Ik heb even een dag updates gemist maar schrik hier toch wel van. Verbaal en fysiek geweld zijn een hele dikke grens over, en het is echt niet ok om kinderen op te laten groeien in deze situatie. Ik begreep bij het hele gokprobleem al niet waarom je nog bij hem bleef, maar nu al helemaal niet. Dat hij nergens heen kan of dat zijn ouders ver weg wonen is NIET jouw probleem. Jij bent verantwoordelijk voor het geluk en de gezondheid van je kinderen, dus moet je actie ondernemen. Koffer inpakken en zeggen dat hij ergens anders mag gaan slapen dus. Niet afwachten tot hij in de zomer een paar weken bij zijn ouders kan logeren dus, dat is veel te laat en helpt jou nu niet. Je verdient veel beter! Sterkte en succes!
Dat advies van de POH dat hij die scheiding moet regelen vind ik trouwens top. Maak er gebruik van zou ik zeggen.
@Amarens: Volgens mij zie je het toch verkeerd dat je familie door de afstand niets kan behalve zich zorgen maken. Ook met elkaar over dingen praten kan (heel) veel schelen en verlichten, naast het feit dat ze je kunnen (onder)steunen. En ze kunnen wellicht een paar nachten bij jullie logeren of jullie (jij met de kinderen) of de kinderen daar, maar zelf zonder dat fysiek contact mogelijk is, zou ik ze van de situatie op de hoogte stellen. Je schrijft zelf al dat dit een lang traject wordt: je gaat hoe dan ook mensen in je omgeving (en dan bedoel ik niet alleen je fysieke omgeving!) nodig hebben. Ik zou daarom niet te lang wachten met ze op de hoogte stellen. Juist ook voor de kinderen (het geeft het ook de gelegenheid dingen met anderen te kunnen bespreken en om steun te krijgen ed).
Amarens, wie heeft die diagnose gesteld? Is die van een eerder ggz-traject of van nu? Want als die van nu is en de huisarts dat heeft gezegd dan kan dat helemaal niet. Enkel een psychiater mag diagnoses stellen. Als het in een eerder traject is gedaan dan zou er een signaleringsplan moeten liggen juist om terugval te voorkomen.
Wat een vreselijke situatie! Op basis van wat ik lees denk ik ook dat je voor jezelf en je kinderen moet kiezen. Voordat er erger gebeurd. Maar dat is jouw keuze. Hij probeert jou nu de schuld in de schoenen te schuiven. Misschien doet hij dit ook wel naar de huisarts. Je weet volgens mij niet welke adviezen de huisarts en poh gegeven hebben (over retour afspraken, medicatie, jou erbij betrekken enz). Behalve nu wat je hoort van je man, maar die probeert een ander de schuld in de schoenen te schuiven. En heeft dit al maandenlang voor jou verzwegen. Dus ik zou argwaan hebben bij alles wat je man nu verteld. Maar dat is voor mij als buitenstaander.
@Amarens dus er is eigenlijk nog geen diagnose gesteld. Want een persoonlijkheidsstoornis/gedragsstoornis is geen specifieke diagnose. Daar moet een type uitkomen, kan daarom ook zijn dat de wachtlijst zo langs is. En wat ook kan dat hij verwezen is ze de intake doen en dan zeggen niet passend je moet toch naar een andere poli. Als ik het me goed herinner had hij eerst toch behandeling voor een depressie? Als hij dan na dezelfde poli verwezen wordt en daar de persoonlijkheidsstoornis eruit spat moet hij naar een poli daarvoor. ik als partner zou trouwens wel mee naar de intake gaan, eigenlijk bij hem dat ook als eis stellen. Jij wordt er namelijk op aangekeken door de zorgverlening als je er niet bij bent. En zo kan jij ook meteen jouw verhaal kwijt dan. En weet je zeker dat er geen onwaarheden zijn en de juiste hulp en ook welke hulp hij gaat krijgen. Je mag dat ook best als eis aan hem stellen vind ik, gaat niet alleen om hem maar om het hele gezin!
Eerlijk? Nee, ik vind niet dat de ha nalatig is geweest. Ik werk zelf in de GGZ en het valt mij op dat er vele denken dat hulpverlening een oplossing is. Geen enkele hulpverlener kan ervoor zorgen dat zijn gedrag stopt, dat kan hij alleen zelf. Een hulpverlener zal enkel ondersteunend kunnen zijn. Hij is niet eerlijk tegen je geweest, daar kan geen enkele hulpverlener iets aan doen. Hoe zou het zijn geweest als hij in januari tegen je had gezegd: ik heb een probleem, ik wil daar ondersteuning bij krijgen want het lukt me niet zelf. De eerste stap is eerlijk zijn tegen jou. Maar goed, dat deed hij niet. Ik merk als hulpverlener dat het heel vaak een kwestie is van afwachten op de pt waar hij op dat moment in zijn proces is. Hoe graag je ook anders zou wensen voor de pt en zijn omgeving. Wel wil ik je meegeven dat je overkomt als een hele krachtige vrouw. Wat een ellende wat je meemaakt! Heel veel sterkte
Ja dat klopt wel, ik heb zelf geen verstand van hoe het precies werkt maar dit stond als diagnose op zijn verwijsbrief @Syane Ik heb het nog moeten nazoeken voor de zorgverzekeraar dus weet het 100% zeker. Zijn vorige diagnose was depressie idd, hij denkt zelf dat hij het nu ook weer heeft maar dat is niet wat in de doorverwijzing stond. En ik herken het ook niet van vroeger, vorige ronde zag hij toch heel anders eruit, en hoe zwaar het ook is geweest, deze keer vind ik het veel en veel zwaarder omdat ik mijn vertrouwen kwijt ben. Ik zal dan wel eisen dat ik meega naar de intake, ik vermoed dat hij mij niet bij wil hebben omdat het dan makkelijk is om mij schuld te geven en omdat hij zich schaamt. Hij is nu twee keer doorverwezen naar de ggz en nu dus naar de therapeut.
Je hebt gelijk in wat je zegt. Ik denk dat als ik het aan mijn moeder vertel dan dat zij gaat zeggen dat het klaar is met deze relatie. Toevallig spreek ik haar vandaag wel dus wellicht kan ik haar vertellen dat hij een terugval heeft. Verder kan zij echt niks voor ons doen hoe gek ze ook op ons is. Ze heeft nu het inreisverbod en gaat de komende maanden naar het platteland waar geen contact mogelijk is, ik spreek haar pas in augustus weer.
De verwijsbrief van de huisarts? Staat er in dat dat de diagnose is of het vermoeden van? Het kan zijn dat om met therapie te kunnen starten de ggz een officiële diagnose door een psychiater wil hebben. Vandaar dat ik hier even op doorvraag. En dan zou jij nu denken dat er behandeling gaat starten terwijl er eerst nog een onderzoekstraject moet. Oa vanwege dit soort dingen zou ik eisen om bij de intake te zijn. Als hij dat pertinent niet wil, dan zou ik zelf de ggz bellen en heb hierover inlichten. En je zorgen delen. Zodat ze er van weten hoe het zit.
Ja in de verwijsbrief staat dat het de diagnose is. Dank je wel, het zit dus mogelijk ingewikkelder dan ik dacht. Ik ga proberen om mee te gaan, ik denk dat als ik erop aandring hij wel mee akkoord gaat. Het is trouwens geen ggz, is een zelfstandig werkende therapeut, bij de ggz is het vrijwel hopeloos vanwege de wachttijden. Een andere mogelijkheid op redelijk korte termijn is een verslavingskliniek, deze hou ik in mijn achterhoofd. De huisarts werkt volledig mee qua doorverwijzing.
Goed bezig! Hopelijk is het een goede therapeut want er hangt veel vanaf. Eerlijk gezegd lijkt me die verslavingskliniek een goed plan. Dat is veel intensiever en diepgaander dan ambulante therapie en dan moet hij naar zichzelf kijken. Daar wordt hij er namelijk continu op gewezen en mee geconfronteerd. Ze kunnen daar meer dan een ambulante therapeut kan. Misschien moeten jullie wel voor beide opties gaan. Nu starten bij deze therapeut en evengoed een aanmelding bij de kliniek doen.
Ik heb heel heeeeel lang getwijfeld of ik moest reageren maar ik doe het toch in de hoop dat je er herkenning en tips uit krijgt. Allereerst sterkte. Dit is zwaar. Ik vind je sterk overkomen maar toch wil ik je het volgende meegeven. Kies.voor.jezelf.en.voor.je.kinderen. Als ex van een alcoholverslaafde man die mij met een dikke schuld heeft achtergelaten... Kies voor jezelf en je kinderen. Ik kan het niet hard genoeg zeggen. Ik ben te laat weggegaan. Ik dacht ook, hij is ziek, hij kan er niets aan doen, ik probeerde zoveel mogelijk te regelen, me groot te houden, alles glad strijken, financieel... Mentaal. En toen er een kind kwam voelde ik me nog meer verantwoordelijk. Dit moest slagen. Hij kan er niets aan doen. Maar hij was steeds vaker weg, steeds meer geld wat verdween, de spaarrekening van onze dochter geplunderd, de kassa in mijn winkel die te pas en te onpas als pin machine dienst deed. En ik bleef maar. En toen.... Toen viel het kaartenhuis in elkaar. Een vervelende vechtscheiding als gevolg. Ik was kapot. Hij is een volwassen man. Hij moet zelf zijn zaken regelen. Hij moet zelf de stap zetten. Laat hem maar zorgen dat hij even bij vrienden terecht kan. Zal ie met z'n billen bloot moeten want vrienden staan objectiever in de wereld vaak. En die zullen hem wss ook zeggen dat hij fout is. Hij moet zelf ervaren hoe het is om rock bottom te voelen. Je zegt dat hij naar de arts is geweest. Hardstikke goed. Hij heeft alleen niet het hele verhaal verteld... Hardstikke fout. Het feit dat hij een POH had die 'm niet aankon... Hartstikke fout van hem! Hij vond het wel makkelijk denk ik. Hij ging toch? Dus wat zeurt iedereen nou. Ik vind persoonlijk als hij echt van z'n problemen af had gewild had hij zelf stappen genomen. Als het nou de eerste keer is dat hij in deze put zit dan kan ik,daar nog wel in meegaan. Maar een tweede keer dan weet hij hoe het werkt. Hij vind het wel makkelijk nou. Jij regelt het wel. En dan kan hij jou straks afbranden als het niet gaat zoals hij wil of zoals het moet. Want jij bent ook maar mens. En moeder. En ook jij hebt een grens. Ik heb al het bovenstaande gedaan. En ook hij ging zelf naar de afkickkliniek. Het is niet alsof hij alles ontkende. En daarom was ik zo meegaand. Zo van, zie je wel... Hij wil er alles aan doen. En hij heeft ook echt alles gedaan. Een zin die mij altijd is bijgebleven van alle gesprekken met therapeuten waar ik bij was, was het volgende: don't tell what you do... Do what you tell! Woorden hebben nul waarde als er geen actie achter is. Hij kan heel hard roepen dat hij dit gaat doen. Prima dan... Laat maar zien dat je het gaat doen dan! Laat maar zien dat je wil veranderen. En niet omdat hij akkoord gaat dat hij hem afsluit van de bankrekening. Dat is iets wat jij hebt gedaan. Vond hij wss erg makkelijk. Een ander heeft een oplossing gevonden voor 1 van zijn problemen. Hoeft hij er niet meer over na te denken. Nee! Hij zal zelf met oplossingen moeten komen. Dus als hij een vent is en echt meent wat hij zegt dan geeft hij jullie even rust! Dus zal het in eerste instantie sterk overkomen met alles wat je doet ... Maar je staat in stand r overleven nu. En heel stiekem doe je dit ook omdat je niet wilt erkennen wat wellicht de uitkomst van dit verhaal gaat zijn. Dus ik zeg het nog maar eens: Kies voor jezelf! En voor je kinderen! Dikke knuffel!
Jeetje wat een verhaal zeg.. wat heftig allemaal. Het meeste is wel gezegd hier, heb er ook even geen woorden voor.. Wil je wel veel sterkte wensen en ik hoop op een spoedige oplossing! Want zo kan het toch niet langer doorgaan. Belangrijkste voor nu is uit die negatieve spiraal zien te komen, ik hoop dat jij samen met de kinderen (tijdelijk) ergens terecht kunnen om alles een plek te geven en vooral om tot rust te komen. En natuurlijk dat je man de hulp gaat krijgen die hij nodig heeft.
Lief dat je het vraagt. @Strijkkraal wat een heftig en verdrietig verhaal, wat moest je het zwaar hebben gehad, ik heb veel respect voor je. Helaas ook herkenbaar, ook hier is het spaargeld van de kinderen geplunderd, hij vond dat hij daar recht op had. Stond gewoon in zijn dossier in dezelfde zin met het willen scheiden maar het niet doen vanwege de kinderen. Dus hij wil zijn verantwoordelijkheid nemen naar de kinderen toe (hij praat niet eens met ze, de volledige opvoeding ligt bij mij) maar hij vindt het prima om hun geld uit te geven aan zijn verslaving. Ik begrijp echt wel dat jullie zeggen dat wij weg moeten gaan. Vandaag heb ik wat hulpverlening en vrienden gesproken en de boodschap was: geen overhaaste besluiten nemen, stoppen met mezelf wegzuiveren en mijn tijd nemen om na te gaan wat IK wil. Morgen heeft hij een intake bij de therapeut en wil absoluut niet dat ik meega. Ik hou het papierwerk wel in de gaten.
Wat een nachtmerrie, goed dat je gaat bedenken wat jij wilt. Ik wil je graag meegeven dat ik het als buitenstaander veel logischer zou vinden als hij (een tijdje) de woning verlaat. Voor jullie kinderen zou het fijn zijn als ze in hun eigen omgeving kunnen blijven. Heel veel sterkte, ik las toevallig vandaag een oud bericht van jou (over iets pakken uit de schuur) en volgens mij heb je al langere tijd een hele nare situatie thuis. Inderdaad, zet jezelf en je kinderen op de eerste plaats en bedenk wat jullie het beste helpt.
Ik heb alles gelezen en ben er stil van. Wat een intens verdrietige situatie waar jij en je kinderen in zitten. Heel veel sterkte en kracht.
Ik krijg het gevoel dat jouw man bij de hulpverleners zichzelf probeert goed te praten en tegelijk jou in een slecht daglicht zet. Mogelijk is dat inherent aan zijn ziekte, maar dat blijft op deze manier niet leefbaar voor jou en je kinderen. Het lijkt mij dat hij jou , of bij de therapie moet gaan betrekken, of dit pad alleen moet bewandelen. Anders is dit niet vol te houden voor jou en de kinderen en kan het vertrouwen niet terug gaan groeien. Ik snap ook dat je boos bent op je HA, niet omdat hij het verdient, maar je man bied je geen ruimte voor jou gevoelens en boosheid, dus dan is de HA een prima vervanger. Je man had in januari ook naar jou eerlijk moeten zijn. Het lijkt nu alsof hij toen een schuldgevoel had en dat heeft willen wegpoetsen door een bezoekje aan de HA. Dan had hij er tenminste wat mee gedaan, maar hoe eerlijk hij daar geweest is... Als je je over je boosheid naar de HA kunt heenzetten, betrek hem dan nu bij hoe het er nu voorstaat. Dan ziet hij hoe het er echt aan toe gaat bij/tussen jullie. Heel veel sterkte en durf vooral aangeven wat jij wilt. Hoe moeilijk dat ook is.
Maar nu weggaan (of eerder hem wegsturen) hoeft niet een definitief iets te zijn toch? Het kan ook tijdelijk zijn, misschien lukt het hem uiteindelijk zijn zaakjes weer op orde te krijgen. Zo niet, kun je altijd nog een andere keuze maken. Zo 1 2 3 weggaan, lijkt me heel erg moeilijk als je kinderen hebt en zo lang samen bent. Maar je hoeft niet al het gedrag te pikken. Het is niet jouw schuld, er is maar 1 hier die er wat aan kan veranderen en zolang hij dat niet inziet, verandert er heel weinig ben ik bang.