Natuurlijk ouderschap versus 'hollandse nuchterheid'

Gewoon doen wat goed voelt dadelijk. En je vindt vanzelf een middenweg.

Ik draag niet veel, heb m'n kinderen "'maar" 3 maanden bv gegeven en ze sliepen "maar" 3-5 maanden in een wiegje naast mijn bed, maar ik geloof wel in de principes van natuurlijk ouderschap. Ik geloof OOK in regelmaat, maar regelmaat is wat anders dan voeden op de klok. Ik heb altijd op verzoek gevoed, maar ik hield de volgorde van dingen doen hetzelfde, en voorspelbaar. Onze peuter heeft een bedritueel: pyjama aan, nog een flesje drinken op de bank, tandjes poetsen, verhaaltje in bed. En hier hecht ze ook veel waarde aan. Ze gaat zonder problemen liggen en slapen. Onze baby heeft vooral veel baat gehad van het goed kijken naar haar moeheidssignalen.

Ik kijk en luister naar mijn kindjes om te kijken wat ze nodig hebben. Als ze moe zijn, gaan ze op bed. Als ze honger hebben, krijgen ze eten. En als ze aandacht/knuffels willen, krijgen ze dat ook (mits mogelijk op dat moment). Verwend zijn ze niet. En afhankelijk ook niet (althans, normaal gesproken niet, onze oudste heeft net weer een fase).
Wat kindjes nodig hebben, is ook heel wat anders dan wat kindjes willen hè? Onze oudste heeft een fase gehad dat ze overdag niet wilde slapen, maar ik zag dat ze moe was. Ze had dus behoefte aan slaap, en ze ging dus gewoon op bed Meestal mopperde ze dan een beetje, maar ging toch slapen.

Ik vind het belangrijk om een goede, veilige en vertrouwde basis te bieden, zodat mijn kinderen met een gerust hart de wereld kunnen ontdekken.

En een baby laten huilen vind ik not done. Je weet niet wat voor schade je hiermee aanricht.

 

Natuurlijk ouderschap, Attachement Parenting, Sonja babyen...
Is niet voor mij weggelegd hoor.
Ik keek gewoon naar mijn zoontje en handelde daar naar.

Waar is het ''gewoon'' moeder zijn gebleven?

 

Onzekerheid speelt hier een grote rol denk ik.
Veel ouders hebben bevestiging nodig of ze het wel goed doen. Erkenning vinden in bepaalde stromingen kan erg prettig zijn.

Wat ook meespeelt is dat je op een gegeven moment grenzen moet gaan stellen en op 1 of andere manier corrigeren/disciplineren. Ik vind het zelf belangrijk een methode te gebruiken waar ik me goed bij voel, die werkt en waarvan ik verwacht dat deze niet schadelijk is op de lange termijn. Zonder andere bronnen had ik niet (zeker) geweten hoe dat ik wilde doen. Als het gaat om kinderen disciplineren zijn er nogal wat verschillen in uitgangspunt. Het enige wat ik wist, is dat ik het niet wilde doen zoals m'n moeder

 

Sonja babyen

Maar ik vraag me dit ook wel eens af... Ik volg geen methode, ik verslind geen opvoedboeken. Ik volg mijn eigen gevoel, en volgens mij doe ik het best oké

 

Ik denk dat je pas een 'methode kunt kiezen' (ja en echt tussen haakjes dus). Wanneer je kind er eenmaal is. Ik heb 3 totaal verschillende kinderen.. Denk dat mijn oudste heel veel baat gehad heeft aan het (wat ik hier nu lees dan ) natuurlijk ouderschap. Maar mijn jongste zou je echt niet blij maken met een cosleeper of een draagdoek of whatever.

 

Het feit dat je bewust bent van de opties is voor nu genoeg. Straks als je kindje er is zul je ontdekken hoe je zelf bent als moeder en hoe je kindje is. Dan ga je vanzelf de keuzes maken die het beste bij jullie passen.
Dat je er nu over nadenkt maakt dat je straks de keuzes bewuster zal maken en dat is belangrijk. Want me name als je ervoor kiest om (deels) richting natuurlijk ouderschap te gaan dan krijg je veel vreemde blikken en kijk-maar-uit opmerkingen. Dat kan gaan over slapen, huilen, voeden/eten, dragen, straffen (of niet..) etc.

Vóór/tijdens mijn zwangerschap was het voor mij helder: mijn kind zou altijd lekker in zijn bedje slapen, nergens anders. Bv leuk voor even, maar ging niet kolven ofzo. En voeden op vaste tijden, lekker snel doorslapen, prakjes en prutjes eten en ons volgen want ik ging me niet aanpassen.

Inmiddels ben ik bijna 2 jaar mama en mijn zoontje heeft de eerste 3 maanden van zijn leven nooit verder dan een paar meter uit mijn buurt geslapen. Hij heeft bv gehad tot 18 maanden, begonnen met bijvoeding door Rapley, ik leg hem niet overal in bed maar ga liever zelf eerder van feestje weg, ik heb een ergonomische drager, 2 draagdoeken en een mei tai die ik heb gebruikt tot dat door mijn zwangerschap niet meer kon en mijn zoontje heeft nog nooit op de gang gestaan of op een strafbankje gezeten. En eigenlijk 'gewoon' omdat dit werkt voor ons en hoe het hier loopt. Gun je de tijd om dat voor jullie ook te ontdekken!

 

Zonder verder alles gelezen te hebben..Ik snap niet waarom nuchterheid en natuurlijk hier als tegenovergestelde wordt gezien. volgens mij is het pure nuchterheid om te zeggen: "mijn kindje huilt, die zal dus nu wel iets nodig hebben." ipv je kindje en je nuchtere verstand te negeren. Ik vind er namelijk niks nuchters aan om je kindje te negeren omdat dat ooit door iemand in het verleden bedacht zou zijn. Natuurlijkheid kan voor mij gewoon voort komen uit nuchterheid. Vindt je het fijn om je kindje te dragen en vindt je kindje het fijn? Nou dan doe je dat toch lekker? Daar ben ik heel nuchter in

Ik denk dat een kindje door de veiligheid die je biedt vertrouwen zal krijgen in de wereld en dat het zich daardoor rustig kan ontwikkelen en op ontdekkingstocht uit gaan (hij/zij weet immers ook dat mocht er iets mis gaan dat jij er bent). Als je het kindje gaat negeren (laten huilen, niet voeden als het honger heeft) dan zal het denk ik altijd blijven vechten om de aandacht die het nodig heeft en krijg je een kindje die z'n mama niet los kan laten. Of dit wetenschappelijk is bewezen door iemand in een witte jas achter een buro weet ik niet. Ik bedenk ik dit ook maar gewoon met mijn hollandse nuchterheid.

 

Wij doen alles ook gewoon naar gevoel, en als ik dan wat dingen terug lees wat 'hoort' bij natuurlijk ouderschap, herken ik er wel wat dingen in, maar nogmaals, wij volgens ons eigen gevoel. En dat werkt ook het beste. De bv is bij mij bijvoorbeeld (weer) niet gelukt, ben na 3 weken gestopt. Ze slaap nog wel steeds naast mij, wel in haar eigen bedje. Ze heeft bij mij met wandelen nog nooit in de kinderwagen gelegen, altijd in de doek, maar verder slaapt ze wel gewoon in haar eigen bedje omdat ze daar beter/langer slaapt dan in de doek. Huilen doen we ook niet aan, ja, af en toe misschien 5 minuten, maar dat is meer omdat we nog een zoontje van 2,5 hebben rond lopen en ik kan moeilijk bij het eerste piepje gelijk naar boven rennen als ik even met hem bezig ben.

Echt één methode volgen lijkt me ook wel lastig, want als ik dus alles volgens natuurlijk ouderschap zou doen, doe ik de helft al verkeerd. Terwijl ons meisje het nu harstikke goed doet, ze groeit goed, ze slaapt goed, is (bijna) altijd heel vrolijk. Wij volgen vooral haar en kijken naar wat zij wilt en dat gaat prima

 

Voor alle duidelijkheid wil ik wel even nuanceren dat ik ook vind dat er wel een verschil is tussen een jammer/mopperhuiltje of ècht huilen. In het tweede geval denk ik ook echt niet dat ik mijn kind daar zomaar mee zou laten zitten.

Nou ja, we gaan het meemaken over een maand of 6 à 7. Ik lees veel, bereid me voor, doe inspiratie op, en laat het dan los. En dan gaan we gewoon doen wat werkt!

 

Zoals velen hier volg ik ook niet echt een stijl, maar doe ik wat goed voelt. Zo heeft DL tot ze 7 mnd was op onze kamer geslapen, maar wel altijd in haar eigen bedje. Ik heb haar heel veel gedragen en ik liet haar niet huilen, maar we voedden niet op verzoek (ze zit nu al op de +2 lijn en dan zou ze nog zwaarder zijn, ze houdt gewoon van veel en vaak ).
Of ze later verwend gaat worden weten we natuurlijk niet (ze is nu 13 mnd). Op het moment kan ze idd heel slecht alleen zijn, maar dat was eerder niet echt het geval en ik hoop dat het dan ook weer over gaat. Verder krijgt ze nu echt niet meer altijd haar zinnetje, maar ik vind het wel belangrijk om goed haar behoeftes in de gaten te houden en deze te erkennen (wat niet gelijk betekent dat ik er altijd aan toegeef). Ik denk dat wat je in het eerste jaar doet nog niet echt kan bepalen of je kind verwend wordt of niet. Dat volgt mijns inziens pas op hoe je later omgaat met de grillen van dreumes.

 

Als je gewoon goed kijkt naar je kindje en je voor ogen houdt dat je een mens sowieso niet kunt verwennen met aandacht, denk ik dat je er vanzelf wel uitkomt wat voor jullie het beste gaat werken.
Ik heb de eerste 3 maanden bijna non-stop met mijn kind in mijn armen gezeten, simpelweg omdat hij niet bij me weg wilde overdag. En ja, toen vroeg ik me ook wel eens af of de rest van mijn leven er zo uit zou gaan zien Maar het is goed gekomen, hoor! Na 10 weken begon hij al een beetje los te weken en nu, 3 jaar later, heb ik een heerlijk zelfstandige peuter die tegelijk nog steeds heel graag bij op schoot kruipt om te zeggen dat hij me lief vindt... We hebben altijd gevonden dat een kind ook gewoon behoefte kan hebben aan contact en dat dat, zeker tot 1 jaar, gewoon moet kunnen wanneer hij dat wil (zeker bij maar 1 kind is dat ook best makkelijk te doen). Als ze groter worden merk je soms wel dat ze misbruik proberen te maken van 'zieligheid', maar dat herken je tegen die tijd heeeeel snel

Lang verhaal kort: kijk naar je kind en luister naar je gevoel.

 

In de zwangerschap van mijn dochter dacht ik ook als jou. Slapen op eigen kamertje, voeden op tijden, niet slapen in de box die was om te spelen, vaste slaaptijden etc, dragen was niks voor mij en bv ging ik wel geven maar wel maar 6 maanden hoor!
Maar toen ze er was sloeg dat helemaal om, wel geleidelijk aan! Ik had nog nooit van AP gehoort overigens, ik volg sowieso altijd gewoon mijn gevoel, wel vind ik het heel interessant om er over te lezen omdat het gewoon erg aansluit bij mijn ideeën.

Over of een kindje dan niet plakkerig wordt, heb ik bij mijn dochter juist gemerkt dat juist omdat ik er altijd en onvoorwaardelijk ben voor haar, het een enorm zelfverzekerde peuter geworden is die juist hardstikke gemakkelijk zonder mama kan! Maar ja, dat was nog niet met 6 maanden of met 1 jaar oud zo nee. Toen kreeg ik ook wel eens commentaar dat ze teveel bij mij zou zijn. Maar ik ben heel blij dat ik nooit naar commentaren geluisterd heb! Mijn dochter heeft nu het vertrouwen erin dat wij er altijd voor haar zijn, dat vind ik heel erg belangrijk.

Voor de baby op komst hebben we nu een cosleeper (dochterlief heeft uiteindelijk vrij lang bij ons in bed geslapen) en een draagdoek en ergonomische drager klaarliggen. En het zal me niks verbazen als die laatste 2 heeeeel veel gebruikt gaan worden.
Wat ik bij mijn eerste dochter wel geleerd heb is dat echt álles gewoon goed komt! Ik heb bij haar echt wel eens zitten twijfelen of ik het wel goed deed, of ze nu niet teveel wende om bij mij in slaap te vallen aan de borst, of ik niet te snel op haar reageerde als ze wakker werd etc etc, gelukkig heb ik áltijd MIJN gevoel gevolgd hierin en kwam er áltijd een dag dat ze me wegduwde en zelf in slaap wilde vallen, of dat ze minder wakker werd 's nachts etc.
Ik ga bij deze baby dus volledig haar behoeftes volgen, dat lijkt me alleen maar heel gezond voor het kindje!

 

Ik heb niet alle reacties gelezen maar ik wilde even kwijt dat ik niet zo goed snap warom er altijd wordt gesproken van een methode. Ik voed mijn kind echt niet op volgens 1 methode maar volg gewoon mijn gevoel en doe wat ik denk dat goed is. Dat dat veel lijkt op een methode die iemand ooit bedacht heeft kan maar je kan me niet wijs maken dat je ouders hebt die iets doen omdat de methode waar ze zich het prettigst bij voelen dat doet.

Maar goed tot dusver over de methode.... Ik ben ook een beetje zoals jij qua alles van te voren willen bedenken. Ik had ook al bepaalde dingen bedacht voor ze aan de orde waren, dat gaf mij rust. Dus daar is niks mis mee denk ik. Ik heb een boek over opvoeden en daar staan dingen in die ik handig vind om te onthouden maar ook dingen waarvan ik denk: doe even normaal!

Ik snap je angst van een kindje dat je nooit meer neer kan leggen maar als ze nog zo klein zijn dan wennen ze daar nog niet aan. Als ze wat oudernzijn wellicht wel alleen die ervaring heb ik ook nog niet dus daar kan ik je geen antwoord op geven. Ik heb sinds de kleine er is wel zoeits van ik doe waar ik me goed bij voel. Dat is t belangrijkst! En ik zal in de toekomst ook heus nog wel eens twijfelen over bepaalde dingen maar je verziekt je kind vast niet zo snel als dat altijd gedacht wordt.

Mijn oma gilt nu al dat ik hem moet laten jengelen als hij in de box ligt omdat dat geen huilen is. Ik laat haar dan lullen. Ik heb een kindje dat zich heel zoet kan vermaken in de box en als hij er dan uit wil dan mag dat van mij.

Verder zal ik mijn kindje nu noooooit laten huilen. Voelt gewoon niet goed. Maar wie weet dat ik dat weleens ga doen ooit.

Go with the flow denk ik maar.

Maar wel goed dat je er over na denkt!

Suc6

 

Vlgns mij doen wij gewoon de gulden middenweg.Ik ben wel van de 3 rrr's.Onze baby slaapt in haar eigen bedje maar nog wel bij ons op de kamer.Ik geef BV op verzoek maar probeer het ook weleens te rekken.
Een co-sleeper??Ik weet nog steeds niet wat dat is haha.
Ik laat haar sowieso niet huilen want dat vind ik onnodig want ze huilt eingelijk alleen als er iets dwars zit.Soms mag ze weleens huilen wanneer ze gaat slapen want dat heeft ze dan even nodig.Is dan echt zo'n zeurhuiltje en dat houdt dan 5 minuten aan en dan ligt ze in dromenland.

Hier krijg ik ook weleens meewarige gezichten wanneer ik vertel dat ik haar niet in de box laat slapen.Ik vind het niet nodig om een kind beneden te laten slapen terwijl zo boven in haar warme bedje kan liggen en ook is het hier vaak nogal druk in huis met een grote broer en zus met de nodige aanhang en met de nodige herrie.Eva is ons derde kindje en ik doe het nu eingelijk hetzelfde als bij onze 2 andere kinderen en dat is ook allemaal goed gegaan.

 

Haha, mijn oma van 90 vindt ook dat ik onze dochter moet laten huilen!
Ik denk dat wij een combi doen; bed enz is altijd wel hetzelfde ritueel, maar verder kijken we echt naar ons meisje. Ze slaapt wanneer ze moe is en eet wanneer ze honger heeft. Ze hoeft niet te huilen, jengelen in haar bed daarentegen mag wel. Maar ik wil dat ze weet dat wij er voor haar zijn. Ze is een supervrolijk en vriendelijk meisje. Ze vindt het overal prima, maar is het liefste bij ons.
Zoals de meesten zeggen; kijk naar je kindje en volg je hart. Je wordt vast een goede mama; je denkt er nu al over na. Zolang een kindje liefde krijgt, ben je al een heel eind!

 

Oh ja dat zegt mijn moeder ook altijd die hier 3 of 4 keer per jaar komt. Wanneer mijn jongste dan wat begint te huilen: Laat hem maar huilen hoor, hij wil gewoon aandacht!

Terwijl mijn zoontje enkel huilt wanneer hij honger heeft of een schone luier moet en verder zichzelf goed vermaakt en serieus bij wijs van spreken een uur in een stoeltje kan zitten zonder te klagen.

 

Ik heb ook echt geen behoefte aan mensen die commentaar leveren op mijn manier van opvoeden. Dat is mijn zaak, bemoei je er niet mee. Daar word ik zo opstandig van! Zeker als het mensen zijn die geen kinderen hebben en niet weten waar ze over praten en ervan overtuigd dat mijn kinderen verwende nesten gaan worden... Ik spreek hun er over een jaar of 20 wel weer over