Hier wil ik even op in haken. Ik ben een aantal jaar geleden enorm depressief geweest, zo erg dat ik enorm suïcidaal was. Mijn huisarts was hier van op de hoogte maar meer als een verwijzing naar de ggz kon hij niet doen. De enorme wachtlijsten daar kan een huisarts niet omzeilen, hoe graag ze dat vaak ook willen. Zelfs toen ik eindelijk een (telefonische) intake kreeg, daar ook aangaf suïcidaal te zijn konden ze niets. Ze konden pas wat doen als ik daadwerkelijk een poging zou doen ipv met die gedachten rond te lopen, maar ook dan niet onder dwang. Ik heb uiteindelijk nog 6mnd moeten wachten (na die intake) voordat ik geholpen werd. Ik snap echt dat je boos bent en wellicht verschrikkelijk teleurgesteld in het feit dat er niet nu direct de juiste hulp geboden kan worden maar zoals anderen ook al aangegeven is dit buiten de schuld van de huisarts om. Verder wil ik je onwijs veel sterkte wensen en denk vooral ook aan jezelf!
Ook dit is de verantwoordelijkheid van je eigen man. Die had er zelf achterna moeten bellen. Wij gaan als verwijzer ook niet instanties na bellen om te horen of de verwijzing wel is aangekomen en hoe lang het gaat duren. Enig idee hoeveel verwijzingen een arts per dag verstuurd? Zou een mooie boel worden als we dat ook allemaal nog eens in onze schoot geworpen krijgen.
Ik begrijp dat je vanuit je beroep ( Ha assistente toch?) zo reageert. Maar ik denk dat Amarens het wel begrepen heeft en nu vooral steun nodig heeft. Ze zit in k*t situatie en net als bij rouw ga je door wat fases heen om de boel te verwerken @Amarens heel veel sterkte! Je hoeft je echt niet te verdedigen hier, stop die energie maar in jezelf en je gezin
Ik kan alleen maar zeggen, vraag om hulp bij mensen die je vertrouwd. Het is enorm zwaar, het is al een waardeloos jaar en dan dit ook nog op je bordje krijgen... dat kan je niet alleen. En je kinderen hebben er niets aan als jij ook instort. Vraag/ accepteer hulp, heel veel sterkte, ik snap je wanhoop en frustratie heel goed.
Er is vanalles gebeurd, uw man heeft u voorgelogen en nam verkeerde keuzes. Nu ben je op de hoogte en kan je vooruit kijken. Stop uw energie niet in zaken die gebeurd zijn maar kijk naar wat er moet veranderen. Bekijk wat jij kan betekenen in dit verhaal, kijk of uw partner nu over alles eerlijk is en of je alles weet en schakel de hulp die je kan krijgen in. Draag zorg voor uzelf. Jij alleen kan deze situatie niet oplossen. Uw man is degene die de knop moet omdraaien en volledig inzien dat hij fout is en dat eens zeggen is natuurlijk niet persé het menen.
Ik had vanmiddag de tijd niet om dit te verwoorden maar blij dat je dit even duidelijk hebt benoemd. Deze worden inderdaad door elkaar gehaald en zeker in deze situatie. Privacy is in deze een andere zaak dan het medisch beroepsgeheim van een arts. Het enige wat deze wellicht had kunnen doen was een vervolgafspraak plannen en opteren of het een idee was partner erbij te vragen oid.
Ik snap je boosheid en frustratie, maar dat is gewoon niemands schuld. Je man is ziek, de huisarts heeft heel veel regels om rekening mee te houden, jij hebt in goed vertrouwen gehandeld. Er zijn alleen maar verliezers. Ik denk niet dat je dit alleen moet willen dragen. Daarvoor zijn er teveel ballen en is de schade als er ballen vallen te groot. Ik zou voor jezelf ook hulp zoeken, hele praktische hulp (kinderopvang, hulp in de huishouding, enz), maar ook psychische ondersteuning in omgaan met jouw, begrijpelijke, boosheid en frustratie.
Dan zou je allicht verwachten dat diens begeleidende arts de strikte aanbeveling zou hebben gedaan werkzaamheden elders aan te raden. Allicht zonder verdere gedetailleerde opgaaf van reden ivm privacy. Maar bijv. dat de huidige locatie ongeschikt zijn voor zijn achtergrond. Mijn arboarts mocht toch ook zeggen tegen mn werkgever dat ze me per direct van werkzaamheden x af moesten halen? Als die arts een generiek bericht zou hebben opgesteld kon de werknemer dat akkoorderen voor verzending. @TS Hulpverleners konden hier ook weinig betekenen. Enige wat de beste huisarts kon doen allicht was je man een schaar aanbieden en daar terplekke zn kaarten door te knippen. Maar dat had je man ook kunnen doen of diens ondersteuner had dat voor kunnen stellen. Allicht de nieuwe leningen aanvechten, daar heb je meer kans van slagen. Hier de shit gehad van getrouwd in gemeenschap van goederen en door hersenletsel was bij de partner t rijbewijs ingetrokken. De ene ging werken, de ander nam nog wel eens de kuienlatten met de auto...onverzekerd...Als hij nou de plomp in was gereden was t lullig maar geen extreem effect, bedenk even wat de gevolgen zijn als hij iemand aanreed en die blijvend letsel zou houden...Niks tegen te doen, hij wilde zn auto niet verkopen, autosleutels verstoppen of inleveren brak de hel los en hadden we zn banden lekgestoken had hij er 4 nieuwe onder laten zetten en uit nijd nog meer gaan rijden. Zsm op rijlessen gezet en opnieuw examen laten doen. Hij reed niet veel, maar was dan wel verzekerd en kon niet diens partner nog eens verder de vernieling in helpen. Verder kan je er echt niks mee, zelfs de politie nagevraagd wat we er mee moesten. Ja melden, maar moet je m eerst betrappen en zo slim was hij dan weer wel.
Nee joh. Je hebt antwoord op je vraag dus gewoon niet meer op die dingen ingaan. Zijn er nog dingen waar we iets voor je in kunnen betekenen?
Eh, het is heel naar om te zeggen maar de huisarts had niets kunnen doen. Hij had dus al gesprekken met poh. Elders aangemeld maar een wachtlijst. Dat is echt een groot probleem tegenwoordig. De huisarts kan m niet dwingen te stoppen.
Mijn ervaring (heb de opleiding gedaan) is juist dat het maatschappelijk werk heel erg breed is en dat het aan de betreffende instelling ligt wat er precies binnen het takenpakket van de maatschappelijk werker valt. Dit kan praktische hulp zijn, maar ook psycho-sociale ondersteuning. In het geval van TS lijkt mij een maatschappelijk werker juist wel een passende hulpverlener. TS, je zou bij de instelling waar je man nu straks zijn behandeling krijgt ook kunnen kijken of ze geen partnerprogramma’s hebben.
Ik lees vooral heel veel liefde voor je man. Mooi hoe je de ziekte kunt scheiden van hem als persoon (ondanks dat het een het ander vast beïnvloedt) en dat je voor hem en jullie vecht! Hopelijk krijgt hij nu de juiste hulp en hopelijk vind jij ook de juiste hulp en komen jullie er uiteindelijk (sterker) uit! Heel veel sterkte!
Ik snap dat best. Wat ik me afvroeg: zijn er mensen in je omgeving die dit weten? Kunnen ze je (onder)steunen? Want dit in je eentje dragen is eigenlijk onmenselijk.
Ja dat is één kant. Maar je hebt veel kanten bij maatschappelijk werk. In een revalidatiecentrum is maatschappelijk werk juist weer ook echt om te praten. En zo zijn er meerdere maatschappelijk werkers waar je sec kunt praten. Mijn kant is bijvoorbeeld weer dat ik echt alleen casemanager ben.
Misschien is het al gezegd, ik heb niet alles gelezen en dit is puur mijn mening. Heel zwart wit gezien heeft de huisarts niks verkeerds gegaan en netjes de paden gevolgd die gevolgd moesten worden. Echter. Ben ik van mening dat een huisarts niet enkel dit hoort te doen. Actief handelen of even bellen hoe het gaat ect. hoort hier ook bij en is iets wat ik zelf ken van mijn huisarts. Onze huisarts kwam zelfs nog langs bij mijn schoonvader toen hij hoorde dat hij ziek was. Ik besef dat dit niet iets gangbaars is maar ik ben wel van mening dat een huisarts bij dit soort situaties de verantwoordelijkheid heeft om nog eens extra te informeren. Voor mij zou dit een reden zijn om een gesprek aan te vragen hierover met de huisarts en dit mee te geven en om vervolgens naar een andere huisarts te zoeken die wél het stukje nazorg geeft nadat de patiënt zijn of haar behandelkamer uit is gelopen. Nogmaals. Dit is puur mijn mening, de huisarts heeft gewoon het werk gedaan wat gedaan moest worden, maar wilde het toch nog even kwijt.
Ja hier dacht ik ook aan maar kon ik niet zo goed omschrijven. Wij hebben ook zo’n huisarts. Als er echt iets ernstigs is, waar op dat moment niets aan gedaan kan worden, dan houdt ze wel contact
Je hebt helemaal gelijk hoor, misschien had ik meer duidelijk op moeten schrijven maatschappelijkwerk is geen psycholoog dat wordt vaak door elkaar gehaald. Loop ik best vaak tegenaan dat als je een patiënt krijgt deze dan denkt een psychologische behandeling heeft gehad.
Waar had de huisarts heen moeten bellen dan? Zij wist immers van niks en de huisarts mag haar dat niet vertellen als hij dat niet wil.
Naar haar man. Of de poh had kunnen bellen. Na die paar sessies. Lijkt me niet verstandig om mensen waarbij het psychisch slecht gaat gewoon maar een half jaar of langer te laten bungelen. Je kunt toch bellen met hoe gaat het? Heb je nog extra gesprekken nodig etc