Pfff. Sinds die therapie afgelopen dinsdag weer niks meer kunnen doen en dus ook geen letter meer geschreven. Ben mijn flow kwijt Zit alleen maar stand-up comedy's te kijken en het schrijven voor me uit te schuiven.. hopelijk lukt het me toch nog op tijd weer die knop om te zetten.
Ach dat is balen hopelijk zit je er snel weer in, ik vond wat ik had gelezen echt heel leuk We zitten nu in een hotel in Harderwijk. We zijn vandaag 9 jaar getrouwd we hebben net gegeten en kreeg ineens een leuk idee haha. Even notities van maken voor ik het vergeet.
Gefeliciteerd en geniet er van! Terwijl de kinderen aan het sporten waren even in de bieb gezeten en weer wat oude stukjes samen gevoegd, dus heb toch wel iets van vooruitgang kunnen maken ondanks dat ik niet echt geschreven heb vandaag. Maar beter dan niks..
Wat schrijven jullie al veel! Ik zit nog lekker elke avond op de bank te relaxen haha. Vanavond wel op m'n gemak de stad uitwerken en misschien wat character building. Nog een paar dagen. Ik heb er zin in! Zou het liefst ook nu al beginnen hoor
Ik kreeg commentaar van mijn psycholoog dat mijn schrijf-gewoonte gebaseerd is op angst (wat niet ) en ik bang ben om de inspiratie kwijt te raken, en ik probeer te overcompenseren uit angst om het niet af te maken en dus in mijn ogen te falen. Dus nu ben ik chagrijnig en kijk ik de hele dag Danny Bhoy of Ricky Gervais marathons. Aan de andere kant, ik slaap wel eindelijk weer! Nu de balans nog...
Soms, heel soms wil ik gewoon in tranen uitbarsten en gillen dat het niet meer gaat. Zo vaak de gedachten wat de zin van het leven is. Waarom bestaat de mens? Zoveel pijn en verdriet maar ook zoveel mooie momenten. Soms ben ik sterker dan de negatieve gedachten en probeer ik nuchter na te denken. Je leeft nu eenmaal en je moet er wat van maken. Eigenlijk heel zwart wit, zo ben ik altijd al geweest. Er bestaat geen grijs gebied voor mij en dat maakt mijn leven een stuk ongemakkelijker, want er bestaan maar twee kanten. Twee uitersten, eentje goed en eentje slecht, niets ertussen in. Misschien ben ik wel gemaakt voor het dramatische. Als iemand alleen maar positieve verhalen heeft is die persoon voor mij ongeloofwaardig, want ik geloof niet in alleen maar het goede, ieder mens kent verdriet en pijn. Alleen iedereen gaat er op een andere manier mee om. Ik hou mijn gevoel binnen, ik deel het wel maar hou het oppervlakkig. Ik straf mijzelf want door alle negatieve ervaringen in mijn leven mag ik nu niet gelukkig zijn. Ik vind het ongepast geluk te voelen als mensen om mij heen verdrietig zijn. Ik cijfer mezelf dan weg want anders zal ik mij schuldig voelen. En dit doet mij pijn. Doordat ik dit voel kan ik niet mezelf zijn en mijn doelen bereiken. Doen wat ik echt leuk vind en waar ik gelukkig van wordt. Het gekke is, dat ik anderen altijd aanmoedig iets te doen waar zij gelukkig van worden. Maar zelf kan ik dit niet, door dat schuldgevoel. Ik leef van moment naar moment, niet eens van dag tot dag, dat duurt al te lang. Als ik het ene moment heb overleefd, focus ik mij op het volgend moment. Gedachten houden mij continu bezig, erg vermoeiend. Genieten in of van het moment gaat mij moeilijk af. Mijn hoofd loopt soms over en dan wil ik gewoon in tranen uitbarsten en gillen dat het niet meer gaat. Dan wil ik opgeven, het komt toch nooit meer goed. Soms denk ik dat ik meer dan alleen een angststoornis heb, maar eigenlijk ga ik wel gewoon goed mee met de maatschappij. Het zit in mijn hoofd, die angst. Angst voor alles, om dood te gaan, om te falen, om een slechte moeder, zus of vriendin te zijn, angst dat ik altijd tekort schiet, terwijl ik altijd goed mijn best doe. Angst om mijn doelen te halen, angst om gelukkig te zijn want dan komt er toch iets wat mijn geluk verpest. Met mijn angst relativeer ik negativiteit. Ja, want door angst te voelen zal de klap van een negatieve boodschap minder hard aankomen. Ik denk dat ik met mijn angst al voorbereid ben op het ergste. Daarom mag ik niet gelukkig zijn, want als ik dat ben dan zal ik verdriet en pijn veel erger voelen. Waarom gebeuren er dan ook zulke verschrikkelijke dingen in de wereld. Soms lijkt het wel alsof mijn leven een droom is. Soms denk ik, misschien is dit inderdaad wel een droom en geef ik hier zelf sturing aan. Bepaal ik zelf de richting en creëer ik zelf de gebeurtenissen. Maar dan denk ik weer, in mijn droom zou ik nooit een geliefde willen verliezen, in mijn droom worden mijn naasten niet ziek, in mijn droom doe ik wat ik geweldig vind om te doen, in mijn droom zal iedereen om mij heen en ikzelf gelukkig zijn. Het leven is hard, je wordt dagelijks met je neus op de feiten gedrukt en dan vervaagd die droom en beland je in een nachtmerrie. Soms, heel soms kan ik heel goed relativeren maar dat zijn maar korte momenten. Zoals de gedachten dat ik het leven moet nemen zoals het is en hoe het komt. Dat ik daar geen grip op heb, op het negatieve dan. Want nu ik dit schrijf denk ik van, ik heb geen grip op het negatieve maar natuurlijk wel op het positieve. Ik kan keuzes maken waarvan ik gelukkig zou kunnen worden. Ik zou alles kunnen doen wat ik graag zou willen. Ik heb grip op de opvoeding van mijn kind, ik heb grip op de manier waarop ik met mijn naasten omga. Ik heb grip op wie ik graag zou willen zijn. Eigenlijk heb ik grip op het grootste gedeelte van mijn leven maar dan moet ik die grip ook wel pakken. Dan moet ik de touwtjes in handen nemen en mijn leven sturing geven. Mijn schuldgevoel omzetten in kracht en vasthouden aan het positieve. Mijn dromen verwezenlijken en mijn angstgedachten weerstaan. Hoe moeilijk het ook is. Soms, heel soms dan hoop ik gewoon dat ik op een dag in tranen uitbarst en gil hoe gelukkig ik wel niet ben. Dat ik weet waarom ik leef en geniet van alle mooie momenten. Dat ik de nuchtere zelve ben, en kan relativeren want tussen zwart en wit zitten nog genoeg kleuren. Dat er meerdere keuzes zijn en kan wegdromen bij alle positieve verhalen. Dat sprookjes bestaan en met moed en kracht het negatieve kan verslaan. Het is een strijd die ik graag aanga want dat ben ik waard, daar hebben mijn naasten en ik recht op. Ik ga voor het goud en er alles aan doen om de strijd tegen mijn angsten te winnen en eens oprecht gelukkig te zijn!
@louan ik heb er moeite mee om op de vind ik leuk knop te drukken. Erg mooi geschreven, maar tegelijkertijd ook herkenbaar en komt het diep binnen.. heb er eigenlijk geen woorden voor, maar dat mag je als een compliment zien
Dank je wel. Ik had hem gepost en toevallig stond jouw berichtje erboven, had ik nog niet eens gelezen. Ik geef je psych gelijk. Ik herken het ook helemaal. Bang om te durven. Daar begint het mee, gewoon doen, niet denken. Dat is mijn motto voor de aankomende tijd. De angst niet de overhand laten nemen!
Ik had vorig jaar het tegenovergestelde probleem, dus uiteindelijk vind ik de balans wel Ik liep er nu vooral tegenaan dat ik niet meer durfde te stoppen uit angst het kwijt te raken, dus ik sliep de hele week niet en was alleen nog maar aan het schrijven. Het zijn continu die uitersten, of ik schrijf helemaal niet, of ik schrijf alleen maar, en beiden zijn gebaseerd op angst.. heb er nu vooral moeite mee dat ik hier ook echt enthousiast in ben en er energie van krijg, dus ik wil dat gevoel vasthouden! Moet echt leren vertrouwen dat het ook oké is om de tijd ervoor te nemen en het wat meer los te laten, maar dat is nog even moeilijk. Zeker gezien nano juist gericht is op véel schrijven
@louan ik herken het niet (sorry), maar wat een gevoelig stukje. Ondanks dat ik het gevoel niet ken, raakte het me wel Klinkt een beetje gek misschien, maar het is een compliment haha.
@louan, wat een heftig, ontroerend stuk. Ik herken veel van de gedachten die je omschrijft. Ik vind het erg goed dat je het opschrijft, gewoon het taboe om altijd maar te moeten doen alsof alles goed gaat en het leven leuk is doorbreken. Mooi geschreven, erg boeiend.
Oei dat is ook lastig ja als het beide kanten op werkt, voornamelijk erg vermoeiend denk ik! Denk belangrijkste is dat je ervan geniet, wat voor een uiterste het ook is, dan is het altijd goed denk ik dan maar.
Genieten doe ik wel, maar slaap is ook handig Ik begin langzaam weer uit mijn 'block' te komen dus waarschijnlijk tegen de tijd dat november begint zit het wel goed!
Oh man... ik ben me nu al 2 dagen door die Jung boeken heen aan het worstelen (de kryptomnesie van de zonnepenis, what the hell ) en ik ontdek nu dat er in mijn droomencyclopedie gewoon een complete samenvatting staat in mensentaal van alles wat ik wil weten! 3 keer raden welke stapel terug naar de bieb gaat
Vandaag de verjaardag van de jongste gevierd en met mijn schoonzusje aan het brainstormen geweest en mijn schoonmoeder had nog wat tips qua spelling dus ik kan weer even vooruit. Wat ik tot nu toe had bedacht voor de rest van de tussenliggende hoofdstukken bevalt me toch niet, dus even weer van alles omgooien. Vanavond met de voeten omhoog en schrijfboekje erbij en ik vind het best.