De titel zegt het eigenlijk al: ben heel benieuwd wat jullie zwaarder/intensiever hebben ervaren? En waarom?? Heb een kindje van 2,5 maand oud, dus kan zelf nog niet oordelen!
So Hier Duidelijk baby, maar dat komt omdat mijn oudste als baby heeeeeeel veel huilde en slecht dronk en bijna niet sliep, en ik dat nu met de jongste ook weer heb (behalve deze x het drinken dan, dat gaat redelijk..) ik kan haast niet wachten tot de jongste ook wat ouder is.. (klinkt weer lekker erg als ik dat zo zeg, maar zo bedoel ik het niet hoor haha )
Ik vond de babytijd zwaarder dan nu. Danique huilde veel als baby en sliep heel slecht, de eerste 6 maanden waren echt heel intensief vond ik, en het rekening houden met voedingen, slaapjes, alles meeslepen overal naartoe, enz. dat vond ik best een gedoe, als ik het vergelijk met nu. Nu gaat ze overal mee naartoe en dat gaat allemaal prima!
Ligt er maar net aan hoe het is gegaan en wat voor een kindje je hebt... babytijd is pittig en de peuterpuberteit ook....maar of het een nu zwaarder is dan het ander...nee niet echt....elke fase is zwaar!
Hier momenteel beide aan de hand. Ik moet zeggen dat ik de eerste 6 weken de baby zwaarder vond omdat ze niet lekker in haar velletje zat. Nu zij vrij rustig is en goed gaat slapen vind ik mijn zoon van 2 zwaarder. Hij vraagt de hele dag heel veel aandacht, vreet van alles uit en kan zichzelf geen seconde vermaken.
Babytijd beide keren een eitje. Heb nu een zoon van 3 en voor het eerst ervaar ik het als best pittig op zijn tijd.
Tot nu toe vond ik de echte babytijd (eerste 6 maanden) het zwaarst. Dat kwam omdat ze altijd óf sliep, óf huilde. nooit eens vrolijk om zich heen kijken. Veeeeeeel te veel slaapgebrek. Nu is het een onderenmende vrolijke, heerlijke meid! Super makkelijk en slaapt inmiddels behoorlijk goed. Dus tja.. dan is de keus makkelijk
Ja vond de babytijd ook zwaar, het meeste is veel makkelijker nu. maar inderdaad, dat babbelen en aandacht vragen de héle dag kan ook zeer vermoeiend zijn!
Ik vond babytijd echt het zwaarst! Je kindje leren kennen terwijl hij zelf nog helemaal niet kan aangeven hoe of wat, onverklaarbare huilbuien, krampjes, bv-twijfels, daarna fv-twijfels.... Pfffff, als ik er alleen al aan terugdenk.... Dreumes-tijd vond ik overwegend leuk. Hij leerde heel veel 'grote dingen', praten begon te ontwikkelen, je krijgt te maken met opvoed-dingetjes maar nog niet te heftig... Gewoon, leuk allemaal! Peuter-tijd is nu begonnen: geweldig!! Ondanks de dagen dat hij dwars is, nee zegt om het nee-zeggen en gewoon precies elke keer datgene doet waarvan hij weet dat het niet mag Toch vind ik het tot nu toe de leukste tijd! Juist omdat ik nu mag zoeken naar de beste aanpak voor ons en ons kind en erg veel voldoening kan halen uit elke keer dat ik het toch voor elkaar krijg een irritatie-moment om te zetten in een gezellig momentje. Geweldig, toch?!
ik vond de babytijd het zwaarst. Je moet overal aan wennen, elkaar leren kennen, de voedingen constant enzovoorts. zodra dat eenmaal liep, na een paar maanden, was het heerlijk en is het sindsdien gewoon nog steeds heerlijk. Tuurlijk hebben we zware momenten (de afgelopen maand heeft ze 's middags niet meer geslapen en ik merkte dat ik dat middagslaapje nog wel nodig had dus ik ben erg blij dat ze nu alweer 4 dagen op een rijd 's middags wel weer slaapt). Dat hoort er gewoon bij. Maar nu heb je een ritme, heb je een kindje dat je misschien nog niet helemaal snapt, maar die toch wel snapt als iets niet kan. En de driftbuien? Kan ik veel beter mee omgaan dan de huilbuien van mijn kleine baby waarvan ik soms niet wist waarom ze huilde. Dat vond ik echt heel zwaar.
maar ik ben benieuwd, hoe erg zijn die driftbuien dan van zo'n puberende peuter??? Want het klinkt nogal heftig als ik het zo hier en daar lees, zijn ze dan zo enorm driftig op die leeftijd? En wat doen ze dan precies in zo'n driftbui??
hier vallen de driftbuien mee, maar ze praatte al heel snel erg goed. Ze kan dus ook beter duidelijk maken wat er aan de hand is, vaak herken je het sowieso wel als je altijd met zn tweetjes bent maar maak je geen zorgen, elk kind is anders en je groeit et vanzelf in.
ja het maakt me best bang als ik dat zo elke keer lees...ik maak me nu al zorgen of ik het dan wel goed zal aanpakken op zo'n moment, dat hij niet verwend wordt of juist onzeker
overigens vond ik de eerste 3 maanden heel erg zwaar, en dan vooral het aanpassen aan het hebben van een kind en jezelf opzij te moeten zetten, maar nu geniet ik er echt van (behalve als hij soms 's nachts wakker wordt, maar dit kan ik zelfs ook beter hebben)!
Babytijd een eitje (zeker toen ik eenmaal van de bv af was) en verder? tja, ik denk dat ik de tijd rond 18 maanden het lastigst vind omdat ze veel willen maar nog niet veel kunnen (praten bijvoorbeeld). Ze snapt eigenlijk alles maar ze kan zelf slecht duidelijk maken wat ze wil / ergens van vindt en dat leidt tot frustratie. Verder vind ik elke fase eigenlijk altijd weer nieuwe voordelen brengen. Meer zelfstandigheid, meer gesprek, meer knuffels etc Driftbuien ken ik eigenlijk niet. Zal vast erg van het kind afhangen. Oja.. de zwaarste tijd? De eerste 4 dagen van de ziekenhuisopname van mijn dochtertje (toen 5 dagen oud).. wat was dat eng zeg!
Toen ze baby waren vond ik het het lastigst. Eva was een onrustige baby en Lisa had reflux en daarna een sonde (waardoor ze gelukkig haast geen last meer had van de reflux en dus veel vrolijker was). Vanaf 1 jaar werd het echt een stuk makkelijker en met 1,5 jaar nog meer en straks nog weer meer. Dat peuterpuberen vind ik juist wel heel leuk en Eva heeft het nooit zo erg gehad en Lisa ook niet. Of misschien wel en vind ik het niet zo erg maar gewoon erbij horen . Hier wel 2 redelijk goede praters, dat scheelt wel. Lisa kan zich ook goed duidelijk maken, ze zegt meestal wat ze wil en anders laat ze het zien.
@driftbuien: hier valt het ook wel mee, maar bijvoorbeeld vanmiddag was ze aan het gooien met dingen dus d'r vader gaf haar even straf en dan is ze compleet niet meer tot bedaren te brengen en is ze boos op alles en iedereen en valt er dus niets mee te beginnen. Uiteindelijk pak ik haar dan heel stevig vast en "dwing" haar en dan gaat het wel na een paar minuutjes dat soort dingen, of in de winkel niet mee willen lopen en boos gaan huilen en de vloer dweilen. Dat vind ik niet zo erg, maar dat 'wanhopige' huiltje toen als baby o.i.d. vond ik erger, kon ik moeilijker mee omgaan (onzekerheid denk ik)
Peutertijd! Zeker toen onze zoon al kon lopen maar zelf geen idee had waarheen en of het wel veilig was. Wat een ramp, die liep (en loopt) in 7 sloten tegelijk. De babytijd ervaar ik als makkelijk: ze slapen veel, kunnen nog niet aan je aandacht ontsnappen, vragen niet 10000000x op een dag "mama mama"....
Ik heb 2 zoontjes, mn oudste is nu 2 jaar en 3 mnd en een zoontje van pas 1 ! Bij mn oudste vind ik de peuter tijd ( nu en al een tijdje ) een stuk moeilijker als zijn baby zijn! Hij was als baby heel erg makkelijk en je hoorde m nooit! En nu is hij een ondeugende draak!!1 haha Hij is erg lief maar heel pittig! En mijn jongste vond ik de baby tijd het moeilijkst! hij huilde heeel erg veel ( lees de eerste 4 mnd) en moesten vaak naar het zh voor zijn relfux en kma... Nu is hij een stuk makkelijker geworden, alleen het slapen is vaak nog drama!! En mn oudste heeft altijd makkelijk geslapen en nog steeds!