Hoi allemaal, Ik vroeg me het volgende af. Ikzelf heb een traumatische verleden gehad ( al vanaf mijn geboorte ) Vol met verwaarlozing ( emotioneel en lichamelijk ) en mishandeling. Vanaf mijn 12de ben ik uit huis geplaatst. Denk dat ik het daarom zo ontzettend goed wil doen met mijn kindje. Wil hem vol liefde en eerlijkheid opvoeden. Maar nu lees ik heel vaak dat als je zelf vroeger mishandelt enzo bent geweest dat de kans dan heel groot is dat je het later hetzelfde doet bij je eigen kinderen Hoe denken jullie daarover? En wie heeft er nog meer een traumatische jeugd gehad en is er bang voor hetzelfde te gaan doen of juist niet? Hoop niet dat ik nu wat geks vraag en/of dat niemand dit herkent
Ik denk niet dat je persé hetzelfde zal doen als je ouders, maar dat het bij jezelf ligt. Als jij je trauma's nog niet goed verwerkt hebt, en er nog niet goed mee kunt omgaan, is die kans groter dan dat jij alles verwerkt hebt denk ik. Volgens mij ben jij al op de goede weg, omdat jij zelf al aangeeft het anders te willen doen. Het gaat nu toch ook nog allemaal goed? Kom op meis, hou de moed erin, succes!
hoi meid ik heb zelf ook een behoorlijke rugzak maar dat wil niet zeggen dat ik mijn eigen kind het zelfde gun ik probeer haar alles liefde te geven die ik heb en zou haar nooit pijn kunnen doen en idd als je je problemen beter verwerkt hebt kun je er ook beter mee omgaan succes meid
Ik heb soms juist het idee dat je met een vervelende jeugd/ervaringen sterker in je schoenen staat om dat niet te doen. Dat je een vastbeslotenheid hebt om het juist anders te doen, omdat je weet hoe vreselijk het is...
Mijn vriend heeft ook zo'n verleden en hij wil dit ook niet voor zijn kinderen, maar nu ze ouder worden en meer hun eigen wil krijgen, is het wel eens confronterend voor hem. Hij heeft hier dan toch ook hulp bij gezocht, hij heeft ook moeite met het voelen en herkennen van emoties. Hij wil ook graag dat zijn kinderen anders worden behandeld dan hij zelf. Ik ga met hem naar 'therapie' (1 maal in de 2 wkn) en hij is erg vooruit gegaan. Dus schroom niet om hulp te vragen als je merkt dat je vastlooopt en dat je het al anders wil is al een hele grote stap. Goed van je hoor, ga zo door dan ga je het zeker wel reden.
zo werkt het meestal niet hoor, het is zo dat mensen die mishandelen zelf vaak een achtergrond hebben van mishandeld zijn, maar het is niet zo dat als je mishandeld bent dat je dan automatisch daarin doorschiet. dat hangt gewoon met heel veel factoren samen. jij bent je bewust van wat er vroeger gebeurt is, en je wilt dit absoluut niet voor jou kindje. dat maakt de kans dat je het zelf gaat doen echt uiterst klein. mensen die er niet mee bezig zijn zullen misschien eerder daarin vallen dan jij. verder zal je er juist erg alert op zijn dat het lekker loopt en eerder hulp zoeken dan anderen. het is heel gewoon dat je bang bent dat dit zal gaan gebeuren, ieder ouder is met twijfels en angsten bezig, maar jij hebt gewoon een extra angst en ook een extra handicap, omdat je de geborgenheid en veiligheid van de eerste jaren hebt gemist. je kan altijd hulp zoeken bij opvoed spreekuren en consultatiebureaus, en je kan ook altijd posten hier. eigenlijk twijfel ik niet aan jou als moeder. knuffel, lidwina
mijn vriend heeft een heel naar verleden en is heel vaak in elkaar geslaan door stiefvaders en heeft veel tijd in pleeggezinnen doorgebracht. verder heeft hij zijn broertje verloren door een stiefvader met losse handjes. hij wil dat dit absoluut niet gebeurt met zijn kinderen en heeft het er nu al over om ons meisje staks alles te geven wat ze wil hebben, dus extra verwennen. hij wil haar alles geven wat hij heeft moeten missen. mijn vriens is een schat van een man en zou nooit iemand kwaad doen.
je hoord het inderdaad wel vaak , maar dat hoeft nog niet te zeggen dat ieder met een traumatische ervaring hetzelfde doet!
o ja ik denk trouwens als je zo'n verleden hebt gehad en er gebeurd iets dat het dan eerder naar buiten wordt gebracht.
Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt maar ik zou met niet kunnen voorstellen mijn zoontje ooit iets te kunnen aan doen. Het ligt er heel erg aan hoe je zelf bent en in hoeverre je, je verleden hebt verwerkt of nog niet verwerkt. Ik denk zelf dat het heel belangrijk is dat je je verleden achter je kunt laten voordat je een kindje hebt. Maar goed zo werkte dat voor mij, ik weet niet of dat voor iedereen zo geldt
Als jij je verleden hebt verwerkt en stevig in je schoenen staat, denk ik niet dat je dat ooit zou doen. Je weet tenslotte hoe het is en het laatste wat je wilt is dat het bij je eigen kinderen gebeurt! Mensen die zelf geen emoties kunnen tonen/voelen en helemaal vast zitten van binnen, hebben die kans wel denk ik omdat ze niet door hebben wat ze aanrichten.
mijn vader is vroeger ernstig mishandeld en het eerste wat hij gezegd had toen ik ben geboren was: ik zal haar nooit met 1 vinger aanraken.. en tot op de dag van vandaag ik ben bijna 32 heeft hij woord gehouden en een betere lievere en zorgzamere vader kan ik me niet wensen.. dus ik denk niet dat dat klopt hoor liefs wiesje
Ook ik heb een behoorlijke rugzak omhangen, maar ik weet zeker dat ik dat ons kindje nooit zal aandoen. Ons kindje is er nog niet (duurt niet lang meer), maar ik ben nu al bezig bijv met het verschil tussen een pedagogische tik/correctie en echt slaan. Ik denk dat de kans bij ons juist kleiner is, omdat wij weten wat het is om zo'n jeugd te hebben en juist dat onze kinderen niet willen aandoen. Waar ik ook tegenop zie is, mochten wij een meisje krijgen (wij weten het geslacht niet) dat mijn man er straks mee onder de douche gaat. Op zich niets mis mee natuurlijk, maar roept wel allerlei herinneringen op. Terwijl ik voor 1000% zeker weet dat Marc zoiets nooit al doen als waar ik bang voor ben. Mijn advies, blijf erover praten, met je huisarts, je partner. Ik loop nog steeds bij het GGZ en daar zijn ze ook volledig op de hoogte van mijn angsten (want die zal ik altijd blijven houden), dus daar kan ik ook mijn ei kwijt. Enne meis, wij worden geweldige moeders! Liefs, Tanya
Hier ook een behoorlijke rugzak met ellende....ik was/ben er wel bang voor(geweest), ik zou me kind nooit wat aandoen omdat ik weet welke pijn ik gehad heb, ik ben wel ziek en ben afgekeurd, dus werk niet, ik ben vaak bang dat ze mijn kind komen afpakken als ze weten wat ik heb meegemaakt.
Lieve Amanthis, ze komen jouw kindje echt niet zomaar bij je weghalen hoor. Daar moeten ze wel gegronde redenen voor hebben. Wat jij in het verleden hebt meegemaakt is niet van belang als jij het beste voor hebt met je dochter.
Hier ook iemand die veel heeft meegemaakt (absoluut niet door mijn ouders die waren beiden overleden) maar ik vind juist dat als je zelf zoveel hebt meegemaakt dat je er juist heeeeel erg veel op gaat letten tegen over je kinderen omdat je zelf weet hoe vreselijk alles is niet alles hoeft met slaan te beginnen iemand de hele tijd laten voelen dat hij/zij niets waard is d.m.v woorden enz is ook heel erg om mee te maken je krijgt ineens het gevoel dat je gewoon helemaal niet goed bent dat je gewoon alles fout doet dat je niets waard bent enz. Als ik (INSALLAH) kinderen krijg wil ik daar heel erg op letten ook op het agressieve taalgebruik
Ik heb geen tijd gehad om alles te lezen, dus misschien dubbel. Als kind ben je bijna letterlijk het product van je ouders, je doet na wat jou voorgedaan is. Hoe groter je wordt, hoe meer je je eigen keuzes gaat maken. Veel kinderen die zo'n traumatische jeugd hebben gehad komen nooit goed in de zorg terecht, en kunnen dat niet goed verwerken. En laten we wel wezen, de manier waarop jeugdzorg opereert zorgt er ook niet voor dat deze kinderen wel ergens kunnen leren liefhebben. Dus vandaar dat de kans groter is dat je het bij je eigen kinderen herhaalt, omdat je simpelweg nooit geleerd hebt hoe het wel moet. Maar dat is de theorie, en de onderzoeken. Jij bent jij, jij weet of je je verleden een goed plekje hebt kunnen geven, en of je geleerd hebt om lief te hebben en op een normale manier kritiek te geven aan een ander (je kinderen) en consequent te zijn zonder die tik. Jij weet of je op een normale manier je woede en frustraties kan uiten (en die niet te botvieren op je kind). Ik vind het heel goed dat je er zo bewust mee bezig bent. Hou jezelf ten alle tijden in de gaten, en zoek hulp als je denkt dat je het niet trekt. (nou ja dat geldt eigenlijk voor iedereen, maar voor mensen die beschadigd zijn misschien iets meer). En uit je verhaal lees ik dat jij het niet herhaalt, dus so far so good. En daar mag je best trots op zijn! Linda PS ik weet niet of ik me nu helemaal goed heb uitgedrukt, hoop dat het niet te aanvallend overkomt, zo is het niet bedoeld
Hier wil ik even op inhaken. We hebben idd nooit geleerd hoe het wel moet, maar wel meegemaakt hoe het dus niet moet. Ik denk dat we daarom veel voorzichtiger zullen zijn, juist omdat we dát onze kids niet aan willen doen. Ik moest het wel eerst een paar keer goed lezen, maar weet nu dat je het niet aanvallend bedoelt. Liefs, Tanya