Waar ik persoonlijk tegen aan loop zijn vragen: en wat doe je verder dan...? Verder...? Ik heb de belangrijke taak 5 verantwoordelijke gelukkig mensjes op te voeden... Niet dat ik niks ernaast wíl doen, ik volg nu ook een ho studie ernaast, en nu krijgik me ineens een andere behandeling van mijn omgeving ik word er gewoon misselijk van. Nu tel ik ineens wél mee, ja nu ik mijn kinderen haast op de laatste plek moet zetten omdat ik kei en keihard moet werken, knap van mij he "ze" willen dat je als alleenstaande moeder aan het werk gaat of studie, en dat is prima, maar ze maken het intussen vrijwel onmogelijk voor je, hier heben ze geen regelingen, projecten of hulp voor je, je zoekt het maar uit ja zeg ik ben geen goochelaar hoor. Helaas ga ik iedereen heerlijk teleurstellen en voor mijn kinderen kiezen en zal ik weer verbannen worden tot een minderwaardig plekjein de maatschappij ik ga ermee stoppen! EN het lucht zo op, die beslissing! Ik maak deze laatste weken tot de zomervakantie af en daarna gaik als gastouder aan het werk, jaja een baan waar op neer gekeken wordt, maar ik werk en doe werk wat ik leuk vind nl. met kinderen werken, plus ik neem mijn verantwoordelijkheid tegenover mijn 5 kinderen door er voor ze te zijn zoals het hóórt! Dan maar geen diploma erbij, dan "hoor" ik er maar niet bij, lekker belangrijk, mijn kindjes komen voor! Ik ben gewoon een echte huismus, ik geniet er enorm van fulltime met mijn kinderen bezig te zijn maar het is bijna beschamend om dat te zeggen tegenwoordig. Er hoort gewoon een ouder thuis te zijn voor de kinderen, vind ik. Zeker als je een groot gezin hebt, dat is een mega verantwoordelijkheid dat je niet "erbij" kan doen. Dus : HOERA voor de gezellige thuisblijfmoeders! Zo, dat ben ik kwijt
Wie kijken er dan neer op gastouders? Voor zover ik weet maken veel ouders er gretig gebruik van, ikzelf ook Blij dat ze er zijn! Offtopic, in de 2e kamer gaat het gerucht dat ze de gastouderopvang helemaal van de baan willen schuiven. Ik hoop dat het niet zo is!
Nou je "hoort" er pas echt bij als je zoveel verdient dat je een vette koopwoning kan betalen, 2 lease auto's, vakanties op je creditcard etc. tenminste zo denkt mijn fam. en de "maatschappij" ook, dat blijkt wel uit het feit dat er voor de "hoog opgeleiden" allemaal deuren opengaan, die voor mij voor altijd gesloten blijven... Begrijp me niet verkeerd, het zal me aan mijn reet roesten of ik erij hoor of niet, alleen je merkt het wel dat er zo metjeom wordt gegaan dat je "onderaan de sociale/maatschappelijke ladder" zit.
ik zou ook het liefst thuisblijfmama zijn. maar ja dat gaat nou eenmaal niet. er zijn landen waar je veel langer zwangerschaps- en ouderschapsverlof hebt. dat zou hier ook wel eens mogen, vooral omdat ze ook graag zouden zien dat men meer kinderen krijgt. ik kom uit een gezin met 5 kinderen en zou graag een groot gezin hebben. Maar ja, dan had ik 10 jaar eerder de stap moeten zetten om het alleen te doen.
Vervelend zeg die opmerkingen! Maar ik denk dat dat vanzelf wel minder wordt als ze zien dat je het allemaal goed hebt en goed doet Mijn moeder heeft mij ook mijn eerste drie jaren alleen opgevoed. En ik ben heel erg trots op haar hoe ze dat allemaal voor elkaar heeft gekregen! We hadden gewoon alles terwijl ze alleen de bijstand had om van rond te komen. En mijn moeder vond het helemaal geweldig met mij Dat is het gene wat het belangrijkste is...
Volgens mij willen ze alleen misbruik van de gastouderopvang aanpakken. Ik denk niet dat ze het helemaal zullen afschaffen zeker omdat er dan ook grote problemen zullen ontstaan bij wachtlijsten van de kinderopvang.
mamadeluxe, ik las laatst in een boek een zin die me meteen deed denken aan jouw geschreven stukje... "Succesvolle mensen zijn mensen die een vredig, uitgebalanceerd en voldoening schenkend leven leiden". Dát zijn succesvolle mensen! En hoe ik het lees, leef jij je leven precies op die manier. De maatschappij denkt meteen dat succes te maken heeft met werken aan de top met een bijbehorend salaris en dikke auto... Maar denk je dat die mensen het echt leuk vinden om ook de daarbij behorende uren te draaien en zodoende hun kindjes niet vaak genoeg zien? Nope. En jij doet dat wel, en dat maakt een mens succesvol in zijn of haar leven!
het ergste vind ik het medelijden! alsof ik nu ik alleen ben ongelukkiger ben dan toen ik met hem was :S ik heb een goed betaalde baan een eigen auto een eigen woning en voor de babykamer heb ik alleen gezorgd! maar ben ik nu dan minder omdat die klootzak mij heeft laten zitten? je ziet altijd meteen de medelijden in iemands ogen als je zegt dat we niet meer samen zijn en ik alleen voor het kind ga zorgen en dat snap ik niet want ik heb zoiets van oke je hebt het best goed voor elkaar in je eentje en je gaat er gewoon wat van maken met je kindje samen! is dat dan stom?
Rainbow, wat zijn onze verhalen ontzettend gelijk zeg! Ik ben ook een allenstaande mama.. NIET bewust maar ben nu al zo ontzettend trots op die kleine vent in mn buik! En zooooo blij met hem! Ook ik word afgeschilderd als 'dom' omdat ik toch weet dat ik de pil moet slikken? Nou ik slikte al ruim 8/9 jaar de pil, heb een goede opleiding gehad, een vaste goede baan, een eigen zaak en 2 jaar geleden een eigen huis gekocht! En van dat 'medelijden' word je inderdaad NOG veel zieker... alsof ik zielig ben omdat die kwal wegloopt voor zijn verantwoordelijkheden? HIJ is zielig, omdat die zo'n groot wonder links laat liggen! Heel irritant al die opmerkingen van mensen :S vooral die je achter je rug om terughoort :S
jaaa inderdaad die wat je achter je rug om terug hoort die zijn het ergste! of dan zeggen ze tegen mijn ouders ahhh wat erg voor jullie dat zij is laten zitten :S wat hebben mijn ouders ermee te maken? en waarom is dat zielig? nu hoeven ze hun kleinkind gewoon niet met andere opa's en oma's te delen! en hebben ze haar helemaal voor zich alleen!
Zou juist zielig zijn als je aan zo'n kwal vast moest blijven zitten Ik lees hier soms stukjes mee uit bewondering hoe jullie alles toch voor elkaar boksen. Ik ben een tijdje alleenstaand geweest met 2 kinderen (toen 3 en 5) Dus weet een beetje hoe het is. Maar dat was maar n paar jaar en ik was niet zwanger toen dus dat heb ik allemaal min of meer met partner gedaan (min of meer want veel had ik niet aan hem) En ik ken idd ook de zweepslagen van het cwi (net echtscheiding, zelfmoord ex, verhuizing, diagnose autisme van oudste achter de rug maar hop hop aan t werk... verwerken? Ach kom nou, stap er maar over heen zodat je na n jaar fijn n diepe depressie hebt!) en het medelijden van anderen alsof je nu je het alleen moet doen zo ontzettend zielig bent. Nou Ik was blij dat ik alleen was en eindelijk orde op zake kon stellen zonder die stoorzender (partner) erbij. En dom omdat je (prongeluk) zwanger bent geworden? Wat heeft intelligentie met bevruchting te maken?!? Dat zijn juist domme opmerkingen van mensen die nog niet al te veel lessen gehad hebben in het leven. Niet alle wijsheid komt uit boeken en opleidingen En de domme opmerkingen van onwetenden is daar het bewijs voor. Zowiezo, als intelligentie met bevruchting te maken had dan hadden heel wat van de mensen met voor oordelen vast geen kinderen
Ik zeg altijd maar zo , liever alleen dan met een vent die maar rondneukt , je het leven zuur maakt , slaat en etc .... wat ik dus heel veel in mijn omgeving zie ... meisjes zitten mooi thuis op de kids te passen en de mannen maken de stad onveilig ... ben ik liever alleen hoef ik me tenminste ook geen zorgen te maken voor de rest hoor ik eigenlijk bijna nooit een opmerking alleen maar goede opmerkingen ...
indd die ex is en blijft echt een stoorzender voor mij... toen ik bv in het ziekenhuis lag was hij het slachtoffer de zielepiet... soms heb ik zoooooo´n zin om te zeggen ´blijf aub uit ons leven want je bezorgd me alleen maar hoofdpijn, ruzie en stress´ maar dan krijg je van die opmerkingen ´ja maar je krijgt een jongetje en jongetjes hebben een vaderfiguur nodig in hun leven´. Gan gaat er echt een messteek door mijn hart en zit ik zo in dubio. Soms wordt er ook zo´n schuldgevoel bij me aangepraat dat ik me schuldig voel dat hij zo´n vader heeft die laks aan ons heeft en alleen aan zichzelf denkt.
@female24 zit je in hetzelfde 'schuitje'? Pff moe wordt je ervan he? Zelfs mijn opa en oma worden aangesproken dat ze het zooo zielig vinden voor me, maar dat het misschien nog wel ooit goed komt hoor (JEETJE zeg ik heb geen enge ziekte ofzo :S krijg alleen een prachtig mannetje erbij!)
Natuurlijk heeft een kind een vaderfiguur nodig. Een meisje trouwens net zo goed als een jongen. Maar als de vader een onverantwoordelijke **** is, lijkt me dat niet bepaald een rolmodel! Vaak is er wel een andere man in de buurt (oom, opa, goede vriend van jou?) die een soort van vaderfiguur kan zijn. Denk je dat jij ook zo iemand bij je in de buurt hebt? Dat zal misschien wel iets schelen voor je schuldgevoel. Maar je kunt beter je kindje helemaal alleen opvoeden, dan met iemand die er een hele slechte invloed op zal hebben! Stel dat je zoontje dan ook nog karaktertrekjes van 'papa' gaat overnemen. Getsie Heel veel succes. en maak nooit keuzes vanuit een schuldgevoel! X
enige rolmodel die hij op dit moment zou hebben in zn leven is zn overgroot opa... en de huidige man van mn moeder... voor de rest hebben we alleen meiden in de familie en ook de eerste 3 kleindochters, waaronder ik, zijn opgegroeid zonder vader.
en jij bent toch ook prima terecht gekomen rainbow? Dat zeggen ze tegen mij ook.. ik krijg ook een knul en mensen praten dat hij een vaderfiguur nodig heeft.. JA dat klopt, maar inderdaad NIET die loser die zijn biologische vader is
Mijn dochter had ook geen vader en t is een heerlijk liefdevol kind inmiddels. Ze heeft zat mensen die van dr houden en is altijd vrolijk. Ik zelf had t moeilijker als kind toen me vader altijd weg was. Maar me moeder was ook nog eens altijd werken dus misschien dat je dan dubbel op iets mist. Denk ik tenminste Elke Vent kan n vader worden, maar de kunst is, er 1 te wezen!
Ik heb geen vent die zijn verantwoordelijkheden ontloopt, maar ik ben toch een alleenstaande moeder (ongepland). Mijn vriend is nu inmiddels een jaar geleden overleden. In een klap stond ik er alleen voor. Zelfs dan krijg je de meest nare opmerkingen naar je hoofd geslingerd en niemand die rekening houd met mij. Mijn vriend was net een week overleden en er werd van het werk uit meteen verwacht dat ik aan het werk ging, aangezien mijn bevallingsverlof erop zat! Er werd aangenomen dat ik dan nu wel bij mijn kindje wilde blijven en mijn contract werd niet verlengd. Lekker dan! Ik wilde deze baan gewoon blijven behouden, maar ik wilde even tijd voor mijnzelf hebben om alles te kunnen regelen thuis met mijn kindje en alle rompslomp die op je af komt na het overlijden van je partner. Alles staan dan op zijn kop. Ik heb me vervolgens ziek gemeld en ohhhh, dan zijn de opmerkingen ook nog niet van de lucht hoor! Ik heb de opmerking gekregen of ik me ziek melde om maar geen sollicitatieverplichting te hebben. Alsof ik me voor mijn lol ziek melde! Ja, ik kon het ff allemaal niet aan gek he! Dat je dan toevallig ff niet kan werken omdat je vriend dood is, vonden sommige maar raar. Dat je in de zw geen sollicitatieverplichting hebt, was uiteraard mooi meegenomen, want ik had mijn handen vol aan een drie maanden oude baby en thuis alles regelen en uiteraard het leren omgaan zonder je maatje aan je zijde. Mensen gingen mij mijden, spraken me niet meer aan. Mensen hadden opmerkingen dat ik graag weer wilde werken. Werken is voor mij afleiding, sociale contacten opdoen, daarnaast wil ik me graag blijven ontwikkelen. Maar dat pastte niet in de bekrompen denkwijze van sommigen in mijn nabije omgeving. Inmiddels heb ik weer een super-leuke nieuwe baan en werk ik vier dagen in de week als bedrijfsleidster. De opmerkingen uit mijn omgeving daar trek ik me geen donder van aan. Ik moet gelukkig zijn, dat is het belangrijkste. Maar het allerbelangrijkste is mijn meisje. Als ik gelukkig ben dan is zij dat ook! Mijn zielemaatje zal ik nooit vergeten en elke dag zie ik in mijn meisje het evenbeeld van haar papa, dat is niet gemakkelijk. Het is allemaal nog kort geleden. Elke dag voel ik zijn aanwezigheid in mijn buurt en ik weet dat hij trots is op zijn 2 dames. Dat geeft mij kracht om door te gaan. Ik heb er niet voor gekozen om als alleenstaande moeder door het leven te gaan. Maar 1 ding weet ik zeker. Wij alleenstaande (gepland of ongepland) zijn dijken van vrouwen. Of je nu thuis blijft bij je kind(eren) of je werkt (full-parttime). Mensen weten niet waar ze het over hebben als ze lukraak met opmerkingen strooien. Het past gewoon niet in de bekrompen denkwijze van sommige mensen.