Dit is mijn verhaal..

Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen.. Ik heb een bevalling meegemaakt die niemand mee wilt maken. Wij zien het dan ook als een wonder dat wij hier beiden nog redelijk goed zijn uit gekomen.

Ik heb nu 7 jaar de ziekte van crohn. Periodes veel in t ziekenhuis gelegen maar de laatste jaren ging het super goed. Ik raakte in december 2014 op mijn 19 de onverwachts zwanger voor de tweede keer. (De vorige eindigde in een BBZ vanwege een vernauwde eierstok. Tot mijn 24 ste week ging alles super goed.. De baby lag ruim op schema qua groei en alles. Totdat t op een dag omsloeg en mijn dikke darm weer begon te ontsteken. Ik weet niet of de zwangerschap hierin een rol speelde maar de ontsteking was dit keer heel hartnekkig. Helaas nam t ziekenhuis me niet zo serieus en duurde het allemaal veelste lang met de juiste medicatie.

Dagen, weken, maanden gingen voorbij en ik leefde in angst. Niet voor mezelf maar voor de kleine .. Ik was zo bang dat hij tekort zou komen vanwege de ontsteking. En hoevaak ik ook aan de bel trok met ; het gaat echt niet meer verder zo.. Het had geen zin ik werd gewoon weer naar huis gestuurd. Maar op een dag ging het echt niet meer ik was zeer bleek en verloor van achteren ontzettend veel bloed. Ik heb zowat moeten smeken om bloed te mogen laten afnemen en om een opname in t ziekenhuis. Bloed werd geprikt en na een ontdekking van een ernstig kalium en ijzertekort werd ik ineens heel serieus genomen.

Ik kreeg een zware dosis prednison en nog een ander zwaar middel via t infuus. Liever medicatie wat ook niet goed is voor de kleine dan een ontsteking dat helemaal gevaarlijk is. Maar helaas waren mijn darmen te ver heen.. En na een week werd het heel fataal en reageerde mijn lichaam nergens meer op. Ik kreeg te horen dat ik diezelfde dag nog geopereerd moest worden anders zouden wij beiden t niet halen. Ik ben geloof ik nog nooit zo bang in mijn leven geweest.

Ik werd savonds laat aan allerlei toeters en bellen wakker en het eerste wat ik vroeg was "ben ik nog zwanger ?!" Ja ik was nog zwanger en de kleine bikkel deed het ondanks de narcose van 3 uur lang helemaal goed! Ik kreeg te horen dat mn hele dikke darm eruit was en een stoma was aangelegd. Dat was even slikken. . Maar mijn aandacht ging vooral naar "ik ben nog zwanger en de kleine maakt t goed!" Maar gaandeweg begon mijn herstel en dat was nogal zwaar als zwangerzijnde; ik mocht een boel pijnmedicatie niet vanwege de kleine en bepaalde soort anti biotica ook niet. Het herstel verliep de eerste twee dagen heel zwaar en ik had ontzettend veel pijn.

Maar op dag 3 voelde ik ineens een bijkomende andere pijn. Een pijn onderin mn buik maar Door alle pijnen was deze pijn zo moeilijk te plaatsen .gelukkig wist de arts wél direct wat t was en ik werd meteen aan de ctg gelegd. De kleine kon helaas niet langer meer blijven zitten.. Ik had al 2 cm ontsluiting. Toch was ik ergens ook opgelucht want ik wist dat de kleine t ging redden als hij geboren zou worden .. Ik voelde het. En als hij geboren zou worden zou mijn eigen herstel een stuk sneller gaan en zou ik wel meer medicijnen mogen. Het ging heel snel en op 6 cm werden mijn vliezen gebroken.

Ongelooflijk hoeveel mensen er aan mijn bed stonden .. Maar ook wel logisch.. Heb net 3 dagen geleden een hele zware operatie gehad en ik stond nu op t punt te gaan bevallen. Er stond een hele intensive care team voor mijzelf paraat voor mocht ik het niet gaan redden of iets. Er waren 3 gynaecologen betrokken. 2 kinderartsen van de baby neonatologie ivm zijn vroeg geboorte en nog ontzetten veel artsen en verpleegkundigen. Ik moest eigenlijk een keizersnede omdat t persen fataal kon aflopen ivm de druk die ik op mijn lichaam legde met alle hechtingen erin en erop. Maar het ging zo snel dat ik er zelf voor koos dit op een natuurlijke manier te gaan doen. En het was zwaar.. Ik heb geloof ik nog nooit zoveel pijn in mijn leven gehad. Ik lag aan de beademing en aan zoveel slangen aan mijn lijf te persen. Ik was maar een half uur bezig maar t voelde voor mij een eeuw.

En bij de aller laatste wee dacht ik; als hij nu niet komt ben ik bang dat ik bewusteloos ga raken. Ik zette al mn kracht erin en daar kwam hij.. schreeuwend ter wereld met 31 weken zwangerschap en 1500 gram . Hij mocht 30 seconden op mijn buik liggen en toen werd hij weggebracht in een couveuse aan de beademing naar de neonatologie. Maar hij deed het zo goed vanaf dag 1 ! Dat hij al zo snel naar een gewone baby afdeling mocht en maar 1 week in de couveuse heeft hoeven liggen . Ondanks mijn zieke lichaam heeft hij niets tekort gekregen.. Hij heeft alles gepakt wat hij pakken kon. Ik was degene die behoorlijk achteruit ging uiteindelijk .

Ik heb na de bevalling de ene na de andere complicatie gehad en ik werd zodanig ziek van al t buikvocht wat zich ophoopte met bacteriën dat ik er zelf bijna niet meer was geweest. Een aantal drain waren mijn redding geweest. En kort erna ging het steeds beter met me.

Nu inmiddels 6 weken later typ ik dit terwijl ik lekker thuis zit sinds t weekend met mijn zoon , hij inmiddels nu 2600 gram !. Wij maken t beiden goed. Ik heb t zelf nog wel erg zwaar met t herstel en dan de slapeloze nachten vanwege de kleine. Maar heb gelukkig wel steun van mn familie heel veel. Ik ben er nog niet helemaal.. Word over 6 weken opnieuw aan mijn stoma geopereerd vanwege weer een complicatie met de groei ervan. Een fistelvorming en dat moet even verholpen worden. Gelukkig is die operatie niet zo groot als de vorige.

Ik zie dit alles als een groot wonder.. En positief blijven is ook een heel goed red middel. Ik ben zo dankbaar dat ik er nu kan zijn voor mijn zoon.. beter had ik t allemaal niet durven wensen meer. Dit waren wij 6 weken geleden, vervolgens een foto van ons 6 weken later.
Nu pas komt ook een beetje het besef van wat er allemaal met ons is gebeurd in een korte periode .. Ik heb het daarom soms nog wel erg moeilijk met t accepteren van mijn lichaam zoals hij op dit moment is. Vooral de stoma vind ik nog erg moeilijk. Maar alles went daar geloof ik in.. Het is beter dan Hoe het was.