Ik vraag me toch echt af hoe jullie dat doen? Op een of andere manier kom ik gewoon telkens de verkeerde mensen tegen die op een of andere manier ons wel iets flikken. Ik ben een persoon ondanks dat we niet het breeds hebben willen wij altijd mensen helpen maar keer op keer stoten we ons hoofd weer en doen we het toch weer. En waarom ik weet het niet ik denk dat het zorg gevoel te groot is. Gelukkig is elke keer wel alles voor ons kleintje geregeld maar wij snijden ons zelf wel elke keer weer in de vingers. Dan hebben we geld geleend en komt er geen rooie rotcent terug ondertussen hebben die mensen alles op de rit maar terug krijgen Zo waren we net verhuisd gelukkig al even niet gevouwen want de bigshopper voor ondergoed sokken van mij en mijn vriend werden gejat. Door mensen die we een weekend een dak boven hun hoofd bieden. Dan bieden we weer onderdak aan sommige en toch op een of andere manier naaien ze ons dat toch weer Wanneer gaan we het toch een keer leren om niet altijd klaar te staan voor anderen ik zou bijna gewoon gierig willen zijn en niks meer voor andere te doen maar toch doen we het weer.:x
Vervelend voor jullie.. Leren iets harder te worden allebei. Na zoveel ervaringen die jullie nu hebben meegemaakt gewoon eerst even goed nadenken en niet gelijk ja zeggen op onderdak of geld lenen.
ik weet niet ik ga toch ondanks die ervaringen altijd van het goede van de mens uit. helaas is dat niet mogelijk en nee zeggen zou ik nou ook weer voorlopig doen wij hebben ons lesje wel weer geleerd maar toch is het moeilijk.
Door afstand te houden van andere mensen. Onder het motto: Laat uw voetstappen weinig zijn in het huis van een ander. Klinkt heel hard, maar ik bied geen onderdak aan mensen, ieder moet zijn eigen ding regelen. wil natuurlijk niet zeggen dat ik nooit eens een loge over de vloer heb en geen vrienden, maar ik leef mijn leven en zij ie van hun. Ik leen niets uit, vooral geen geld, tenzij het iemand is waar ik zo vertrouwd mee ben dat ik het wel durf, zoals mijn beste vriendin of mijn ouders. Verder niet.
ik weet niet ik ben elke keer van mening geweest ik zou ook graag willen dat wij ook zo opgevangen konden worden. Maar ik merk dat ik gewoon steeds minder vertrouwen in mensen krijg. ik geef mensen ook niet maanden onderdak hoor daarvoor ben ik gewoon geen geschikt mens ik houd van gewoon doen en laten in mijn huis zonder naar andere te hoeven kijken. bijv. wil ik naakt door mijn huis lopen wil ik dat kunnen doen hoewel ik dat niet doe maar goed.
Ik zal je heel eerlijk zeggen dat ik vroeger altijd bereid was een ander te helpen, iemand ging verhuizen? Ik behangde en schilderde. Iemand die even zonder geld zat? Ik gaf hem geld, kreeg het altijd wel terug, maar wel na 10x vragen. Iemand die op zichzelf ging wonen? Ik zocht mijn kasten uit en gaf soms ook dingen die ik zelf wel gebruikte maar waarvan ik vond dat de ander hem toch misschien iets harder nodig had. Achteraf verkocht deze persoon het dan, etc. Toen ik ging scheiden liet bijna iedereen me vallen als een baksteen, op een enkeling na. Bijna niemand hielp me met behangen en schilderen, niemand die even voor mij de kasten nakeek en geld lenen deed ook niemand (wat overigens ook niet nodig was, maar je begrijpt de strekking) Daar stond ik dan met een peuter van 3,5 jaar. Sindsdien help ik niemand meer, behalve een enkeling in mijn naaste omgeving. Ik heb 1 heel goede vriendin, die help ik echt overal mee en zij mij wanneer dat nodig is, niet omdat het moet, maar omdat wij echt altijd voor elkaar klaar staan. en that's it, de rest mag mooi voor zichzelf zorgen.
Dit dus. Nu je zelf negatieve ervaringen hebt moet het nog makkelijker zijn om nee te zeggen. Je kunt simpelweg zeggen dat anderen het verpest hebben en je er gewoon niet meer aan begint, hoe aardig of overtuigend iemand ook kan zijn.
Ik moet gewoon die knop om zetten ik heb eigenlijk voor de rest niemand meer dus ook geen mensen die hulp nodig hebben. maar ik vind het zo moeilijk om nieuwe contacten aan te gaan omdat we toch iedere keer weer van een koude kermis thuis komen. we hebben intussen 3 jaar geknokt om van vriendlief ze schulden af te zijn maar genieten kunnen we er niet van. dit is dus ook de rede waarom we zo graag mensen helpen omdat we weten hoe moeilijk het kan zijn.
Snap ik, het is ook niet zo dat ik echt niemand meer help hoor, maar ik ben veel selectiever geworden. Wanneer iemand mij iets vraagt geef ik tegenwoordig het antwoord: Ik weet het nog niet, ik denk er over na en van de week hoor je het antwoord, ipv ja, wat ik vroeger altijd deed. Dan kan ik er nl in alle rust over nadenken of het ook iets is wat ik ZELF wil, zo niet is mijn antwoord een glashard NEE, en grappig genoeg accepteert iedereen dat dan ook gewoon. Ik heb er nooit boze gezichten om gehad.
Naïef wil ik niet zeggen misschien een te goed hart! Meer op je gevoel af gaan en meestal zegt je gevoel genoeg. En meer nee zeggen als je ook echt nee bedoeld.
ja ik moet echt mijn best daarvoor gaan doen tis best moeilijk die knip om te zetten maarja wij moeten wel een keer gaan leren dat onze eigen dingen belangrijker zijn als constand voor andere klaar staan. mischien is dat wel een goed eerst er rustig over nadenken en makkelijker nee te leren zeggen.
dat denk ik ook wel denk dat zo is ik heb dat gedeelte zelf altijd gemist in die tijd hulp liefde krijgen en ik gun dat andere zo graag. MAAR NIET MEER EERST ONZE EIGEN PRIO. we willen graag trouwen maar ja door al die ellende hebben we dat moeten uitstellen.
herkenbaar! niet van mezelf, maar mijn vader. Het lijkt soms alsof hij bepaalde stroop aan zijn kont heeft waarmee hij de zwakkere mens aantrekt. Hij heeft een heel groot gevoel voor rechtvaardigheid en wil graag de zwakkere mens helpen daar waar hij kan. Op zich is daar ook helemaal niks mis mee, maar hier wordt nog wel eens erg misbruik van gemaakt, niet dat hij opgelicht wordt, maar meer dat hij stank voor dank krijgt vor zijn geboden hulp. En ze blijven elke keer terug komen voor klusjes, maar eens een keer de hulp/adviezen serieus nemen of iig mijn vader ervoor bedanken is er niet bij. Ik vind het soms zo sneu om van hem weer te horen hoe hij voor een andermans karretje gespannen wordt Ik heb hem wel vaker gezegd dat hij eens wat meer aan zichzelf moet denken, hij weet dt dondersgoed en zou het ook graag zelf willen, maar zo makkelijk is het niet. die behoefte om behulpzaam te zijn zit in zijn systeem vastgeroest
Ik denk dat hier het probleem inzit. Dat je zo graag mensen om je heen wil. Je "trekt" ze nu aan door je hulp aan te bieden en dat trekt de verkeerde mensen aan. Het is voor veel mensen makkelijk om juist daar misbruik van te maken. Vrienden moet je maken zonder daar wat tegenover te zetten. Ze moeten er zijn omdat ze je aardig vinden en het gezellig vinden bij jou te zijn. Niet omdat je ze geld leent of onderdak schenkt. Als je vrienden hebt die er zijn zonder dat je ze wat geeft zijn het vrienden en zullen ze niet zo snel misbruik van je maken. Er is dan niks mis mee ze te helpen als ze in nood zijn trouwens.
Ik krijg ook een beetje de indruk dat je vriendschap probeert te 'kopen', met hulp. Wat twinkle star zegt dus, daar worden het juist geen vrienden van. Eerst elkaar aardig vinden, dan geven en nemen. En misschien moet je eerst eens gaan nemen voordat je gaat geven.
nou het is niet vriendschap kopen het is grotedeels zelfs een familie probleem heeft niks met vrienden te maken. alleen door iedere keer belazerd te worden is het wel moeilijk vrienden maken want net als je familie gewoon mensen zijn zijn vrienden dat ook.
er valt hier ook gewoon niks te halen voor vrienden ik ben zelf door vrienden goed geholpen geweest maar helaas zijn dat geen vrienden juist omdat ik niet iedere keer kon zeggen dankje wel want ja op begeven moment als je dingen krijgt dan voel je je schuldig is mijn ervaring dat je ook graag iets wil terug kunnen doen hoe klein het ook is. wij hadden het toen niet makkelijk maar het is zo moeilijk je krijgt gewoon een on evenwichtige vriendschap hoewel de vriendschap niet daardoor is stuk gegaan maar om totaal iets anders.
nee absoluut niet! Als ik even voor mijn vaders situatie mag spreken (das voor ts ook herkenbaar) de mensen waar mijn vader hulp aan geeft weten hem precies te vinden als ze hem nodig hebben, hij zoekt hen echt niet zelf op, hij heeft het druk zat zonder hun "problemen". Mijn vader verwacht ook zeker geen tegenprestatie of vriendschap daar tegenover, want hij ziet deze mensen puur als kennissen uit de buurt/straat en dat houdt hij ook graag zo, maar af en toe een bedankje of complimentje voor wat hij voor hun doet is wel eens op zijn plaats en dat hoort hij ook nooit.