hoi meiden, hebben jullie ook wellus de gedachte.. wat als...? Ik heb nog 3 x IUI voordag wij overgaan op IVF. Ik denk dan dus.. nog maar 6 pogingen.... zwaar negatief dus... herkennen jullie je hier in? liefs mandy
Tuurlijk herken ik dat... We hadden nog maar 1 te gaan..en dan...*zucht* Ik denk dat iedereen zich hier mee bezig houdt. Succes...hoop houden!
yup daar had ik het van de week nog over. we hebben maar 5 over. Word daar soms eeeerg zenuwachtig van! Maar ik probeer positief te blijven, maar soms is dat wel erg moeilijk hoor!
Elke keer als mijn ongi er is,ik ben nu aan de clomid en moet 6 mnd er mee proberen of ik zwanger wordt,de gedachte dat het niet lukt in die 6 mnden heb ik constant,ik wil er niet aan denken ,positief blijven ,maar het is zooooooooooo moeilijk. ](*,) Ally
Ik herken dat dat ook heel goed, maar hoe verder je in de mmm zit hoe moeilijker het wordt natuurlijk omdat je kansen dan steeds meer afnemen. Maar in die pogingen die je nog te goed hebt worden we allemaal zwanger. Ik zelf had ook voor 6 mnd clomid mee begin nu aan de 5e en denk ook wat is de gyn dan van plan pfffff geestdodend soms dit.
Ik heb het niet.... Ik heb wel zoiets van we gaan 10 keer IUI doen, als het dan niet lukt wil ik niet door voor IVF, ik heb het van dichtbij gezien bij een collega en daar wordt je niet vrolijk van. Het is een zwaar proces..... Ik ben wel gemakkelijker geworden, we denken nu heel vaak als het niet lukt dan is het god's wil, we hebben er dan geen problemen mee. Want we weten dat we ook met z'n tweeen supergelukkig zullen zijn en dat zijn we ook
Je klinkt nu heel stellig...maar je zal zien dat je je grenzen verlegd. Wij hebben 7 IVF/ICSI pogingen gehad en geloof me...van te voren had ik nooit gedacht dat ik dat allemaal zou doen. Je bent steeds zo dichtbij (2x vroege mk gehad)....je gevoel wilt maar door en door...bij mij dan. Ik ken er nog vele bij wie het net zo gaat. Hou de deur dus maar open Een kinderwens kan echt ontzettend sterk zijn.
Ik had deze topic geopend, omdat ik dit nog nergens gelezen had. En ik weet je moet posi blijven, maar soms gaat dat zooooo moeilijk! En had zaterdag zo'n k*tdag had er echt ff de balen van! Oktober loop ik 2 jaar in het ziekenhuis en ik heb 3 vroege miskramen gehad en er is geen oorzaak te vinden, soms wordt ik er zo boos en teleurgesteld over. hoop doet leven, zegt men maarre soms...... liefs mandy
Je hoort inderdaad heel vaak dat mensen toch hun grenzen gaan verleggen, ik denk er in ieder geval nu zo over. IVF is echt iets zwaars denk ik....... Heb jij 7 ICSI's gehad voor de eerste? Ik wist niet dat je 2 vroege miskramen hebt gehad?
Ik ken dit ook, vrijdag wordt ik 31, vroeger dacht je dat je dan wel al kinderen zou hebben...nu denk je wat raar dat ik daar zo gemakkelijk over dacht, maar ja toen had ik deze lessen nog niet geleerd.
Je verlegt inderdaad steeds je grenzen. Toen het niet gelukt was en we in febr. weer terug moesten zei ik van te voren ook "geen hormonen in mijn lijf" En hup aan de Clomid. Toen heb ik heel lang gezegd dat ik niet wist of ik IVF wilde en liever nog extra IUI deed. Maar na mijn vorige IUI was eigenlijk het vertrouwen in IUI weg en dus gaan we in het najaar toch echt IVF doen (als het dan nog nodig is, hoop nog steeds van niet hoor) Voor mijn gevoel ik ik hierna inderdaad nog maar 3 kansen... Op de dag dat ik ongesteld ben geworden denkik altijd dat ik nooit kinderen zal hebben en dan zit ik er helemaal doorheen, maar hoe dichter de IUI steeds weer kwam, hoe meer ik ging hopen en tegen de tijd dat ik wel of niet ongesteld moet worden, dan heb ik de kinderkamer in gedachten alweer klaar... Je slingert zo op en neer in je emoties, dat is bijna niet bij te houden. Ik erger me dan ook vooral aan mensen die aan je vragen "EN... jullie nog geen kinderen?" of nog erger "wordt het bij jullie niet eens tijd?" Hallo! We doen ons best hoor! Dan word ik helemaal sip...
Ik herken deze gevoelens zo goed, In september zijn wij alweer 2 jaar bezig en ik vind het erg moeilijk positief te blijven maar heb nog wel altijd hoop. Hoop dat het alsnog goed komt, dat er toch nog een kindje komt. ik geeft mezelf nog 4,5 jaar dan ben ik 40 en dan weet ik niet of ik het nog wil. Maar het is nog niet zover. Greets Beeb
Die gevoelens zijn heel herkenbaar.... Dat is juist zo slopend aan die hele mmm....... Op het ene moment ben je blij dat je nog een kans hebt..... Het andere moment bekruipt je de angst....Wat als dit niet lukt? Probeer die gedachte weer snel uit mn gedachte te bannen maar is soms heel moeilijk.
Ik had dezelfde gevoelens. Die gevoelens (van aftellen, en wat straks?) werden erger, toen we 6 mislukte IUI behandelingen achter de rug hadden, en aan IVF begonnen. Na IVF was er voor ons namelijks niks (geen adoptie, gezien de leeftijd van mijn vriend). Ik had dus wel een bepaalde angst. Ik was ook boos op mijn eigen lichaam (onverklaarbare onvruchtbaarheid). Maar na de 1e IVF behandeling was het toch raak. Het was nog wel even spannend, omdat er van de 16 eitjes, 13 bevrucht waren, en er zes embryo's overbleven, maar niet goed genoeg om in te vriezen! Een embryo (6-cellig) was van goede kwaliteit. Ik vond het gek: 6-cellig. Ik was dus heel erg down! Maar, ik raakte zwanger.