er 'geen papa' is (misschien krijg jij daar als alleenstaande moeder ook last van, ik weet niet of je ex er nog wel is voor je kindje of dat hij helemaal uit beeld verdwenen is). Wat als hij over een paar jaar op de basisschool zit en ze gaan iets knutselen voor vaderdag? Leg het maar eens uit. Ik ben ook vreselijk bang dat ze hem er later mee gaan pesten. Het lijkt misschien onwaarschijnlijk, maar kinderen zijn best wreed tegenover elkaar. Je wilt alles helemaal perféct doen, en dat is heel, heel erg zwaar en uitputtend En ook zooo geweldig
@ shaddixxx: mijn vader wilde ook geen kinderen en ik heb hem dus ook niet gekend (inmiddels wel) en ik heb daar nooit last van ondervonden als kind. Mijn moeder heeft eerlijk verteld dat ik een vader heb, maar dat hij niet toe was aan kinderen. En dat mijn moeder dat prima vond. Ze heeft het gewoon lekker zelf gedaan, vond ze ook leuk! Ze heeft nooit 1 kwaad woord gesproken over hem en ik denk dat dat wel erg belangrijk was. Daardoor kon ik ook geen anti gevoelens naar hem ontwikkelen waardoor ik altijd heel normaal over hem ben blijven denken. Maar goed, beetje offtopic
Soms is 't nou eenmaal wat minder leuk. De gebroken nachten vond ik niet altijd lollig, het rennen uit het werk om op tijd bij het kdv te zijn is soms lastig, ik zou wel weer es uit willen slapen, etc. Maar och och och, één lachje van dat kind en ik ben het allemaal weer vergeten! Ze kost veel energie, maar ze geeft me er veel meer voor terug. Het enige wat ik echt soms moeilijk vind is de kwetsbaarheid die ik voel.
wat ik nadelen vind want ja die zijn er zeker wel tenminste vind ik - slapenloze nachten. alicia sliep pas door na 1,5 jaar en me zoontje huilt zelfs heel de nacht (en dag trouwens ook) - nooit meer dingen op planning kunnen doen omdat er altijd wel een een dutje wil doen. - dat ze altijd hun broek vol schijten als je op je punt staat te vertrekken (of doet alleen mijn dochter dat ) - het eindeloos schoonmaken - soms mis ik wel is gewoon even de tijd voor ons samen. -dat je niet ziek mag zijn als mama - je niet kunt zeggen nu even niet want ben moe -niets mag alles moet dit is het wel z'n beetje. gelukkig stelt het niks voor tegen over de vele voordelen zoals de onverwachte knuffels en kusjes, de onvoorwaardelijke liefde, het zien opgroeien en ontwikkelen van de ukkies etc etc
Ik had de hoofdrol in mijn eigen leven maar nu ben ik de tweede viool. En hoe ontzettend veel ik ook van mijn sterretje hou, ik mis de spotlights af en toe
Ik ben tot ik 10 was wel opgegroeit met vader, maar nu 'hoeft' hij mij ook ineens niet meer, omdat ik teveel op m'n moeder lijk Ik heb m'n moeder daar ook nooit op aan gekeken, het is de meest geweldige moeder die ik me had kunnen wensen! En tóch ben ik bang dat mijn zoontje het heel anders zal ervaren. Maar goed, het was wel een lekker cheer-up bericht, dankjewel!
Nadelen: - Mijn vrijheid kwijt zijn - 's ochtends op moeten staan ook al was je pas laat thuis of heb je geen zin.. (en het ergste is dan dat je op een dag waarop het niet hoeft omdat hij bij zijn vader is denkt lekker uit te kunnen slapen en dan om 8 uur toch klaarwakker bent...) - Je altijd en overal verantwoordelijk voelen voor het welzijn van je kind. - Minder makkelijk spontaan dingen kunnen gaan doen. - Mijn lichaam wat totaal verandert is. - En het allergrootste nadeel is meteen ook het aller bijzonderste van het moeder zijn. Op het moment dat je kind niet bij je is het gevoel hebben alsof er een wezelijk stuk van jezelf mist. En dat maakt dus ook meteen dat je je kind niet kan en wil missen en niet meer zonder zou willen en kunnen!!! Daarnaast is het natuurlijk ook heel erg leuk, bijzonder en bevredigend om een kindje te hebben wat jou als belangrijkste persoon in zijn leventje ziet en waar je onvoorwaardelijk van houdt.
Ik vind het een nadeel dat mijn dochter niet meer van shoppen houdt. Ook vind het ik het een nadeel dat ze enorm kan dreinen, en ik me dus echt voor paal voel staan. Ik mis mijn vrijheid niet echt, want waar ik ga, gaat de kinderwagen ook wel. Alleen vind mijn dochter niet meer alles leuk wat ik leuk vind, en daar kan ik wel van balen.
Ze kwamen gelukkig niet alle 4 tegelijk, dat scheelt Je groeit daar langzaam in, en bovendien zijn de oudste twee al erg zelfstandig. De derde ook al redelijk. Alleen nummertje 4 is nog vrij veel werk, maar ja die is ook nog geen 2
met stip op nr 1: Ze worden veelste snel groot! En dan gaan ze PUBEREN! AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH! Ahum... mja mn oudste is dus aan het puberen geslagen en hij heeft pdd-nos wat het er allemaal niet makkelijker op maakt. Pffff... Gelukkig zijn de 2 oudste nu n 5tal dagen bij oma op de camping logeren. Dus kan oma even politie agentje spelen en haar engelen geduld oefenen. En verder dat ze geen uitknopje hebben voor als je n keertje ziek bent of ongeloofelijk moe. Dat mn middelste ALTIJD op kapotte schoenen loopt of hij moet ze net n week geleden gekregen hebben. Dat de jongste een feiloze neus heeft voor de planning van mama en die dan dus lekker in de war schopt. En dat niet soms maar gewoon ALTIJD. Dus ben sinds ik Wendy heb maar gestopt met mn dagen te plannen. Enige is dat ik weet dat ik bvb woensdag mn andere 2 ga ophalen in groningen en dat dat met de auto gaat gebeuren. Hoelaat enzo ga ik niet plannen want dat werkt toch niet. Ze zal netjes elke dag om 10 smorgens weer naar bed willen en dan op DIE dag ineens echt niet. En verder is het enige nadeel dat de 2 oudste niet zo veel kwa leeftijd verschillen. "kunnen ze fijn samen spelen" hoor ik nu mensen denken...mja..en ook ERG fijn samen ruzie maken! Maar het aller aller grootste nadeel van kinderen vinden ik en mn man toch wel de angst dat er wat mis gaat met ze. Dat de middelste TOCH n keer die grote drukke weg over steekt terwijl t rood is....of toch door groen maar er n auto niet oplet...of n vrachtwagen. Dat de oudste straks ook op de fiets gaat en blijkt toch niet in staat te zijn om op alles tegelijk te letten (fietsen, sturen, trappen en op het verkeer letten) en n ongeluk krijgt. Dat Wendy nu ze lekker mobiel aan het worden is een keer vreselijk erg valt en wat er aan over houd. Of een of andere engerd haar mee neemt of weet ik het wat. DAT is het aller ALLER grootste nadeel aan kinderen hebben. Want je kan ze niet 100% veilig houden. Dat moet je ook niet willen hoor...maar soms....
Idd; de spijker op z'n kop! Ik liep net alleen even met de hond (mijn man bleef thuis en onze zoon ligt lief in z'n bedje) en genoot van een vredig avond wandelingetje. Ik besefte me op dat moment dat ik nooit meer onbekommerd rond kan stappen op deze wereld en altijd verbonden zal zijn met onze zoon. Het is een zware verantwoordelijke plicht die je krijgt, maar wel een gouden, want de liefde en toewijding die je voor je kind voelt en die steeds sterker wordt, overheerst alle frustratie, slapeloze nachten, etc.
Vanmorgen om 6.15 was het weer zover. Mama, Dylan wakker!! Hmmm, kon dat niet een half uurtje later...... Mama kus! *kus* Mama nog keer! *kus* Mama nog keer! *kus* Mama nog keer! Wat istie dan toch lief! *smelt*