Hai dames, Even mijn hart luchten. Ik vind het heel erg om dit t schrijven. Ben gepland zwanger geworden in ronde 6, heb een lieve man en heb het in principe goed voor elkaar. Ik vind het echt erg dat ik niet heel blij ben. Voel me ook zo energieloos en moe, heb nergens zin in en kan overdag ook niet eten, dus daarom ben ik misschien extra geprikkeld. Ben nu oppassen op mijn oppaskindje, een kindje van 1.5 jaar. Ben net ZO boos op haar geworden toen ze niet wou slapen (ja, ik weet het, heel erg, stond achteraf ook echt van mezelf te kijken). Pfff voel me echt rot nu. Ik zou van kinderen moeten houden en blij moeten zijn met mijn zwangerschap. In tegenstelling daarvan tel ik de uren af, tot ik hier weer weg kan. Vraag me echt af of dat bij mijn kinderen anders zou zijn... Ben gewoon echt bang dat ik er bij mijn eigen kindje er ook geen zin in heb. En het erge is dus dat ik nog gepland zwanger ben geworden. Straks kan ik ook niet genieten van mijn eigen kind? Ik lees hier dat moeders zwanger worden van een scharrel en blij zijn met de zwangerschap. En dan word ik gepland zwanger en kan ik er niet echt van genieten. Huilen.... Vind mezelf echt slecht nu
Wat naar dat je die gevoelens hebt. Geef het even tijd en hou het goed in de gaten. Ik ben zelf de eerste paar maanden van de zwangerschap ook helemaal niet blij geweest. Vond het maar niks het zwanger zijn, ondanks dat het echt een hele grote wens was. Hormonen kunnen hele rare dingen met je doen. Als het negatieve gevoel blijft, ga er dan met iemand over praten. Geef het duidelijk aan bij je vk, want misschien dat je dan hulp kunt krijgen.
Kinderen van andere mensen zijn altijd anders dan je eigen kindjes. En hou er inderdaad rekening mee dat de hormonen door je lijf gieren momenteel! Dat maakt heel wat emoties los. Kan ik dit wel, wil ik dit wel, gaat het wel goed met de baby.. hoort er allemaal bij. Wel even in de gaten houden en ook bespreken met je man!!
Oh heel herkenbaar hoor. Hier soms ook ineens het gevoel of dit echt wel is wat ik wil. Of we het wel gaan redden en dat het makkelijke leventje straks voorbij is. Maar dan zijn er ook momenten dat ik echt niet kan wachten totdat de datum van mijn inleiding er is. En als ik alle leuke spulletjes zie die we hebben gekocht. En ik ben gewoon heel bang dat het gemis van mijn moeder* straks dubbelhard binnenkomt ineens. Zolang het je niet de hele dag in de greep houdt, zou ik me er niet teveel zorgen om maken. Het ís ook een grote verandering.
Eigen kinderen zijn altijd anders dan kinderen van anderen. Ik heb ook helemaal niks met andere kinderen, maar kan nu niet meer wachten tot ik die van ons eindelijk vast mag houden. Denk dat hormonen ook veel doen hoor nu, toen wij na 2 jaar proberen eindelijk zwanger werden heb ik de eerste weken ook continue lopen twijfelen. Shiit wilde ik dit wel echt? Nu vanaf week 37 weer flink wat twijfels gehad omdat het nu allemaal heel erg dichtbij komt, maar uiteindelijk kan ik niet wachten. Hou het inderdaad in de gaten, zorg dat het niet je leven gaat leiden en ga er vanuit dat het vanzelf weer verdwijnt Sterkte!
Hormonsters doen een heleboel rare dingen met je . Probeer het wel onder controle te houden; je oppaskindje kan er ook niks aan doen dat jij onder de hormonen zit . Misschien kan ze door de warmte moeilijk slapen?
Ja hoor! Heb hier getwijfeld bij ieder kind... Ondanks dat de wens er van te voren wel is, is het toch een beetje eng en overweldigend als het zo ver is. Opeens is er echt geen weg terug meer! Je leven gaat veranderen! Ik denk dat iedereen wel een moment heeft van 'shit, wil ik dit wel?!' Wat ook IEDERE mama wel eens heeft is boos zijn op haar kind. Wij zijn ook maar mensen. Ook wij hebben een keer onze dag niet. Ook onze kinderen hebben een keer hun dag niet. En als ze dan voor de zoveelste keer het behang onder kleuren terwijl je al 100 keer hebt uitgelegd dat dit niet mag dan kan je een keer ontploffen. Persoonlijk vind ik dat kinderen ook mogen weten dat Mama niet eindeloos geduld heeft. Dat heeft geen enkel mens. Ze leren zo wel duidelijk dat Mama ook ergens een grens heeft. Meestal ver! Maar wel een grens Van je eigen kind kan je ook meestal wat meer hebben dan van andermans kind, maar het hoort er allemaal bij. Het is allemaal niet rozegeur en maneschijn. Soms zijn er boze tranen en verdriet. Hoort er allemaal bij. Komt ook echt wel goed! Maar hou inderdaad wel in de gaten of het niet overslaat in iets serieuzers. Als je straks nergens meer de lol in kan vinden en amper nog je bed uit wilt moet je wel aan de bel trekken!
Bedankt voor jullie berichten. Ik weet nu dat ik in de gaten moet houden dat het niet TE wordt. Zal ik ook zeker doen!
Zoooo herkenbaar!! Ik ben ook gepland zwanger, maar toen ik de positieve test in handen had dacht ik: K#T K#T K#T!!!! Hahahaha!! Reactie van mijn vriend:"Dit wilden we toch?" "Uhm...ja...maar nu weet ik het niet meer" dacht ik.. Wil ik dit wel echt? Wat gebeurt er met de relatie tussen mij en mijn vriend? We hadden het toch fijn samen, waarom wilde ik dit toch? Als ik mensen uit mijn omgeving mijn gevoel uitlegde deed ik dat als volgt: ik had ontzettende last van rammelende eierstokken. Nadat deze hun werk hadden gedaan leek het wel of ze ophielden met rammelen en daarmee ook het oergevoel van "ik wil een kind" verdween. Dat gevoel heeft echt weer moeten groeien bij mij. Het was dan ook wel fijn dat we de eerste weken samen hadden om aan het idee te wennen (pas na echo aan familie en vrienden verteld). Het moment dat we de kleine voor het eerst zagen was heel bijzonder en heb wel even zitten huilen. Het komt wel, dat gevoel, echt waar!!
Hahahaha jouw reactie op de test, en daarna die van je vriend. Hmmm ik ga er maar vanuit dat het goedkomt. Ben super blij met een familie die er sowieso 24/7 voor me gaat zijn..
Ja dat helpt he? Heb ik ook! Mijn vader zei laatst nog; "we staan 7 dagen per week, 24 uur per dag voor jullie klaar. Als het aan je moeder ligt zelfs 26 uur"
Ik zou het idd in de gaten houden, vind het best heftig te lezen dat je blijkbaar zo boos kan worden op je oppaskindje omdat het niet wil slapen.
Wow ik zou er echt met iemand over praten. Ik heb er 13 maanden over gedaan om zwanger te worden en ben zo kotsmisselijk dat ik soms wel denk, pffff moet het zo? maar dat ik zo boos kan worden tegen een kind, kan ik mij niet voorstellen...
En ik weet niet van wie die kinderen zijn, maar wanneer je jezelf niet onder controle kunt houden en je geduld bewaren en letterlijk de uren aftelt vanwege hormonen oid (?)zou ik niet meer op die kinderen oppassen. Dat is voor jezelf, voor de kinderen en de ouders van die kinderen niet fijn.
Zwanger zijn is echt iets dat fysiek heel veel met zich mee brengt, oa hormonen En die kunnen echt veel invloed hebben op hoe je je voelt. Ik was de eerste 13w ook echt een hormonale bom, vreselijk! Voelde me echt een 15-jarige puber... En daarnaast is het ook gewoon een hele verantwoordelijkheid; een kindje krijgen. Zorgen horen daarbij en soms ook twijfels, zelfs mensen die jaren bezig zijn geweest om zwanger te worden kunnen ineens twijfels krijgen;'Kan ik het wel?! Wat als ik straks niet van mijn kind hou?!' etc. Als sommige dingen nu gewoon te zwaar zijn icm hormonen/zwangerschap, zorg dan echt voor meer rust zodat je het vol kan blijven houden!
Ach meissie, dat je even heel boos bent geworden betekent niet dat je niet van kinderen houdt hoor. Je hebt gewoon je dag niet, je bent op een punt in je zwangerschap dat de hormonen hoogtij vieren, je kan niet eten en het is te warm buiten. En dan is je oppaskindje net nu even extra vervelend. Vind je het gek dat je er even klaar mee bent? Gevoelens als: wil ik dit wel echt, kan ik dit wel, wat als dit of dat.... die zijn heel normaal. Die heb ik ook nog steeds met enige regelmaat. Ten eerste weet je straks niet wat er op je af gaat komen, tenminste, ik kan me heel moeilijk een voorstelling maken van het leven met een eigen kind. Ten tweede is een kind per definitie een grote omschakeling in je leven. Jij en jouw wensen staan niet meer op plek 1, daar komt je kind voor in de plaats. En iedereen weet dat het iets heel moois is, een kindje van jezelf maar het is zeker niet alleen maar een roze wolk. Iemand die zegt dat het alleen maar leuk en geweldig is niet wijs. Niet raar hoor dat je soms denkt: wil ik dat wel? En je bent nog niet zo heel erg lang zwanger, geef jezelf ook de tijd om aan het idee te wennen! Niet voor niets duurt een zwangerschap 9 maanden. Die tijd heb je niet alleen fysiek nodig om je kind goed op de wereld te zetten maar ook mentaal. Over het eten: ik had ook een week dat ik absoluut geen zin had in eten, moest er niet aan denken. Maar eet toch, zet jezelf ertoe. Door niet te eten voel je je alleen maar ellendig. Neem ook iets wat je lekker vindt, gezond komt wel weer.
Tsja, jengelige dreumessen icm zwangerschapshormonen zijn nu eenmaal geen uitmuntende combinatie! Ik kon in de eerste tien weken ook veel minder hebben van mijn dochter dan normaal. Wat wel goed is is om je te beseffen dat hormonen hier een heel grote rol spelen, dus zorg dat je tot tien telt. Boos worden op lastige kinderen is niet altijd te voorkomen, maar bij voorkeur 'speel ik boos' in plaats van dat ik echt boosheid voel. Loop desnoods even een minuutje weg (kind op veilige plek achterlaten, natuurlijk, in de box of ledikant ofzo) en haal een paar keer diep adem. Zorg verder goed voor jezelf, zeker met deze hitte, genoeg drinken! Dat heeft ook invloed op je humeur. En maak je niet teveel zorgen over wat die ene keer boos worden al dan niet betekent, je bent echt niet de enige, zoals je uit de eerder reacties kan opmaken!
De twijfels zijn wel normale gevoelens... Echter zou ik het echt niet op prijs stellen als je zo tegen mijn dochter zou doen...het kind kan er echter ook niets aan doen. Daar zou ik zelf toch echt wel actie ondernemen.