De laatste dagen komt er steeds weer in mn gedachte dat mn dochter autistisch is. Al jaren lang denken we dat af en toe. Ze is nu 7 jaar. Autisme bij meisjes is lastiger op te merken dan bij jongens omdat ze wel social zijn (of doen). Maar hoe meer ik er over lees hoe meer ik mn dochter er in herken. Ze hangt heel erg aan regeltjes. bijvoorbeeld: Handen wassen doe je zo: handen nat maken, zeep pakken, handen wassen, handen afspoelen, handen afdrogen. Als je zeep op haar handen doet voordat ze nat zijn gemaakt wordt ze heel boos, want zo hoort het niet. School vind ze fijn want daar zijn de regels duidelijk. Zo hebben ze een lampje als dat op rood staat dan moet je stil werken en mag je niets aan de juf vragen. Nu was de juf vergeten het lamje uit te zetten en heft mijn dochter dus de hele middag niets durven vragen. Verder ziet ze de wereld het liefst zwart/wit en heeft moeite met "grijs" als je begrijpt wat ik bedoel. Bijvoorbeeld naar bed gaan gaat zo: Naar de WC daarna tanden poetsen, dan pyama aan en in bed nog een verhaaltje. Als we het verhaaltje doen voordat ze haar pyama aanheeft, dan ligt ze op bed en vraagt ze waarom we niet gaan lezen. Ik weet niet zo goed of ik nu iets moet doen. En wat ik dan zou moeten doen. Zou ik hiermee naar de huisarts moeten stappen om te vragen of ze haar kunnen testen? Of kan ik dat zelf ergens laten testen. Of moet dat in overleg met school? Zijn er websites of boeken die mij zouden kunnen helpen om mijn dochter te helpen. Want af en toe heeft ze het erg moeilijk met de wereld om haar heen.
Ik zou eerst een gesprek met school aanvragen. Vaak zien leraren ook wel of bepaald gedrag afwijkt, goed om te horen of haar juf of meester op school ook bepaalde dingen aan je kind merkt. Ieder mens heeft wel een paar (licht) autistische trekken, maar als je vermoed dat het toch een probleem is/wordt voor je dochter, zou ik dat wel verder laten onderzoeken.
In tegenstelling tot bovenstaand advies zeg ik; huisarts, als je tenminste een diagnose wilt. Ga naar je huisarts, bespreek je vermoedens en vraag een verwijzing. Vooraf kun je even kijken welke ggz organisaties bij jullie in de buurt zitten en evt of je een voorkeur hebt. Ik zeg dit vanuit eigen ervaring. Onze oudste heeft ass. Op school liet hij heel vaak geen ander gedrag zien dan een gemiddeld kindje. Ja soms reageerde hij iets anders, maar tja. Niet elk kindje is gelijk. Ik had zelf al het vermoeden, hij was toen nog 4 en ben op school in gesprek gegaan met de leerkracht. Zij vond mijn vermoedens eigenlijk heel vreemd, want het is zo'n lief kindje. Toch zou ze het met de ib-er overleggen. Na een paar maanden wachten ben ik zelf naar de ha gegaan. Zo kwam ik bij een ggz organisatie en zijn de onderzoeken gedaan. Omdat het toen richting december ging was het aanpassen steeds moeilijker voor mijn zoon en zag de leerkracht ook echt wel dat er wat dingen anders gingen. Een leerkracht ziet zo'n 25 leerlingen. Veel kinderen hebben een goed aanpassingsvermogen waardoor alle frustratie en overprikkeling er thuis pas goed uit komt en dus goed zichtbaar is. Daarnaast is het bijna zomervakantie en erna het opstarten van het nieuwe jaar. Voordat er iets gedaan kan worden, als ze het tenminste snel oppakken, ben je zo 2 a 3 maanden verder. Wij hebben er zo'n 3 maanden over gedaan van huisarts tot diagnose. Voor specifieke hulp heb je vrijwel altijd een diagnose nodig. En wij hebben thuishulp voor alle praktische zaken gekregen vanuit de organisatie waar bij lopen. Mocht je meer, prive, informatie willen over mijn zoon mag je mij je vragen via pb sturen. Ik wil mijn verhaal wel delen, maar niet openbaar. Kwa boeken vind ik "geef me de vijf" van Colette de Bruin fijn, dit is vooral gericht op wat je zelf kunt doen.
Misschien niet helemaal duidelijk beschreven van me, maar ik bedoelde om eerst met school te praten, ik hoor vaak van kinderen met autisme dat de leerkrachten ook bepaald gedrag is opgevallen. Ik zou het wel fijn vinden om te weten hoe mijn kind zich daar gedraagt. De volgende stap zou voor mij de huisarts zijn, want inderdaad, sommige kinderen passen zich aan of vallen niet op, net zoals je dochter die zich graag aan regeltjes houdt, in veel gevallen voor de leraar alleen maar fijn, er gaat vaak meer aandacht naar leerlingen die zich niet aan de regels houden. Als ze verder cognitief ook goed meekomt, zal het minder snel opvallen. Maar goed, wie weet bevestigt school jouw vermoedens qua gedrag, daarom zou ik eerst het geprek aangaan met school.
Ik zou gewoon bij de ha een doorverwijzing vragen naar de ggz. Die komenden vanzelf bij school om info op te vragen voor de diagnostiek. Wij zijn echt niet eerst op school gaan vragen, was vrij zeker van mijn gevoel dat er 'iets' was en dat klopte ook. Tweemaal.
Wat fijn dat er al zo snel reacties zijn. Ik vind het nog wel moeilijk om de stap te zetten naar de huisarts. Je hebt gelijk jo79 dat iedereen wel wat autistische trekken heft. Ik werk zelf als programmeur en in de mensen in mijn vak zijn nou meestal niet de mensen die social erg sterk zijn Ik ben zelf ook erg op mezelf en niet zo goed met sociale omgang met anderen. Soms denk ik wel eens: ze heeft het gewoon van mij geleerd. Maar soms denk ik: nee er is echt wat aan de hand en ze heeft hier hulp bij nodig. Ik wil haar graag die hulp geven, maar weet niet hoe. averlhach mijn dochter is op school ook heel lief en doet alles volgens de regeltjes, echt een model leerling wat dat betreft. Maar ze komt vaak heel moe van school. Ze blijft dit jaar ook zitten in groep 3 omdat ze het niet bij kan benen. Ik stuur je ff een pb. Catelijne wij hebben al een aantal jaar dat we af en toe elkaar aan kijken en denken: er is iets. We kunnen onze vinger er niet op leggen wat precies. Het is niet heel dringend, want ze heeft een paar vriendjes en vriendinnetjes. En ze red zich wel. Maar vaak heft ze toch extra begeleiding nodig bij dingen die ze eigenlijk al zelfstandig zou moeten kunnen. Zo vraagt ze elke ochtend of ze een schone onderbroek aan moet, elke ochtend is het antwoord: ja, ;s morgens een schone onderbroek aan. Het blijft gewoon niet hangen of ze heeft gewoon bevestiging nodig.
Ik zou zeggen: schrijf een keer op dat ze elke ochtend een schone onderbroek moet aantrekken, laat het haar lezen en benoem het nog eens. Grote kans dat het dan wel blijft hangen
Ik lees zo je pb. Even over het vetgedrukte. Mijn zoon vroeg elke donderdag tussen 7 en 8.15, meerdere malen tot wel elke 5 minuten, "mama, moet ik vandaag 1 of 2 keer naar school" en altijd was het antwoord 2x. Na een week of wat werd ik kriegel van de vraag. Hij kan nog niet kezen, dus heb ik een weekkalender gemaakt met pictogrammen. En daar staat op wanneer en hoevaak hij naar school gaat, of hij naar bso gaat en of papa ook thuis is. Probleem opgelost. Ookal kunnen ze lezen, veel (alle?) mensen met autisme zijn beelddenkers. Zij denken in plaatjes. Daarom worden pictogrammen aangeraden. Want ook een eigenschap van mensen met ass is dat tussen de tekst en het plaatje in hun hoofd nog een stap zit. Hierdoor kan het zijn dat wat jij zegt niet correct wordt omgezet in het juiste plaatje. Je kunt via sclera.be gratis pictogrammen downloaden. Via pictoselector.eu een gratis programma downloaden waarmee je ook picto's kunt aanpassen. En je kan uiteraard ook zelf tekenen
Ik zou wel in gesprek gaan met de school. Maar je beslissing richting huisarts zou ik dr niet van af laten hangen. Mijn zoon Is op school een modelleerling. Maar thuis komen alle prikkels eruit. Op het regulier onderwijs ging het ontzettend goed maar eenmaal thuis Was het overleven. En hij Was moe. Zo moe. Tot hij daadwerkelijk overspannen raakte. Hij deed het wel goed op school maar werd tegelijkertijd overvraagd. IMijn zoon heeft asperger. In eerste instantie valt zijn ass niet op. Maar als je hem beter kent dan zie je het wel. Hij Is een kei in aanpassen. Inmiddels heb ik thuishulp. Gewoon praktische tips en trics. En hij zit op sbo waar meer structuur en rust Is. Het is nog steeds pittig maar de scherpe randjes zijn er wel af.
Wat hoop je te bereiken als ze een diagnose krijgt? Zolang ze zelf niet vast loopt of last heeft van haar gedrag zou ik het haar niet aan doen om die hele molen in te gaan. Je kunt wel al zelf en met school bekijken hoe of je haar extra kunt begeleiden. Bijv. door pictogrammen, dat de juf, naast het stoplicht, ook zegt dat ze weer vragen mag stellen.
Heb je zelf een kind met een diagnose Bonnie? Ik denk het niet Hoe vroeger de diagnose hoe meer kans op goed functioneren als volwassene Diagnose betekent hulp Diagnose betekent begrip En het belangrijkste: diagnose geeft jou als ouder inzicht in hoe het in haar hoofd werkt Een kind met autisme moet je stap voor stap leren zelfstandig te worden. Je moet bewust de puberteit, het losweken van je ouders, in gang zetten want dat doen ze niet zelf. Je moet ze programmeren om gewenst gedrag te vertonen. Dáár heb je een diagnose voor nodig Voor ons was de diagnose het begin van een heleboel goede dingen.
Ik heb zelf idd geen kind met een diagnose idd, ik geef er les aan. (in reguliere onderwijs) En ik zie ook dat sommige echt begeleiding nodig hebben om goed te leren functioneren, maar dat zijn ook de kinderen die al vroeg vast liepen. Als je kind niet vast loopt kun je zelf door de handvatten en structuur te geven al heel veel helpen. Daarom vraag ik me af waarom ze een diagnose zou willen als je het kind zelf al veel kunt helpen.
Mijn zoon functioneerde prima op school. Juf had ook niks gemerkt. Maar thuis des te harder. En wat Is vast lopen? Zo te lezen heeft dochter van to al heel wat ritueeltjes ontwikkeld. Dit kan makkelijk uitmonden in dwangmatig gedrag met alle gevolgen van dien. Wanneer je weet of het wel of niet van autisme komt weet je ook beter wat je kunt doen om het te doorbreken/of je het überhaupt moet ontbreken. Ik vind jouw stelling iets te kort Door de bocht. Dat je het al schooljuf zo stelt kan ik me ook wel weer indenken. Maar niet (vroeg) vastlopen op school biedt geen enkele garantie voor de toekomst. Een diagnose kan heel nuttig zijn om problemen voor te wezen en om bepaald gedrag aan te leren.
Net als Maliro schrijft; mijn zoon deed het prima op school. Ja, misschien reageerde hij soms wat anders dan gemiddeld. Echter als je thuis een kindje hebt wat 2 uur aan het krijsen en schreeuwen is, totaal overprikkeld. En op de bso met stoelen gaat gooien omdat hij overprikkeld is. Nee hoor, niets te zien op school. Waarom zou je dan een label willen? Wil je dat pas als een kind 12/13 jaar is en zwaar depressief omdat de wereld hem niet begrijpt en hij de wereld niet en dus maar zelfmoord wil plegen? Want zo ver kan het gaan. Een kind wat op jonge leeftijd een diagnose krijgt kan op jonge leeftijd leren wat wenselijk gedrag is. Ouders en omgeving kunnen leren hoe zij hun kind het beste kunnen helpen. Dit geeft als uiteindelijke resultaat dat een persoon met ass beter, gelukkiger, in de maatschappij komt te staan. Kinderen kun je tot een bepaalde leeftijd vormen en erna alleen maar sturen. Dus bij ass is het juist goed om vroegtijdig hulp te hebben/bieden. En helaas is het in nederland zo dat je zonder diagnose niet ver komt. Als je geen diagnose hebt mogen ggz instellingen je niet verder helpen. Zal wel weer een geld kwestie zijn. En juist goede hulp is zo wenselijk voor deze kinderen. Zonder diagnose zal je dus bij een organisatie komen voor algemene problemen. En vaak is dat niet voldoende. Of je moet een heel veel op je rekening hebben staan om particuliere hulp te kunnen krijgen. Want een uur begeleiding, waar je vaak nog weinig aan hebt, kost als genoeg... Ik vraag mij af hoe jij als leerkracht omgaat met kinderen met ass. Juist degene die nog niet vast zijn gelopen. Ik hoop voor alle kinderen met ass dat dit niet zo laks is als jij hier op mij overkomt. Anders nodig ik je uit om prive (pb) naar de verschillende thuis situaties te vragen. Voor kinderen met ass valt of staat alles aan een meedenkende en meewerkende leerkracht. Jullie geven ook een basis aan de kinderen. En op het moment dat jullie je niet voor 100% inzetten voor deze kinderen kunnen wij als ouders nooit bereiken wat we willen; een gelukkig kind. (En nee ik zeg niet wie en hoe jij bent, alleen hoe je op dit moment met je tekst overkomt op een moeder, mij. Niet bedoelt als aanval, maar wel met de hoop dat je er over na gaat denken).
We hebben al wel een week kalender waar ik met kleur op aan geef of ze die dag naar school moeten of dat het vakantie is. Daat staat ook een P als ze naar de BSO gaan (naam van BSO begint met P) en voor zwemles staat er water getekend, verjaardagen worden aangegeven met vlaggetjes. Op dinsdag gaat ze naar de opvang en dan zet ik een P op haar hand, zodat ze het niet vergeet. Maar ik ga eens kijken naar die pictogrammen, dank je wel. Ze kan al wel lezen maar nog niet zo goed.
Ja ik begrijp wat je zegt. Zou ik vroeger ook gezegd hebben! Maar nu als moeder van kijk ik er anders tegenaan en zie ik de diagnose als noodzakelijk in de meeste gevallen.
Ik geef ook les aan kinderen met ontwikkelingsstoornissen en structuur/regelmaat is alles coor deze kinderen. Ook zorg ik dat alles visueel is voor ze. Wat gaan we deze les doen, wanneer en wat verwacht ik van jou? Ik begrijp wel wat Bonnie bedoelt hoor. Op een basisschool is een vaste groep, vaste leerkracht en een vast programma (vaak met plaatjes) en dit is voor kinderen met bijv ass heel belangrijk en kunnen ze het goed volhouden. Dit is dan ook wel eens een reden waarom ee leerkracht niet direct iets merkt aan een kind. Thuis is deze vaste structuur er vaak niet en thuis moeten deze kinderen alle prikkels verwerken. Gevolg: huilen, woede-uitbarstingen of enorm druk. Ouders kunnen tot waanzin worden gedreven. Tenminste, sommige ouders die ik heb gesproken wel. Voor op een basisschool zélf hoeft een diagnose niet altijd wat uit te maken. Toch ben ik wél voor een diagnose. Dit geeft ouders handvatten en ouders kunnen hulp krijgen voor in huis. Het is niet nogal wat voor een ouder; vaak hebben ze ook nog broertjes of zusjes en zij moeten het onderspit delven omdat de ander zoveel (negatieve) aandacht vraagt. Op het VO is een diagnose wél handig voor op school. Het kind heeft dan recht op ambulante begeleiding (gesprekken en doelen stellen voor op school én thuis) en bij ons op school mogen deze kinderen bijvoorbeeld toetsen in een aparte ruimte maken waar een zorgteam actief is. Ook kunnen deze kinderen bij ons in speciale kleine klassen geplaatst worden met zoveel mogelijk dezelfde docenten (deze docenten gaan vaak met hum 'mee') naar het tweede jaar. Binnen ons docententeam zijn zeer korte lijntjes, zodat deze kinderen weten waar ze aan toe zijn. Het is voor kinderen met ontwikkelingsstoornissen heel veel wat er op ze af komt in het VO. Wat denk je can pauzes. Vaak voor kinderen met ASS is dit vreselijk; al die prikkels! Ik ben geen expert op dit gebied, maar als je ik verhaal zo lees denk ik wel dat er meer aan de hand is hier komt ook bij dat je moederinstinct iets aangeeft. Jij kent je kind het beste! Als op school verder niets opvalt, want dit kan natuurlijk, ga dan naar de huisarts toe. Ook al heeft je kleine meid er nu nog niet 'last' van, dit kan wel komen. Wees het voor zou ik zeggen. Werken met pictogrammen is trouwens een heel goede tip! Scheelt jou ook een hoop frustraties Succes!
Ik ben het in die zin met je eens dat je een diagnose alleen moet zoeken als een diagnose ook 'verandering' zou betekenen. Maar daarbij kan 'het weten' ook al verandering zijn. Een brein met autisme werkt op sommige gebieden wezenlijk anders als een 'normaal' brein en dus als je weet dat je bepaalde dingen niet kunt verwachten, dat bepaalde dingen anders aangepakt moeten worden, dan kan dat echt veel verschil maken voor kind, ouders (en omgeving). Begrip is echt zo belangrijk... On topic, wij hebben net onze dochter van 7 jaar onderzocht (tot verbazing van leerkracht overigens, want op school ging alles perfect, was een modelleerling ) of ze wellicht autisme zou hebben. Zij was thuis vastgelopen en wij zagen toch best wat overeenkomsten met onze autistische zoon. Onze dochter is prikkelgevoelig, erg van regeltjes, zeer gesteld op structuur en duidelijkheid. Bij een eerste screening bij RIAGG kwam autisme als 'twijfelachtig, meer onderzoek nodig' naar voren, dus we hebben recent daar aanvullend (autisme)onderzoek voor gehad. Uitslag moet nog komen, ben benieuwd. Als de gedachte al vaker naar boven gekomen is en je het gevoel hebt dat je dochter worstelt, dan zou ik zeker de stap nemen om het te laten onderzoeken. Gewoon via huisarts. Wij hebben school alleen ingelicht, hebben niet gevraagd naar hun ervaringen, omdat we thuis 'problemen' genoeg zagen om actie te willen ondernemen. Wij hadden inmiddels ook al ruime ervaring met hoe extreem verschillend gedrag thuis en op school kan zijn bij onze zoon. Die draaide thuis helemaal door, terwijl school zei "gaat goed he!" ...
Ik denk dat ze autisme heeft, ik weet het niet zeker. Ik merk dat ik haar niet altijd goed begrijp en dan kan ik haar moeilijk helpen. Als ik weet dat het autisme is dan kan ik daar hulp voor krijgen zodat ik hopelijk haar beter begrijp en haar beter kan helpen. Tuurlijk kan ik al veel voor haar doen, door vaste structuur te bieden en dingen te visualiseren, maar ik heb het gevoel dat ik meer zou kunnen doen, maar ik weet niet wat.