Wie herkent dit? Ik ben heel blij en dankbaar dat ik zwanger ben, maar ik voel me - vast door de hormonen - vrij neerslachtig. Ik kan geen reden bedenken waaróm ik neerslachtig ben, dus 'moet' het wel aan mijn hormonen liggen. Ik heb nergens echt veel zin in (komt waarschijnlijk doordat ik veel moe ben en niet goed kan eten), ik zie als een berg op tegen bijvoorbeeld uitstapjes van mijn werk die ik normaal super leuk vind, wil alléén maar voor me uit zitten staren, heb mega-concentratieproblemen. Het is allemaal zo 'la-la', ik voel me gewoon niet echt blij, kan niet genieten, niet van mijn zwangerschap en niet van de dingen om mij heen, lijkt het wel. En dat haat ik! :x (om maar even in die negatieve spiraal te blijven) Herkenbaar? Iemand tips? Ik ben toch geen potentiele kandidaat voor 'n postnatale depressie??
Ik lees ook even mee voor tips .... Hier heb ik ook van die neerslachtige dagen .... Zou het liefst de hele dag met gesloten gordijnen op de bank ligen , niemand zien en niemand spreken.. Ik ben vaak zo ontzettend somber..
Ik heb dit af en toe ook wel een beetje. Maar ik voel me nu ook al een paar weken echt ziekig van de zwangerschap, waardoor ik niet veel kan doen. Dit maakt mij ook een beetje neerslachtig, want de hele tijd op de bank hangen word je niet vrolijk van. Het zijn vast ook de hormonen. Ik probeer toch steeds wat leuks te doen, en mezelf op te beuren. Ik geloof vast dat het straks na 12 weken beter word.
Hier ook iemand. Heb echter wel een reden om me zo te voelen. Vorige week is mijn paard overleden. Ze had weeën want ze kreeg haar veulentje en die kon ze niet aan waardoor ze een geknapte slagader had. Veulen en paard beide dood. Het is donderdag gebeurd maar ik kom er niet overheen. Morgen moet ik weer werken. Ik ga wel gewoon hoor. Maar ik voel me gewoon alleen nog maar slecht en verdrietig en kan even helemaal niet van mijn zwangerschap genieten. Daar komt nog bij dat mijn vriend al 8 dagen achter elkaar pas om half 11 thuis is van zijn werk dus zit hier maar alleen te kijken. Hoop ook op goede tips! Zelf ben ik nu voor de afleiding maar wat t.v. aan het kijken en aan het lezen.
Hoi! Toch proberen wat afleiding te zoeken, echt jezelf dwingen om wat te ondernemen en voor jezelf visualiseren hoe mooi het is om je kindje vast te houden en in bedje te zien liggen. Ook kun je wat magnesium ( 400 mg) bij gaan slikken, twee keer per week vis eten. Dit schijnt goed te zijn, maar wel op langere termijn uiteraard. Gr, Manon
Hai meiden!! Vervelend he... ik had het ook, tijdens mijn vorige zwschap en na de bevalling. ik bleek b12 tekort te hebben, dit is een grote oorzaak van depressies en down zijn bij vrouwen.. zou eens bloed laten prikken hierop of gewoon b12 pilletjes van de kruidvat gaan slikken.. kan absoluut geen kwaad en het hielp mij enorm!!!! sterkte en allemaal gefeliciteerd met jullie zwschap!!!
hier nog een lid..zo neerslachtig als maar zijn kan. erg he dat gevoel en ik weet niet wat ik ertegen moet doen. ik probeer zoveel mogelijk bezig te blijven met van alles maar goed ik kan nu aan het eind v/d zwangerschap niet meer zoveel. ik heb het idee dat dat bij mij een rol speelt omdat ik voor niet zo lang geleden nog heel veel op 1 dag kon doen en nu ben ik al moe als ik wat boodschapjes heb gedaan. ik kan er slecht mee omgaan en kan wel huilen als mijn vriend dan soms zegt van ja meisje je moet nu echt gewoon lekker rusten
Hier nog eentje (al gaat het nu beter)! Heb me op alles laten testen maar niks gevonden, bij mij waarschijnlijk 'gewoon' de hormonen. Laat het ook maar over me heen komen en het is ook helemaal niet erg om er af en toe aan toe te geven, gewoon even lekker sacherijnen, huilen, in bed blijven liggen, mokken, helemaal niks te doen en noem maar op. Je lichaam is hard aan het werk en dat kost veel energie. En wat ik persoonlijk heel belangrijk vind is blijven praten met je man/vriend en mensen om je heen. Dat lucht ook enorm op en dan is het voor andere ook duidelijk waarom je (af en toe) sikkeneurig bent. Veel mensen gaan er altijd vanuit dat je super vrolijk bent als dat je zwanger bent en op die rose wolk zit...wat bij mij dus niet bepaald het geval is Liefs sterre, Hormoontje power!
Meiden,heb hier ook last van gehad,na 14 weken werd het echt beter.Nu voel ik me goed..op de rotte dagen na dan.Probeer mezelf te troosten met het feit dat iedere zwangere vrouw dit weleens heeft.Accepteer dat het niet altijd een roze wolk is,en denk zo ach 9 maanden op een mensenleven,wat is dat nou?Positieve boost er tegen aan.
Dank jullie wel voor de reacties. Vandaag heb ik een goede dag! Ik denk dat het vooral door die rottige vermoeidheid komt; normaal ben ik altijd zo'n bezige bij en nu heb ik bijna nergens de puf voor. Volgende week ga ik bloed laten prikken, dus mocht ik een tekort van 't een of 't ander hebben, dan komt het er dan wel uit. Dank en iedereen veel succes!!
Nou ik ken die dagen ook ja, zeker als ik nog eens extra moe ben. Van vitaminen B12 heb ik inderdaad vaker gehoord dat het kan helpen dus het proberen waard dacht ik zo. Wat mij ook hielp is om inderdaad lekker veel te lezen over de baby en af en toe vast iets voor het baby-yje te kopen. Wij hadden al vroeg spullen vanuit de familie in huis en dan ging ik nog maar weer eens alle kleertjes opvouwen en dat hielp me dan. Ook afleiding hielp me net zoals er af en toe gewoon helemaal aan toegeven en lekker met een film op de bank kruipen. Ik heb in die tijd ook nog eens zo ongeveer alle films gekeken waar een zwanger iemand in voor kwam FF iets heel anders... He Sterre!!!! Daar ben je. Hoe is het met je? Gaat alles goed? Je was in het begin toch ook in het novemberforum?? Groetjes Princi.
Heeeeel herkenbaar!!! Ik opende in het eerste trimester zelfs een topic met de vraag of ik een prenatale depressie kon hebben. Daarover gepraat met een therapeut die me geholpen heeft de eerste 14 weken (het is nooit precies 12 weken helaas...) door te komen. Ik kon me met alle macht niet meer herinneren waarom we een kind willen en overwoog zelfs abortus om mezelf maar weer te kunnen zijn. En ineens, echt van het een op het andere uur, voelde ik me goed. Ik durfde het bijna niet hardop te zeggen maar na een paar goede dagen wist ik zeker dat ik er doorheen was. Mijn tips: gewoon aan het werk blijven (is heel moeilijk maar de dagen worden er gevoelsmatig iets korter van), veel slapen en accepteren dat het nu even niet anders is. Praat erover met je partner en verloskundige en heb geduld. Mij hielp ook de wetenschap dat als het niet over gaat na het eerste trimester je medicijnen kunt slikken. Dat is natuurlijk het laatste dat je wilt maar soms helpt het als je weet dat het kan. Succes meid(-en)!