Ik werk al jaren bij dezelfde organisatie, als ondersteuner van een bepaald team. Altijd wilde ik doorgroeien naar de functie van de mensen die ik ondersteunde, het leek me geweldig en ik wist zeker dat het iets voor mij was. Er zat alleen een leidinggevende die het mij niet zag doen dus het kwam er maar niet van. Nu is deze persoon sinds de lente weg en heb ik de kans gekregen om dan toch eindelijk door te groeien, in eerste instantie een soort van interne detachering tot 1 december. Maar ik vind het super zwaar..Het is een baan met veel druk, veel ego's en op veel momenten snap ik mijn rol niet goed. Ik mag nu gesprekken gaan voeren met een coach en een collega begeleidt me als ik vragen heb. Maar ik merk steeds vaker dat ik het eigenlijk niet leuk vindt..Buikpijn, slecht slapen. Maar in mijn hoofd kan dat niet; ik wilde dit toch zo graag? Dit moet een succes worden. Daarbij komt dat 'men' vindt dat ik het goed doe en dat ik te streng voor mezelf ben, dat ik het tijd moet geven. Maar die tijd heb ik niet echt natuurlijk; als ik terug wil naar mijn oude functie, moet ik dat ergens in de komende weken beslissen. Op dit moment denk ik echt: ik wil terug. Maar ik ben zo bang om iedereen teleur te stellen, om weer in een andere positie te komen tov collega's. Ik weet gewoon niet goed wat ik moet doen. Iemand tips of ervaring?
Wat wil je hart? Want het gaat niet om wat anderen van je denken of wat je vindt dat je zou moeten doen... waar word je gelukkig van? Deze rol net iets meer in je vingers of je oude rol... wat wil je hart?
Oeh lastig… ik werk al een tijdje op een functie waar ik niet comfortabel in zit, en een beetje uitdaging is prima, maar ik vind het toch wel (te) veel vragen. Ik zou graag minder willen werken/ stapje terug willen doen, maar dat is niet mogelijk. Ik zou terug gaan, werkplezier is zo fijn! En met jonge kinderen thuis geeft dat net wat meer rust. Zie het gewoon als een stage waaruit je kan concluderen dat het toch geen match is.
Denk je dat je dit gevoel nog kwijt raakt? Is het een kwestie van doorzetten omdat je in een nieuwe situatie zit? Is het een kwestie van wennen? Of denk je dat je dit blijft houden? Wat maakte dat je perse door wilde groeien? Als je terug gaat naar je oude functie, heb je het dan wel zeker naar je zin?
Klopt het dat je te streng voor jezelf bent? En vindt je het werk zelf niet leuk of de druk niet leuk? Ik denk dat deze dingen uitvinden met een coach geen slecht idee is.
Hoe lang voer je de nieuwe functie nu uit? Ik krijg het gevoel dat het nog niet zo lang is. Dan is het op zich niet raar als je er nog niet helemaal in zit. Heb je verder wel het gevoel dat je vanaf het begin goed ingewerkt wordt? Of hadden ze zo iets van je zit hier al zo lang, we hoeven je niets uit te leggen? Omdat je zegt dat je de rol niet goed snapt soms, krijg ik het gevoel dat er aan het inwerken nog wel iets heeft geschort. Mijn advies: ga er niet te snel vanuit dat het aan jou ligt. Bedenk wat JIJ nodig hebt om deze rol uit te voeren. Is de rol je niet duidelijk, dan is dat nummer 1 om op te helderen.
Het is helemaal niet erg om er achter te komen dat een baan niet voor jou is. Maar dat je zegt dat je angst hebt voor de reactie van andere ... die zullen je alleen maar prijzen (als het goede collega's zijn) om het feit dat je achter je gevoel staat. Ik zou dat gevoel ook niet los laten en weer terugplaatsing vragen. Rust en no stress zouden mij meer wegen dan iedere dag met lood in mijn schoenen naar mijn werk te gaan. Sterkte
Eens! En soms geeft juist net buiten je comfort zone werken uiteindelijk de meeste glans. Daar bedoel ik mee: het lijkt wellicht nu nog zwaar omdat alles nieuw is maar een nieuwe functie eigen maken duurt vaak wel tot een jaar. Je moet jezelf ook de kans geven. ik heb 2 jaar geleden een project aangenomen wat uiteindeljk enorm intensief is geweest en waar ik mezelf echt heb leren kennen. Bij vlagen was het uitputtend, zwaar en ik heb ook regelmatig moeten huilen. Maar daardoor heb ik ook geleerd hulp te vragen, op mijn strepen te gaan staan, dat mijn mening ertoe doet, besluiten te nemen en presentaties te geven (wat ik eerst vreselijk vond en nu kan) oftewel: ik heb angsten overwonnen en ben enorm gegroeid en zelfverzekerd geworden. Nu ik er op terug kijk was dit juist goed omdat ik in mijn oude functie ook niet meer blij was. En nu is mij wederom een nieuwe functie aangeboden. Enorm spannend vind ik dat weer en ik weet Niet of het gaat lukken en zo niet, dan zoek ik een andere baan. Ik zou voor jezelf nagaan of je echt gelukkig wordt van je oude baan of dat je wat meer tijd nodig hebt om te groeien. Je gaat begeleiding krijgen schrijf je dat kan al helpen. En zet op papier wat jij nodig hebt en wilt. Ik heb dat voor lijn nieuwe functie nu ook weer gedaan en eigenlijk werd op alles positief gereageerd. Ben je ook echt te streng voor jezelf? Want daar zit dan wellicht ook nog winst. En reacties van anderen… daar moet je niet naar kijken. Volg je hart en doe waarvan jij denkt dat goed is. Het is jouw baan/ carrière. De mensen hebben toch wel een mening.
Ts, het is alsof ik jouw stukje heb geschreven. Ik zit in exact dezelfde positie. Verschil is alleen dat ik een cursus aangeboden heb gekregen t.w.v. 7000 euro. Deze cursus moet ik terugbetalen als ik stop binnen 2 jaar. Dat legt nog meer druk op de ketel. Maar.....en daar komt het goede nieuws....omdat ik mezelf gedwongen voelde om in elk geval 2 jaar de functie uit te oefenen geef ik mezelf die 2 jaar als bedenktijd. En van die 2 jaar is inmiddels 1 jaar om en ben ik tot de volgende conclusies gekomen; - iedereen is tevreden over mijn functioneren (de mensen die ik leiding geef én mijn manager) - ik leg de lat veel te hoog voor mezelf. Ik kan inmiddels veel beter accepteren dat zaken lang niet altijd aan mij liggen. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel is te hoog. - het salaris is een mooie bijkomstigheid. Ik ga inmiddels niet meer met buikpijn naar mijn werk. Ik zie dit echt als een ontwikkelingsfase voor mezelf en put daar inmiddels energie uit. En het idee dat ik over een jaar altijd nog kan zeggen dat ik mijn oude baan terug wil, stelt me ook gerust. Ik heb trouwens ook kinderen met alle zorgen en rompslomp die daarbij kunnen horen. Ik ben inmiddels ook trots op mezelf. Doe wat je hart je ingeeft. Als je het vermoeden hebt dat hetgeen ik geschreven heb bij jou zou kunnen gaan passen dan zou ik zeggen: ga ervoor. Geeft het je écht geen goed gevoel, stop er dan mee. Privegeluk is het grootste goed dat je kan hebben, je werk is daaraan ondergeschikt. Is mijn mening in elk geval. Succes met je keuze
Bij ons in de organisatie komen zulke verkennende detacheringen ook regelmatig voor. Soms is het een succes, soms wordt het hem niet. En alle keuzes zijn goed! Weet je nog waarom je huidige manager jou deze positie gunde? Waarom hij/zij jou wel de kans gaf? Houd je elkaar wel voldoende aangesloten? Wat ik bij ons zie, is dat naar mate de tijd vordert, het steeds lastiger wordt om terug te gaan naar je oude baan. 1 omdat het salaris tegen kan vallen en 2 omdat je in die functie dan misschien juist weer uitdaging mist. Succes met je keuze. Ik hoop dat je samen met de rest eruit komt.
Ik heb niet alles gelezen maar ze moeten je echt ondersteunen in het zorgen dat het wel gaat lukken met deze baan. Dat is de taak van het management, dat je niet vastloopt!
Ik kan het niet helemaal uit je tekst halen, maar klopt het dat je van meewerkend / uitvoerend naar een leidinggevende functie bent gegaan ? Je moet niet vergeten dat dat soms heel lastig is. Voor jezelf en je collega's. Je hebt na jaren een andere rol binnen het team en collega's. Dit heeft echt tijd nodig.
Zo eens met bovenstaande! Mijn enige aanvulling is: er is vast een weg als je beslist ervoor te gaan. Wees open, zoek uit wat je nodig hebt en accepteer die hulp. Misschien kun je zelfs afspreken over 3mnd weer te evalueren met kans op terugkeer? (Wie doet nu je oude werk?) En als je er tóch nu al voor kiest terug te gaan naar je oude functie, zie dat dan niet als falen. Je hebt het geprobeerd (en denkt niet voor altijd “wat als”) - en komt een ervaring rijker weer terug. Dat is vast alleen maar een heel zinnige aanvulling op je werk als ondersteuner. Succes met je keuze!
Veel is hierboven al gezegd. Wat ik nog wilde meegeven: misschien kun je toch eens polsen of het mogelijk is dat je er bijvoorbeeld 1 maand extra bij krijgt om te beslissen? Vaak is er meer mogelijk dan je denkt, maar als je het niet vraagt weet je het ook niet