Hoi, Vorige week zijn wij erachter gekomen dat we (hartstikke ongepland) zwanger zijn. We wonen nu net een jaar samen, en alles gaat hartstikke goed. Ik studeer en heb mijn studiefinanciering +bijbaantje. Mijn vriend heeft vast werk. Nu is het echter zo dat mijn vriend zijn contract in juni afloopt en graag opzoek wil naar ander werk (hij vind het werk wat hij doet momenteel verschrikkelijk..) en hij is dus nu al druk aan het zoeken. We hebben in principe alles goed voor elkaar: mooi ruim (huur)huis, auto, huisdiertjes, eten in de koelkast etc. Veel lieve vrienden en familie, niets te klagen zou je denken.. Wel dus! Namelijk de wat financiele onzekerheden door mijn vriend zijn werk, hier maakt vooral mijn moeder zich nogal zorgen over. Nu willen wij mijn (& zijn..) ouders graag vertellen dat we zwanger zijn alleen zijn we een beetje bang dat mijn moeder zich ontzettend veel zorgen gaat maken, en dit willen we niet. Daarom stelde mijn vriend voor om het pas te vertellen als we zeker weten dat hij de baan krijgt waar ie momenteel druk mee in onderhandelingen is alleen dat kan nog wel 2 weken duren! En daarbij komt dat ik dan ook toch wel een beetje bang ben voor de reactie van mijn ouders, vooral omdat mijn studie hartstikke goed gaat en zij misschien vinden dat dit niet het juiste moment voor een kindje is. En zeggen dat we er nog niet aan toe zijn? Ik ben namelijk de jongste thuis (zussen hebben allemaal al kinderen) en heb het idee dat mijn ouders mij graag klein houden hihi. Maar ook weet ik dat mijn ouders hartstikke veel vertrouwen in ons hebben, ons zullen steunen, dus allemaal lekker dubbel op. Ook wonen we 220 km bij mijn ouders vandaan, en ik heb het idee dat dit ook een reden is dat ze het totaal niet zien zitten (moeders helpt nogal graag met alles en nog wat, en zal dit niet echt veel kunnen door de grote afstand..) Ik heb er juist hartstikke veel vertrouwen in, al weet ik dat het zwaar gaat worden maar denk dat een eerste kindje nooit een makkie is. Ik wilde altijd super graag kinderen maar ben ook carriere gericht, als ik nu dus niet zwanger was geraakt was het wel meteen na mijn studie gebeurt en dan had ik het moeten combineren met een baan. Ik heb tussen de 10 en 15 uur colleges in de week en voor de rest zit ik thuis. Ik leer makkelijk dus dat is ook handig. Maar goed, al met al is dus mijn vraag wat lijkt jullie verstandig qua het vertellen aan onze ouders? En hoe moet ik het in vredesnaam brengen hihi. Sorry voor de misschien iet wat warrige tekst, maar dat zijn de hormonen denk ik Groetjes!
hey meid, ten 1e van harte gefeliciteerd met jullie zwangerschap. en het vertellen tegen je ouders. je zou ook kunnen wachten tot na de verloskundige. dan kun de echo ook leuk in pakken en zo vertellen. en ik denk dat moeders zich altijd zorgen maken. Jullie wonen al een jaar samen en alles gaat goed zoals je zegt. dus dat moet ook wel genoeg zeggen. veel plezier de 10e en met het vertellen aan je ouders.
Ha, dankjewel.. Ja inderdaad, we hebben gelukkig ook een hele goede band met mijn ouders. We zijn nu 4 jaar samen en vanaf dag 1 is mijn vriend gelukkig helemaal "one of the family". Ik ben misschien alleen een beetje bang mn ouders enorm teleur te stellen ofzo? Dit klinkt misschien gek, maar ze zijn zó trots op mijn studie, resultaten etc dat ik bang ben dat ik ze teleurstel? Dit terwijl ik 100% overtuigd ben dat ik mijn studie absoluut af ga maken. Misschien met een break van een half jaar, maar afmaken wil ik absoluut!
gefeli meid, het klinkt alsof jullie er hartstikke blij mee zijn en alles goed voor me kaar hebben! Wat betreft je ouders: vertel het gewoon lekker enthousiast! Wieweet worden ze dan wel aangestoken En wat je vriend zegt: misschien nog even wachten tot hij weet of hij die baan heeft? dan hebben ze helemaal niks om over te zeuren! Nouja, succes er iig mee! ennuh, het is jullie beebje, niet die van je ouders!
Als je dit gewoon ook zo verteld aan ze...nou dan komt het toch wel goed. Arbeidsmarkt trekt ook best lekker aan dus je vriend vind vast wel iets! En zorg voor een lekker logeerbed voor je ouders
Het scheelt denk idd als jij enthausiast en zeker over komt! Ik was vooral bang voor de reactie van mijn broer want wij zijn nog maar drie kwart jaar samen en in november ook al getrouwd! Dat vond hij helemaal niks! Nu hij ziet dat wij er blij mee zijn krijgt hij langzaam vertrouwen en de zwangerschap vond hij gelukkig leuk! Je maakt toch je eigen beslissingen hoor meid! Veel succes en laat je vooral niet gek maken..geniet er gewoon lekker van! Kus
Gefeliciteerd! Ik zou wachten op de echo en dan met een mooie ingelijste echo het vertellen. Ennuh, volgens mij heb je hele lieve ouders! Maar je hebt wel je eigen leven nu, waar je zelf verantwoordelijk voor bent. En jullie nemen toch hartstikke goede beslissingen? Bijvoorbeeld over het werk van je vriend? Want financiële zekerheid heb je nooit helemaal, en werk doen dat je niet leuk vindt is een verkeerde basis. Je mag je moeder dus ook best uitleggen dat ze zich wat minder zorgen hoeft te maken, dat jij je daar lekkerder bij voelt.
Gefeliciteerd! Toen ik er achter kwam dat ik (ook ongepland) zwanger was...kreeg m'n vriend te horen dat ie ontslagen werd ...dan staat je wereld dubbel op z'n kop kan ik je vertellen. Ik heb zelf een jaar contract dat ik november verlengd wordt (of niet), maar na een paar dgn time-out van alles hebben we de draad weer opgepakt...alles komt goed! Ik heb al gesprek op m'n werk gehad over m'n contract en dat zit goed (is alleen niet duidelijk of ik weer jaarcontract krijg of vastdienstverband, maar dat maakt me niet uit) en m'n vriend heeft ook al bijna weer een baan en er zijn momenteel genoeg banen te vinden...so don't worry to much!
Haha, klinkt als onze situatie toen ik zwanger raakte van Pippy*. Het enige probleem dat er bij ons bij kwam was dat we in een inieminie studio woonden en vriendlief net van plan was om ook weer te gaan studeren... We waren op vakantie toen we erachter kwamen dat ik zwanger was, dus big shock! Toen we terug kwamen, haalde mijn vader ons op en gingen we bij mijn ouders eten. Toen heb ik de zwangerschapstest maar gewoon op tafel gelegd en ben van de zenuwen heel hard gaan lachen. Verbazing alom, ik werd zelfs even niet geloofd! Het moest even bezinken, maar uiteindelijk was iedereen heel blij. Met de tweede wisten ze dat we heel graag een kind wilden, dus dat was geen verrassing meer. Komt echt wel goed hoor, jullie gaan het echt wel redden. Je ouders zullen vast even schrikken, maar voor je het weet staan ze te trappelen om mee te gaan naar echo's, kleertjes kopen etc.
Het is uiteindelijk jullie geluk. Ondanks dat het niet gepland is, dan mag je er toch wel hartstikke trots op zijn. En zo te lezen ben je dat ook! Ik denk niet dat je je zo schuldig moet voelen tegenover je ouders en zijn ouders. Jullie weten of je er voor gaat of niet. En je hoeft je voor niemand waar te gaan maken alleen maar voor jezelf. Want ook je opleiding doe je niet voor je ouders, maar voor jezelf. Ik denk dat je het gewoon moet vertellen op het moment dat het goed voelt. Je moet er niet teveel druk achter zetten. Dat maakt de stress alleen maar erger. Wen eerst zelf rustig aan het idee en dan heb je nog tijd genoeg om het aan je familie te vertellen. xxxies Gea
Ten eerste gefeliciteerd Ik kan me voorstellen dat je bang bent dat je ouders zich druk gaan maken om jullie financiele onzekerheid, om die reden zou ik dus ook gewoon nog even die 2 weken afwachten, mischien kunnen jullie dan buiten het goede nieuws over hun kleinkind ook het goed nieuws over je vriend zn nieuwe baan vertellen en vergeet niet dat je je ouders nog eens opa en oma gaat maken, ik denk dat ze positiever zullen reageren als jij verwacht en niet direct hun twijfels voor je voeten zullen gooien hoor. En dan nog iets...ze zullen nog steeds trots op je zijn, denk dat je daar niet aan hoeft te twijfelen
Hey, Ik zit ongeveer is hetzelfde schuitje, ik studeer ook nog en m'n vriend heeft werk. Hij wou eigenlijk in september weer naar school gaan maar dat heeft hij nu een jaar uitgesteld. Ik moet nog 1 jaar naar school, en ik krijg ook stufi en ik heb een bijbaantje. Volgend jaar moet ik het hele jaar stage en afstuderen. Nu ben ik met de decaan wezen praten en ik mag eerst afstuderen en dan deeltijd stagelopen zodat de studievertraging minimaal is. Tevens kan ik van school 3 maanden financiele ondersteuning krijgen als ik studievertraging heb. En mocht ik ziek worden als gevolg van de zwangerschap kan ik ook studievertraging bij de IB-groep aanvragen. Op dit moment wonen wij in een huurflatje, maar we zijn al een tijdje op zoek naar een eensgezinswoning om te huren, want hier kunnen we sowieso niet met een kind wonen. Dus hopen dat dat een beetje opschiet. Ik heb het mijn ouders gewoon verteld, en ze verteld dat ik iets met school kan regelen, en dat ik het zeker wel af wil maken. Natuurlijk heb jij t probleem van je vriend z'n werk, ik weet niet wat hij doet, maar ik neem aan dat het wel goed komt. Ik denk altijd maar er zijn mensen met veel minder die kunnen ook rond komen, waarom wij niet? Succes ermee in ieder geval!