Zo herkenbaar!! En ooit een keer aangegeven hier en kreeg toch een preek over me heen door mensen... Ik vind zwanger zijn echt niks! Bij de eerste moest ik steeds na 30 weken op extra controle en de pijn overal....ik zei ook meteen na een heftige bevalling dit doe ik nooit meer! Maar ja....een kindje is toch wel zwaar mooi, dus ben er weer ingetrapt hahahaha Nu 35 weken zwanger, en ben het zo gigantisch zat! Hadden besloten omdat dit de laatste is er van te genieten....nou nee dus! Vanaf 12 weken al extra controle, regelmatig ctg.... Mijn ribben gekneusd, slaap al 2 weken amper 4 uurtjes en alles doet zeer, ben moe en nog een dreumes rondlopen die aandacht wilt... Gevoelsmatig mag hij eruit...graag zelfs.....maar je weet in je hoofd dat dat het ook niet is hahaha Gelukkige een geplande keizersnede....ik kan naar een datum leven, en wat zou ik blij zijn als de baby eruit is! En maar tegen mensen zeggen, gaat goed hoor de zwangerschap.....bah!
Wat heerlijk dat ik dus niet de enige ben! Er rust schijnbaar een taboe op ofzo. Nou heb ik qua klachten op het moment echt niks te klagen, maar zwanger zijn vind ik maar gewoon mwah. Het zal allemaal vast een wonder zijn (ook al zijn zoveel vrouwen zwanger) en het is echt niks vanzelfsprekends, maar ik vind er gewoon niet veel aan. Erg he! Voel me soms wel schuldig, maar dan denk ik maar dat ik het wel goedmaak als ze er eenmaal is!
Je hoeft je echt niet schuldig te voelen, vindt ik! Ik vind er ook geen bal aan. Ik ben nu pas 5 weken zwanger en heb 4 maanden geleden een MA gehad, dus ben ook heel blij. Maar nu mijn borsten weer zeer beginnen te doen, ik heel de wereld vervelend vindt en ik misselijk ben, denk ik meteen: Oh ja, dus zo voelde het... Voor mij heel herkenbaar dus..
Ach, ik heb al eerder in dergelijke topics geantwoord: het is hier in Nederland de laatste tien jaar ook gierend uit de klauwen gelopen, hoor. Toen mijn moeder vroeger zwanger was, zei niemand tegen haar dat ze ervan moest genieten en zat ze ook niet hele dagen over haar buik wrijvend op een roze wolk op de bank. Ook waren er niet tientallen merken flesjes, op elkaar afgestemde babykamers van 3500 gulden, kinderwagens die de baby nog net niet kunnen voeden voor datzelfde absurde bedrag en wist je pas als het eruit kwam welk geslacht het had en of het gezond was. Zwanger zijn is een biologisch proces waar je doorheen gaat om een kind te krijgen en zo de soort in stand te houden. De ene zal door de hormonen blijer worden, de ander somberder en de derde vindt er gewoon niets aan. Soit. Dat betekent heus niet dat je straks niet van je baby kunt houden.
Ook hier herkenbaar. Toen we erachter kwamen, zat ik op een enorme roze wolk ( ik ben vrijwel onvruchtbaar en ben na jaren pech spontaan zwanger geraakt ) Ik was de hele dag in de gloria en huilde van geluk. Maar na een maand stortte ik compleet van die wolk en sloeg mijn vreugde om in angst. Ik vroeg me af: "Kan ik dit wel?" En heel erg: "Wil ik dit nog wel?" En oh ik werd gek van de kwaaltjes ( heb er behoorlijk veel ). Ik schaamde me voor mijn gevoelens, emoties en gedachtes en was vreselijk verdrietig dat ik zo somber op de bank zat. Ik moest zelfs waken voor een prenatale depressie. Gelukkig ben ik door veel praten met mijn vriend en een professioneel iemand nu stukken rustiger geworden. Ik zie een prachtig zwanger lichaam in de spiegel, ik word blij als ik mn mannetje voel in mn buik en ik ben druk met de uitzet. Ik weet wel: de overgang van het 1e naar het 2e trimester wordt door veel vrouwen als moeilijk ervaren, je hormoon spiegel verschuift van HCG naar progesteron als ik t goed zeg en dat levert lichamelijk maar ook geestelijk best wat ongemakken. Zwanger zijn is een wonder en een zegen, maar laten we eerlijk zijn: voor velen ook heftig en zwaar. En dat is geheel menselijk. Vind het zelfs moedig als je toegeeft dat je er moeite mee hebt, omdat er toch nog wel ergens een taboe op rust.
Herkenbaar Bij mijn 1e zwangerschap heb ik dit heel erg ervaren. Ik wilde mijn oude lijf terug en ik voelde me zooo niet mezelf. Ik was enorm blij toen ze geboren was en ik al snel weer op mijn ouder gewicht was. Ik heb zo'n 1,5 jaar niet meer aan een zwangerschap willen denken, had er echt geen zin in Maar toen ze de 1,5 gepasseerd was begon het toch weer te kriebelen! Het heeft een paar maanden geduurd voordat ik zwanger raakte en in die periode verlangde ik heel erg naar het zwanger zijn. Nu ik weer zwanger ben merk ik dat ik ook deze keer niet mezelf ben. Ben wel super blij dat we een 2e kindje mogen verwachten, maar zwanger zijn is niet mijn hobby zeg maar Wat hormonen allemaal met je kunnen doen...
Mensen zijn soms helemaal in shock als ik reageer met; ik vind zwanger zijn niets aan. Tja, leuk dat er een kindje in je groeit, maar ik voel alleen maar pijntjes en op het moment dat ik rust wil is de kleine aan het bewegen dat kan gelukkig soms ook heel leuk zijn, want ze heeft al een echt karakter. Ik heb ook tegen mijn vriend gezegd dat ik niet zeker weet of ik wel een tweede wil. Maar goed jullie horen mij misschien nog wel als ze geboren is.... Ow ja, ik ben het zoooooooooooooooo zat.....
Heb erg vaak gehoord dat dit depressieve vooral in zs'en is waarbij je een dochter verwacht. Mijn zus heeft dit ook zo vreselijk gehad in haar zs van haar dochter. Bij haar zoon nergens last van. Vriendin van haar net zo. Nog ff volhouden meid! Komt goed!
Oh wow wat een reacties! En wat ben ik (en ik denk met mij velen) er blij mee!! Mensen kijken je soms aan alsof ze water zien branden als ik zeg dat ik het niks vind. Ja dat van zwanger zijn van dochters heb ik inderdaad ook vaker gehoord, al zul je er ongetwijfeld ook last van kunnen hebben met een zoon, maar ik merk inderdaad dat ik deze zwangerschap echt totaal van de kaart ben en dat had ik met mijn zoon veel minder (al vond ik het toen ook al niks) Ik ben blij dat iedereen zo eerlijk is en dat er niet alleen moraalridders komen met een preek pfff daar zit je dan al helemaal niet op te wachten! Ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken en toch nog wat dingen te doen in mijn vrije tijd met mijn beperkte energie, dan gaat de tijd hopelijk wat sneller. Ik kan niet wachten tot ik met verlof mag, terwijl ik mijn werk heel leuk vind en ik kan al helemaal niet wachten tot de bevalling begint! Doen jullie nog een cursus of nog druk met werk e.d.? Ik werk normaal 4 dagen in de week (nu even niet ivm griep maar begin snel weer) en als ik dan thuis kom ben ik er helemaal aan en heb ik het weekend nodig om bij te slapen. ik voel me schuldig tegenover mijn zoon (bijna 6) omdat ik niet zo'n gezellige en actieve moeder ben op dit moment, maar kan me er aan de andere kant ook niet toe zetten om nog van alles met hem te gaan doen. Gelukkig is hij heel lief en vermaakt hij zichzelf goed, of met vriendjes of alleen.
hahaha ja die bedragen inderdaad, echt belachelijk! Er is veel veranderd en 'de maatschappij' lijkt te verwachten dat je perfect bent op alle fronten: qua uiterlijk, een goede lover, een trouwe en zorgzame vrouw, een carrieretijger en een geduldige moeder die altijd lacht en natuurlijk.. blij zwanger! pff zo werkt het niet hoor!