ja hoor, heel normaal als je kinderen hebt. Ik heb dat ook wel. Mijn dochter is nu 4,5 dus die zal dan hulp kunnen halen. Maar toen ze kleiner was vond ik dat soms wel een enge gedachte
Ik denk zo vaak: Wat nou als ik dood ga, dan kan ik niet meer voor mijn meisje zorgen! Verschrikkelijke gedachte... denk dat het mn grootste angst is en ik het daarom wel is denk
Ja hierzo! Nu ik weer zwanger ben is het gewoon NOG erger, echt verschrikkelijk.. Is net een kennis van ons dakloos omdat zijn appartement is uitgefikt, ooh dan zit ik weer helemaal in de brand.. Heb al brandplannen bedacht en kan er niet van slapen.. Heb zoiezo alle rampscenario's al uitgedacht, heel vervelend. Dan ben ik bang dan mijn man doodgaat, ik doodga, van de trap afval met de kleine man, ik doodga en de kleine alleen in de kamer is en daar weetikwat uitvreet.. Dat er snachts een inbreker komt en mijn kids meeneemt, nouja je kan het zo gek niet bedenken. Maar ik ben ook erg bang dat ik doodga(bijvoorbeeld tijdens de bevalling straks..), wat moeten mijn man en kinderen dan? Verschrikkelijk. Ik weet ook nog goed dat ik het bij mijn oudste had, heel irrationeel allemaal. Was bang voor de gekste dingen. Dat de brug in zou storten als ik eroverheen liep of hij er zo uit zo vallen, dat er brand kwam, een overstroming of natuurramp of een atoombom. Sloeg echt helemaal nergens op dus.. Maar het gaat weer over hoor en ik ben heel erg blij dat ik niet de enige ben. Was al bang dat ik een of andere bizarre angststoornis aan het ontwikkelen was.. En mijn man is het wel zat om snachts zijn bed uit te moeten omdat ik een inbreker hoor of wakkergemaakt te worden omdat ik bang ben dat hij dood is. Zucht.. HorMONSTERS! *ditisvastookeenfase*
Herkenbaar! Zodra ik bijvoorbeeld boven ben doe ik gelijk het traphekje achter me dicht, stel je voor dat er wat met mij gebeurd en het traphekje staat nog open....okay, mijn meisje van bijna 4 weet het wel van het trapgat, maar mijn knul van anderhalf zie ik er al zo afkieperen. En ja soms ook de extremere gedachtes.....stel dat mij wat gebeurd en zoon ligt boven op bed enz enz...... Probeer er bewust niet teveel aan te denken, want ik word er somber van. Het nieuws kijk ik af en toe nog maar. Op een gegeven moment zat mijn man te zeiken dat'ie moe was van het elfstedennieuws laatst. Ik dacht en zei: Man zeur niet zo, eindelijk eens leuk nieuws! Ik ben ook erg gevoelig voor de negatieve berichten op het nieuws en kijk dus niet altijd meer, als er ;echt wat is hoor ik het wel....
Denk ook dat het normaal is voor een moeder om over zulke dingen na te denken. Heb mijn zoon van 4 geleerd dat hij in mijn telefoon opa oma of mijn broer moet zoeken. Heb ook bij allemaal een foto neergezet zodat ze zo op te zoeken zijn.
ik heb het heel soms. toevallig vorige week toen ik ziek was nog. wat als ik flauwval (heb ik regelmatig als ik ziek ben) en mn hoofd stoot en niet meer op kan staan? heb constant overal mn mobiel mee naartoe genomen terwijl die normaal altijd gewoon op tafel ligt. denk er gelukkig niet teveel over na maar soms heb ik ook van die momenten. liefs doris
O ja hoor, denk ook weleens dit soort dingen! Ik denk vooral aan wat mijn zoontje zou doen in zulke situaties. Pff.. blijft eng om er zo over na te denken vind ik.
Hier ook zo'n extreme denker.. Denk ook wel eens stel dat ik dood ga, dan is mijn zoontje alleen en niemand ziet het! En dat als ik nu dood zal gaan, hij niet eens later weet wie ik was etc... Bah bah bah.. En ik heb het ook met nieuwsberichten, ik kan er zo lang over nadenken! Maar heb het ook soms met films, dan kan ik er niet eens van slapen.. Vorig jaar was ik flauw gevallen in het winkelcentrum, zo blij dat mijn moeder er bij was, (al zag ze het eerst niet eens) maar mijn zoontje zat in de maxi cosi, en anders hadden ze hem wel mee kunnen nemen of wat dan ook
Oh gelukkig, ik ben niet de enige met van die hersenspinsels. Ik zie ook overal gevaar en 'wat als' scenario's. Ben soms wel bang dat mijn kinderen straks niks meer durven. Maar ik heb het ook bij anderen. Ik lees hier nu dat ik niet de enige ben maar soms zie ik ouders die wel erg gemakkelijk zijn (3 jaar en rondje om de vijver fietsen of alleen oversteken, of kind van 1,5 alleen de trap op en af (gemakzucht). Soms acht ik mezelf wel eens rijp voor het gesticht met al die nare gedachtes.
Ik heb het soms wel, soms niet. Ik heb hier zo'n 1,5 jaar geleden een verhaal gelezen dat een moeder is overleden aan een hartaanval, en haar dochtertje van ik dacht 1,5 jaar oud, na een dag of 2 ook van de honger en dorst. Ze zijn pas een week later (dacht ik) gevonden, en ze zagen dat dat kindje alle kastjes etc waar ze bij kon had open getrokken op zoek naar eten. Kindje is tegen haar moeder aan gekropen en ook overleden. Sindsdien zorg ik ervoor dat Thije altijd bij wat te eten kan (fruit, rauwkost, en koekjes. Alleen drinken kan een probleem zijn, hoewel hij inmiddels wel zo wijs is om een stoel bij te schuiven en de kraan open kan doen). Vooral als ik meer dan 24 uur achter elkaar alleen ben met Thije (zelden) denk ik hier wel aan.
JAAAA Dat heb ik hier toen ook gelezen en dat heeft me zo geraakt dat ik sindsdien ook zorg dat er altijd eten te vinden is!!!! Vreselijk. Ik heb verder ook véél hersenspinsels..en angsten van wat er allemaal kan gebeuren in huis! Maar ik ben nu alleenstaand dus dat maakt het nog enger. Niemand die thuis komt... Heb, voor ik kids had, weleens uren opgesloten gezeten in de wc (ander huis). Het slot ging niet meer open, was een oud slot en had het toen toevallig begeven.... het was dat mijn ex thuiskwam van werk. Uiteindelijk kwam er een klusbedrijf de deur openbreken Stel je voor...dat ik alleen was met kids... Sindsdien doe ik nooit meer de deur op slot van badkamer of wc. Nu helemaallll niet!!!! Anderzijds wel een opluchting dat
heel herkenbaar: een paar: -als het brand dan heb ik al een rampscenario over hoe ik de jongste vastsjor op mijn rug en met de oudste door het dakvenster tot bij de buren kruip. -ben doodsbang dat mijn oudste 's nachts uit zijn kamer komt, door de voordeur gaat en dan maar in de nacht verdwijnt. (was vorig jaar hier in Belgie: de kleine younes, papa bleek hem daarna vermoordt te hebben). -dat er een ramp uitbreekt en ik niet aan de kinderen op school/creche geraak. -Deze is echt gebeurt: mijn oma babysitte op mijn zus en toen viel ze flauw. Ze viel met haar slaap op de zijkant van de kachel en was dus nog langer bewusteloos. Gelukkig was mijn zus al een jaar of 8 en kon ze de buurvrouw verwittigen. Pffoe, hele hoop; maar idd als ik stress heb, wordt het nog erger
mijn man is veelal ma-vrij weg en ik denk wel eens..wat nou als ik niet meer wakker word???? bah, kan ik echt van wakker liggen.
ik denk er niet "vrijwillig" aan, maar toevallig zat ik gisteren GTST te kijken en zag ik Lana (bijna 2 jaar??) haar vader begraven. toen probeerde ik het wel voor te stellen en vind het een enge gedachte dus probeer ik het gelijk van me af te zetten.
m'n collega had laatst zo'n verhaal: ze heeft 3 kids van 5, 3 en 1 en is alleenstaande moeder zaten ze aan het avondeten, ging ze ff knock out voor een paar minuten. echt van de stoel gevallen en ff een paar minuten weg geweest. oudste dochter heeft de jongste verder eten zitten geven, en de middelste dochter ging haar moeder 'wakker' maken. Uiteindelijk is ze bijgekomen, maar moet nu allerlei testen ondergaan waarom ze nou zo vaak out gaat.
Ik heb ook wel veel van die angsten inderdaad. Ik heb dan nog geen kinderen, maar heb 't bijvoorbeeld wel met mijn man. Dan hoor ik in de omgeving van mensen die jong gestorven zijn en dan denk ik echt van je weet gewoon NOOIT wanneer het leven voorbij is. En dan wil ik gewoon zo genieten van elke dag, elk moment, en zeggen elke keer dat ik van mijn man hou. Stel je voor dat hij de volgende ochtend niet meer wakker word, of hij krijgt een ongeluk onderweg naar werk o.i.d. Dat zijn allemaal dingen waar ik dan over nadenk en echt bewust word van ik moet genieten van alles wat we nu hebben. Je weet immers nooit hoe het leven loopt. Ik probeer er niet negatief van te worden of heel angstig, maar probeer het dan om te keren in iets goeds.