Hoi iedereen, Ik moet even wat kwijt, voel me er zo rot over, en ik verwacht ook geen simpele oplossing, maar misschien heb ik wat aan tips. Het gaat om het volgende: sinds 1,5 jaar heb ik een nieuwe vriend. Ik kan zeker zeggen dat ik mijn soulmate heb gevonden. Daarbij heb ik 2 jonge dochters onder de 4 jaar van mijn ex echtgenoot waar ik meer dan 10 jaar bij ben geweest. Nu zijn ik en mijn nieuwe partner (na een hele bewuste keuze) zwanger van ons kindje. Mijn partner heeft ook 2 kinderen uit een ander huwelijk die om het weekend bij ons zijn. Dat komt dus eigenlijk neer op straks 3 kindjes en partime 2 kinderen (met ons nieuwe kindje meegerekend.) Nu hebben we ong 5 weken geleden verteld dat we zwanger zijn aan de ouders en aan de rest om ons heen.Iedereen reageert, behalve mijn ouders. positief.Vooral mijn moeder (die bij mijn andere 2 zwangerschappen heel erg betrokken was, en altijd mee ging naar de verloskundige) Zij verklaren ons voor gek dat we nog samen kiezen voor een kindje.omdat we er alle twee al 2 hebben. denken dat mijn kindjes eronder gaan lijden, omdat zij om het weekend naar hun papa gaan, en ons nieuwe kindje dan wel bij ons mag blijven. Dit vinden zij niet kunnen. Ook zeggen ze dat "samengestelde gezinnen"altijd problemen opleveren, en dat nooit goed kan gaan.(alsof dat bij gewone gezinnen waarvan de eertse partners nog wel bij elkaar zijn, niet zou kunnen) En ze hebben me tot nu toe nog steeds niet gefeliciteerd, en ik zit al op bijna op de helft van mijn zwangerschap. Mijn moeder past 2 dagen in de week op mijn kindjes, en die haal ik altijd op na het werk. Ze heeft tot nu toe nog geen 1x gevraagd hoe het gaat met mij/de zwangerschap. Alsof ze in de ontkenningsfase zit ofzo. nu horen we volgende week wat het word. Ik heb een mail gestuurd dat dit gaat gebeuren, en als ze het wat interesseerd wat het word, dat ze maar moeten bellen. Maar dat ze maar moet kijken, omdat ze nog geen 1x interesse getoont heeft. Waarom ik het niet eerder aangekaart heb, is omdat ik nog steeds erg verdrietig ben van hun reactie toen we het vertelden, en ze nog steeds geen respect hebben getoond, om ons normaal te felictiteren. ik dacht, kom zelf maar eens met interesse, maar tot mijn mail is dat dus niet gebeurd. ik heb een mail teruggekregen van mijn moeder, dat ze verschillende redenen heeft voor haar gedrag, en dat ze alleen maar bang is voor beren die ZIJ ziet op de weg. En het allerleukste: nog steeds staat er niet in die mail: hoe gaat het dan met je zwangerschap, en sorry dat ik je zo verdrietig gemaakt heb, en we je niet normaal hebben gefeliciteerd. Ik had een behoorlijke goede band met mijn moeder, maar ik zal dit nooit kunnen vergeten. Hoe moet ik dit aanpakken? Moet ik haar (hun)laten gaan, en kiezen voor mijn eigen geluk? Of moet ik echt de confrontatie (weer) aangaan) Is er iemand die dit herkent? tanx voor jullie reacties.
Gefeliciteerd met jullie zwangerschap! Hier herken ik je verhaal, maar enigszins anders... Helaas heb ik ook geen oplossingen of tips, maar misschien scheelt het om te weten dat je niet alleen bent? Hier was het zo dat ik al een kindje had en toen mijn huidige partner ontmoette. Wij hebben er samen nog een kindje bijgekregen en zijn nu zwanger van onze tweede, maar mijn derde Zijn ouders zijn nooit echt blij geweest met mij. Ze vonden ook dat mijn vriend (nu man! ) te jong vader werd. Nou ja, dat mag je vinden. Ze zijn wel redelijk betrokken geweest bij de zwangerschap, maar toch wat bekoelder dan voorheen. Zij had regelmatig last van een koortslip en aangezien dat voor jonge baby's gevaarlijk is was ik een beetje bang voor haar eigenlijk... We hebben haar uitgelegd hoe het zit met het gevaar voor de baby en het vriendelijke verzoek gedaan haar alsjeblieft niet te kussen. Ik en mijn hormonen konden dat 'gevaar' niet handelen. Ze heeft hier nooit naar geluisterd... Ik werd hierdoor terughoudener om mijn kindje aan haar te geven tijdens visites en ik gok dat hier ergens iets is misgegaan... We zagen ze steeds minder, maar als ze dan kwamen doken ze meteen bovenop mijn kleine (de grote werd even vergeten..) Dit was tegen haar zin in, want vooral in het begin was ze erg gevoelig voor alles. Ze ging dan huilen en tegenspartelen. Dan hielden ze gewoon steviger vast en 'ging dat vanzelf wel over'... Dit ging erg tegen mijn moederhart in en de relatie bekoelde aardig. Nu dus zwanger van de tweede/derde. We zijn geen 1 keer gefeliciteerd. Ze wisten de datum van de 20w echo, maar geen belletje niks. Ook niet toen ze er later achter kwamen dat er op die echo iets niet goed was. Twee extra echo's gehad waarvan de belangrijkste vorige week: geen belletje niks! Of het een jongen of meisje is? Niks. Hoe het gaat met mij? Goh wat een buikje al? Niks. Rompertje of kleinigheidje voor de beeb? Nop. Complete desinteresse. Ik kan het urenlang ontleden en dan best wel met aannemelijke verklaringen komen, maar toch kwetst dit. Ze keuren mijn kind al af voor geboorte... Zo voelt het. We zijn onderhand zo ver dat we ze eigenlijk niet eens willen bellen als ze geboren is. Als het ze tot nu toe niet kan boeien dan de geboorte ook niet! Maar ja... Ik vind her erg lastig alle,aal. En erg lullig. Snap er niks van Groetjes
Ik denk dat het wel wat kort door de bocht is om ze te laten gaan. Het is een hele vervelende situatie maar probeer het ook eens van je moeders kant te zien. Ik zou een gesprek met je ouders aangaan en aangeven dat het je verdriet doet en dat je graag wilt begrijpen wat de redenen voor haar beren op de weg zijn. Misschien zitten er wel hele legitieme bij waar je zelf nog niet aan gedacht hebt. Probeer iig niet verwijtend dit gesprek in te gaan maar open voor haar redenen en geef verder aan hoe jij je voelt dat het je pijn doet dat ze niet zo betrokken is. misschien moet je moeder ook wennen dat je met je nieuwe partner een kindje krijgt en niet met je ex (weet niet hoe hun relatie vroeger was maar het zou zomaar kunnen). En dat ze het best snel vind na 1,5 jaar (en dat kan ik me best voorstellen) succes ermee en het komt vast goed als de kleine er eenmaal is.
Bah, wat naar voor je! Die beren die jouw moeder op de weg ziet, moet zij voor zichzelf houden! Jullie hebben samen besloten ervoor te gaan, je ouders mogen best een beetje vertrouwen hebben dat het goed komt. Maar ja, dat kun je niet afdwingen natuurlijk. Ik zou haar wel laten weten dat ze je erg kwetst. Misschien kun je tegen haar zeggen: "ik weet dat je je zo je bedenkingen hebt, maar zou je je misschien even kunnen verplaatsen in mij, en je bezwaren heel even opzij kunnen zetten? Wij zijn namelijk heel gelukkig met de zwangerschap en het is erg teleurstellend dat je ons niet eens wilt feliciteren." Of zoiets. Van mij in ieder geval gefeliciteerd!! Ik denk dat een samengesteld gezin prima kan werken.
jouw moeder is niet zwanger maar jij.. dat zou ik eens aankaarten. ik ben nu zwanger van de 3e van dezelfde partner. mijn moeders reactie was : ow alweer 1 van hem? zij en hij kunnen al 11 jaar niet door 1 deur... mijn moeder heeft ene heel appart karakter waar vooral zij op nr 1 wil komen. en als het niet gaat zoals zij wil dan maakt ze ruzie. inmiddels heb ik al 6mnd geen contact meer met mijn moeder. want ik heb bewust voor de 3e gekozen. en houd er net zoveel van als van de 1e. zij dient dat te accepteren. en anders is het haar verlies..... misschien draait je moeder wel bij als ze het kleintje straks ziet in het echt?
Ik kan de reactie goed voorstellen. 10 jaar getrouwd geweest net een nieuwe vriend (1,5 jaar is natuurlijk nog maar kort) en zwanger. Natuurlijk verwacht debat niet en denk je gelijk aan je kleinkinderen en aan de man die 10 jaar je schoonzoon is geweest. Je moeder heeft opzich natuurlijk ook gelijk wat betreft de andere 2 kindje die moeten straks naar hun papa terwijl jullie kindje straks altijd thuis kan blijven bij mama. Maar ik ben dan een kind van een halve familie zeg maar. Mijn half broertje mocht altijd bij mijn mama blijven en ik moest dan weg. En dan deden we leuke dingen met papa maar de dingen die hun in het weekend deden waar ik niet bij was dat heeft me veel pijn gedaan. En toen ik een jaar of 7 was heb ik me enorm afgezet tegen mijn moeder en vriend omdat ik het niet eerlijk vond. Misschien dat ik het anders bekijk maar optisch kan ik de reactie wel voorstellen. Ja het is niet eerlijk naar jou toe en helemaal niet leuk. Misschien ook even kijken of ze wel nog op deze baby erbij willen passen. Iig gefeliciteerd !!
Vervelend dat ze zo reageerd maar probeer het eens als buitenstaander te bekijken. Je hebt 2 kindjes onder de 4 en nu, na een relatie van 10 jaar al1,5 jaar een relatie met je nieuwe partner. Jouw leven is de afgelopen jaren in sneltreinvaart gegaan (relatie met twee hele jonge kindjes na 10 jaar over, snel een nieuwe partner en nu na 1,5 jaar al zwanger) en wellicht vinden ze het lastig bij te houden. Daarnaast hebben jullie op sommige momenten al 4 kinderen samen, jullie zijn pas 1,5 jaar samen en je hebt 2 kindjes onder de 4 naar mijn idee nog tijd genoeg om even te wachten. Ik kan me de reactie van je moeder dus enigszins voorstellen. Al ben ik altijd van eerlijk en openheid en zou dit eerder uitspreken en uitleggen aan mijn dochter dan haar zo te behandelen maar dit voor de een makkelijker dan voor de ander. Overigens vind ik de mail die jij verzonden hebt niet erg volwassen en begrijp wel dat daar niet positief op gereageerd is.