Jeetje wat een verhaal! Ik snap wel hoe je je voelt. Ik vind dat je het fantastisch gedaan hebt. Echt! Mij mag je zo veel mogelijk lastig vallen met dit soort bevallingsverhalen hoor. Ik zie namelijk zo erg op tegen de bevalling... Ik denk sowieso dat mensen met die 'horrorverhalen' vooral aandacht willen trekken. Als ik straks een zware bevalling heb gehad ga ik echt niet aan de grote klok hangen hoeveel pijn het deed en hoeveel ik ben ingescheurd en hoeveel hechtingen ik heb gekregen. Dat hou ik dan liever voor mezelf. Het is toch juist stoer als je kunt zeggen dat het allemaal meeviel? En het pasgeboren babytje zorgt toch al voor genoeg aandacht? Of zie ik dit nou verkeerd? Ik hoop dat je ondertussen al van dit nare gevoel af bent! Want ik zie dat we alweer 3 weken verder zijn. Geniet! X Sazzel
Ik heb ook een hele makkelijke bevalling gehad. Mijn ontsluitingsweeen voelden aan als lichte oefenweeen, bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Ik heb maar 1 uur afgezien en dat was met het persen want toen kwam alles in kracht opspelen. Mijn zoontje lag er scheef voor waardoor ik een uur heb moeten persen en extra kracht moest zetten, maar als hij er niet scheef voorlag denk ik dat ik het zelf heb moeten doen thuis. Ook denk ik dan: voor wie is het makkelijker, weeen die langzaam opzetten zodat je ernaar toe leeft en daarna blij bent dat je mag persen. Of het komt ineenkeer in alle kracht opzetten waardoor het persen echt een drama was omdat ik me geen houding wist te geven. Maar dat uurtje was zoals ze zeggen echt een marathon lopen hoor, zo'n inspanning. Tuurlijk mag je meeepraten over je bevalling! Te snel bevallen is niet zo goed, want dat kan geestelijk nog best wat met je doen. Ik heb daar de dagen erna best last van gehad. TE lang bevallen is ook minder lijkt mij. Ik vertel het wel aan mensen die nog moeten bevallen. Ik vind dat er altijd zo negatief over gedaan wordt. Hoe vaak lees je wel niet: je moet je op het ergste voorbereiden bijvoorbeeld. Hoe kun je nu op het ergste voorbereiden als je niet weet wat het ergste is Of als mensen bijvoorbeeld drie bevallingen meegemaakt hebben en 1 daarvan was dramatisch, dan vertellen ze die altijd Nee hoor: bevallen is bevallen, of dat nou snel of langzaam gaat of via een keizersnee noem maar op, het is een lichamelijke prestatie wat je moet doen.
Je mag het ervaren zoals je het zelf wilt, het is iig belangrijk om er over te praten (bijv. hier) om het te verwerken. Mijn bevalling ging nogal anders dan verwacht. Voor de lui van het ziekenhuis zal het geen extreme bevalling zijn maar voor mij was ie het zeker wel! Met persweeen naar het zkh, knip, pomp, hechtingen, teveel bloedverlies. Ik vind het nog steeds heel moeilijk. Daar heb ik ooit een topic over gestart, toen vond men mij een aansteller en ondankbaar, maar ik ben van mening dat ik recht heb op mijn verwerking en eigen beleving van de bevalling. En geloof me ik wilde het allemaal heeeel anders, maar op het moment zelf was ik heel relaxed. En geen moment bang. Dus ik ga mijn verhaal niet aandikken met ooooh wat was ik bang of boos. Boos kwam later, en hoe. Dus laat je door niemand iets aanpraten en zoek meiden die in hetzelfde schuitje als jij zitten. Een bevalling is hoe dan ook altijd ingrijpend. If you ask me !
Hoi TS, heb niet alle reacties gelezen, reageer gewoon even op jouw tpoic, De titel klinkt mij, met een keizware bevalling achter de rug, idd een beetje in de oren van: AARRGGHH, hoezo een makkelijke bevalling nadelen?!? Geniet daar toch lekker van! Maar als ik je topic verder lees, snap ik je wel. Over dat niet mee mogen praten: in principe is volgens mij elke bevalling zwaar. De ene is zwaarder dan de andere, maar ze zijn allemaal pijnlijk. Dus lekker meepraten, en echt: als ik vrouwen hoor zeggen dat het vrij gemakkelijk ging, vind ik dat eerlijk gezegd juist wel weer bemoedigend voor een volgende keer: misschien is het mij een volgende keer ook gegeven, een gemakkelijke bevalling, En over dat: kan ik dan een zware bevalling wel aan? Nou, als ik vanuit het niets een zware bevalling aan kon, dan kun jij met deze bevalling het ook heus wel. Ik bedoel: je kunt nog zo van te voren voorbereid zijn, (en ik was voorbereid op heftig, maar halverwege dacht ik echt: dit is heftiger dan ik me ooit had bedacht... Ligt dat nou aan mij? Achteraf bleek van niet, toen de VK aangaf dat ze op het punt heeft gestaan me in te sturen naar het ziekenhuis, maar eigenlijk liever had dat ik het thuis af ging maken, omdat halverwege naar het ziekenhuis moeten helemaal *&&%@#@$$* is...) Maar goed, op het moment zelf is er de VK die inschat of het nog gaat lukken of niet, (achteraf ga ik bij een volgende wel zeggen dat als ik weer zo helemaal in mezelf keer, dat ik dan echt pijnbestrijding nodig heb. Bij heftige pijn keer ik helemaal in mezelf, pik dan nog wel op wat er om me heen gebeurt, (althans: datgene wat op dat moment nodig is om mezelf overeind te houden), maar ben niet meer in staat terug te reageren... wat dus tijdens de bevalling gebeurde... Pff, kan nog bijna janken als ik het weer opschrijf ). En, 't is toch echt waar: op dat moment is er geen weg terug. Je MOET door, en dus GA je door. En als het dan achter de rug is, ach, dan is de pijn weg, heb je je kleintje in je armen en dan kan al die pijn je geen donder meer schelen! Ik herken mezelf niet in de verhalen van: Dan ben je het direct vergeten... nee, ik kan nog steeds bijna kotsen als ik aan de pijn enzo terugdenk, maar echt: ik doe het toch gewoon weer omdat het het toch waard is! Dusseh, lekker parkeren, die gedachtes van je, en je ziet het vanzelf bij een tweede, Ik hoop toch echt voor je dat het weer zo gemakkelijk gaat!
Hey TS, Zie dat er al veel gereageerd is, dus doe ik ook nog maar even Ten eerste wil ik tegen je zeggen:' Je hebt het super goed gedaan!' Wees trots op jezelf dat je je kindje op de wereld hebt gezet, ongeacht of je bevalling nu 3 of 30 uur duurde! Het blijft voor iedereen een onwijs heftige ervaring, wellicht op andere vlakken, maar bevallen is gewoon super heftig. Misschien vond jij jouw bevalling een 'makkie' maar zou iemand anders met 'dezelfde' bevalling daar heel anders over kunnen denken. Misschien heb je gewoon onwijs veel veerkracht en kun jij er als een makelijke bevalling tegenaan kijken. Ik hoop juist dat je het veel rond vertelt, want wat was ik blij dat een vriendin mij over haar 'makkelijke' bevalling heeft verteld, na al die andere horror verhalen te hebben gehoord en gelezen. Haar verhaal heb ik telkens gevisualiseerd en in gedachten gehad en hierdoor was ik totaal niet bang! Ik heb, vind ik zelf, een makkelijke bevalling gehad en vond het de mooiste en heftigste ervaring van mijn leven. Ik heb 4 uur over de onsluiting gedaan, toen de vk kwam zat ik op 8 cm en die vroeg verbaasd waarom we nog niet eerder gebeld hadden, ik dacht dat het pas net begonnen was! Daarna een uur moeten persen voor ons dochtertje geboren werd en 10 hechtingen door uitscheuren, maar het was gewoon heel goed! Dus voel je nooit schuldig en gewoon super trots op jezelf, dat verdien je! Groet Snoozie
Ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb ook een "makkelijke" bevalling gehad. Om half 10 begonnen de weeën (op dat moment had ik het niet eens door). Om half elf was de VK er en ik al had al 5cm ontsluiting, zonder dat ik uberhaupt in de gaten had dat ik weeën had. Om 12 uur begonnen de perweeën en om half 1 is Levi geboren. Ik hoefde maar 2x te persen, waarvan ik niks heb gevoeld, ik was helemaal van de wereld. Ik moest zelf wel aan het zuurstof en moest ook echt persen, want Levi zn hartslag daalde heel snel. Maar toch, als ik de verhalen van andere hoor, dan schaam ik me gewoon als ik zeg dat ikhet ook moeilijk had. Zo heeft een vriendin van me er 9 uren over gedaan en had ze weeën van 1,5 minuut om de 2 minuten. Dan durf ik al niet eens meer te zeggen, dat ik ook pijn heb gehad. En ook iedereen die zegt: Goh wat lekker dat het maar 3 uurtjes duurde! Lekker??!!! Een bevalling is niet lekker! Dan wil ik wel schreeuwen! Maar ipv daarvan trek ik mn gezicht in de plooi en zeg ik: Ja heerlijk he?! En loop ik weer een stukje gefrustreerder weg...
Heel herkenbaar! Mijn bevalling was 7 weken te vroeg (toen ik toevallig voor controle in het ziekenhuis was braken mijn vliezen) en heeft ruim 13 uur geduurd, maar toch vind ik ook dat ik geen zware bevalling heb gehad. Omdat ik ook nog eens een infuus met medicijnen kreeg waarvan ik erg suf werd "vergeet" ik soms zelfs dat ik ook gewoon op een normale manier bevallen ben, net zoals andere mama's. Ik bedoel, ik herinner me het meeste wel, maar ik had het me zo veel zwaarder voorgesteld dat het bijna onwerkelijk is. De eerste uren heb ik het alleen gedaan (mijn vriend en ouders waren naar huis en ik dacht, waarom zou ik op de bel drukken, ze kunnen de pijn toch niet minder maken) en toen er eindelijk iemand kwam werd ik bijna meteen naar de verloskamer gebracht. Voor mijn gevoel heeft het maar een paar minuten geduurd tot ik volledige ontsluiting had (in werkelijkheid was dit meer dan drie uur) en na ach minuten (!) persen was Mischa er al. Natuurlijk was hij erg klein (hij was per slot te vroeg), maar de ontsluitingsweeen waren natuurlijk "hetzelfde als bij iedereen". Ik had gewoon verwacht dat het allemaal veel erger (pijnlijker) zou zijn! Het wordt niet tegen mij gezegd, maar ik heb dus zelf het gevoel dat het niks was en dat ik er niet over mee kan praten... Heb het zelfs niet als pijnlijk ervaren, wel als heel naar en ellendig. Maar achteraf als ik er aan terugdenk ervaar ik het niet meer als onprettig... Tijdens mijn zwangerschap heb ik mij nooit druk gemaakt om de bevalling, maar nu ben ik net als jij als de dood geworden voor de volgende keer!