Precies twee weken geleden in onze zoon geboren, dolgelukkig met ons mannetje! Mijn ouders wonen net als wij in Amersfoort. We lagen echter in het wkz in Utrecht. Mijn moeder en zus zijn meteen na het blijde nieuws naar Utrecht gekomen. Mijn vader is eerst in Amsterdam mijn schoonmoeder gaan ophalen. Die is vervolgens de hele dag gebleven, bleef ook slapen en is de dag erna door vrienden van ons weer naar huis gebracht. Sindsdien is ze niet meer geweest, niet gebeld en ook niet via Facebook of whats app uit zichzelf enige interesse. Ze reageert wel meteen op onze berichten. Ze is weduwe en vrij eenzaam. Bellen doet ze niet want ze is van mening dat kinderen haar moeten bellen en niet andersom. Ze heeft geen rijbewijs en de trein vind ze niks. Wij hebben haar altijd opgehaald en thuisgebracht, meestal bleef ze dan ook een nachtje anders rijden we alleen maar op en neer. Komt trouwens ook nog bij dat een treinkaartje nog goedkoper is, terwijl nu steeds voor de benzinekosten opdraaien. Omdat zo'n ritje ons al snel 2 uur kost hebben wij al de hele zwangerschap geroepen dat ze straks echt ook af en toe de trein moet pakken. Nu hebben we haar gister gebeld of ze vandaag langs wil komen. Mijn moeder wilde haar van het station halen en naar ons brengen. Op de terugweg zou mijn man haar naar station brengen en kon ze van ons een trajectkaart krijgen. Wil ze niet! Ze wacht liever een derde week zodat ze weer gehaald en gebracht kan worden. De afgelopen 14 dagen hebben mijn man en ik dagelijks wel besproken hoe we schoonmoeder in beweging krijgen maar in alle eerlijkheid, ben er na gister wel klaar mee! Princessengedrag! Maar wil wel graag dat mijn zoontje zijn oma leert kennen. Beetje moedeloos.....
Naar is dat he? Mijn schoonmoeder heeft ons zoontje ook pas 5 keer gezien, waarvan 2 keer dat we bij hun zijn langsgeweest. Als reden geeft ze ook omdat ze zo ver weg woont, maar een paar weken geleden is ze wel met de auto naar weert gereden, wat nog veel verder weg is . Toen ik was bevallen duurde het een hele week voordat ze langskwam, ik vond dat toen echt zó erg. Maar het gevoel slijt wel. Ik probeer me nu te richten op de mensen die wél interesse tonen en wél helemaaal gek zijn met ons zoontje.
Jammer is dat he? Ik herken het ook. Maar zij zijn degene die heel wat missen. Misschien zullen ze alsnog een band opbouwen, maar veel sterk zal die niet worden. ik heb uiteindelijk bedacht dat ik mensen niet kan dwingen dingen te doen waar ze niet achter staan, ongeacht welke reden ze daarvoor hebben. Want het kan best zijn dat ze bang is om met ov te reizen, maar als je dat al niet eens opzij wil zetten voor je kleinkind ga je in mijn ogen te ver. Geniet van je mannetje. Laat deze bijzondere tijd niet overschaduwd worden door zo iemand. Echt waar, je gaat hier later aan terugdenken en dan besef je dat je er teveel energie in hebt gestopt. Als ze niet wil, wil ze niet. En als je haar dwingt zal het bezoek er niet gezelliger op worden met als gevolg dat jij haar de volgende keer niet meer uitnodigt. En nog gefeliciteerd met de geboorte van je zoon
Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon! Herkenbaar, hier alleen met 'opa'. Hij heeft K 1x gezien, en vind dat wij moeten langs komen (150km) Hij vind 🍺🍺 belangrijker. Prima, dan maar geen band.. Heb het geprobeerd. Hij wilt niet, ook goed.. Nu heb ik het gedaan, want ik wilde niet met een pasgeboren baby (nog geen week oud) redelijk warm, 'even' 150 heen en 150km terug rijden.. Ach ik mis hem niet.. Vind het wel jammer voor mijn zoontje, maar liever nu dan dat mijn zoontje keer op keer gekwetst wordt. (Op latere leeftijd)
Als je schoonmoeder zo weinig moeite wil doen om haar kleinzoon te zien, moet je jezelf misschien afvragen in welke mate je wilt dat je zoontje een hechte band opbouw met haar? Straks is je zoontje een jaar of 4 a 5 en verwacht hij haar te zien, maar komt ze niet opdagen omdat ze geen zin heeft om naar jullie toe te komen. Een kind mist niet wat het nooit heeft gehad. Het lijkt mij veel vervelender als mn kind steeds teleurgesteld wordt en hoe je schoonmoeder zich nu gedraagt is hoogstwaarschijnlijk een goede voorspeller voor hoe zij zich straks gedraagt. Om deze reden hebben wij bewust opa en oma niet al teveel band laten opbouwen met mn dochter en als ik zie hoe mn neefjes keer op keer teleurgesteld worden ben ik erg blij met onze beslissing.
Waarom wil ze niet met het ov? Is het echt dat ze de moeite niet wil nemen en van deur tot deur wil met de auto of zit er iets anders achter? Ik weet niet hoe oud ze is maar sommige mensen die op wat latere leeftijd zijn zijn doodsbenauwd om met het ov te gaan. Bang om het in al die drukte niet te kunnen vinden, verdwalen, beroofd worden, bang dat ze in een overvolle trein moeten en niet kunnen zitten. Zou het in een goed gesprek nog eens aankaarten en duidelijk zeggen wat je ervan vindt. Kan niet zo zijn dat jullie altijd maar moeten rijden, zeker als de gezondheid reizen nog toestaat.
Ach, mijn moeder durft ook de trein of de bus niet nemen. Ze heeft het nooit alleen moeten doen en nu haar dat nog gaan aanleren... Sommige mensen zijn nu eenmaal geen durvers en stressen al als ze iets voor de eerste keer alleen moeten doen. Het is wel jammer natuurlijk. Maar mss kan ze de volgende keer iemand meenemen die met haar meereist? Een goede vriendin of zo?
misschien kan er een keer iemand samen reizen met haar met de trein? ik reis ook nooit met de trein dus zou het ook niet tof vinden om dat de eerste keer helemaal alleen te moeten doen. maar als er iemand mee kan zodat je altijd samen bent en samen dingen kunt uitzoeken dan word het al anders natuurlijk. wellicht dat de drempel dan voor haar ook lager word om naar jullie te komen.
Ze vind ov inderdaad eng. Ze reist wel per trein naar haar dochter in Almere want die route kent ze. Dochter heeft ook geen rijbewijs dus ze moet wel. Maargoed, toch ook ooit een eerste keer geweest in de trein naar Almere. Daarnaast is ze al een keer hier geweest met de trein. Ze zei toen dat het reuze mee vond vallen. Ik baal dus al van die trein (Ik ken twee "oudjes" die op hart leeftijd, 65, nog Het rijbewijs gingen halen toen ze alleen kwamen te staan)..... Ze heeft ook nog geen en keer gebeld hè. Terwijl mijn eigen moeder vanavond om half tien nog belde, ze was in de buurt en of ik het vervelend vond als ze Hugo snel en kusje kwam geven, wat altijd mag van mij. En zij is een aantal jaar ouder. Ik ga het loslaten. Ga mijn hoofd niet meer breken over hoe ik schoonmoeder in beweging krijg. Haar gemis en meer dan genoeg familie en vrienden die van hem houden. X
Ik denk dat dat de enige juiste conclusie is en wie weet komt ze wel in beweging als ze niet meer verwend wordt Ik vind het ongelofelijk dat iemand van 65 zich zo gedraagt.. mijn moeder is 70 en werkt nog altijd. Mijn schoonvader is 80 en rijdt voor vakantie naar Zuid-Frankrijk en maakt zijn eigen dakgoten nog schoon... en allemaal omdat ze hun onafhankelijk niet kwijt willen. Ze willen niet oud gevonden worden! En gelijk hebben ze!
Dat dacht ik ook al! Als ze niet meer het gemak heeft van gehaald/gebracht worden dan moet ze op een andere manier. En als ze wel vaker met de trein reist dan moet ze zich maar even over haar angst heen zetten. Ze vond het de eerste keer toch ook best meevallen? Blijft vervelend maar je kan niet iemand achter de kont aan blijven zitten. En idd, de telefoon pakken en even bellen hoe het gaat is toch zo gebeurd. Ik heb zelf zo'n opa. Toen ik ging samenwonen belde ik nog wel eens op hoe het daar ging enzo. Maar vanuit hem komt er bijna geen belangstelling. Mijn moeder komt daar elke week en hij vraagt eigenlijk nooit hoe het met mij of mijn man gaat. Ook als ik daar kom dan vraagt hij soms niet eens hoe het met me is. Ik was er klaar mee toen hij niet meer op mijn verjaardag wilde komen. Mijn moeder zou hem hier heen rijden, even koffie met een gebakje (meer hoeft ook niet) en dan weer terug. Hij vond het teveel/te ver. Dat kan natuurlijk, had ik begrip voor. Maar een week later wel met een busreisje van een hele dag meegaan naar Drenthe! Was ik best boos om. Nu heb ik zoiets van: laat maar. Hij mist dingen, ik niet. Het is gewoon een man die alleen maar een zichzelf kan denken en in zijn eigen wereldje zit. Jammer voor hem. Ik vind het nu wel best zo en door me er niet meer druk om te maken is het leven een stukje makkelijker geworden.