Poeh ja dat snap ik. Zijn er trouwens geen mensen die angstig zijn of zijn geweest dat er toch iets mis zou gaan? Ik moet eerlijk toegeven dat ik me toch wel zorgen maak soms. Een tweede kindje die iets zou hebben, zou verschrikkelijk zijn natuurlijk (wat dan ook)
Ik moet eerlijk zeggen dat wij zelfs de keuze hadden gemaakt om gewoon niet voor nog een kindje te gaan als onze jongste wel de erfelijke ziekte had gehad. Nu heeft hij geen zeldzame ziekte gelukkig kwam eruit, wel zeldzame aandoening maar dat zal tzt overgaan. Ik vind het dusdanig zorgintensief dat ik daar zelfs geen ivf bij zou willen hebben en dan de angst dat t met pech misschien toch niet ontdekt wordt. Ik vind een zorgintensief kind een flinke wissel trekken op het gezin, 2 zorgintensieve kids pfoe... ik zou ook bang zijn dat er toch iets werd gemist en stukje zieke gen toch niet herkend is en dat er alsnog een zieke embryo wordt teruggeplaatst. Hoewel ik rationeel weet dat dna betrouwbaar is, maar gevoelsmatig is t anders
Ik vond het eerlijk gezegd wel erg vervelen. Ik moest onder gehele narcose omdat mijn eierstok moeilijk te vinden is. Gehele narcose doen ze normaal gesproken niet, dus hebt eigenlijk niks aan mijn ervaring hhhh
De kans dat een kindje na PGD toch de ziekte zou hebben, is slechts 1-3 procent. Dus echt heel ontzettend klein. Wel blijven de kansen natuurlijk gelijk voor wat betreft miskramen en op andere ziektes dan degene waar je PGD voor doet wordt in Nederland niet getest. In Spanje bv wel.
Dat is zeker waar. Het is heel zorgintensief, ik heb periodes gehad dat ik ook zeker dacht dit kan niet. Maar hoewel een derde erbij zwaar zal worden, denk ik ook dat het echt een lichtpuntje is in ons leven. Ik rouw om mijn zoon en om wat hij heeft, maar ook om het kindje die ik niet kreeg. Ik heb helaas heel weinig "contact" met hem iets dat ik ergens toch mis. We knuffelen daarom des te meer. Anderzijds wil ik ook "een normaal" gezin zijn. Ik heb er heel lang over nagedacht maar ik denk dat er meer balans zou komen, zeker naar mn dochter toe. Ik zou nooit willen dat onze dochter in de schaduw van haar broertje moet leven en natuurlijk doen we ons best daarvoor (ook zonder derde) Maar zoals jij beschrijft, ik zou niet geen jaren willen besteden aan een ivf/pgd traject, dat is ook niet te doen icm met de zorg. Mijn vriendin is bij de eerste poging zwanger geworden, dus stiekem hoop ik dat ergens ook. Mocht t niet zo zijn, dan is dat zo. Dus eigenlijk hopen we dat we wat geluk mee hebben.
Jaa heb wel meer inzichten gekregen. Ga er mog eens goed met mijn vriend over praten. Ik denk dat het het handigst is om ons zoiezo in te schrijven. Afmelden kan altijd nog maar pff blijft een lastige keuzr
Goede stap! Waarschijnlijk zul je gaandeweg erachter komen of het bij jullie past en of jullie ermee door willen gaan. Wij wilden het bijvoorbeeld in ieder geval geprobeerd hebben, wat we ook gedaan hebben. Uiteindelijk zijn we met PGD gestopt, zonder goed resultaat en overgestapt op een donortraject. Dat is iets waar we nu met volle overtuiging voor kunnen kiezen. Als we dit helemaal aan het begin gedaan hadden, zonder een eerste poging gedaan te hebben, weet ik niet of die keuze ook zo goed had gevoeld. hiermee bedoel ik dus niet dat jullie ook sowieso een poging moeten doen. Wat ik hiermee wél wil zeggen is dat je er pas achter komt wat voor jullie de juiste keuze zal zijn als je ermee aan de slag gaat. Zeker met moeilijke, bijna onmenselijke beslissingen zoals deze. Probeer alles echt stap voor stap te bekijken. Hoe ging de intake? Voelde dit goed, dan zet je die volgende stap weer. En zo ga je door. Iedereen op een forum kan ervaringen delen, maar het gaat uiteindelijk om jullie eigen ervaring wat maakt dat jullie de keuze maken om steeds een stapje verder te gaan of te besluiten dat dit niet jullie weg is. succes!!
@Roxy1994 ik zag bij toeval je vraag voorbij komen en wilde toch even reageren. Wij hebben in 2018 een ogenschijnlijk gezonde zoon te wereld gebracht (we hadden al een dochter) en na 2 maanden van ziekenhuis in en uit en veel gedokter kwamen we er bij de 5 maanden achter dat hij een zeer progressieve metabole ziekte had. Hij kon 1 tot 2 jaar oud worden, maar was toen al zo ontzettend ziek. We hebben hem alles in zien leveren. Tot z'n zicht, gehoor en spierkracht aan toe. Een slopende tijd voor hem en ons als gezin. Bij de 11 maanden, 3 weken voor z'n eerste verjaardag overleed hij aan de gevolgen van deze ziekte. Een jaar na zijn overlijden hebben we gesprekken gehad met klinische genetica over mogelijkheden van opnieuw zwanger worden en het pgd ivf traject zou sws 1 tot 1.5 in beslag nemen, zonder het meetellen van de terugplaatsing. Enkel voor het ontwikkelen van de test. Bij ons was ook de kans van 1 op 4 van herhaling. Wij hebben heel bewust gekozen voor de natuurlijke weg. Een weloverwogen keuze waarin we een aantal zaken tegen elkaar hebben afgewogen: onze leeftijd en die van onze dochter (nu 4 jaar), het spuiten van hormonen wat niet bevorderlijk is als je nierpatiënt bent (dat ben ik) en de emotionele rollercoaster waar je hoe dan ook in terecht zou gaan komen. Wij hebben voor onze dochter een miskraam gehad bij 10 weken. Even een paar dagen heel verdrietig, maar een enorm schril contrast met wat we nu hebben meegemaakt met onze zoon. Het heeft ons echt gehard. Wij waren er dus vrij snel over uit. In september heb ik mijn spiraal laten verwijderen en diezelfde maand aangeteld. De omstandigheden waren zo enorm bijzonder. De avond dat we deze kleine hebben verwekt was onze zoon in alles zo aanwezig. Echt bijzonder. Ik heb er vanaf het begin alle vertrouwen in gehad en 1.5 week na de vlokkentest (dus veel eerder dan we verwachtte) kregen we bij 13.5wk zwangerschap het verlossende woord dat we een gezond kindje krijgen. Ik kan niet denken voor jou. En onze situatie is echt weer anders als die van jullie, maar ik ben er wel achter gekomen dat ik vele malen sterker en veerkrachtiger ben dan ik ooit had gedacht. Luister eens goed naar je onderbuik en moedergevoel. Wat zeggen die? Zit je hoofd op 1 lijn met hart en buik? Praat er iig veel, heel veel over met je partner. Samen moet je dit toch gaan doen. Ik wens jullie enorm veel succes en alle liefde voor de toekomst.