Ik ben erg gelukkig en voel me supergoed. Heb een lief dochtertje, een goed huwelijk. Ik werk nu 21 uur en dat is goed vol te houden. Toch voel ik me regelmatig neerslachtig. Dan heb ik de hele dag nergens zin in en voel me moe en duf. Moet me er dan echt toe zetten om met mijn dochter naar buiten te gaan. Als ze op bedje ligt 's middags ben ik dan blij dat ik even niks hoef te doen. Soms heb ik ook buien dat ik echt gefrustreerd ben. Dan moet alles schoon, opeens moeten klusjes worden gedaan en mijn (arme) man kan niks goed doen. Ben dan nijdig en vaak laat ik ook nog eens van alles vallen of het gaat mis. Hoort dit erbij? (mijn eerste zwangerschap is geen goed vergelijk want toen was ik heel lang heel ziek en bijna altijd down).
Hee meid.. Ik herken het gedeeltelijk. Denk toch dat het je hormonen zijn, waardoor je moodswings krijgt.. Zo rond de 33ste week, voelde ik me ook erg down, was allemaal erg moe en had nergens zin in.. Dit duurde een weekje of zo, daarna werd het weer beter. Daarbij is een zwangerschap niet niks hoor, je lichaam krijgt zoveel te verduren.. + de hormonen.. Komt wel goed meid! Nog even volhouden en pak je rust wanneer je het nodig hebt. Liefs, Sill
Hee, op zich prettig te lezen dat ik niet de enige ben..... maar met echt veel zijn we ook niet geloof ik.... Nog effe volhouden inderdaad en dan gaan we GENIETEN!
Hier nog een hoor, haha.. Het is bij mij sinds een paar dagen ook, misschien heeft het iets met het termijn temaken? Ik kan ook echt gefrustreerd inneens met het huishouden bezig zijn en histerisch worden omdat ik geen schone hoeslaken kan vinden, terwijl dat best een dagje kan wachten dan.. lol Met vlagen voel ik me ook wel down en geirriteerd om van alles en nog wat, er komt nu zoveel op me af merk ik. De geboorte van de baby komt ook dichtbij nu denk dat dat ook meespeelt. Liefs!
Heey DeeLight; Heeeeeeel herkenbaar hoor, je berichtje. Ik herken de neerslachtigheid, terwijl ik normaal best vrolijk ben. Sowieso is de tijd van het jaar erg donker nog, een beetje zon zou lekker zijn. Zet 'em op; wat bij mij soms helpt; toch even iets gaan doen al is het maar de was. Jo
Wilde ook even een berichtje achterlaten dat het hier ook heel bekend in mn oren klinkt! Heel vervelend als je jezelf totaal niet bent! Hoop dat ik mezelf snel weer herken naar de bevalling! Ookal zal dat ook niet direct zijn... Helaas hoort het er bij meid! Ik heb het dan ook geregeld over mijn hormonsters ipv hormonen!
Die moodswings, heerlijk. Ik kan het ook zo goed. Lekker proppen en dan ineens ploffen. Om helemaal niks! En dan is het deze zwangerschap al een stuk minder dan de vorige. Toen was ik echt een monster en had ik ook giga huilbuien omdat ik dacht dat ik voorgoed veranderd was in een monster die niet in staat zou zijn om voor een kind te zorgen. Ja, want wie ploft er nou omdat er een paar schoenen onder de tafel staan? Of een theedoek niet bij de was gegooid is? Onnozel toch? Maar het is allemaal goed gekomen. Ik ben nou eenmaal nogal gevoelig voor gierende hormonen en verander niet in een verliefd kijkend dametje met een dikke buik . Af en toe dendert hier gewoon een olifant door huis heen. Maar ik herken ze buien tegenwoordig en benoem dat ook naar mijn man. Die heeft het niet makkelijk nu, maar laat het gewoon maar gaan. Dat was de vorige zwangerschap ook wel anders. Toen konden gigantisch ruziën om helemaal niks.
Wat fijn die herkenning. Storm: Ik barstte gister ook uiteen toen ik opruimdrang had en mijn man tegen me zei: ga toch lekker zitten schat. Ik dacht: Neeeeeeee, help liever sufferd. Ik zei (huilend hehe): Nee, ik voel me gefrustreerd, ik MOET iets doen. Laat me maar..... Jo, wat jij zegt klopt ook, vandaag lekker zonnetje gepikt. Beter voor mijn hummetje.
Ik herken het ook. Eerste zwangerschap op een roze wolk gezeten, nu soms echt donkere dagen ertussen. Gelukkig wordt het lente! Gister een wandeling over de heide gemaakt in de zon, dat hielp wel goed, verder zoek ik veel afleiding.
Ook herkenning vanaf deze kant! Het ene moment ben ik supervrolijk , zie ik alles van de zonnige kant! Het andere moment ben ik heel neerslachtig , haast tot depri gevoelens toe! Raar he, die hormonen! Een grapje o.i.d. kan al verkeerd uitslaan; raar hoe je zo kan worden door hormonen he, ik was voor de zwangerschap zo'n vrolijke meid, was vrijwel nooit sjagarijnig! Ik weet niet hoe ver jij bent, maar men zegt dat je je beterder dan ooit gaat voelen in het tweede trimester (vaak na 14-16 weken).. Daar hopen we dan maar op! Ik weet niet of dat meerdere mensen hebben, maar ik kan soms ook zo twijfelachtig zijn; kan ik wel van mijn kindje houden, etc, etc. Heel raar, want voor de zwangerschap wilde ik niets liever dan een kindje! En ik weet ook zeker dat ik er straks helemaal mee in de wolken ben, maar het is logisch dat je lichaam moet wennen aan al het nieuwe en daar zullen ook de twijfelachtige momenten wel eens bij horen! Toen ik vanmorgen ineens een steek in m'n buik kreeg werd ik heel angstig en dacht: 'oh nee toch?!' Dus.. die twijfels blijken niet op waarheid te zijn gebaseerd, want diep in mij maakte ik mij heel erg ongerust! Het hoort er allemaal bij! Sterkte allemaal!
hier nog 1!!!!! ben blij met mn zwangerschap maar alles daarom vind ik gewoon klote! vind die veranderingen in mn lijf niet geweldig,je voelt je dan ook nog dik en lelijk en dat helpt mn humeur al helemaal niet,ik vind het ook echt een lastige tijd dit! wou dat ik vol energie,vrolijk zwanger was maar helaas,ik ben moe,depri,huilerig en voel me vreselijk! soms geniet ik wel van mn buikje,mn wonder zorgt ervoor dat ik af en toe een glimalch op mn gezicht vertoon. Arme vriend van mij....en voor de buitenwereld vooral doen dat ik op een roze wolk zit! ook vermoeiend!sterkte,ik leef in iedergeval met je mee.....