Verdrietig

Heel eerlijk. Soms heb ik het idee dat ik het overlijden van mijn oma 15 jaar geleden nog niet verwerkt hebben.
De pijn word wat minder maar mijn oma was zo fantastisch dat het gemis blijft.

 

Laat je emoties toe, praat over haar zovaak je wilt en herinner je de mooie dingen. Het zal even duren, het gemis zou blijven maar het krijgt vanzelf een mooi plekje❤️

 

Voor rouwen bestaan geen regels. Praat erover, huil, schreeuw, doe waar jij je fijn bij voelt. Mijn vader is 11 jaar geleden overleden. Het gemis blijft. Maar op den duur leer je ermee leven... Sterkte!

 

Gecondoleerd en veel sterkte!
Rouwen is heel persoonlijk. Iedereen gaat er weer anders mee om. Neem de tijd om het te verwerken en verwerk het op jouw manier. Wil je er veel over praten? Dan zeker doen.
Probeer je vast te houden aan alle mooie momenten die jullie samen hebben meegemaakt.

 

Zoiets heeft tijd nodig en het gemis en verdriet zal altijd wel blijven. Ik ben mijn opa op jonge leeftijd verloren en mijn oma is bijna 8 jaar geleden overleden, maar daar heb ik inmiddels geen verdriet meer om. Zij hebben een mooi leven gehad, maar er zijn altijd momenten dat ik aan ze denk.

Mijn beste vriend ben ik bijna 16 jaar geleden verloren en nog steeds heb ik momenten dat ik daar heel verdrietig om ben.

Sta het verdriet toe, praat erover en huil als je die behoefte hebt. <3

 

Met de tijd slijt het ergste verdriet wel. Je raakt eraan gewend dat iemand er niet is. Maar dat heeft dus veel tijd nodig. Zeker als je iemand vaak zag/sprak. Ik merk dat ik met bepaalde momenten/dagen sommige mensen nog erg kan missen. Ik probeer dan altijd de mooie momenten omhoog te halen en daar nog van te genieten.

Geef jezelf nu in elk geval de tijd om verdrietig te mogen zijn.

 

Ik ben mijn oma met kerst verloren. Het is normaal die emoties te hebben en er staat ook geen tijd voor. Ik zelf ben juist verbaast dat de overvloed aan emoties die ik verwacht had er bij mij niet uitkomt. Zou misschien wel beter zijn.

 

Gecondoleerd. Ik ben opgegroeid met de dood, voordat ik 12 was, waren alle grootouders al hene gegaan+deel ooms en tantes. Dood hoorde voor mij al vroeg bij t leven. Tijd maakt t verdriet minder onderdeel van t dagelijks leven. Of nou ja, t verdriet wordt anders. Je leert ermee leven dat mensen er niet meer zijn, je leert dat je ze niet meer kan bellen etc maar zelfs na 15 jaar word je er door overvallen op bepaalde momenten of dagen van betekenis. Dat ik denk: wat had ik toch graag mijn lievelingsoom mijn kinderen willen laten zien op geboortedag van mijn oom.

T is als een zee, het verdriet komt in hoge golven maar na verloop van tijd wordt de zee wat kalmer met her en der een storm. Ga er in mee, volg de golven en laat je maar meevoeren in het verdriet. Dat heb je nodig voor de verwerking en om de golven weer kleiner te maken. Eerste jaar is sowieso een lastig jaar want dan heb je alle momenten voor het eerst zonder diegene.

 

Gecondoleerd! Zoals iemand al schreef er zijn geen regels bij, de een is stil de ander boos en weer de ander wil er over praten.

Ik heb mijn opa verloren toen ik 7 was, duurde lang tot ik dat verwerkt had, dat was ook mijn eerste verlies. Toen ik 18 was mijn oma, mijn oom toen ik 22 was en mijn vader heb ik 13 jaar geleden verloren maar zo lang voelt dat niet. Met speciale dagen mis ik hem nog steeds maar het heeft iets meer een plek. Dit jaar zijn overlijdensdatum vergeten en daar was mijn moeder boos over.

Voor mij voelde dat toch anders, ik leef verder en sta stil bij zijn verjaardag maar niet op de dag dat hij dood ging. Dat is iets waar ik liever niet aan denk.

Niet iedereen kan het even snel een plek geven. Geef jezelf de tijd en kijk waar jij behoefte aan hebt.

Heel veel sterkte

 

Zoals anderen al schrijven Voor rouwen is geen standaard.

Dat je nog veel aan haar denkt geeft aan dat je veel om haar gaf en dan mis je haar ook meer.
Stop het niet weg maar blijf ook leuke dingen doen .

Mijn vader is 5 jaar geleden overleden, heel onverwacht.
Ik huil nog steeds wel eens. Maar vooral als er iets gebeurt wat ik hem nog graag had willen vertellen
Bijvoorbeeld als een van mijn dochters een mijlpaal heeft gehaald.
Dat vindt ik ook helemaal niet erg.

 

Dat is echt naar. Mijn opa is mei vorig jaar overleden en het overvalt me soms ineens weer zo. Nooit meer horen hoe hij mij begroet, met de afkorting van mijn naam en z'n lieve lach. Jakkes, tranen in m'n ogen weer. Ik heb door corona hem de laatste maanden van zijn leven amper gezien, pas toen hij heel slecht was en mocht ook niet bij zijn uitvaart zijn vanwege het aantal personen.

Edit: hij is mijn eerste grootouder die ik moet missen, ergens is dat wel heel luxe natuurlijk, dat ik al 25 jaar was en nog al m'n grootouders had. Mijn jongste oom is maar een paar jaar ouder, maar moest dus zijn vader begraven, dat maakte me naast verdrietig ook heel dankbaar.

 

Gecondoleerd, zoals al gezegd is er zijn geen regels van hoe kan je het beste rouwen.
Laat het verdriet toe, maar denk ook de mooie herinneringen die jullie samen hebben. Voel je niet schuldig als je er straks even niet aan denkt ook dat is erg normaal.
Misschien kan je mooie foto van haar of jullie samen in een lijstje doen.

 

Gecondoleerd en sterkte!

Mijn opa in 2014 en mijn moeder in 2020. Op hun sterfdag eten we hun favoriete eten en op hun verjaardag een taartje. Het gemis om opa is er nog vaak en om mijn mama iedere dag. Neem je tijd en laat het verdriet er zijn.

 

Mijn oudste broer is bijna 30 jaar terug overleden en daar kan ik nog steeds om huilen als ik erover vertel. Gaat nooit meer weg, Iets teveel trauma aan overgehouden.

 

Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Er is geen goed of slecht. Laat het over je heenkomen vooral bij de eerste doet het heftig pijn. Ook mijn oma is oevrleden (al meer dan 10 jr) maar nog kan ik huilen als ik aan haar denk. Iemand moeten missen doet en blijft pijn doen. Al leer je er op den duur wel mee omgaan simpel omdat het moet ... het leven gaat op een gegeven moment weer door ... al is dat nu helemaal nog niet het geval.

Veel sterkte!

 

Gecondoleerd en sterkte!