Feedback is altijd goed ik denk dat ik het vanavond maar hou op korte omschijvingen van gebeurtenissen die ik nog uit wil werken.
Wat ik wel heb; (Let op, er begint een verhaal) Daniël helpt me met uitkleden en in de spiegel zie ik een grote blauwe plek die net boven mijn borst begint en zich een weg naar beneden werkt, via mijn zij naar mijn kapotte rechterknie. Dat zal er morgen nog veel erger uitzien. Opeens begin ik te beseffen dat Daniël gelijk heeft. Ik had daar op de stoep kunnen liggen, dood, met míjn bloed op Daniël zijn handen. Ik begin te trillen en alle opgekropte gevoelens van vandaag komen eruit. Iemand wil me dood hebben. En nu is er een man vermoord. Door mij.
Nee dat bedoelde ik niet! Meer dat het juist herkenbaar is? Maar het is echt mijn hoofd wat moest omschakelen hoor
@Luuz misschien haar laten twijfelen dat ze iets ruikt, ze wordt achterdochtig en raakt beetje bij beetje in paniek. Ze begint te hallucineren en raakt nog meer in paniek. Zo erg dat ze uiteindelijk tegen iets aan rijdt, dit veroorzaakt rook wat onder kap vandaan komt. Maar door de klap bezeerd ze zich ook vreselijk en raakt bewusteloos. Als ze beetje bijkomt ziet ze in een waas haar stalker staan. Ondertussen hoort ze sirenes en wordt ze door brandweermannen uit de auto gered. Ze ziet nog steeds in een waas haar stalker terwijl zij wordt afgevoerd. Hij heeft zo een vieze glimlach op zn gezicht
Al vroeg zit ik die ochtend aan de eettafel en staar naar het half beschreven papier. Wel of geen stalker, er moeten boodschappen gedaan worden. Vroeger kon ik echt genieten van boodschappen doen. In tegenstelling tot Daniel, die heeft er een ontzettende hekel aan. Nu loop ik het liefst zo snel mogelijk door de supermarkt en eigenlijk ga ik het liefst helemaal niet meer heen. Tien minuten later zit ik in de auto op weg naar de supermarkt. Om mijn gedachten te verzetten zet ik de radio wat harder en zing mee met de liedjes. Als ik bij een stoplicht sta te wachten, ruik iets vreemds. Ik zet de radio iets zachter en snuif een paar keer met mijn neus in de luncht. Ik kan niet ontdekken waar het vandaan komt, maar ik ruik het duidelijk. Als het licht op groen staat, rij ik verder, met de radio nog steeds zacht. Mijn stemming is helemaal omgeslagen. Nog vijf minuten rijden, zeg ik tegen mezelf. En dan ruik ik het opnieuw, sterker dit keer. Wat als dit weer een actie is van hem? Dat hij aan mijn auto heeft gerommeld. Ik schuif heen en weer op mijn stoel, ik voel me rusteloos. Ik ben zo in gedachten verzonden, dat ik de rij auto's voor me niet opmerk en ineens met een enorm klap tot stilstand kom. Ik klap met mijn hoofd op het stuur en de airbag knalt uit mijn stuur. Ik voel een scherpe pijn op de plek waar mijn gordel zit. Het laatste wat ik zie is de rook die door de ventilatieroosters naar binnen komt.
‘Mevrouw? Kunt u me horen? Mevrouw?’ Hoor ik een stem in de verte. Moeizaam open ik mijn ogen. Wat is er gebeurd? ‘Mevrouw? Er is hulp onderweg, maar u moet wakker blijven.’ Hoor ik de stem weer zeggen. Opnieuw open ik mijn ogen en probeer om me heen te kijken. Een pijnscheut schiet door mijn lichaam. ‘Mevrouw, we gaan u eruit halen. Blijf zo stil mogelijk zitten.’ Dit keer is het een andere stem. Zwaarder dan van de andere man. Ik voel dat er iets om mijn nek geschoven wordt en vanaf dat moment kan ik me niet meer bewegen. Nu pas merk ik dat er meerdere mensen om de auto staan, allemaal zijn ze ergens mee bezig. Ik kan ze nauwelijks zien, door al het rook die om de auto hangt. Net als ik mijn ogen weer wil sluiten, zie ik hem. Hij staat recht voor de auto, met zijn armen over elkaar en een valse lach rond zijn mond, terwijl brandweermannen om de auto rennen. Rook hangt om hem heen, maar hij beroert zich niet. Ik raak in paniek en probeer weg te komen, maar het lukt niet. Nu pas merk ik dat ik letterlijk vast zit in de auto. Ik voel een zware druk op mijn bovenbenen en opeens zijn er vier handen die me op mijn plek proberen te houden. ‘Mevrouw, we gaan u eruit halen, maar u moet zo stil mogelijk blijven zitten.’ Roept iemand. Ik zie een brandweerman een soort krik naar binnen brengen en plaatste deze onder het stuur. Als ik weer naar buiten kijk, is de man weg. Ik sluit mijn ogen weer en wacht tot ik de druk op mijn benen minder voel worden. Voorzichtig word ik uit de auto getild en in de klaarstaande ambulance geschoven. ‘Mevrouw? Wat is uw naam?’ Vraagt iemand. Ik probeer te antwoorden, maar het lukt niet. Ik wil vertellen wie ik ben en wie ik heb gezien bij mijn auto. Dat mijn auto is gesaboteerd, maar er komt geen geluid uit. ‘Mevrouw? Hoor u mij? Wat is uw naam?’ Vraagt iemand weer. Ik kuch even en antwoord met schorre stem: ‘Jenny. Hij was hier.’ En met het beeld van mijn stalker op mijn netvlies, zak ik weg en alles om me heen vervaagd.
Ik word wakker door een soort kriebel op mijn hand. Ik probeer mijn ogen te openen, maar het zwarte om me heen probeert me terug te trekken. ‘Liefje, word nou wakker.’ Hoor ik in de verte. Daniel. Ik laat het zwarte om me heen van me af glijden en voorzichtig open ik mijn ogen. Verward kijk ik om me heen en vraag me af waar ik ben. Maar dan komt alles achter elkaar terug. De geur in de auto, de botsing en de brandweer die me uit de auto heeft gehaald. En mijn stalker. ‘Hij was erbij. Hij was daar. Ik heb hem gezien.’ Zeg ik zacht.
Meh. Ik kom nu uit bij het hoofdstuk waarin de wereld-switch gaat plaatsvinden, en dat is degene waar ik het meeste zin in heb. Ik had me voorgenomen om daar met nano aan te beginnen, maar ik heb een hoofdstuk overgeslagen wat wel essentieel is voor het verhaal. Maar ik wil die niet schrijven! Die is gebaseerd op een van de moeilijkste periodes in mijn leven en dat is niet iets waar ik graag aan terug denk.. Aan de andere kant, als ik het nou even doorzet, dan ben ik er vanaf en is de eerste versie van 'deel 1' ook af, en kan ik inderdaad gewoon nano echt doen in de fantasy wereld zoals gepland.. Mijn verstand zegt dat ik er toch echt even voor moet gaan zitten, en doorzetten, maar die andere is zo veel leuker om te schrijven..
Lekkerst voor het laatst.. Eerst de bittere pil en dan het zoete gebakje. Zoiets dan. Go girl, even doorzetten en dan donderdag lekker in je fantasy wereld beginnen!
Ik ga toch niet meedoen met de challenge. Ik wil wel schrijven, maar ik heb echt niet de ruimte en tijd om dagelijks enkele duizenden woorden te produceren. Ik heb voor mezelf een andere challenge bedacht om tot hetzelfde resultaat te komen, dus ik schrijf wel mee, maar smeer het uit over langere tijd
@Manque groot gelijk! Uiteindelijk gaat heel de challenge er natuurlijk om dat je enigszins in het ritme komt van het schrijven, en het 'winnen' doe je hooguit voor jezelf. Ik weet ook nog niet of ik hem kan afmaken hoor, op een goede dag type ik rustig een paar duizend woorden, maar of ik zoveel goede dagen ga hebben is nog maar de vraag. Maar ieder woord is er een meer dan niet schrijven, dus dan win je sowieso. Even een aanvulling, volgens mij kan je zodra het echt start ook je doel aanpassen van 50.000 naar wat haalbaar is voor jou, maar dat weet ik niet zeker.
Ik heb een cover Even delen hoor.. (De merry Christmas sticker is omdat mijn naam daar staat haha, die zit er natuurlijk niet echt op!) Bekijk bijlage 595907