Nadenken over borstvoeding..

Mijn ervaring druist in tegen alle adviezen van lactatiekundigen, vooral omdat er geen garantie is dat het zo'n succesverhaal wordt als bij mij. Daarom bij voorbaat een dikke waarschuwing

Ik had dezelfde instelling, zag kolven op het werk niet zitten omdat er geen geschikte ruimte was. Ik weet het, je werkgever is het verplicht maar het beste wat beschikbaar was was een vergaderruimte met glazen wanden. Naar huis rijden kostte te veel reistijd om binnen 2u weer terug te zijn.

Dus ik zou ook afbouwen en stoppen toen ik weer ging werken maar het liep anders. Ik heb tot 9 weken gevochten om de borstvoeding op gang te krijgen, waarvan 6 weken bijna fulltime gekolfd. Na 6 weken kon ik steeds meer voedingen zelf geven. Vanwege zwaar bloedverlies tijdens de bevalling en daarna een bloedtransfusie kostte het mij zoveel energie om alle voedingen aan te maken. Ik heb toen de beste beslissing genomen die ik kon nemen en ben af en toe een flesje gaan maken, niet elke dag maar eens in de 2-3 dagen. Op die manier kreeg ik net genoeg ademruimte om te herstellen.

Met 9 weken ging de kolf de deur uit maar toen werd het dus tijd om weer af te bouwen voor het werk. Ik haatte de kolf en had er echt geen zin in om op het werk te kolven. MAar ja, ik had zo hard gevochten dus wilde ook niet opgeven. De week voordat ik weer aan het werk ging kon ik (weliswaar met stuwing) net een werkdag doorkomen zonder te moeten kolven. De voedingen die ik oversloeg werden vervangen door een flesje.

Gewapend met een handkolf ging ik 4 dagen per week aan het werk, ma-di en do-vr. De dagen dat ik thuis was gaf ik zo veel mogelijk borstvoeding, uiteraard redde ik niet alle voedingen volledig. Dit ritme heb ik volgehouden tot ruim 10 maanden, toen werd ik weer zwanger en dat heeft ons genekt. De vraag werd minder doordat hij toch andere dingen ging eten en drinken en langzaam maar zeker was de hoeveelheid al teruggelopen naar wat slokjes voor de gezelligheid.

Ik heb er vooral verdriet van gehad toen die zwangerschap een miskraam werd, ik was voor niets gestopt...
Nu kijk ik enorm uit naar het voeden en ik heb besloten om dit keer geen risico te nemen en overdag wel te kolven op het werk. In de glazen vergaderzaal, het maakt me geen *** uit wat mijn collega's ervan vinden!

Het wordt een zware dobber maar ik weet dat mijn lichaam het kan, deze keer zal ik niet zo veel bloed verliezen want ze gaan er veel eerder wat aan doen. Laat de huurkolf maar komen (met een extra setje zodat ik dubbel kan kolven), de tepelhoedjes liggen weer klaar, ik ga ervoor!

De eerste keer moest ik vertrouwen op wat anderen vertelden, dat het echt de moeite waard is. Je kan zeggen dat het beter is voor je kindje maar ik doe het voor een deel ook uit egoïsme. Het is gaaf om met je eigen lichaam je kindje te kunnen troosten en voeden en het is een moment dat je kindje weer even een is met jou. Het gaf mij ook troost als ik verdrietig was om mijn lege baarmoeder. Ik gaf mijn kind iets wat niemand anders in mijn plaats kon geven.

(jeetje wat een verhaal maar af en toe is het gewoon fijn om het weer eens op te schrijven, ik mis die periode zo hard...)

 

Ik heb zelf nog geen kindje, maar wel bezig om zwanger te worden.
Ik wil zelf borstvoeding gaan geven.
Met name omdat ik zelf bepaalde allergieën heb en astma patiënt bent. Als je een half jaar volledig borstvoeding geeft (en liefst langer) dan verkleint de kans daarop. Dus ook geen bijvoeding de eerste 6 maanden.
Ik ben alleenstaand dus er is toch niemand anders die een flesje kan maken en geven, moet het toch zelf doen. En wiegje komt naast bed te staan dus ik hoef er niet perse er uit om te voeden.
De vraag is hoe lang ik borstvoeding kan geven want ik moet 1 van mijn medicijnen voor de fibromyalgie stop zetten. Dus dat wordt even spannend. Maar ik wil mij er wel voor gaan inzetten. In ieder geval gedurende mijn verlof bv te gaan geven.
Maar het moet geen enorm drama en stress toestand worden. Het moet leuk blijven voor beiden. Dat heb ik wel.

Of je wel of geen borstvoeding gaat geven is denk ieder haar keuze. Je moet het willen en het moet bij je passen.
Als ik kijk naar de vrienden/kennissen om mij heen. Twee wilden geen borstvoeding geven met de opmerking: ik ben geen melkkoe haha! Twee hebben 50/50 gedaan in verband met onvoldoende voeding en andere problemen. En twee hebben volledig borstvoeding gegeven.

 

Ik wilde ook graag bv geven. Naar voorlichtingsavond geweest, dingen gelezen, uitgezocht wat de verzekering vergoedde en had al een kolf in huis (die mocht ik lenen).

Bevalling was in het ziekenhuis, niet thuis zoals ik graag wilde. Ik moest 2 nachten blijven. Hoe aardig de verpleging ook is en hoe ze hun best ook doen, de begeleiding wat borstvoeding geven betreft was echt ruk. Kind werd aan je tiet gegooid en je zocht het verder maar uit. Daardoor al paar uur na de geboorte een hele pijnlijke kloof. BV lukte op dat moment dus niet goed en om toch de productie op gang te krijgen heb ik wel gekolfd (al kwam er op dat moment niks uit).

Eenmaal thuis had ik een hele lieve kraamhulp die me hielp. Na een paar dagen kwam de voeding eindelijk op gang. Maar wat een gedoe vond ik het. Elke keer helemaal goed moeten zitten met aanleggen, tepelhoedjes nodig, baby die moet aanhappen... Dat ik grote borsten heb hielp in dit geval ook niet. Ik vond het erg lastig allemaal maar zette toch door. Lactatiekundige ingeschakeld en die heeft ook nog tips gegeven.
Nadat de kraamhulp weg was hield ik het nog een week vol. Daarna kon ik niet meer.

Het lukte me niet om discreet te voeden. Waar ik anderen vrolijk na 2/3 weken zo hun kindje aan de borst zie doen, netjes onder een doek, moest ik nog met alles bloot. Ik zag mezelf al maanden het huis niet verlaten.
Ik kon door de stuwing niet lekker liggen en ik sliep al zo slecht.
Ik was moe, heel erg moe. De nachtvoeding en de voeding in de late avond vroegen veel van me. Mijn man kon bv natuurlijk niet overnemen.
Die tweede week kreeg ik spruw op de tepels, ondanks het uitkoken van de tepelhoedjes en het handen wassen. Voeden werd een hel. Ik zag als een berg op tegen het voeden. Het deed zo vreselijk zeer. Hoewel ik net bevallen was wilde ik liever nog 10x die bevalling over doen (en ja, bevalling was best pittig).
Nadat ik door de spruw een hele nacht met brandende tepels had gezeten besloot ik te stoppen. Ik kon echt niet meer. Ook de lactatiekundige vond dit beter voor mij. Het deed (doet) me zeer dat ik niet 'beter' kon. Ik wilde zo graag het beste voor mijn kind. Ik heb die dag echt met gierende uithalen zitten huilen maar het luchtte ook vreselijk op dat ik die voedingen niet meer hoefde te doen. De dag erna nog 1 keer aangelegd zodat dl een harde plek kon wegdrinken en wat ik daarna nog kolfde (je moet inderdaad afbouwen) kreeg ze uit de fles.

Het was een goede beslissing geweest om te stoppen. Ik was gelijk veel rustiger en daardoor dl ook. Ze deed het op flesvoeding geweldig!
Achteraf gezien bleek ik ook niet zo goed tegen de hormonen te kunnen die vrijkomen bij bv. Ik voelde na een week al hoeveel rustiger mijn lijf was.

Toch ben ik blij dat ik de ervaring heb gehad. Je kindje aan de borst is iets heel moois. Maar laat het niet ten koste van alles gaan. Het is in het begin sowieso even doorzetten. Lukt het daarna nog allemaal niet, kies dan voor jezelf en daarmee ook voor je baby. Die heeft meer aan een blije mama. Lukt het wel.... dan is dat alleen maar mooi.